II. Ο Φόβος της Θεραπείας

II. Ο Φόβος της Θεραπείας

1. Είναι η θεραπεία τρομακτική; Για πολλούς, ναι. Γιατί η κατηγορία είναι ένα εμπόδιο προς την αγάπη, και τα σώματα που έχουν υποστεί βλάβη είναι κατήγοροι. Στέκονται σταθερά μπρος στην εμπιστοσύνη και την ειρήνη, διακηρύσσοντας  ότι οι αδύναμοι δεν μπορούν να έχουν καμιά εμπιστοσύνη και αυτοί που έχουν υποστεί βλάβη δεν έχουν λόγο για την ειρήνη. Ποιος, ενώ έχει πληγωθεί από τον αδελφό του, θα μπορούσε να τον αγαπά και να τον εμπιστεύεται ακόμα; Αυτός έχει επιτεθεί και θα επιτεθεί και πάλι. Μην τον προστατεύεις, επειδή το σώμα σου που έχει υποστεί βλάβη σου δείχνει ότι εσύπρέπει να προστατευθείς από αυτόν. Η συγχώρεση μπορεί να είναι μια πράξη ευσπλαχνίας, αλλά όχι χρέος που οφείλεται σ’αυτόν. Μπορεί να τον λυπάσαι για την ενοχή του, αλλά δεν τον αθωώνεις. Και αν εσύ του συγχωρέσεις τις παραβάσεις του, το μόνο που κάνεις είναι να προσθέτεις σε όλη την ενοχή που αυτός πραγματικά έχει κερδίσει. 

2. Οι μη θεραπευμένοι δεν μπορούν να συγχωρήσουν. Γιατί οι ίδιοι είναι μάρτυρες ότι η συγνώμη είναι άδικη. Θα διατηρούσαν τις συνέπειες της ενοχής που παραβλέπουν. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να συγχωρήσει μια αμαρτία που πιστεύει ότι είναι πραγματική. Και ό,τι έχει συνέπειες πρέπει να είναι πραγματικό, γιατί αυτό που έχει κάνει είναι εκεί για να το βλέπεις. Η συγχώρεση δεν είναι οίκτος, ο οποίος δεν ζητά παρά να συγχωρέσει αυτό που πιστεύει ότι είναι η αλήθεια. Το καλό δεν μπορεί να είναι η ανταπόδοση για το κακό, γιατί η συγχώρεση δεν εδραιώνει πρώτα την αμαρτία και μετά την συγχωρεί. Ποιος μπορεί να λέει και να εννοεί, «Αδελφέ μου, με έχεις πληγώσει, αλλά ωστόσο, επειδή είμαι ο καλύτερος από τους δυο μας, σε συγχωρώ που με πλήγωσες.»  Η συγχώρεσή του και η πληγή σου δε μπορούν να συνυπάρχουν. Το ένα αρνείται το άλλο και το διαψεύδει.

3. Το να επιβεβαιώνεις την αμαρτία και ωστόσο να την συγχωρείς είναι ένα παράδοξο που η λογική δεν μπορεί να δει. Γιατί υποστηρίζει ότι αυτό που έχει γίνει σε σένα δεν αξίζει συγχώρεση. Και δίνοντάς την, παραχωρείς στον αδελφό σου έλεος αλλά διατηρείς την απόδειξη ότι αυτός δεν είναι πραγματικά αθώος. Οι ασθενείς παραμένουν κατήγοροι. Δεν μπορούν να συγχωρήσουν τους αδελφούς τους ούτε και τους εαυτούς τους. Γιατί κανείς στον οποίο η αληθινή συγχώρεση αναπαύεται δε μπορεί να υποφέρει. Αυτός δε κρατά την απόδειξη της αμαρτίας μπροστά στα μάτια του αδελφού του. Κι έτσι πρέπει να την έχει παραβλέψει και να την έχει εξαφανίσει και από τα δικά του. Η συγχώρεση δεν μπορεί να είναι για τον ένα και όχι για τον άλλον. Εκείνος που συγχωρεί θεραπεύεται. Και στην θεραπεία του βρίσκεται η απόδειξη ότι έχει αληθινά συγχωρέσει, και δεν διατηρεί κάποιο ίχνος καταδίκης που να θέλει ακόμα να κρατήσει  ενάντια στον εαυτό του ή σε οποιοδήποτε ζωντανό ον.

4. Η συγχώρεση δεν είναι πραγματική αν δεν φέρνει  θεραπεία στον αδελφό σου                                           και σε σένα. Πρέπει να βεβαιώσεις ότι οι αμαρτίες του δεν έχουν επίδραση πάνω σου για να δείξεις ότι δεν είναι πραγματικές. Ειδάλλως πώς θα μπορούσε να είναι αθώος; Και πώς θα μπορούσε η αθωότητά του να δικαιωθεί εκτός κι αν οι αμαρτίες του  δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα που να βεβαιώνει την ενοχή; Οι αμαρτίες είναι πέρα από την συγχώρεση μόνο επειδή θα συνεπάγονταν αποτελέσματα που δεν μπορούν να καταργηθούν και να παραβλεφθούν ολοκληρωτικά. Στην κατάργησή τους βρίσκεται η απόδειξη ότι είναι απλώς σφάλματα. Άσε τον εαυτό σου να θεραπευτεί ώστε να μπορέσεις να συγχωρέσεις, προσφέροντας την σωτηρία στον αδελφό σου και στον εαυτό σου.     

5. Ένα διαλυμένο σώμα δείχνει ότι ο νους δεν έχει θεραπευτεί. Ένα θαύμα θεραπείας αποδεικνύει ότι ο διαχωρισμός είναι χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό που θα αποδείκνυες σε αυτόν θα το πιστέψεις και εσύ. Η δύναμη της μαρτυρίας έρχεται από την πεποίθηση σου. Και οτιδήποτε λες ή κάνεις ή σκέφτεσαι απλά επιβεβαιώνει αυτό που του διδάσκεις. Το σώμα σου μπορεί να γίνει το μέσο για να διδάξεις ότι ποτέ δεν έχει υποφέρει πόνο εξαιτίας του. Και με την θεραπεία του μπορεί να προσφέρει σε αυτόν βουβή  μαρτυρία για την αθωότητά του. Αυτή είναι η μαρτυρία που μπορεί να μιλά με δύναμη μεγαλύτερη από χίλιες γλώσσες. Γιατί εδώ η συγχώρεσή του αποδεικνύεται σε αυτόν.

6. Ένα θαύμα δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα λιγότερο σε αυτόν από ό,τι έχει δώσει σε σένα. Έτσι και η θεραπεία σου δείχνει ότι ο νους σου έχει θεραπευτεί, και έχει συγχωρέσει αυτό που ο αδελφός σου δεν έκανε. Κι έτσι αυτός πείθεται ότι η αθωότητά του ποτέ δεν χάθηκε, και θεραπεύεται μαζί σου. Έτσι το θαύμα καταργεί όλα τα πράγματα που ο κόσμος βεβαιώνει ότι ποτέ δεν μπορούν να καταργηθούν. Και η απελπισία και ο θάνατος πρέπει να εξαφανιστούν μπροστά στο αρχαίο σάλπισμα της ζωής. Αυτό το κάλεσμα έχει  δύναμη πολύ μεγαλύτερη από την αδύναμη και αξιολύπητη κραυγή του θανάτου και της ενοχής. Το αρχαίο κάλεσμα του Πατέρα προς τον Υιό Του, και του Υιού προς τους δικούς Του, θα είναι η τελευταία σάλπιγγα που θα ακούσει ποτέ ο κόσμος. Αδελφέ, δεν υπάρχει θάνατος. Κι αυτό το μαθαίνεις όταν το μόνο που εύχεσαι είναι να δείξεις στον αδελφό σου ότι δεν έχεις καμιά πληγή εξ αιτίας του. Νομίζει ότι το αίμα σου είναι στα χέρια του, κι έτσι στέκει καταδικασμένος. Ωστόσο σου έχει δοθεί να του δείξεις, με την θεραπεία σου, ότι η ενοχή του δεν είναι παρά το κατασκεύασμα ενός παράλογου ονείρου.    

7. Πόσο δίκαια είναι τα θαύματα! Γιατί χορηγούν ένα ισότιμο δώρο πλήρης απαλλαγής από την ενοχή στον αδελφό σου και σε σένα. Η θεραπεία σου τον γλυτώνει από τον πόνο όπως και σένα, και θεραπεύεσαι επειδή ευχήθηκες να είναι κι αυτός καλά. Αυτός είναι ο νόμος που το θαύμα υπακούει·  ότι η θεραπεία δε βλέπει καθόλου ιδιαιτερότητα. Δεν πηγάζει από οίκτο αλλά από αγάπη. Και η αγάπη θα αποδείκνυε ότι κάθε ταλαιπωρία δεν είναι παρά μια μάταιη φαντασίωση, μια παράλογη επιθυμία χωρίς επιπτώσεις. Η υγεία σου είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας σου να δεις τον αδελφό σου χωρίς αίμα πάνω στα χέρια του, και χωρίς καμία ενοχή να βαραίνει την καρδιά του με την απόδειξη της αμαρτίας. Και αυτό που επιθυμείς σου δίδεται να το δεις. 

8. Το «κόστος» της γαλήνης σου είναι δικό του. Αυτή είναι η «τιμή» που το Άγιο Πνεύμα και ο κόσμος ερμηνεύουν διαφορετικά. Ο κόσμος το αντιλαμβάνεται σαν μια δήλωση του «γεγονότος» ότι η σωτηρία σου θυσιάζει την δική του. Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει ότι η θεραπεία σου είναι ο μάρτυρας για την δική του, και δεν μπορεί να είναι καθόλου ξεχωριστή από τη δική του. Για όσο καιρό αυτός θα συναινεί να υποφέρει, εσύ θα είσαι αθεράπευτος. Ωστόσο μπορείς να του δείξεις ότι η ταλαιπωρία του είναι άσκοπη και εντελώς χωρίς αιτία. Δείξε του την δική σου θεραπεία, και δεν θα συναινεί πια να υποφέρει. Γιατί η αθωότητά του έχει εδραιωθεί στην όρασή σου και στην δική του. Και το γέλιο θα αντικαταστήσει τους αναστεναγμούς σου, επειδή ο Υιός του Θεού θυμήθηκε ότι είναι ο Υιός του Θεού.                                          

9. Ποιος, λοιπόν, φοβάται την θεραπεία; Μόνο εκείνοι που βλέπουν ότι η  θυσία και ο πόνος του αδελφού τους αντιπροσωπεύουν τη δική τους γαλήνη. Η ανικανότητά και η αδυναμία τους αντιπροσωπεύουν τον λόγο με τον  οποίο δικαιώνουν τον πόνο του. Το διαρκές κέντρισμα της ενοχής από το οποίο υποφέρει, εξυπηρετεί στο να αποδείξει ότι αυτός είναι σκλάβος, αλλά αυτοί είναι ελεύθεροι. Ο συνεχής πόνος που υποφέρουν δείχνει ότι αυτοί είναι ελεύθεροι επειδή τον κρατούν δέσμιο. Και η αρρώστια είναι επιθυμητή για να αποτρέψει μια μετατόπιση της ισορροπίας στην θυσία. Πώς θα μπορούσε το Άγιο Πνεύμα να αποτραπεί από την λογική έστω και για μια μόνο στιγμή, ή κι ακόμα λιγότερο, με ένα επιχείρημα για την ασθένεια σαν αυτό; Και χρειάζεται η θεραπεία σου να καθυστερήσει επειδή σταμάτησες για να ακούσεις την παράνοια;    

10. Η διόρθωση δεν είναι δική σου λειτουργία. Ανήκει στον Ένα ο Οποίος γνωρίζει από δικαιοσύνη, όχι από ενοχή. Εάν αναλάβεις εσύ τον ρόλο της διόρθωσης, χάνεις την λειτουργία της συγχώρεσης. Κανείς δεν μπορεί να συγχωρέσει μέχρι να μάθει ότι η διόρθωση είναι μόνο για να συγχωρεί, και ποτέ για να κατηγορεί. Μόνος, δεν μπορείς να δεις ότι είναι το ίδιο, επομένως η διόρθωση δεν είναι από σένα. Ταυτότητα και λειτουργία είναι το ίδιο, και με την λειτουργία σου γνωρίζεις τον εαυτό σου. Κι έτσι, αν συγχέεις την λειτουργία σου με την λειτουργία Ενός Άλλου, πρέπει να βρίσκεσαι σε σύγχυση για τον εαυτό σου και για το ποιος είσαι. Τι άλλο είναι ο διαχωρισμός εκτός από μια επιθυμία να πάρεις την λειτουργία του Θεού από Αυτόν και να αρνηθείς ότι είναι δική Του; Ωστόσο εάν δεν είναι δική Του δεν είναι ούτε δική σου, διότι χάνεις αυτό που θέλεις να αφαιρέσεις.

11. Σε ένα διχασμένο νου, η ταυτότητα πρέπει να φαίνεται ότι είναι διαιρεμένη. Ούτε και μπορεί κάποιος να αντιληφθεί μια λειτουργία ως ενοποιημένη αν  έχει συγκρουόμενους στόχους και διαφορετικούς σκοπούς. Η διόρθωση, για ένα νου τόσο διχασμένο, πρέπει να είναι ένας τρόπος για να τιμωρείς κάποιον άλλο για τις αμαρτίες που νομίζεις ότι είναι δικές σου. Και έτσι γίνεται το θύμα σου, όχι αδελφός σου, διαφορετικός από εσένα στο ότι είναι περισσότερο ένοχος, άρα χρειάζεται την δική σου διόρθωση, εφόσον εσύ είσαι πιο αθώος από αυτόν. Αυτό διαχωρίζει την λειτουργία του από την δική σου, και δίνει και στους δυο σας διαφορετικούς ρόλους. Και έτσι δε μπορείτε να γίνεται  αντιληπτοί σαν ένας, και με μια λειτουργία που θα σήμαινε μια κοινή ταυτότητα με μόνο ένα σκοπό.

12.   Η διόρθωση που θα έκανες εσύ πρέπει να διαχωρίζει, επειδή αυτή είναι η λειτουργία που δίνεται από εσένα. Όταν αντιληφθείς ότι η διόρθωση είναι το ίδιο με τη συγνώμη, τότε επίσης θα γνωρίζεις ότι ο Νους του Αγίου Πνεύματος και ο δικός σου είναι Ένα. Κι έτσι βρίσκεις την δική σου Ταυτότητα. Ωστόσο πρέπει Αυτό να εργαστεί με ό,τι Του δίνεται, κι εσύ Του παραχωρείς μόνο τον μισό από τον νου σου. Επομένως Αυτό αντιπροσωπεύει τον άλλο μισό, και φαίνεται ότι έχει ένα διαφορετικό σκοπό από αυτόν που εσύ περιθάλπεις, και που νομίζεις ότι είναι δικός σου. Έτσι η λειτουργία σου φαίνεται διχασμένη, με την μισή σε αντίθεση με την άλλη μισή. Και αυτά τα δυο μισά παρουσιάζονται να αντιπροσωπεύουν ένα διχασμό μέσα σε έναν εαυτό που γίνεται αντιληπτός σαν δυο.

13. Αναλογίσου το πώς αυτή η αντίληψη για τον εαυτό σου πρέπει να επεκταθεί, και μην παραβλέπεις το γεγονός ότι κάθε σκέψη επεκτείνεται επειδή αυτός είναι ο σκοπός της, όντας αυτό που είναι πραγματικά. Αντιλαμβανόμενος τον εαυτό ως δυο, έρχεται η αναγκαστική άποψη μιας λειτουργίας διχασμένης ανάμεσα στα δύο. Και αυτό που θέλεις να διορθώσεις είναι μόνο το μισό λάθος, το οποίο νομίζεις ότι είναι ολόκληρο. Του αδελφού σου οι αμαρτίες γίνονται ο κεντρικός στόχος για διόρθωση, από φόβο μήπως τα λάθη σου και τα δικά του φανούν σαν ένα. Τα δικά σου είναι λάθη, αλλά τα δικά του είναι αμαρτίες και όχι σαν τα δικά σου. Τα δικά του αξίζουν  τιμωρία, ενώ τα δικά σου, είναι δίκαιο να παραβλεφθούν. 

14. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία της διόρθωσης, τα δικά σου τα λάθη ούτε καν θα τα βλέπεις. Η εστίαση της διόρθωσης έχει τοποθετηθεί έξω από τον εαυτό σου, πάνω σε κάποιον που δεν μπορεί να είναι ένα κομμάτι σου όσο διαρκεί αυτή η αντίληψη. Ό,τι είναι καταδικασμένο ποτέ δεν μπορεί να επιστρέψει στον κατήγορό του, ο οποίος το είχε μισήσει, κι εξακολουθεί να το μισεί ως σύμβολο του φόβου του. Αυτός είναι ο αδελφός σου, το επίκεντρο του μίσους σου, ανάξιος να  αποτελέσει μέρος από σένα κι έτσι έξω από τον εαυτό σου·  το άλλο μισό το οποίο το αρνείσαι. Και μόνο ό,τι έχει απομείνει χωρίς την δική του παρουσία γίνεται αντιληπτό ως ολόκληρος ο εαυτός σου. Σε αυτό που απομένει  το Άγιο Πνεύμα πρέπει να αντιπροσωπεύει το υπόλοιπο μισό μέχρι εσύ να αναγνωρίσεις ότι αυτό είναι το άλλο μισό. Και αυτό το Άγιο Πνεύμα το κάνει δίνοντας σε σένα και σε αυτόν μια λειτουργία που είναι μία, όχι διαφορετική.

15. Η διόρθωση είναι η λειτουργία που δίδεται και στους δυο, αλλά όχι μόνο στον έναν από τους δύο. Και όταν εκπληρώνεται από κοινού, πρέπει να διορθώσει σφάλματα σε σένα και σ’ αυτόν. Δεν μπορεί να αφήνει σφάλματα αθεράπευτα στον ένα και να απελευθερώνει τον άλλο. Αυτός είναι ένας διαιρεμένος σκοπός, ο οποίος δεν μπορεί να μοιραστεί, και έτσι δεν μπορεί να είναι ο στόχος που το Άγιο Πνεύμα βλέπει ως δικό Του. Και μπορείς να είσαι ήσυχος με την βεβαιότητα ότι Αυτό δεν θα εκπληρώσει μια λειτουργία που δεν βλέπει  και δεν αναγνωρίζει ως δική Του. Γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να διατηρήσει την δική σου άθικτη, παρά τις διαχωριστικές σου απόψεις για το ποια είναι η λειτουργία σου. Εάν Αυτό υποστήριζε μια διχασμένη λειτουργία, θα ήσουν χαμένος πράγματι. Η ανικανότητά Του να δει τον στόχο Του διχασμένο και ξεχωριστό για σένα και για τον αδελφό σου, σε διαφυλάττει από την επίγνωσή  μιας λειτουργίας που δεν σου ανήκει. Και έτσι η θεραπεία δίνεται σε σένα και σ’ αυτόν.  

16. Η διόρθωση πρέπει να αφεθεί στον Ένα ο Οποίος γνωρίζει ότι διόρθωση και συγχώρεση είναι το ίδιο. Με τον μισό νου αυτό δεν γίνεται κατανοητό. Άφησε, λοιπόν, τη διόρθωση στο Νου που είναι ενοποιημένος, λειτουργώντας σαν ένα γιατί δεν είναι ο σκοπός του διχασμένος, και αντιλαμβάνεται μία και μόνο λειτουργία σαν δική του. Εδώ του δίνεται μια λειτουργία που γίνεται αντιληπτή σαν δική Του, και όχι χωριστή από αυτή που ο Δότης του κατέχει, επειδή έχει μοιραστεί. Στην αποδοχή αυτής της λειτουργίας από το Άγιο Πνεύμα βρίσκεται το μέσον δια του οποίου ο νους σου ενοποιείται. Ο μοναδικός Του σκοπός ενώνει τα δυο σου μισά που τα αντιλαμβάνεσαι σαν χωρισμένα. Και το κάθε ένα συγχωρεί το άλλο, έτσι ώστε να μπορέσει να αποδεχτεί το άλλο μισό ως μέρος του εαυτού του.

The Healing Example