ΕΝΟΙΚΟΣ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ
Είναι παν ότι είναι ο άνθρωπος εκτός από το ανώτερο πνευματικό Εγώ.
Είναι η Τρίτη όψη της Θεότητας όπως εκφράζεται στον ανθρώπινο μηχανισμό και αυτή η 3 όψη πρέπει να υποταχθεί στην 2 όψη της ψυχής. Είναι το σύνολο των δυνάμεων της κατώτερης φύσης όπως εκφράζονται στην προσωπικότητα πριν από την φώτιση, την έμπνευση, την μύηση.
Η προσωπικότητα σε αυτό το στάδιο είναι υπερβολικά ισχυρή και ενσωματώνει όλες τις ψυχικές και νοητικές δυνάμεις όπως αυτές εξελίχθηκαν και τράφηκαν από το άτομο στο διάστημα όλων των ενσαρκώσεων του. Θεωρείται η δύναμη της τριπλής υλικής μορφής πριν από την καθιέρωση και αφιέρωση στη ζωή της ψυχής και στην υπηρεσία της ιεραρχίας.
Το πρόβλημα του ενοίκου εμφανίζεται μόνο όταν ο άνθρωπος είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και όταν ο νους είναι άγρυπνος και η νοημοσύνη οργανωμένη. Διότι τότε μόνο το όλο θέμα των εμποδίων που ενσωματώνει ο Ένοικος και οι περιορισμοί που επιβάλλει στην πνευματική επαφή και κατανόηση, προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις.
Ο ατομικός, εθνικός ή φυλετικός Ένοικος εμφανίζεται σαν μια ολοκληρωμένη οντότητα, π.χ. όταν ο Ένοικος εμφανίζεται με μια Εθνική ή φυλετική έννοια εμφανίζεται σκορπώντας και ενεργοποιώντας εθνικές, φυλετικές και πλανητικές θυμαπάτες υποδαυλίζοντας και τροφοδοτώντας τις ατομικές θυμαπάτες και κάνοντας το όλο πρόβλημα αλάνθαστα φανερό. Μόνο τότε η σχέση μεταξύ ψυχής της ανθρωπότητας και οι γενικότερες δυνάμεις της αρχαίας και ισχυρής προσωπικότητας της ανθρωπότητας, παίρνουν διαστάσεις για την αντιμετώπιση των οποίων χρειάζεται έντονη δραστηριότητα και νοήμον συνεργασία. Τότε μόνο μπορεί να εξετασθούν πρακτικά και να γίνουν τα αναγκαία βήματα για να επιτελεσθεί η ορθή πράξη.
Αυτή ακριβώς την εποχή ζούμε τώρα, καθώς εμφανίζονται τα προβλήματα της ανθρωπότητας με ένταση και η ανάγκη της επανεμφάνισης του Χριστού και της Χριστικής συνείδησης.
Το ουσιαστικό πρόβλημα ατομικό και ανθρωπότητας είναι να μάθουμε να χειριζόμαστε την έννοια και να εξακριβώνουμε τις ενέργειες και τις διαδικασίες μέσω των οποίων μπορεί να γίνει η συγχώνευση. Διότι το φως του Άγγελου μπορεί να απορροφήσει τον Ένοικο και να τον διαλύσει όταν συναντηθούν.
Ο Ένοικος στο κατώφλι είναι ουσιαστικά η προσωπικότητα η οποία είναι μια ολοκληρωμένη ενότητα που αποτελείται από φυσικές δυνάμεις, ζωτική ενέργεια, αστρικές και νοητικές δυνάμεις που συνιστούν το άθροισμα της κατώτερης φύσης. Ο Ένοικος λαμβάνει μορφή όταν συνειδητά και κάτω από την ψυχική εντύπωση γίνεται ένας επαναπροσανατολισμός στη ζωή της προσωπικότητας του ανθρώπου.
Απελευθερωνόμαστε από τον ένοικο όταν θεωρεία και έφεση γίνουν γεγονότα εμπειρίας και αρχίζει το άτομο να υπηρετεί ανιδιοτελώς. Η μορφοποίηση του Ενοίκου σαν ενοποιημένη δύναμη αρχίζει όταν η ζωή του ατόμου κυβερνάται από το νοητικό πεδίο, από την επιθυμία, ή φιλοδοξία και ελέγχεται ταυτόχρονα σε κάποια έκταση από την νοητική επίδραση.
Ο Ένοικος ελέγχει όταν η προσωπικότητα κυριαρχεί και κυβερνά τη ζωή, τις φιλοδοξίες και τους σκοπούς της ανθρώπινης προσπάθειας. Εμφανίζεται όταν υπάρχει αυξημένο σχίσμα στη συνείδηση του μαθητή που δημιουργείται όταν η προσωπικότητα επιδιώκει την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και επιθυμιών στους 3 κόσμους ή όταν προσπαθεί να πάρει μια θέση εμπρός στην πύλη της μύησης παρακινούμενη από φιλοδοξία.
Στο τελικό στάδιο ο μαθητής προσπαθεί με περισσότερη ή λιγότερη επιθυμία να σταθεροποιήσει τον Ένοικο συγκρατώντας το νου σταθερά στην ψυχή σε μια προσπάθεια να τον ελέγξει. Με αυτό τον τρόπο η συνεχής ρευστή, ευμετάβλητη αλλαγή του Ενοίκου υπερνικάται, ο εστιασμός στην ψυχή και η συνεργασία μαζί της μας βοηθά να ελέγξουμε τον Ένοικο.
Στα αρχικά στάδια της προσπάθειας ο Ένοικος είναι θετικός και η ψυχή αρνητική στην επίδραση της στους 3 κόσμους. Μεσολαβεί μια περίοδος ταλάντευσης που οδηγεί σε μια ισορροπημένη ζωή όπου καμία όψη δεν φαίνεται να κυριαρχεί. Μετά αλλάζει η ισορροπία και η προσωπικότητα γίνεται αρνητική και η ψυχή κυριαρχεί και είναι πλέον θετική.
Η εξελιγμένη ανθρωπότητα στέκει όπως ο Ένοικος στο κατώφλι της ανθρωπότητας. Είναι ο Ένοικος.
Ο Άγγελος είναι η Ιεραρχία των ψυχών και πίσω από την Ιεραρχία βρίσκεται η Παρουσία, η Θεότης. Έτσι δημιουργείται μια νέα τριαδικότητα.http://www.lifehub.gr/%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%89%CF%86%CE%BB%CE%B9/
Ο Ένοικος στο Κατώφλι
Το Τίμημα που πρέπει να Πληρώσει Αυτός που Αποφασίζει να Βαδίσει την Ατραπό της Σοφίας
Αυτό που μπορεί να μοιάζει μια πολύ ευφάνταστη φράση σε πολλούς – “ο Ένοικος στο Κατώφλι” – χρησιμοποιήθηκε από τον Bulwer Lytton στο μυθιστόρημά του «Zanoni» για να δείξει κάτι το οποίο διαδραματίζεται στη ζωή κάθε σπουδαστή ο οποίος περνά πέρα από το φυσικό πεδίο.
Το περιστατικό απεικονίζει έναν ηλικιωμένο Σοφό που είναι ο δάσκαλος του Glyndon, του ήρωα του μυθιστορήματος. Ενόσω, αυτός (ο ήρωας) ετοιμάζεται να ξεκινήσει το ταξίδι του, ο δάσκαλός του τού δείχνει με το χέρι του δύο βάζα που είχαν μείνει στο δωμάτιο και τον προειδοποιεί να μην τα ανοίξει διότι είναι σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα επέφερε συνέπειες. Ωστόσο, ο Glyndon, διαπιστώνοντας ότι είναι μόνος του, ενδίδει στην περιέργειά του και ανοίγει τα δύο βάζα. Στην αρχή γέμισε από ένα μεθυστικό άρωμα που έμοιαζε να τον χαροποιεί και το οποίο του προσέδωσε ένα αίσθημα μεγάλης ευτυχίας. Έπειτα από λίγο το αίσθημα αυτό πέρασε και άρχισε να βλέπει διάφορες μορφές – στην αρχή ακαθόριστες και συγκεχυμένες, έπειτα όλο και πιο ξεκάθαρες – μέχρις ότου κάθε μορφή έμοιαζε να παίρνει μια πολύ απειλητική εμφάνιση και, τελικά, όλες συγχωνεύτηκαν σε μια μορφή η οποία απείλησε να τον χτυπήσει, γεμίζοντάς τον με τρόμο. Η μορφή αυτή ήταν “ο Ένοικος στο Κατώφλι”.
Τώρα, ας φαντασθούμε κάθε ανθρώπινο ον να βρίσκεται στο κέντρο ενός κύκλου που περιέχει τις καταγραφές όλων των εμπειριών μέσα από τις οποίες πέρασε και όλες τις γνώσεις που μέχρι τώρα απεκόμισε. Έναν κύκλο ο οποίος προσδιορίζει το ξεκίνημά μας και την πρόοδο που σημειώνουμε. Αν συνδυάσουμε την ιδέα αυτή με το γεγονός ότι κάθε ενσάρκωση προσθέτει στο απόθεμα της γνώσης, και ότι κάθε είδος γνώσης – είτε ιδιοτελής, είτε ανιδιοτελής – διατηρείται από μόνη της, τότε θα διαπιστώσουμε ότι εντός του κύκλου αυτού υπάρχουν (ας το πούμε) ζώνες, που η καθεμία τους περιέχει ένα ιδιαίτερο είδος συνειδητότητας που αποτελείται από μια ιδιαίτερη ουσία. Οι ζώνες αυτές είναι τουλάχιστον 7.
Αν, τότε, βρεθούμε στο μέσο όλων αυτών των ζωνών, με την κάθε ζώνη να μας εμποδίζει από το να φθάσουμε στην ανώτερη, στην πιο τέλεια, στην πιο πνευματική ζώνη της φύσης μας. Και, αν είναι να προχωρήσουμε ακόμη κι ένα μόνο βήμα πιο πέρα από το φυσικό πεδίο, θα πρέπει να περάσουμε μέσα από τη ζώνη αυτή που βρίσκεται πέρα από το φυσικό πεδίο και στην οποία μέσα υπάρχουν τα πιο κακά, τα πιο ιδιοτελή στοιχεία της φύσης μας και της εμπειρίας μας. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ρήγμα, και να περάσουμε μέσα από τη ζώνη αυτή προκειμένου να φθάσουμε στις ανώτερες ζώνες της ύπαρξής μας. Ο μόνος, όμως, τρόπος για να την διαπεράσουμε, είναι με το να την υποκινήσουμε σε δράση, αντιμετωπίζοντάς την και μεταμορφώνοντάς την. Κάθε ον – οιουδήποτε βαθμού και οιασδήποτε φύσης – δεν έχει παρά να περάσει μέσα από τη ζώνη αυτή. Ένας καλός άνθρωπος, που πρόκειται να ταξιδέψει, πρέπει να ακολουθήσει έναν δρόμο προς την κατεύθυνση του προορισμού του, άσχετα από τις συνθήκες του δρόμου. Μπορεί να είναι γεμάτος λάσπες, όμως, πρέπει να τον διασχίσει.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον μαθητή αμέσως μόλις αρχίσει να σχηματίζει τη μεγάλη επιθυμία να προχωρήσει και να καταλάβει τον εαυτό του – το πανίσχυρο κίνητρό του να αποκτήσει όλη τη δύναμη και όλα τα μέσα που θα του επιτρέψουν να βοηθήσει καλύτερα τους συνανθρώπους του. Στην αρχή, καθώς προχωρά, είναι πολύ χαρούμενος που βρίσκει λύσεις σε όλα τα προβλήματα της ζωής. Όλα φαίνονται δίκαια κι ευχάριστα. Μέχρι τώρα δυσκολίες δεν συναντά στο δρόμο του, τις σωματικές αναπηρίες τις αντέχει υπομονετικά, βλέπει ότι δεν είναι όλα τόσο άσχημα όσο νόμιζε. Έπειτα, προχωράει λίγο πιο μπροστά, και βρίσκει άλλα πράγματα˙ βρίσκει κάποιες δυνάμεις να τον περικυκλώνουν – γεννημένες από τον ίδιο – και οι οποίες αρχίζουν να αφυπνίζονται. Αφού, μέσα στον καθένα μας, υπάρχουν λανθάνουσες αισθήσεις και λανθάνουσες εμπειρίες, στις οποίες οι τωρινές συνθήκες της ζωής και οι επικρατούσες ιδέες της εποχής δεν δίνουν την ευκαιρία να λειτουργήσουν. Ωστόσο, την στιγμή που οι σκέψεις μας και ο νους μας στρέφονται προς μια ανώτερη κατεύθυνση, οι επικρατούσες ιδέες αρχίζουν να χάνουν την ισχύ τους και, με όλη μας την προσοχή εστιασμένη σε μια άλλη κατεύθυνση, οι λανθάνουσες αισθήσεις και δυνάμεις, όπως επίσης και οι εμπειρίες, αρχίζουν να γίνονται αισθητές.
Οι επιδράσεις αυτές, τόσο παράξενες σε εμάς, είναι ορισμένες φορές αποκαρδιωτικές. Δεν ξέρουμε σε τί αναφέρονται. Καθώς, όμως, συνεχίζουμε όλο και πιο πολύ, αυτές αρχίζουν να παίρνουν σχήμα. Αφού κάθε εμπειρία έχει κάποια μορφή – αλλιώς δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί ως έχει – και εμείς εξωθούμε τις δυνάμεις της σε δράση και τις δίνουμε ζωή κατευθύνοντας την προσοχή μας επάνω τους. Το καλούπι – μέσα στο οποίο οι διάφορες μορφές, που γίνονται ορατές από τον ένθερμο σπουδαστή, τελικά συγχωνεύονται – διαφέρει από σπουδαστή σε σπουδαστή καθώς ακολουθεί τη γραμμή της οικογένειάς του και των ομοίων του, και ιδιαίτερα αυτών που απεχθάνεται. Μπορεί ακόμη να παίρνει το ίδιο καλούπι με έναν σπουδαστή ή να αλλάζει κάθε φορά σε κάποιον άλλο. Η μορφή συμβολίζει οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο Κάρμα μας από το παρελθόν, και το οποίο δεν έχει εξισορροπηθεί. Πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί˙ και όχι μόνο αυτό, αλλά, καθώς το Κάρμα μας από το παρελθόν έχει να κάνει με το συλλογικό Κάρμα των φυλών μέσα από τις οποίες έχουμε περάσει – και ειδικότερα με τη φυλή στην οποία τώρα ανήκουμε – όχι μόνο αφυπνίζουμε ατομικά και ξεχωριστά τους Ενοίκους της δικής μας ζώνης, αλλά και οτιδήποτε άλλο παρόμοιο με αυτούς (τους Ενοίκους ) στη φυλή μας και στην ανθρωπότητα.
Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τα φαντάσματά μας, όπως επίσης και τα φαντάσματα των συνανθρώπων μας, και, κατακτώντας τους θαμώνες των εξωτερικών μας ζωνών, βοηθούμε στην ανύψωση του συνολικού Κάρμα της φυλής στην οποία ανήκουμε. Η Θεοσοφία διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι ένα πνευματικό, και όχι φυσικό ον. Ότι το σώμα από μόνο του δεν είναι παρά ένα όργανο που πάρθηκε από τη γη μέσω της δύναμης του ενοικούντος ανθρώπου. Ότι ο νους είναι απλώς και μόνο ιδέες γύρω από τη ζωή, όμως το Πνεύμα του ανθρώπου, ο Γνώστης, Αυτός που Βιώνει, είναι το μόνο αληθινό άτομο. Το άτομο αυτό έγινε άτομο πριν από αυτή η Γη ή αυτό το Ηλιακό σύστημα, και – με την πτώση του μέσα στην ύλη – εργάστηκε μέσα από διάφορες συμπυκνώσεις της ουσίας, μέχρι κάτω στο δικό μας πεδίο. Πάνω σε κάθε πεδίο ύπαρξης απέκτησε μια συνειδητότητα, ένα σύνολο αισθήσεων, και ένα σώμα της ανάλογης ουσίας. Όλα τα σώματα και όλα τα πεδία συνειδητότητας που έχει αποκτήσει, είναι συνεχώς μαζί του, αλληλεπιδρώντας αυτά με αυτόν και αυτός μαζί τους. Κάθε φυσική ζωή δεν συνιστά παρά ένα πολύ μικρό τμήμα της απέραντης δεξαμενής εμπειριών του παρελθόντος, το οποίο, καθώς εξελισσόμαστε, βοηθούμε να ανοίξει ξανά πολύ βιαστικά.
Δεν υπάρχει κανένας αφορισμός που να λέει ότι το Κάρμα μπορεί να καθυστερήσει μέσω ορισμένων δράσεων ή ότι μπορεί ακόμη και να επισπευσθεί, ή ότι μπορεί να επιταχυνθεί με τη δύναμη του όρκου. Έτσι, όταν το άτομο δεσμεύει τον εαυτό του να προχωρήσει εμπρός για να φθάσει όλο και πιο μακριά μέσα στην αληθινή πνευματική του φύση, φέρνει Κάρμα για να υπερβεί, το οποίο δεν θα προέκυπτε με τη συνηθισμένη πορεία εξέλιξης, ίσως, και για πολλές ενσαρκώσεις. Με τον τρόπο αυτό αφυπνίζει όλους τους ενοίκους μέσα του – στοιχειακές δυνάμεις, τάσεις, σπέρματα – τα οποία περιμένουν να καρποφορήσουν. Φέρνοντας όλα αυτά σε λειτουργία, ωθώντας νέες δυνάμεις σε δράση, αντιμετωπίζει το Κάρμα του πιο αβασάνιστα˙ απελευθερώνει μια πολύ αληθινή δύναμη.
Συνεπώς, ο “Ένοικος στο Κατώφλι” είναι κάτι πολύ αληθινό˙ κάτι το οποίο όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε, είτε αρχίσουμε τώρα, είτε αναμείνουμε για χιλιάδες ενσαρκώσεις. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να περάσουμε από τον δρόμο αυτό – πάνω από το κατώφλι του συσσωρευμένου κακού από το παρελθόν. Είναι απολύτως αδύνατο για τον οποιονδήποτε να ξεφύγει από το Κάρμα του, αφού αυτό ενοικεί στη σφαίρα του καθενός. Γύρω του υπάρχουν όλα εκείνα τα αποτελέσματα που ο ίδιος προκάλεσε σε περασμένες εποχές, όπως επίσης και στο παρόν, και, μέχρις ότου ξεπεράσει το κακό αυτό που τον περιβάλλει, δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει τη δύναμη που οι σοφοί και σωτήρες της ανθρωπότητας κατέχουν. Η δύναμη και η ενέργεια των κινήτρων του πρέπει να δοκιμαστεί ολοσχερώς πριν μπορέσει να αναδυθεί στις ανώτερες ζώνες της ύπαρξής του.
Δόθηκε, τώρα, στον κόσμο, στη συγκεκριμένη αυτή γενιά μας, η σπουδαία φιλοσοφία της Θεοσοφίας από αυτούς που τη γνώριζαν. Αμέσως μόλις αυτοί στους οποίους δόθηκε η Θεοσοφία άρχισαν να τη μελετούν και να πειθαρχούν τους εαυτούς τους κατά μήκος της ατραπού που όλοι οι σοφοί βάδισαν, αμέσως αφυπνίστηκε και ο “Ένοικος στο Κατώφλι” της εποχής. Πολλές, πάρα πολλές υπήρξαν οι αποτυχίες στο όνομα της Θεοσοφίας. Η μεγάλη επιστήμη ακρωτηριάστηκε με τόσες χιλιάδες τρόπους, που η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν γνωρίζει ότι υπάρχει ένα ακριβές αρχείο, αφημένο από Αυτούς οι Οποίοι το έφεραν. Η γνώση αυτή υπάρχει. Ο τρόπος για να δραστηριοποιήσουμε την εσωτερικής μας φύση βρίσκεται μπροστά μας. Οι πύλες δεν είναι ποτέ κλειστές για τον καθένα μας, όμως κανείς άλλος – όσο ισχυρός κι αν είναι – εκτός από εμάς τους ίδιους, δεν μπορεί να κινήσει από μέσα μας την αναγκαία δράση και να κάνει το βήμα.
Ο καθένας οφείλει να δει την αναγκαιότητα αυτού του βήματος. Κάθε βήμα πρέπει να γίνει συνειδητά από αυτόν που το αναλαμβάνει. Ο θεϊκός σπινθήρας μέσα στον ανθρώπινο κόρφο επιθυμεί χώρο για να κάψει. Δεν μπορεί ούτε να εμποδιστεί, ούτε να περιοριστεί. Τον περιορίζουμε όμως με το να σκεφτόμαστε ότι είμαστε τα φυσικά μας σώματα, ότι μπορούμε να σωθούμε με τις προσπάθειες των άλλων, αφήνοντας τις αμαρτίες μας να βαρύνουν τους υπόλοιπους, και πιστεύοντας ότι η γνώση μπορεί να μας εκχωρηθεί από τους άλλους. Οι ιδέες αυτές είναι οι ένοικοι μέσα μας, αφού βρίσκονται μπροστά στον δρόμο μας, εμποδίζοντάς μας να φθάσουμε στην αληθινή αντιληπτικότητα. Με το να εμπλεκόμαστε στη δράση και στην αντίδραση, είμαστε ανίκανοι να στρέψουμε τον νου μας στην ορθή κατεύθυνση. Αποστολή της Θεοσοφίας ήταν να αφυπνίσει τον αληθινό άνθρωπο από αυτόν τον επί αιώνες ύπνο του. Έναν ύπνο στον οποίο ονειρεύεται – δρώντας μέσω των δυνάμεων της δικής του φύσης και δημιουργώντας τη μια μορφή μετά την άλλη – κάποια όνειρα εφιάλτες, από τα οποία κανένα δεν τον οδηγεί στον αληθινό του σκοπό. Μέχρις ότου ο θεϊκός σπινθήρας μέσα μας πάρει φωτιά από το φως άλλων φώτων που ξεπέρασαν το δικό μας πεδίο, δεν θα κάνουμε το αληθινό βήμα έξω από αυτό που για τόσους πολλούς είναι η κοιλάδα της δυστυχίας και του θανάτου.
Ο Ένοικός μας είναι γύρω μας όλο τον καιρό. Οτιδήποτε έρχεται σε σύγκρουση με το καλό, είναι οργανωμένη πράξη αυτού του ενοίκου. Οτιδήποτε μας αποτρέπει από το να διακρίνουμε και να αναλάβουμε τα πλέον κατάλληλα βήματα για μας, είναι έργο αυτού του ενοίκου. Έχουμε γύρω μας τις κάθε είδους επιδράσεις των συνανθρώπων μας, οι οποίες μας δυσκολεύουν στο να κάνουμε και να διατηρήσουμε αυτά τα βήματα που, στις καλύτερες στιγμές μας, φαίνεται ότι είναι τα πλέον βέλτιστα. Οι σκέψεις και οι δράσεις τους τείνουν να ενισχύουν τον δικό μας Ένοικο.
Ο μεγαλύτερος Ένοικος που έχουμε είναι η αμφιβολία, η υποψία, ο φόβος και η έλλειψη πίστης. Όλα αυτά αποτελούν εξωτερικεύσεις του Ενοίκου και είναι οι πρώτες επιδράσεις που νιώθουμε. Οι ένοικοι αυτοί πρέπει να κατακτηθούν. Θα πρέπει να διαθέτουμε απόλυτη πίστη. Απόλυτη πίστη στη δύναμή μας να μάθουμε και απεριόριστη εμπιστοσύνη σε αυτά που μας έχουν διδαχτεί. Αφού μας έχει ειπωθεί ότι υπάρχει μια επιστήμη της ζωής, μια γνώση όλων των νόμων της ζωής, υπάρχει πιο πολύτιμη επιδίωξη από την εξακρίβωση του κατά πόσο η δήλωση αυτή είναι αληθινή ή όχι; Βεβαιότατα, δεν υπάρχει καμιά. Σε λίγα χρόνια η σύντομη αυτή φυσική ζωή θα τελειώσει. Τί μάθαμε από αυτή; Πώς θα ωφεληθούμε από αυτή; Θα καταφέρουμε τώρα να υπερνικήσουμε τον Ένοικο για να κάνουμε το επόμενο βήμα στο μέλλον, ή θα παρασυρθούμε και θα συσσωρεύσουμε εκείνες τις δυνάμεις που πάντοτε στέκονται στο δρόμο μας μέχρις ότου κάνουμε το βήμα; Κάποια στιγμή, το σύνολο της ανθρωπότητας θα οδηγηθεί σε αυτόν εάν, έπειτα από απροσμέτρητους αιώνες πόνου και δυστυχίας, συνεχίσει να ακολουθεί λανθασμένες πορείες.
Ένα ευρύ κι εκπληκτικό πεδίο ανοίγεται για κάθε ανθρώπινο ον. Όλα όσα θα ήθελε να μάθει, μπορεί να τα μάθει. Όλα όσα υπάρχουν ως μυστήρια ενώπιόν του, θα τα αποσαφηνίσει. Όλες οι δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στη φύση, σε κάθε τομέα της, μπορούν να γίνουν δικές του. ΜΟΝΟ, όμως, όταν δει ότι ο ίδιος είναι κομμάτι του μεγάλου Όλου, όταν νιώσει ότι δεν μπορεί να κάνει χρήση δυνάμεων οποιουδήποτε είδους, για προσωπικούς και ιδιοτελείς σκοπούς, παρά μόνο να εναποθέσει όλα του τα αποκτήματα στα πόδια των συνανθρώπων του για δικό τους όφελος. ΜΟΝΟ τότε, το ανώτερο και το καλύτερο μέσα του θα μπορέσει να λειτουργήσει.
Τίποτα ιδιοτελές, τίποτα που να σχετίζεται μόνο με το σώμα, με τη συντήρησή του ή με την ικανοποίηση των επιθυμιών του, δεν θα μπορέσει ποτέ να ανοίξει τις πύλες. Τίποτα, παρά μόνο η αποφασιστικότητα να βγει μπροστά, να καταστεί ένα με τους σωτήρες της Φύσης, να εργαστεί για την πρόοδο όλων των όντων μέσα στο σύμπαν, θα του ανοίξουν τις πύλες. Κανένα πιστεύω δεν θα μας σώσει. Καμία πίστη δεν θα μας σώσει. Κανείς, μένοντας απλά καλός – από προσωπική άποψη – και καμία αναμόρφωσή του που να προκύπτει με το να ακολουθεί το ένα πράγμα μετά το άλλο, δεν μπορεί να τον σώσει. Τίποτα, παρά μόνο η γνώση της δικής μας φύσης και η αποφασιστικότητά μας να βάλουμε σε πρακτική εφαρμογή αυτή τη γνώση προς όφελος των άλλων, όχι του εαυτού μας. ΜΟΝΟ η εφαρμογή της γνώσης θα αναζωπυρώσει τη φλόγα που τώρα καίει τόσο αμυδρά ενόσω βρισκόμαστε μέσα στο σώμα.
Ο “Ένοικος στο Κατώφλι” είναι μαζί μας. Θα το βάλουμε στα πόδια, θα διασπάσουμε το πεδίο στο οποίο ενοικεί; Μπορούμε να είμαστε αρκετά αποφασισμένοι ώστε να περάσουμε μέσα από όλες εκείνες τις δοκιμασίες που πρέπει να γίνουν δικές μας μέσω της σκέψης και της δράσης μας από το παρελθόν, και όλων εκείνων που οι συνάνθρωποί μας εναπόθεσαν γύρω μας; Είμαστε αρκετά δυνατοί να κάνουμε το βήμα;
Το παραπάνω άρθρο προέρχεται από μια στενογραφημένη αναφορά μιας ομιλίας του Ρόμπερτ Κρόσμπι.
Αναδημοσιεύτηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου 1921 του περιοδικού «Theosophy», Los Angeles, σελ. 113-116.
Και στο «The Aquarian Theosophist, October 2014»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου