Κεφάλαιο 13
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ
Εισαγωγή
1. Αν δεν ένιωθες ένοχος δεν θα μπορούσες να επιτίθεσαι, διότι η καταδίκη είναι η ρίζα της επίθεσης.
Είναι η κρίση ενός νου από έναν άλλο ως ανάξιο αγάπης και άξιο τιμωρίας.
Εδώ βρίσκεται ο διχασμός.
Διότι ο νους που κρίνει αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως διαχωρισμένο από το νου που κρίνεται, πιστεύοντας ότι τιμωρώντας κάποιον άλλον, ο ίδιος θα διαφύγει την τιμωρία.
Όλο αυτό δεν είναι παρά η απατηλή προσπάθεια του νου να αρνηθεί τον εαυτό του, και να ξεφύγει από την ποινή της άρνησης.
Δεν είναι προσπάθεια να απελευθερώσει την άρνηση, αλλά να κρατηθεί πάνω σε αυτήν. Διότι η ενοχή είναι που έχει κρύψει τον Πατέρα από σένα, και η ενοχή είναι που σε έχει οδηγήσει στην παράνοια.
2. Η αποδοχή της ενοχής μέσα στο νου του Υιού του Θεού ήταν η αρχή του διαχωρισμού, όπως η αποδοχή της Επανόρθωσης είναι το τέλος του.
Ο κόσμος που βλέπεις είναι το απατηλό σύστημα εκείνων που έχουν χάσει τα λογικά τους από την ενοχή.
Κοίταξε προσεκτικά αυτό τον κόσμο, και θα συνειδητοποιήσεις ότι έτσι είναι.
Διότι αυτός ο κόσμος είναι το σύμβολο της τιμωρίας, και όλοι οι νόμοι που φαίνεται ότι τον κυβερνούν είναι οι νόμοι του θανάτου.
Τα παιδιά γεννιούνται μέσα από τον πόνο και με πόνο.
Το μεγάλωμά τους συνοδεύεται από βάσανα, και μαθαίνουν για την θλίψη και τον διαχωρισμό και τον θάνατο.
Ο νους τους φαίνεται πως είναι παγιδευμένος μέσα στον εγκέφαλό τους, και οι δυνάμεις του υποχωρούν όταν το σώμα τους πληγώνεται.
Φαίνεται πως αγαπούν, όμως εγκαταλείπουν και εγκαταλείπονται.
Φαίνεται πως χάνουν αυτό που αγαπούν, κι αυτό είναι ίσως η πιο παρανοϊκή πίστη από όλες.
Και τα σώματά τους μαραίνονται και αγκομαχούν και κείτονται στο έδαφος, και δεν υπάρχουν πια.
Δεν υπάρχει κανένας τους που να μην έχει σκεφτεί ότι ο Θεός είναι σκληρός.
3. Αν αυτός ήταν ο αληθινός κόσμος, τότε όντως ο Θεός θα ήταν σκληρός.
Γιατί κανένας Πατέρας που θα υπέβαλλε τα παιδιά Του σε αυτό ως τίμημα της σωτηρίας δεν θα ήταν δυνατόν να είναι στοργικός
. Η αγάπη δεν σκοτώνει για να σώσει.
Αν το έκανε αυτό, τότε η επίθεση θα ήταν η σωτηρία, κι αυτή είναι η ερμηνεία του εγώ, και όχι του Θεού.
Μόνο ο κόσμος της ενοχής θα το απαιτούσε αυτό, διότι μόνο οι ένοχοι μπορούν να το συλλάβουν.
Το «αμάρτημα» του Αδάμ δεν θα μπορούσε να αγγίξει κανέναν, αν αυτός δεν είχε πιστέψει ότι ο Πατέρας ήταν που τον έδιωξε από τον Παράδεισο.
Διότι με αυτή την πίστη η γνώση του Πατέρα χάθηκε, εφόσον μόνο εκείνοι που δεν Τον καταλαβαίνουν θα μπορούσαν να πιστέψουν κάτι τέτοιο.
4. Αυτός ο κόσμος είναι μια εικόνα της σταύρωσης του Υιού του Θεού.
Και μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι ο Υιός του Θεού δεν μπορεί να σταυρωθεί, αυτός είναι ο κόσμος που θα βλέπεις.
Εν τούτοις, δεν θα το συνειδητοποιήσεις αυτό μέχρι να δεχτείς την αιώνια αλήθεια ότι ο Υιός του Θεού δεν είναι ένοχος.
Του αξίζει μόνο αγάπη διότι έχει δώσει μόνο αγάπη.
Δεν μπορεί να καταδικαστεί διότι ποτέ δεν έχει καταδικάσει.
Η Επανόρθωση είναι το τελευταίο μάθημα που χρειάζεται να μάθει, διότι του διδάσκει ότι, εφόσον ποτέ δεν αμάρτησε, δεν έχει ανάγκη από σωτηρία.
1. Η Αθωότητα και η Ικανότητα να είσαι Απρόσβλητος.
1. Νωρίτερα, είπα ότι το Άγιο Πνεύμα μοιράζεται τον στόχο όλων των καλών δασκάλων, των οποίων ο υπέρτατος στόχος είναι να καταστήσουν τον εαυτό τους μη απαραίτητο διδάσκοντας στους μαθητές τους όλα όσα ξέρουν.
Το Άγιο Πνεύμα αυτό θέλει μόνο, διότι με το να μοιράζεται την Αγάπη του Πατέρα για τον Υιό Του, επιδιώκει να απομακρύνει όλη την ενοχή από το νου του, ώστε να μπορέσει να θυμηθεί τον Πατέρα του ειρηνικά.
Η ειρήνη και η ενοχή είναι αντίθετες, και ο Πατέρας μπορεί να επανέλθει στην μνήμη μόνο με ειρήνη.
Η αγάπη και η ενοχή δεν μπορούν να συνυπάρχουν, και το να δέχεσαι το ένα σημαίνει ότι αρνείσαι το άλλο.
Η ενοχή κρύβει τον Χριστό από την όραση σου, διότι είναι η άρνηση της αθωότητας του Υιού του Θεού.
Το Άγιο Πνεύμα αυτό θέλει μόνο, διότι με το να μοιράζεται την Αγάπη του Πατέρα για τον Υιό Του, επιδιώκει να απομακρύνει όλη την ενοχή από το νου του, ώστε να μπορέσει να θυμηθεί τον Πατέρα του ειρηνικά.
Η ειρήνη και η ενοχή είναι αντίθετες, και ο Πατέρας μπορεί να επανέλθει στην μνήμη μόνο με ειρήνη.
Η αγάπη και η ενοχή δεν μπορούν να συνυπάρχουν, και το να δέχεσαι το ένα σημαίνει ότι αρνείσαι το άλλο.
Η ενοχή κρύβει τον Χριστό από την όραση σου, διότι είναι η άρνηση της αθωότητας του Υιού του Θεού.
2. Μέσα στον παράξενο κόσμο που έχεις φτιάξει ο Υιός του Θεού έχει αμαρτήσει.
Πως θα μπορούσες να τον δεις, λοιπόν; Κάνοντάς τον αόρατο, ο κόσμος της ανταπόδοσης ύψωσε το σκοτεινό σύννεφο της ενοχής που αποδέχτηκες, και το κρατάς με αγάπη.
Διότι η αθωότητα του Χριστού είναι η απόδειξη ότι το εγώ ποτέ δεν υπήρξε, και ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει.
Δίχως ενοχή το εγώ δεν έχει καθόλου ζωή, και ο Υιός του Θεού είναι δίχως ενοχή.
3. Καθώς κοιτάζεις τον εαυτό σου και κρίνεις αυτό που κάνεις με ειλικρίνεια, μπορεί να μπεις στον πειρασμό να αναρωτηθείς πως γίνεται να είσαι χωρίς ενοχή.
Όμως, αναλογίσου αυτό: Δεν είσαι δίχως ενοχή μέσα στον χρόνο, αλλά στην αιωνιότητα. Έχεις «αμαρτήσει» στο παρελθόν, αλλά δεν υπάρχει παρελθόν.
Το πάντα δεν έχει καμία κατεύθυνση. Ο χρόνος φαίνεται πως πηγαίνει προς μία κατεύθυνση, αλλά όταν φτάσεις στο τέλος του θα ξετυλιχτεί σαν μακρύ χαλί απλωμένο στο παρελθόν από πίσω σου, και θα εξαφανιστεί.
Όσο πιστεύεις ότι ο Υιός του Θεού είναι ένοχος θα περπατάς πάνω σε αυτό το χαλί, πιστεύοντας ότι οδηγεί στον θάνατο.
Και το ταξίδι θα φαντάζει μακρύ και σκληρό και ανούσιο, διότι έτσι είναι.
4. Το ταξίδι το οποίο έχει επιβάλλει στον εαυτό του ο Υιός του Θεού είναι πραγματικά άχρηστο, αλλά το ταξίδι στο οποίο τον βάζει ο Πατέρας του είναι ένα ταξίδι χαράς κι απελευθέρωσης.
Ο Πατέρας δεν είναι σκληρός, και ο Υιός Του δεν μπορεί να βλάψει τον εαυτό του. Η αντεκδίκηση που φοβάται και βλέπει ποτέ δεν θα τον αγγίξει, διότι παρόλο που πιστεύει σε αυτήν το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει ότι δεν είναι αλήθεια.
Το Άγιο Πνεύμα στέκει στο τέλος του χρόνου, όπου πρέπει να βρίσκεσαι κι εσύ διότι Αυτό είναι μαζί σου. Ήδη έχει ακυρώσει το κάθε τι που είναι ανάξιο του Υιού του Θεού, διότι αυτή ήταν η αποστολή Του, που Του δόθηκε από τον Θεό.
Και ό,τι δίνει ο Θεός υπάρχει από πάντα.
5. Θα με βλέπεις καθώς μαθαίνεις ότι ο Υιός του Θεού είναι χωρίς ενοχή.
Αυτός πάντα έψαχνε την αθωότητά του, και την βρήκε.
Διότι όλοι επιδιώκουν να ξεφύγουν από την φυλακή που έφτιαξαν, και δεν τους έχουν αρνηθεί τον δρόμο προς την απελευθέρωση.
Εφόσον είναι μέσα τους, τον έχουν βρει. Το να τον βρουν είναι μόνο θέμα χρόνου, και ο χρόνος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.
Διότι ο Υιός του Θεού είναι δίχως ενοχή τώρα, και η λαμπρότητα της αγνότητάς του λάμπει ανέπαφη για πάντα μέσα στο Νου του Θεού.
Ο Υιός του Θεού πάντα θα είναι έτσι όπως δημιουργήθηκε.
Αρνήσου τον κόσμο σου και μην τον κρίνεις, διότι η αιώνια αθωότητά του είναι μέσα στο Νου του Πατέρα του, και τον προστατεύει παντοτινά.
6. Όταν δεχτείς την Επανόρθωση για τον εαυτό σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει ενοχή στον Υιό του Θεού.
Και μόνο καθώς τον βλέπεις δίχως ενοχή, θα μπορείς να καταλαβαίνεις την ενότητά του. Διότι η ιδέα της ενοχής φέρνει πίστη στην καταδίκη ενός από κάποιον άλλον, προβάλλοντας τον διαχωρισμό στην θέση της ενότητας.
Μπορείς να καταδικάζεις μόνο τον εαυτό σου, και κάνοντάς το δεν μπορείς να γνωρίσεις ότι είσαι Υιός του Θεού.
Έχεις αρνηθεί την κατάσταση της ύπαρξής του, η οποία είναι η τέλεια αθωότητα.
Από αγάπη δημιουργήθηκε, και στην αγάπη κατοικεί.
Η καλοσύνη και το έλεος πάντα τον ακολουθούν, διότι πάντα επεκτείνει την Αγάπη του Πατέρα του.
7. Καθώς αντιλαμβάνεσαι τους άγιους συντρόφους που ταξιδεύουν μαζί σου, θα συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει κανένα ταξίδι, παρά μόνο αφύπνιση.
Ο Υιός του Θεού, που δεν κοιμάται, έχει κρατήσει την πίστη στον Πατέρα του για λογαριασμό σου. Δεν υπάρχει δρόμος πάνω στον οποίο να ταξιδέψεις, ούτε και χρόνος για να τον περάσεις.
Διότι ο Θεός δεν περιμένει τον Υιό Του μέσα στον χρόνο, όντας παντοτινά απρόθυμος να είναι δίχως αυτόν.
Κι έτσι ήταν πάντα.
Άφησε την αγιότητα του Υιού του Θεού να διώξει με την λάμψη της το σύννεφο της ενοχής που σκοτεινιάζει το νου σου, και δέξου την αγνότητά του για δική σου κι έτσι μάθε ότι είναι δική σου.
8. Είσαι άτρωτος διότι είσαι δίχως ενοχή. Μπορείς να κρατάς το παρελθόν μόνο μέσω της ενοχής.
Διότι η ενοχή διασφαλίζει ότι θα τιμωρηθείς γι αυτό που έχεις κάνει, άρα βασίζεται στον μονοδιάστατο χρόνο, προχωρώντας από το παρελθόν στο μέλλον.
Κανένας που να το πιστεύει αυτό δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει το «πάντα», επομένως η ενοχή σου στερεί την εκτίμηση της αιωνιότητας.
Είσαι αθάνατος διότι είσαι αιώνιος, και το «πάντα» πρέπει να είναι τώρα.
Η ενοχή, λοιπόν, είναι ένας τρόπος να κρατάς το παρελθόν και το μέλλον μέσα στο νου σου για να εξασφαλίσεις την συνέχιση του εγώ.
Διότι αν αυτό που έχει γίνει θα τιμωρηθεί, η συνέχιση του εγώ είναι εγγυημένη.
Όμως η εγγύηση της δικής σου συνέχισης είναι του Θεού, όχι του εγώ. Και η αθανασία είναι το αντίθετο του χρόνου, διότι ο χρόνος είναι περαστικός, ενώ η αθανασία είναι διαρκής.
9. Η αποδοχή της Επανόρθωσης σε διδάσκει τι είναι η αθανασία, διότι με την αποδοχή της αθωότητάς σου μαθαίνεις ότι το παρελθόν ποτέ δεν υπήρξε, άρα το μέλλον είναι αχρείαστο και δεν θα υπάρξει.
Το μέλλον, μέσα στον χρόνο, είναι πάντα συνδεμένο με την εξιλέωση, και μόνο η ενοχή θα μπορούσε να εισάγει μια αίσθηση ανάγκης για εξιλέωση.
Η αποδοχή της αθωότητας του Υιού του Θεού ως δική σου είναι επομένως ο τρόπος του Θεού να σου υπενθυμίζει τον Υιό Του, και τι είναι αυτός αληθινά.
Διότι ο Θεός ποτέ δεν καταδίκασε τον Υιό Του, κι εφόσον είναι δίχως ενοχή είναι αιώνιος.
10. Δεν μπορείς να διαλύσεις την ενοχή κάνοντάς την αληθινή, και μετά να την επανορθώνεις.
Αυτό είναι το σχέδιο του εγώ, που προσφέρει αυτό αντί της διάλυσης της.
Το εγώ πιστεύει στην επανόρθωση μέσω επίθεσης, όντας απόλυτα αφοσιωμένο στην παρανοϊκή δοξασία ότι η επίθεση είναι σωτηρία.
Κι εσύ που περιθάλπεις την ενοχή την πιστεύεις, διότι πώς αλλιώς θα μπορούσες να κρατάς με αγάπη αυτό που δεν θέλεις παρά από το να ταυτίζεσαι με το εγώ;
11. Το εγώ σε διδάσκει να επιτίθεσαι στον εαυτό σου διότι είσαι ένοχος, κι αυτό πρέπει να αυξάνει την ενοχή, διότι η ενοχή είναι το αποτέλεσμα της επίθεσης.
Στην διδασκαλία του εγώ, λοιπόν, δεν υπάρχει διαφυγή από την ενοχή.
Διότι η επίθεση κάνει την ενοχή πραγματική, κι αν είναι πραγματική δεν υπάρχει τρόπος να την ξεπεράσεις.
Το Άγιο Πνεύμα την διαλύει απλά μέσω της ήρεμης αναγνώρισης ότι ποτέ δεν υπήρξε.
Καθώς Αυτό κοιτάζει τον αθώο Υιό Του Θεού, γνωρίζει ότι αυτό είναι αλήθεια. Κι εφόσον είναι αλήθεια για σένα, δεν μπορείς να επιτίθεσαι στον εαυτό σου, επειδή δίχως την ενοχή η επίθεση είναι αδύνατη.
Έχεις σωθεί λοιπόν, διότι ο Υιός του Θεού είναι δίχως ενοχή.
Και όντας απόλυτα αγνός, είσαι άτρωτος.
II.Ο Αθώος Υιός του Θεού.
1. Ο απώτατος στόχος της προβολής είναι πάντα να ξεφορτωθεί την ενοχή.
Εν τούτοις, χαρακτηριστικά, το εγώ επιχειρεί να ξεφορτωθεί την ενοχή από την δική του άποψη μόνο, διότι αν και θέλει πολύ να την διατηρήσει εσύ το βρίσκεις ανυπόφορο, εφόσον η ενοχή σε εμποδίζει να θυμηθείς τον Θεό, για τον Οποίο ή έλξη είναι τόσο ισχυρή που δεν μπορείς να της αντισταθείς.
Σε αυτό το θέμα, λοιπόν, συμβαίνει ο βαθύτερος διχασμός από όλους, διότι αν είναι να διατηρήσεις την ενοχή, όπως επιμένει το εγώ, δεν μπορείς να είσαι εσύ. Μόνο όταν σε πείσει ότι αυτό είναι εσύ θα μπορούσε το εγώ να σε κάνει να προβάλλεις την ενοχή, κι έτσι να την κρατάς μέσα στο νου σου.
2. Όμως, αναλογίσου πόσο παράξενη λύση είναι η διευθέτηση του εγώ. Προβάλλεις την ενοχή για να την ξεφορτωθείς, αλλά στην πραγματικότητα απλά την καλύπτεις.
Όντως βιώνεις την ενοχή, αλλά δεν έχεις ιδέα γιατί.
Αντίθετα, την συνδέεις με ένα αλλόκοτο συνονθύλευμα «ιδανικών του εγώ,» τα οποία το εγώ ισχυρίζεται ότι τα έχεις προδώσει.
Και δεν έχεις ιδέα ότι απορρίπτεις τον Υιό του Θεού βλέποντάς τον ως ένοχο.
Πιστεύοντας ότι εσύ δεν είσαι πια εσύ, δεν συνειδητοποιείς ότι απορρίπτεις τον εαυτό σου.
3. Ο πιο σκοτεινός θεμέλιος λίθος σου κρατά την πίστη σου στην ενοχή και την εμποδίζει να ανέλθει στην επίγνωσή σου.
Διότι σε αυτό το σκοτεινό και μυστικό τόπο βρίσκεται η συνειδητοποίηση ότι έχεις προδώσει τον Υιό του Θεού καταδικάζοντας τον σε θάνατο.
Ούτε καν υποπτεύεσαι ότι αυτή η δολοφονική αλλά παρανοϊκή ιδέα βρίσκεται κρυμμένη εκεί, διότι η καταστροφική τάση του εγώ είναι τόσο έντονη που τίποτα άλλο εκτός από την σταύρωση του Υιού του Θεού δεν μπορεί τελικά να το ικανοποιήσει.
Δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Υιός του Θεού διότι είναι τυφλό.
Όμως, έτσι κι αντιληφθεί οπουδήποτε την αθωότητα, θα προσπαθήσει να την καταστρέψει διότι φοβάται.
Διότι σε αυτό το σκοτεινό και μυστικό τόπο βρίσκεται η συνειδητοποίηση ότι έχεις προδώσει τον Υιό του Θεού καταδικάζοντας τον σε θάνατο.
Ούτε καν υποπτεύεσαι ότι αυτή η δολοφονική αλλά παρανοϊκή ιδέα βρίσκεται κρυμμένη εκεί, διότι η καταστροφική τάση του εγώ είναι τόσο έντονη που τίποτα άλλο εκτός από την σταύρωση του Υιού του Θεού δεν μπορεί τελικά να το ικανοποιήσει.
Δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Υιός του Θεού διότι είναι τυφλό.
Όμως, έτσι κι αντιληφθεί οπουδήποτε την αθωότητα, θα προσπαθήσει να την καταστρέψει διότι φοβάται.
4. Μεγάλο μέρος της παράξενης συμπεριφοράς του εγώ ευθύνεται άμεσα στον ορισμό που δίνει για την ενοχή. Για το εγώ, οι αθώοι είναι ένοχοι.
Αυτοί που δεν επιτίθενται είναι «εχθροί» του διότι, μην δίνοντας αξία στην δική του ερμηνεία για την σωτηρία, είναι σε μια άριστη θέση να το αφήσουν να φύγει.
Έχουν προσεγγίσει την πιο σκοτεινή και βαθιά θεμέλια λίθο της βάσης του εγώ, κι ενώ το εγώ μπορεί να αντέξει να το αμφισβητείς σε όλα τα άλλα, περιφρουρεί αυτό το ένα μυστικό με την ζωή του, διότι η ύπαρξή του εξαρτάται από την φύλαξη αυτού του μυστικού.
Έτσι λοιπόν, αυτό το μυστικό είναι που πρέπει να κοιτάξουμε, διότι το εγώ δεν μπορεί να σε προστατεύσει ενάντια στην αλήθεια, και στην παρουσία της διασκορπίζεται.
5. Μέσα στο ήρεμο φως της αλήθειας, ας αναγνωρίσουμε την πίστη σου ότι έχεις σταυρώσει τον Υιό του Θεού.
Δεν έχεις παραδεχτεί αυτό το «τρομερό» μυστικό διότι αν μπορέσεις να τον βρεις θα επιθυμούσες και πάλι να τον σταυρώσεις.
Όμως αυτή η ευχή τον έχει κρύψει από σένα διότι είναι πολύ τρομακτική, κι έτσι φοβάσαι να τον βρεις. Έχεις χρησιμοποιήσει αυτή την ευχή για να σκοτώνεις τον εαυτό σου μην γνωρίζοντας ποιος είσαι, και ταυτιζόμενος με κάτι άλλο.
Έχεις προβάλλει την ενοχή τυφλά και χωρίς διάκριση, αλλά δεν έχεις ξεσκεπάσει την πηγή της.
Διότι το εγώ πραγματικά θέλει να σε σκοτώσει, κι αν ταυτιστείς μαζί του, τότε πιστεύεις ότι ο στόχος του είναι και δικός σου.
6. Έχω πει ότι η σταύρωση είναι το σύμβολο του εγώ. Όταν ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με την αληθινή αθωότητα του Υιού του Θεού όντως επιχείρησε να τον σκοτώσει, και ο λόγος που έδωσε ήταν ότι η αθωότητα είναι βλασφημία προς τον Θεό.
Για το εγώ, το εγώ είναι Θεός, και η αθωότητα πρέπει να μεταφραστεί ως τελική ενοχή που δικαιολογεί τον φόνο.
Ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις ότι ο οποιοσδήποτε φόβος που μπορεί να βιώνεις σε σχέση με αυτά τα μαθήματα προέρχεται τελικά από αυτή την ερμηνεία, αν όμως αναλογιστείς τις αντιδράσεις σου σε αυτά θα πείθεσαι όλο και περισσότερο ότι έτσι είναι.
7. Αυτά τα μαθήματα έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι ο στόχος τους για σένα είναι η ευτυχία και η γαλήνη.
Εν τούτοις, τα φοβάσαι.
Σου έχει ειπωθεί επανειλημμένα ότι θα σε απελευθερώσουν, εσύ, όμως, μερικές φορές αντιδράς σαν να προσπαθούν να σε φυλακίσουν.
Συχνά τα διώχνεις με μεγαλύτερη ετοιμότητα από ό,τι διώχνεις το σύστημα σκέψης του εγώ.
Τότε σε κάποιο βαθμό, πρέπει να πιστεύεις ότι με το να μην μαθαίνεις αυτά τα μαθήματα προστατεύεις τον εαυτό σου.
Και δεν συνειδητοποιείς ότι μόνο η αθωότητά σου μπορεί να σε προστατεύσει.
8. Η Επανόρθωση πάντα ερμηνεύεται ως η απελευθέρωση από την ενοχή, κι αυτό είναι σωστό αν το κατανοείς.
Όμως, ακόμα κι όταν την ερμηνεύω για σένα, μπορείς να την απορρίψεις και να μην την δεχτείς για τον εαυτό σου.
Ίσως να έχεις αναγνωρίσει την ματαιότητα του εγώ και των προσφορών του, αλλά παρόλο που δεν τις θέλεις, συνεχίζεις να μην βλέπεις ακόμη με χαρά την εναλλακτική λύση.
Στην πιο ακραία περίπτωση, φοβάσαι την λύτρωση και πιστεύεις ότι θα σε σκοτώσει.
Μην ξεγελιέσαι όσον αφορά το βάθος αυτού του φόβου.
Διότι εσύ πιστεύεις ότι, στην παρουσία της αλήθειας, μπορεί να στραφείς εναντίον του εαυτού σου και να τον καταστρέψεις.
9. Μικρό παιδί, δεν είναι έτσι.
Το «ένοχο μυστικό» σου δεν είναι τίποτα, κι αν θελήσεις να το φέρεις στο φως, το φως θα το διαλύσει.
Και μετά, κανένα σκοτεινό σύννεφο δεν θα παραμείνει ανάμεσα σε σένα και την ενθύμηση του Πατέρα σου, διότι θα θυμηθείς τον αθώο Υιό Του, που δεν πέθανε διότι είναι αθάνατος.
Και θα δεις ότι λυτρώθηκες μαζί του, και ποτέ δεν διαχωρίστηκες από αυτόν. Σε αυτή την κατανόηση βρίσκεται η ενθύμησή σου, διότι είναι η αναγνώριση της αγάπης δίχως φόβο. Θα υπάρξει μεγάλη χαρά στον Ουρανό με την επιστροφή σου στην εστία, και η χαρά θα είναι όλη δική σου.
Διότι ο λυτρωμένος υιός του ανθρώπου είναι ο αθώος Υιός του Θεού, και στην αναγνώρισή του βρίσκεται η λύτρωσή σου.
ΙΙΙ.Ο Φόβος για την Λύτρωση.
1. Μπορεί να αναρωτιέσαι γιατί είναι τόσο ζωτικής σημασίας να κοιτάξεις το μίσος σου και να συνειδητοποιήσεις το πλήρες μέγεθός του. Μπορεί, ακόμα, να νομίζεις ότι θα ήταν εύκολο για το Άγιο Πνεύμα να στο δείξει, και να το διασκορπίσει χωρίς εσύ να χρειάζεται να το φέρεις στην επίγνωσή σου.
Εν τούτοις, υπάρχει άλλο ένα εμπόδιο που έχεις παρεμβάλλει ανάμεσα σε σένα και στην Επανόρθωση.
Έχουμε πει ότι κανένας δεν θα στηρίξει τον φόβο αν τον αναγνωρίσει.
Όμως, σε αυτή την διαταραγμένη νοητική κατάσταση που είσαι δεν φοβάσαι τον φόβο. Δεν σου αρέσει, αλλά δεν είναι η επιθυμία σου για επίθεση που σε τρομάζει πραγματικά. Δεν ενοχλείσαι από την εχθρότητά σου.
Την κρατάς κρυμμένη διότι φοβάσαι περισσότερο αυτό που καλύπτει.
Θα μπορούσες ακόμα και να κοιτάξεις την πιο σκοτεινή ακρογωνιαία λίθο του εγώ δίχως φόβο αν δεν πίστευες ότι, χωρίς το εγώ, θα εύρισκες κάτι μέσα σου το οποίο φοβάσαι ακόμα περισσότερο.
Δεν φοβάσαι πραγματικά την σταύρωση. Η λύτρωση είναι αυτή που σε τρομάζει πραγματικά.
Εν τούτοις, υπάρχει άλλο ένα εμπόδιο που έχεις παρεμβάλλει ανάμεσα σε σένα και στην Επανόρθωση.
Έχουμε πει ότι κανένας δεν θα στηρίξει τον φόβο αν τον αναγνωρίσει.
Όμως, σε αυτή την διαταραγμένη νοητική κατάσταση που είσαι δεν φοβάσαι τον φόβο. Δεν σου αρέσει, αλλά δεν είναι η επιθυμία σου για επίθεση που σε τρομάζει πραγματικά. Δεν ενοχλείσαι από την εχθρότητά σου.
Την κρατάς κρυμμένη διότι φοβάσαι περισσότερο αυτό που καλύπτει.
Θα μπορούσες ακόμα και να κοιτάξεις την πιο σκοτεινή ακρογωνιαία λίθο του εγώ δίχως φόβο αν δεν πίστευες ότι, χωρίς το εγώ, θα εύρισκες κάτι μέσα σου το οποίο φοβάσαι ακόμα περισσότερο.
Δεν φοβάσαι πραγματικά την σταύρωση. Η λύτρωση είναι αυτή που σε τρομάζει πραγματικά.
2. Κάτω από τα σκοτεινά θεμέλια του εγώ βρίσκεται η θύμηση του Θεού, και αυτό είναι που φοβάσαι πραγματικά.
Διότι αυτή η θύμηση αμέσως θα σε επανέφερε στην σωστή σου θέση, και αυτή την θέση είναι που έχεις προσπαθήσει να αφήσεις.
Ο φόβος σου για την επίθεση δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τον φόβο της αγάπης.
Θα ήσουν ακόμη πρόθυμος να κοιτάξεις την άγρια επιθυμία σου ακόμη και να σκοτώσεις τον Υιό του Θεού, αν δεν πίστευες ότι σε σώζει από την αγάπη.
Διότι αυτή η ευχή προκάλεσε τον διαχωρισμό, και εσύ την προστατεύεις διότι δεν θέλεις να θεραπευτεί ο διαχωρισμός.
Συνειδητοποιείς ότι, αφαιρώντας το σκοτεινό σύννεφο που την καλύπτει, η αγάπη για τον Πατέρα σου θα σε υποχρέωνε να απαντήσεις στο Κάλεσμά Του και να αναπηδήσεις στον Ουρανό.
Πιστεύεις ότι η επίθεση είναι η σωτηρία διότι θα σε εμπόδιζε από αυτό. Διότι ακόμα πιο βαθιά από τα θεμέλια του εγώ, και πιο δυνατή από ποτέ, βρίσκεται η έντονη και φλογερή αγάπη για τον Θεό, και η δική Του για σένα.
Αυτό είναι που θέλεις να κρύψεις πραγματικά.
3. Για να μιλήσουμε ειλικρινά, δεν σου είναι πιο δύσκολο να πεις «αγαπώ» από ό,τι «μισώ»; Συνδέεις την αγάπη με αδυναμία και το μίσος με δύναμη, και η αληθινή σου δύναμη σου φαίνεται σαν πραγματική αδυναμία.
Διότι δεν θα μπορούσες να ελέγξεις την χαρούμενη ανταπόκρισή σου στο κάλεσμα της αγάπης αν το άκουγες, και όλος ο κόσμος που νόμιζες ότι έφτιαξες θα εξαφανιζόταν.
Το Άγιο Πνεύμα, λοιπόν, φαίνεται σαν να επιτίθεται στο φρούριό σου, διότι θα ήθελες να αποκλείσεις τον Θεό, ο Οποίος δεν θέλει να αποκλειστεί.
4. Έχεις κτίσει όλο το παρανοϊκό σύστημα σκέψης σου νομίζοντας ότι θα ήσουν αβοήθητος ενώπιον της Παρουσίας του Θεού, και θα ήθελες να σωθείς από την Αγάπη Του διότι νομίζεις ότι θα σε συνέθλιβε στο τίποτα.
Φοβάσαι ότι θα σε παρέσερνε μακριά από τον εαυτό σου και ότι θα σε έκανε μικρό, διότι πιστεύεις ότι η σπουδαιότητα βρίσκεται στην περιφρόνηση, και ότι η επίθεση είναι μεγαλείο.
Νομίζεις ότι έχεις φτιάξει ένα κόσμο που ο Θεός θα κατάστρεφε ∙ και ότι αγαπώντας Τον , πράγμα που κάνεις, θα πετούσες αυτόν τον κόσμο μακριά, πράγμα που θα έκανες. Επομένως, έχεις χρησιμοποιήσει τον κόσμο για να καλύψεις την αγάπη σου, και όσο πιο βαθιά πηγαίνεις στην μαυρίλα των θεμελίων του εγώ, τόσο πιο κοντά έρχεσαι στην Αγάπη που είναι κρυμμένη εκεί.
Κι αυτό είναι που σε τρομοκρατεί.
Φοβάσαι ότι θα σε παρέσερνε μακριά από τον εαυτό σου και ότι θα σε έκανε μικρό, διότι πιστεύεις ότι η σπουδαιότητα βρίσκεται στην περιφρόνηση, και ότι η επίθεση είναι μεγαλείο.
Νομίζεις ότι έχεις φτιάξει ένα κόσμο που ο Θεός θα κατάστρεφε ∙ και ότι αγαπώντας Τον , πράγμα που κάνεις, θα πετούσες αυτόν τον κόσμο μακριά, πράγμα που θα έκανες. Επομένως, έχεις χρησιμοποιήσει τον κόσμο για να καλύψεις την αγάπη σου, και όσο πιο βαθιά πηγαίνεις στην μαυρίλα των θεμελίων του εγώ, τόσο πιο κοντά έρχεσαι στην Αγάπη που είναι κρυμμένη εκεί.
Κι αυτό είναι που σε τρομοκρατεί.
5. Μπορείς να δεχτείς την παράνοια διότι την έφτιαξες εσύ, αλλά δεν μπορείς να δεχτείς την αγάπη διότι αυτή δεν την έφτιαξες εσύ.
Προτιμάς να είσαι σκλάβος της σταύρωσης παρά ένας Υιός του Θεού στην λύτρωση.
Ο ατομικός σου θάνατος φαίνεται πολύ πολυτιμότερος από την ζώσα ενότητά σου, διότι αυτό που σου δίδεται δεν σου είναι τόσο αγαπητό όσο αυτό που έφτιαξες εσύ.
Φοβάσαι περισσότερο τον Θεό από το εγώ, και η αγάπη δεν μπορεί να εισέλθει εκεί που δεν είναι ευπρόσδεκτη.
Αλλά το μίσος μπορεί, διότι εισέρχεται αυτόβουλα και δεν νοιάζεται για την δική σου θέληση.
6. Πρέπει να κοιτάξεις τις ψευδαισθήσεις σου και να μην τις κρατάς κρυφές, διότι δεν στηρίζονται σε δικά τους θεμέλια. Συγκαλυμμένες, μπορεί να φαίνεται ότι βασίζονται, κι επομένως να φαίνονται ότι είναι αυτάρκεις.
Αυτή είναι η βασική ψευδαίσθηση πάνω στην οποία βασίζονται και όλες οι άλλες.
Διότι κάτω από αυτές, και καλυμμένος όσο αυτές παραμένουν κρυφές, είναι ο νους της αγάπης που νόμισε ότι τις έφτιαξε με θυμό.
Και ο πόνος σε αυτόν το νου όταν ξεσκεπαστεί είναι τόσο φανερός, που δεν θα μπορεί πια ν’ αρνηθεί την ανάγκη του για θεραπεία.
Και κανένα από τα κόλπα και τα παιχνίδια που του προσφέρεις δεν μπορούν να τον θεραπεύσουν, διότι εδώ βρίσκεται η πραγματική σταύρωση του Υιού του Θεού.
7. Και όμως δεν σταυρώνεται. Εδώ βρίσκονται και ο πόνος του και η θεραπεία του, διότι η όραση του Αγίου Πνεύματος είναι ελεήμων και η γιατρειά του γρήγορη. Μην κρύβεις το μαρτύριο σου από την όρασή Του, παρά φέρε το με χαρά σε Αυτό. Εναπόθεσε ενώπιον της αιώνιας σωφροσύνης του όλο σου τον πόνο, και άφησέ Το να σε θεραπεύσει. Μην αφήσεις ούτε ένα σημείο πόνου κρυμμένο από το φως Του, και ερεύνησε το νου σου προσεκτικά για τυχόν σκέψεις που μπορεί να φοβάσαι να ξεσκεπάσεις. Διότι Αυτό θα θεραπεύσει κάθε μικρή σκέψη που έχεις κρατήσει για να σε πληγώνει και θα την καθαρίσει από την μικρότητά της, επαναφέροντας της στο μεγαλείο του Θεού.
8. Κάτω από όλη την μεγαλοσχημοσύνη που κρατάς με τόση αγάπη είναι το αληθινό σου κάλεσμα για βοήθεια. Διότι κάνεις έκκληση γι αγάπη στον Πατέρα σου όπως και ο Πατέρας σου σε καλεί στον Εαυτό Του. Σε εκείνο τον τόπο που τον κρατάς κρυμμένο, μόνο εκεί, θα ενωθείς με τον Πατέρα ενθυμούμενος Αυτόν με αγάπη. Θα βρεις αυτόν τον τόπο της αλήθειας έτσι όπως τον βλέπεις στους αδελφούς σου, διότι αν και μπορεί να ξεγελούν τους εαυτούς του, λαχταρούν κι αυτοί σαν εσένα το μεγαλείο που είναι μέσα τους. Και μόλις το αντιληφθείς θα το καλωσορίσεις, και θα είναι δικό σου. Διότι το μεγαλείο είναι δικαίωμα του Υιού του Θεού, και καμία ψευδαίσθηση δεν μπορεί να τον ικανοποιήσει ή να τον σώσει από αυτό που είναι. Μόνο η αγάπη του είναι αληθινή, και θα είναι ικανοποιημένος μόνο με την πραγματικότητα του.
9. Σώσε τον από τις ψευδαισθήσεις του ώστε να μπορέσεις να δεχτείς το μεγαλείο του Πατέρα σου με γαλήνη και χαρά. Αλλά μην εξαιρείς κανέναν από την αγάπη σου, ειδάλλως θα κρύβεις ένα σκοτεινό μέρος μέσα στο νου σου όπου το Άγιο Πνεύμα δεν είναι ευπρόσδεκτο. Κι έτσι θα εξαιρείς τον εαυτό σου από την θεραπευτική Του δύναμη, διότι μην προσφέροντας ολοκληρωτική αγάπη δεν θα θεραπεύεσαι ολοκληρωτικά. Η θεραπεία πρέπει είναι τόσο ολοκληρωτική όσο ο φόβος, διότι η αγάπη δεν μπορεί να εισέλθει εκεί όπου βρίσκεται έστω μία κηλίδα φόβου για να ταράξει την υποδοχή της.
10. Εσύ που προτιμάς τον διαχωρισμό από την σωφροσύνη δεν μπορείς να τον αποκτήσεις στην ορθή κατάσταση του νου σου. Ήσουν γαλήνιος μέχρι που ζήτησες μια ειδική χάρη. Και ο Θεός δεν σου την έκανε διότι το αίτημα ήταν ξένο προς Αυτόν, και δεν θα μπορούσες να τη ζητήσεις από έναν Πατέρα που αγαπά τον Υιό Του αληθινά. Επομένως τον έκανες ένα Πατέρα δίχως αγάπη, απαιτώντας από Αυτόν αυτό που μόνο ένας τέτοιος Πατέρας θα έδινε. Και η ειρήνη του Υιού του Θεού καταστράφηκε, διότι αυτός δεν καταλάβαινε πλέον τον Πατέρα του. Φοβόταν αυτό που ο ίδιος έφτιαξε, αλλά ακόμα περισσότερο φοβόταν τον αληθινό του Πατέρα, εφόσον επιτέθηκε στην ίδια του την ένδοξη ισότητα με Αυτόν.
11. Στην ειρήνη δεν χρειαζόταν τίποτα ούτε ζητούσε τίποτα. Στον πόλεμο απαιτούσε τα πάντα και δεν εύρισκε τίποτα. Διότι πώς θα μπορούσε η γλυκύτητα της αγάπης να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του, εκτός από το να αποχωρήσει ειρηνικά και να επιστρέψει στον Πατέρα; Αν ο Υιός δεν επιθυμούσε να παραμείνει στην ειρήνη, δεν θα μπορούσε να παραμένει καθόλου. Διότι ένας σκοτεινιασμένος νους δεν μπορεί να ζει στο φως, και πρέπει να αναζητά έναν τόπο σκότους όπου να μπορεί να πιστεύει ότι βρίσκεται εκεί που δεν είναι. Ο Θεός δεν επέτρεψε να συμβεί αυτό. Εν τούτοις, εσύ απαίτησες να συμβεί, κι επομένως πίστεψες ότι έτσι έγινε.
12. Το να «ξεχωρίζεις» σημαίνει να «απομονώνεις», κι έτσι να φτιάχνεις μοναξιά. Ο Θεός δεν σου έκανε κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε Αυτός να σε έχει διαχωρισμένο, ενώ γνωρίζει ότι η γαλήνη σου βρίσκεται στην Ενότητά Του; Αυτός σου αρνήθηκε μόνο το αίτημά σου για πόνο, διότι τα βάσανα δεν είναι δική Του δημιουργία. Έχοντας δώσει σε σένα την δημιουργία, δεν θα μπορούσε να σου την πάρει. Δεν θα μπορούσε παρά να απαντήσει στο παρανοϊκό αίτημά σου με μια υγιή απάντηση που θα κατοικούσε μαζί σου όσο εσύ βρίσκεσαι μέσα στην παράνοια. Και αυτό έκανε. Ο καθένας που ακούει την φωνή Του εγκαταλείπει την παράνοια. Διότι η απάντησή Του είναι το σημείο αναφοράς πέρα από τις ψευδαισθήσεις, από το οποίο μπορείς να κοιτάξεις πίσω προς αυτές και να τις δεις ως παρανοϊκές. Αναζήτησε μόνο αυτό το μέρος και θα το βρεις, διότι η Αγάπη είναι μέσα σου και θα σε οδηγήσει εκεί.
IV. Η Λειτουργία του Χρόνου.
1. Και τώρα ο λόγος που φοβάσαι αυτά τα μαθήματα θα πρέπει να είναι προφανής. Διότι αυτά είναι μαθήματα στην αγάπη, επειδή αφορούν εσένα. Σου έχει ειπωθεί ότι η λειτουργία σου σε αυτό τον κόσμο είναι η θεραπεία, και ότι η λειτουργία σου στον Ουρανό είναι η δημιουργία. Το εγώ διδάσκει ότι η λειτουργία σου στην γη είναι η καταστροφή, και ότι δεν έχεις καμία απολύτως λειτουργία στον Ουρανό. Άρα θέλει να σε καταστρέψει εδώ και να σε θάψει εδώ, μην αφήνοντάς σου καμιά κληρονομιά εκτός από το χώμα από το οποίο νομίζει ότι φτιάχτηκες. Για όσο διάστημα είναι αρκετά ικανοποιημένο μαζί σου, σύμφωνα με την λογική του, σου προσφέρει την λήθη. Όταν εκδηλώνεται η αγριότητά του, σου προσφέρει την κόλαση.
2. Εν τούτοις, ούτε η λήθη ούτε η κόλαση είναι τόσο ανεπιθύμητα για σένα όσο ο Ουρανός. Ο δικός σου ορισμός για τον Ουρανό είναι κόλαση και λήθη, και ο αληθινός Ουρανός είναι η μεγαλύτερη απειλή που νομίζεις ότι θα μπορούσες ποτέ να ζήσεις. Διότι η κόλαση και η λήθη είναι ιδέες που κατασκεύασες εσύ, και έχεις την τάση να αποδεικνύεις την πραγματικότητά τους για να εξασφαλίσεις την δική σου. Αν η πραγματικότητά τους τεθεί υπό αμφισβήτηση, τότε πιστεύεις ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση και η δική σου. Διότι πιστεύεις ότι η επίθεση είναι η πραγματικότητά σου, και ότι η καταστροφή σου είναι η τελική απόδειξη ότι είχες δίκιο.
3. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν θα ήταν πιο επιθυμητό να έχεις κάνει λάθος, ακόμα και ξέχωρα από το γεγονός ότι όντως έκανες λάθος; Ενώ ένα επιχείρημα θα μπορούσε να είναι ότι ο θάνατος προϋποθέτει ότι υπήρξε ζωή, κανένας δεν θα ισχυριζόταν ότι αποδεικνύει ότι υπάρχει ζωή. Ακόμα και η προηγούμενη ζωή που θα μπορούσε να υποδεικνύει ο θάνατος, μόνο μάταιη θα μπορούσε να είναι εφόσον έπρεπε να καταλήξει έτσι, και χρειάζεται αυτό για να αποδείξει ότι υπήρξε καθόλου. Αμφισβητείς τον Ουρανό, αλλά αυτό δεν το αμφισβητείς. Όμως, θα μπορούσες και να θεραπεύεις και να θεραπεύεσαι αν το αμφισβητούσες αυτό. Και παρόλο που δεν γνωρίζεις τον Ουρανό, δεν θα ήταν περισσότερο επιθυμητός από τον θάνατο; Είσαι τόσο επιλεκτικός στην αμφισβήτηση σου όσο και στην αντίληψή σου. Ένας ανοιχτός νους είναι πιο έντιμος από αυτό.
4. Το εγώ έχει μια παράξενη δοξασία για τον χρόνο, και με αυτή την δοξασία είναι που μπορεί να αρχίσεις την αμφισβήτησή σου. Το εγώ επενδύει πολύ στο παρελθόν, και στο τέλος πιστεύει ότι το παρελθόν είναι η μόνη πλευρά του χρόνου που έχει νόημα. Να θυμάσαι ότι η έμφαση που δίνει στην ενοχή το καθιστά ικανό να διασφαλίσει την συνέχισή του κάνοντας το μέλλον σαν το παρελθόν, αποφεύγοντας έτσι το παρόν. Με την άποψη ότι στο μέλλον πρέπει να πληρώνεις για το παρελθόν, το παρελθόν γίνεται ο καθοριστικός παράγοντας του μέλλοντος, κάνοντάς τα συνεχή δίχως να παρεμβάλλεται το παρόν. Διότι το εγώ θεωρεί το παρόν ως μόνο μια σύντομη μετάβαση στο μέλλον, κατά την οποία φέρνει το παρελθόν στο μέλλον ερμηνεύοντας το παρόν με όρους του παρελθόντος.
5. Το «τώρα» δεν έχει κανένα νόημα για το εγώ. Το παρόν απλά του υπενθυμίζει τις παλιές πληγές, και αντιδρά στο παρόν σαν να ήταν παρελθόν. Το εγώ δεν μπορεί να ανεχτεί την απελευθέρωση από το παρελθόν, και παρόλο που το παρελθόν έχει τελειώσει το εγώ προσπαθεί να διατηρήσει την εικόνα του αντιδρώντας σε αυτήν σαν να ήταν παρόν. Σου υπαγορεύει τις αντιδράσεις σου προς όλους όσους συναντάς έχοντας το παρελθόν ως σημείο αναφοράς, καλύπτοντας την παρούσα πραγματικότητα τους. Ουσιαστικά, αν ακολουθήσεις τις προσταγές του εγώ θα αντιδράσεις προς τον αδελφό σου σαν να είναι κάποιος άλλος, κι αυτό σίγουρα θα σε εμποδίσει να τον αναγνωρίσεις ως αυτό που είναι. Και θα πάρεις μηνύματα από αυτόν που θα προέρχονται από το δικό σου παρελθόν, επειδή κάνοντάς το πραγματικό στο παρόν, απαγορεύεις στον εαυτό σου να το ελευθερώσει. Έτσι αρνείσαι στον εαυτό σου το μήνυμα της απελευθέρωσης που ο κάθε αδελφός σου σού προσφέρει τώρα.
6. Οι θολές φιγούρες από το παρελθόν είναι ακριβώς αυτές από τις οποίες πρέπει να ξεφύγεις. Δεν είναι πραγματικές, και δεν σε κρατούν καθόλου εκτός κι αν εσύ τις φέρνεις μαζί σου. Αυτές κουβαλούν τις κηλίδες του φόβου μέσα στο νου σου, και σε κατευθύνουν να επιτίθεσαι στο παρόν σε ανταπόδοση για ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια. Και αυτή η απόφαση είναι μια απόφαση μελλοντικού πόνου. Αν δεν μάθεις ότι ο πόνος από το παρελθόν είναι μια ψευδαίσθηση, θα επιλέγεις ένα μέλλον ψευδαισθήσεων και χάνεις τις πολλές ευκαιρίες για απελευθέρωση που θα μπορούσες να βρεις στο παρόν. Το εγώ θέλει να διατηρήσει τους εφιάλτες σου και να σε εμποδίσει από το να ξυπνήσεις και να δεις ότι αυτοί είναι παρελθόν. Θα αναγνώριζες μια άγια συνάντηση αν απλά την αντιλαμβανόσουν σαν μια συνάντηση με το δικό σου παρελθόν; Διότι δεν θα ήθελες να συναντήσεις κανέναν, και το μοίρασμα της σωτηρίας, που κάνει την συνάντηση αγία, θα έφευγε από μπροστά σου. Το Άγιο Πνεύμα σε διδάσκει ότι πάντα συναντάς τον εαυτό σου, και η συνάντηση είναι αγία διότι κι εσύ είσαι άγιος. Το εγώ σε διδάσκει ότι πάντα συναντάς το παρελθόν σου, κι εφόσον τα όνειρά σου δεν ήταν άγια, ούτε και το μέλλον μπορεί να είναι, και το παρόν δεν έχει κανένα νόημα.
7. Είναι προφανές ότι η αντίληψη του Αγίου Πνεύματος για τον χρόνο είναι ακριβώς αντίθετη από του εγώ. Ο λόγος είναι εξίσου ξεκάθαρος, διότι αντιλαμβάνονται τον στόχο του χρόνου διαμετρικά αντίθετα. Το Άγιο Πνεύμα ερμηνεύει τον σκοπό του χρόνου καθιστώντας την ανάγκη γι αυτόν μη αναγκαία. Θεωρεί την λειτουργία του χρόνου προσωρινή, εξυπηρετώντας μόνο την διδακτική Του λειτουργία, η οποία εξ ορισμού είναι προσωρινή. Η δική Του έμφαση δίδεται, λοιπόν, στην μόνη πλευρά του χρόνου που μπορεί να επεκταθεί προς το άπειρο, διότι το τώρα είναι η πιο κοντινή προσέγγιση στην αιωνιότητα που προσφέρει αυτός ο κόσμος. Η αρχή της εκτίμησης της αιωνιότητας βρίσκεται στην πραγματικότητα του «τώρα», δίχως παρελθόν ή μέλλον. Γιατί μόνο το «τώρα» είναι εδώ, και μόνο το «τώρα» παρουσιάζει τις ευκαιρίες για τις άγιες συναντήσεις στις οποίες μπορεί να βρεθεί η σωτηρία.
8. Το εγώ, από την άλλη, θεωρεί ότι η λειτουργία του χρόνου επεκτείνεται στην θέση της αιωνιότητας, διότι όπως και το Άγιο Πνεύμα, το εγώ ερμηνεύει τον στόχο του χρόνου σαν δικό του. Η συνέχιση του παρελθόντος και του μέλλοντος, κάτω από την δική του καθοδήγηση, είναι ο μόνος σκοπός που αντιλαμβάνεται στον χρόνο το εγώ, και αποκλείει το παρόν έτσι ώστε να μην μπορεί να συμβεί κανένα κενό στην δική του συνέχιση. Η συνέχισή του, λοιπόν, θέλει να σε κρατήσει στον χρόνο, ενώ το Άγιο Πνεύμα θέλει να σε απελευθερώσει από αυτόν. Πρέπει να μάθεις να δέχεσαι Την δική Του ερμηνεία των μέσων της σωτηρίας, αν θέλεις να μοιραστείς και τον δικό Του στόχο της σωτηρίας για σένα.
9. Κι εσύ, επίσης, θα ερμηνεύεις την λειτουργία του χρόνου έτσι όπως ερμηνεύεις και την δική σου. Αν δεχτείς ότι η λειτουργία σου μέσα στον κόσμο του χρόνου είναι να θεραπεύεις, θα δώσεις έμφαση μόνο στην πλευρά του χρόνου κατά την οποία μπορεί να συμβεί η θεραπεία. Η θεραπεία δεν μπορεί να επιτευχθεί στο παρελθόν. Πρέπει να επιτευχθεί στο παρόν για να απελευθερώσει το μέλλον. Αυτή η ερμηνεία δένει το μέλλον με το παρόν, κι επεκτείνει το παρόν και όχι το παρελθόν. Αλλά αν ερμηνεύσεις την λειτουργία σου σαν καταστροφή, τότε θα χάσεις από την ορατότητα σου το παρόν και θα πιαστείς από το παρελθόν για να εξασφαλίσεις ένα καταστροφικό μέλλον. Και ο χρόνος θα είναι έτσι όπως τον ερμηνεύεις εσύ, γιατί από μόνος του δεν είναι τίποτε.
V.Τα Δύο Συναισθήματα
1. Έχω πει ότι δεν έχεις παρά δύο συναισθήματα, την αγάπη και τον φόβο. Το ένα είναι αναλλοίωτο αλλά ανταλλάσσεται συνεχώς, εφόσον προσφέρεται από το αιώνιο στο αιώνιο. Με αυτή την ανταλλαγή επεκτείνεται, διότι αυξάνει καθώς δίδεται. Το άλλο έχει πολλές μορφές, διότι το περιεχόμενο των ατομικών ψευδαισθήσεων διαφέρει πολύ. Όμως έχουν ένα πράγμα κοινό ∙ είναι όλες παρανοϊκές. Είναι φτιαγμένες από εικόνες που δεν είναι ορατές, και από ήχους που δεν ακούγονται. Αυτές κατασκευάζουν έναν ιδιωτικό κόσμο που δεν μπορεί να μοιραστεί. Διότι έχουν νόημα μόνο για τον κατασκευαστή τους, άρα δεν έχουν κανένα απολύτως. Σε αυτό τον κόσμο ο κατασκευαστής τους κινείται μόνος του, διότι μόνο αυτός τις αντιλαμβάνεται.
2. Ο κάθε ένας τους γεμίζει τον κόσμο του με φιγούρες από το ατομικό του παρελθόν, και γι αυτό οι ιδιωτικοί κόσμοι διαφέρουν. Εν τούτοις, οι φιγούρες που βλέπει ο καθένας δεν ήταν ποτέ αληθινές, διότι είναι φτιαγμένες μόνο από τις δικές του αντιδράσεις προς τους αδελφούς του, και δεν περιλαμβάνουν τις δικές τους αντιδράσεις προς αυτόν. Επομένως, δεν καταλαβαίνει ότι αυτός τις έφτιαξε, και ότι δεν είναι ολοκληρωμένες. Διότι αυτές οι φιγούρες δεν έχουν μάρτυρες, εφόσον γίνονται αντιληπτές μόνο από έναν διαχωρισμένο νου.
3. Μέσα από αυτές τις παράξενες και θολές φιγούρες οι παράφρονες σχετίζονται με τον παρανοϊκό τους κόσμο. Διότι βλέπουν μόνο εκείνους που τους θυμίζουν αυτές τις εικόνες, και με αυτές σχετίζονται. Έτσι επικοινωνούν με κάποιους που δεν είναι εκεί, κι αυτοί είναι που τους απαντούν. Και κανένας δεν ακούει την απάντησή τους εκτός από αυτόν που τους επικαλέστηκε, και αυτός και μόνο πιστεύει ότι του απάντησαν. Η προβολή φτιάχνει την αντίληψη, και δεν μπορείς να δεις πέρα από αυτήν. Επανειλημμένα επιτίθεσαι στον αδελφό σου, διότι είδες σε αυτόν μια θολή φιγούρα στον ιδιωτικό σου κόσμο. Κι έτσι πρέπει να επιτεθείς πρώτα στον εαυτό σου, διότι αυτό εναντίον του οποίου επιτίθεσαι δεν βρίσκεται στους άλλους. Η μόνη του πραγματικότητα βρίσκεται στο νου σου, και όταν επιτίθεσαι στους άλλους, στην κυριολεξία επιτίθεσαι σε κάτι που δεν είναι εκεί.
4. Αυτοί που έχουν αυταπάτες μπορεί να γίνουν πολύ καταστροφικοί, διότι δεν αναγνωρίζουν ότι έχουν καταδικάσει τον εαυτό τους. Δεν επιθυμούν να πεθάνουν, παρόλα αυτά δεν εγκαταλείπουν την καταδίκη. Κι έτσι απομονώνονται στους ιδιωτικούς τους κόσμους, όπου τα πάντα είναι διαταραγμένα, και όπου ό,τι είναι μέσα εμφανίζεται ότι είναι έξω. Όμως αυτό που είναι μέσα δεν το βλέπουν, επειδή δεν μπορούν ν’ αναγνωρίσουν την πραγματικότητα των αδελφών τους.
5. Δεν έχεις παρά δύο συναισθήματα, όμως στον ιδιωτικό σου κόσμο αντιδράς στο κάθε ένα από αυτά σαν να ήταν το άλλο. Διότι η αγάπη δεν μπορεί να κατοικήσει σε έναν κόσμο διαχωρισμένο, όπου όταν έρχεται δεν αναγνωρίζεται. Αν νομίζεις ότι το δικό σου μίσος είναι ο αδελφός σου, τότε δεν τον βλέπεις. Ο κάθε ένας έλκεται κοντά σε αυτό που αγαπά, και οπισθοχωρεί από αυτό που φοβάται. Και αντιδράς με φόβο στην αγάπη, και απομακρύνεσαι από αυτήν. Εν τούτοις, ο φόβος σε ελκύει, και πιστεύοντας ότι αυτός είναι αγάπη, τον καλείς σε σένα. Ο ιδιωτικός σου κόσμος είναι γεμάτος φιγούρες φόβου που έχεις προσκαλέσει σε αυτόν, και δεν βλέπεις όλη την αγάπη που σου προσφέρουν οι αδελφοί σου.
6. Καθώς κοιτάζεις με μάτια ανοιχτά τον κόσμο σου, πρέπει να σου έχει περάσει από το νου ότι έχεις οδηγηθεί στην τρέλα. Βλέπεις αυτό που δεν είναι εκεί, κι ακούς αυτό που δεν κάνει κανέναν ήχο. Οι εκδηλώσεις των συναισθημάτων σου είναι αντίθετες από τα ίδια τα συναισθήματα. Επικοινωνείς με τον κανένα, και είσαι απομονωμένος από την πραγματικότητα σαν να ήσουν μόνος μέσα σε ολόκληρο το σύμπαν. Μέσα στην τρέλα σου παραβλέπεις εντελώς την πραγματικότητα, και βλέπεις μόνο τον δικό σου διχασμένο νου όπου και να κοιτάξεις. Ο Θεός σε καλεί κι εσύ δεν ακούς, διότι είσαι υπεραπασχολημένος με την δική σου φωνή. Και δεν βλέπεις με την όραση του Χριστού, διότι βλέπεις μόνο τον εαυτό σου.
7. Μικρό παιδί, αυτό θέλεις να προσφέρεις στον Πατέρα σου; Διότι αν το προσφέρεις στον εαυτό σου, το προσφέρεις σε Αυτόν. Κι Αυτός δεν θα στο επιστρέψει, διότι είναι ανάξιό σου επειδή είναι ανάξιο Εκείνου. Όμως, θα ήθελε να σε απελευθερώσει από αυτό και να σου δώσει την ελευθερία σου. Η υγιής Απάντησή Του σου λέει ότι αυτό που πρόσφερες στον εαυτό σου δεν είναι αληθινό, αλλά η δική Του προσφορά σε σένα ποτέ δεν έχει αλλάξει. Εσύ που δεν γνωρίζεις τι κάνεις μπορείς να μάθεις τι είναι η παράνοια, και να κοιτάξεις πέρα από αυτή. Σου έχει δοθεί να μάθεις το πώς να αρνηθείς την παράνοια, και να βγεις από τον ιδιωτικό σου κόσμο ειρηνικά. Θα δεις όλα όσα αρνήθηκες στους αδελφούς σου διότι τα αρνήθηκες στον εαυτό σου. Διότι θα τους αγαπήσεις, και πλησιάζοντάς τους θα τους τραβήξεις και προς το μέρος σου, και θα τους αντιληφθείς ως μάρτυρες στην πραγματικότητα που μοιράζεσαι με τον Θεό. Εγώ είμαι μαζί με αυτούς όπως είμαι και μαζί σου, και θα τους τραβήξουμε από τους ιδιωτικούς κόσμους τους, διότι έτσι όπως είμαστε ενωμένοι έτσι θέλουμε να ενωθούμε και μ’ αυτούς. Ο Πατέρας μας καλωσορίζει όλους με χαρά, και χαρά είναι αυτό που θα έπρεπε να Του προσφέρουμε κι εμείς. Διότι κάθε Υιός του Θεού έχει δοθεί σε σένα στον οποίο ο Θεός έδωσε τον Εαυτό Του. Και τον Θεό είναι που πρέπει να τους προσφέρεις κι εσύ, για να αναγνωρίσεις το δώρο Του σε σένα.
8. Η όραση βασίζεται στο φως. Δεν μπορείς να δεις στο σκοτάδι. Όμως στο σκοτάδι, στον ιδιωτικό κόσμο του ύπνου, βλέπεις μέσα στα όνειρα παρόλο που τα μάτια σου είναι κλειστά. Κι εδώ είναι που βλέπεις αυτό που έφτιαξες. Αλλά άφησε το σκοτάδι να φύγει και δεν θα βλέπεις πια όλα όσα έφτιαξες, διότι η θέα τους βασίζεται στην άρνηση της όρασης. Όμως, με το να αρνείσαι την όραση δεν έπεται ότι δεν μπορείς να δεις. Αυτό όμως κάνει η άρνηση, διότι αρνούμενος, δέχεσαι την παράνοια, πιστεύοντας ότι μπορείς να φτιάξεις έναν ιδιωτικό κόσμο και να κυβερνάς την δική σου αντίληψη. Όμως για να γίνει αυτό, το φως πρέπει να αποκλειστεί. Τα όνειρα εξαφανίζονται όταν έρθει το φως και μπορείς να δεις.
9. Μην αναζητάς την όραση μέσω των ματιών σου, διότι έφτιαξες έτσι τον τρόπο που βλέπεις, ώστε να μπορείς να βλέπεις μέσα στο σκοτάδι, και σ’ αυτό έχεις εξαπατηθεί. Πέρα από αυτό το σκοτάδι, κι όμως μέσα σου, βρίσκεται η όραση του Χριστού, ο Οποίος κοιτά τα πάντα μέσα στο φως. Η δική σου «όραση» προέρχεται από τον φόβο, όπως η δική Του από την αγάπη. Κι Αυτός βλέπει για σένα, ως μάρτυρας για τον πραγματικό κόσμο. Αυτός είναι η εκδήλωση του Αγίου Πνεύματος, κοιτώντας πάντα τον πραγματικό κόσμο, καλώντας τους μάρτυρές του και ελκύοντας τους προς τα σένα. Αυτός αγαπά αυτό που βλέπει μέσα σου, και θέλει να το επεκτείνει. Και δεν θα επιστρέψει στον Πατέρα μέχρι να έχει επεκτείνει την αντίληψη σου ακόμα και προς Αυτόν. Κι εκεί δεν υπάρχει πια αντίληψη, διότι Αυτός σε έχει επιστρέψει στον Πατέρα μαζί Του.
10. Δεν έχεις παρά δύο συναισθήματα, και το ένα το έφτιαξες εσύ και το άλλο σου δόθηκε. Το κάθε ένα είναι ένας τρόπος να βλέπεις, και διαφορετικοί κόσμοι προκύπτουν από τις διαφορετικές τους εικόνες. Δες μέσα από την όραση που σου δίδεται, διότι μέσα από την όραση του Χριστού Αυτός βλέπει τον Εαυτό Του. Και βλέποντας αυτό που είναι, γνωρίζει τον Πατέρα Του. Πέρα από τα πιο σκοτεινά σου όνειρα Αυτός βλέπει τον αθώο Υιό του Θεού μέσα σου, να λάμπει με τέλεια ακτινοβολία που δεν θαμπώνει από τα δικά σου όνειρα. Κι αυτό θα βλέπεις κι εσύ καθώς κοιτάς μαζί Του, διότι η όρασή Του είναι το δικό Του δώρο αγάπης σε σένα, που Του έχει δοθεί από τον Πατέρα για σένα.
11. Το Άγιο Πνεύμα είναι το φως μέσα στο οποίο ο Χριστός αποκαλύπτεται. Και όλοι όσοι θέλουν να Τον αντικρύσουν μπορούν να Τον δουν, διότι έχουν ζητήσει το φως. Δεν θα Τον δουν μόνο, διότι Αυτός δεν είναι περισσότερο μόνος από ό,τι είναι αυτοί. Επειδή είδαν τον Υιό, έχουν ανυψωθεί μέσα σε Αυτόν στον Πατέρα. Και όλα αυτά θα τα καταλάβουν, διότι κοίταξαν μέσα τους και είδαν πέρα από το σκοτάδι τον Χριστό μέσα τους, και Τον αναγνώρισαν. Με την διαύγεια της δικής Του όρασης κοίταξαν τον εαυτό τους με αγάπη, βλέποντας τον έτσι όπως τον βλέπει το Άγιο Πνεύμα. Και με αυτή την όραση της αλήθειας μέσα τους, ήρθε όλη η ομορφιά του κόσμου να λάμψει επάνω τους.
VI.Βρίσκοντας το Παρόν
1. Το να αντιλαμβάνεσαι αληθινά σημαίνει να έχεις επίγνωση όλης της πραγματικότητας μέσω της επίγνωσης της δικής σου πραγματικότητας. Γι αυτό και μόνο τον λόγο καμία ψευδαίσθηση δεν μπορεί να εμφανιστεί μπροστά σου, διότι η πραγματικότητα δεν αφήνει καθόλου χώρο για κανένα σφάλμα. Αυτό σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι έναν αδελφό μόνο έτσι όπως τον βλέπεις τώρα. Το παρελθόν του δεν έχει καμία πραγματικότητα στο παρόν, άρα δεν μπορείς να το δεις. Οι περασμένες σου αντιδράσεις προς αυτόν επίσης δεν είναι εκεί, και αν αντιδράς σε αυτές, τότε δεν βλέπεις παρά μια εικόνα του που έφτιαξες εσύ και την αγαπάς αντί γι αυτόν. Όταν αμφισβητείς τις ψευδαισθήσεις, αναρωτήσου αν είναι στ’ αλήθεια υγιές να αντιλαμβάνεσαι αυτό που κάποτε υπήρξε, σαν να είναι τώρα. Αν θυμάσαι το παρελθόν καθώς κοιτάς τον αδελφό σου, δεν θα μπορείς να αντιληφθείς την πραγματικότητα έτσι όπως είναι τώρα.
2. Το θεωρείς «φυσικό» να χρησιμοποιείς τις περασμένες εμπειρίες σου ως σημείο αναφοράς από το οποίο να κρίνεις το παρόν. ¨Όμως, αυτό είναι αφύσικο διότι είναι πλάνη. Όταν έχεις μάθει να κοιτάς τον καθένα χωρίς καθόλου σημείο αναφοράς στο παρελθόν, είτε το δικό του ή το δικό σου έτσι όπως το αντιλήφθηκες, τότε θα μπορείς να μάθεις από αυτό που βλέπεις τώρα. Διότι το παρελθόν δεν μπορεί να ρίξει καμιά σκιά για να σκοτεινιάσει το παρόν, εκτός κι αν εσύ φοβάσαι το φως. Και μόνο αν το φοβάσαι θα διάλεγες να φέρνεις το σκοτάδι μαζί σου, και κρατώντας το μέσα στο νου σου, να φαίνεται σαν ένα σκοτεινό σύννεφο που σκεπάζει τους αδελφούς σου και καλύπτει την πραγματικότητά τους από μπροστά σου.
3. Αυτό το σκοτάδι είναι μέσα σου. Ο Χριστός έτσι όπως σου αποκαλύπτεται τώρα δεν έχει καθόλου παρελθόν, διότι είναι αμετάβλητος, και μέσα στην σταθερότητά του βρίσκεται η απελευθέρωσή σου. Διότι αν Αυτός είναι έτσι όπως δημιουργήθηκε, δεν υπάρχει καμία ενοχή σ’ Αυτόν. Κανένας σύννεφο ενοχής δεν έχει σηκωθεί για να Τον κρύβει, κι Αυτός αποκαλύπτεται στον κάθε ένα που συναντάς διότι Τον βλέπεις μέσα από τον Εαυτό Του. Το να αναγεννιέσαι σημαίνει να αφήνεις το παρελθόν να φύγει, και να κοιτάς δίχως κατάκριση το παρόν. Το σύννεφο που κρύβει τον Υιό του Θεού σε σένα είναι το παρελθόν, και αν θέλεις αυτό να περάσει και να φύγει, δεν θα πρέπει να το βλέπεις τώρα. Αν το βλέπεις τώρα μέσα στις ψευδαισθήσεις σου, δεν έχει φύγει από σένα, παρόλο που δεν βρίσκεται εκεί.
4. Ο χρόνος μπορεί να απελευθερώνει το ίδιο όπως και να φυλακίζει, ανάλογα με ποιανού την ερμηνεία χρησιμοποιείς. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι συνεχή, εκτός κι αν εσύ τους επιβάλεις την συνέχεια. Μπορείς να τα αντιλαμβάνεσαι ως συνεχή, και να τα κάνεις έτσι για σένα. Αλλά μην πλανάσαι, και πιστέψεις τότε πως έτσι είναι. Διότι το να πιστεύεις ότι η πραγματικότητα είναι αυτό που θα ήθελες να είναι σύμφωνα με την δική σου χρήση είναι πλάνη. Θα ήθελες να καταστρέψεις την χρονική συνέχεια χωρίζοντας την σε παρελθόν, παρόν και μέλλον για χάρη των δικών σου σκοπών. Θα ήθελες να προβλέπεις το μέλλον με βάση τις δικές σου περασμένες εμπειρίες, και να κάνεις σχέδια γι’ αυτό ανάλογα. Όμως, πράττοντας έτσι ευθυγραμμίζεις το παρελθόν και το μέλλον, και δεν επιτρέπεις το θαύμα, το οποίο θα μπορούσε να παρεμβληθεί ανάμεσά τους, να σε ελευθερώσει και να ξαναγεννηθείς.
5. Το θαύμα σου δίνει την ικανότητα να βλέπεις τον αδελφό σου δίχως το παρελθόν του, κι έτσι να τον αντιλαμβάνεσαι ως αναγεννημένο. Τα σφάλματά του είναι όλα παρελθόν, και όταν τον αντιλαμβάνεσαι δίχως αυτά τον απελευθερώνεις. Κι εφόσον το δικό του παρελθόν είναι δικό σου, μοιράζεσαι αυτή την απελευθέρωση. Μην αφήνεις κανένα σκοτεινό σύννεφο από το παρελθόν σου να σου αποκρύψει τον αδελφό σου, διότι η αλήθεια βρίσκεται μόνο στο παρόν, και θα την βρεις αν την αναζητήσεις εκεί. Έχεις ψάξει γι αυτήν εκεί που δεν είναι, και ως εκ τούτου δεν την έχεις βρει. Μάθε λοιπόν, να την αναζητάς εκεί που βρίσκεται, και αυτή θα ανατείλει στα μάτια που βλέπουν. Το παρελθόν σου φτιάχτηκε με θυμό, κι αν το χρησιμοποιήσεις για να επιτεθείς στο παρόν, δεν θα δεις την ελευθερία που έχει το παρόν.
6. Η κρίση και η κατάκριση είναι πίσω σου, και μόνο αν δεν τις κουβαλάς μαζί σου, θα καταλάβεις ότι είσαι ελεύθερος από αυτές. Κοίταξε με αγάπη το παρόν, διότι αυτό κρατά τα μόνα πράγματα που είναι για πάντα αλήθεια. Όλη η θεραπεία βρίσκεται μέσα σε αυτό διότι η δική του συνέχεια είναι πραγματική. Επεκτείνεται προς όλες τις πλευρές της Υιότητας συγχρόνως, κι έτσι τις καθιστά ικανές να φτάνουν η μία την άλλη. Το παρόν υπήρχε πριν γεννηθεί ο χρόνος, και θα υπάρχει όταν αυτός έχει φτάσει στο τέλος του. Μέσα σε αυτό βρίσκονται όλα τα πράγματα που είναι αιώνια, και είναι ένα. Η συνέχεια τους είναι άχρονη και η επικοινωνία τους αδιάσπαστη, διότι δεν διαχωρίζονται από το παρελθόν. Μόνο το παρελθόν μπορεί να διαχωρίζει, κι αυτό δεν είναι πουθενά.
7. Το παρόν σου προσφέρει τους αδελφούς σου στο φως που θα τους ένωνε μαζί σου, και θα σε απελευθέρωνε από το παρελθόν. Θα ήθελες, λοιπόν, να κρατάς το παρελθόν εναντίον τους; Διότι αν το κάνεις αυτό, επιλέγεις να παραμείνεις στο σκοτάδι που δεν είναι εκεί, κι αρνείσαι να δεχτείς το φως που σου προσφέρεται. Διότι το φως της τέλειας όρασης δίδεται ελεύθερα όπως και χορηγήθηκε ελεύθερα, και μπορεί να γίνει δεκτό μόνο δίχως κανένα όριο., Μέσα σε αυτό, όπου η γαλήνια διάσταση του χρόνου δεν αλλάζει, και όπου δεν βλέπεις αυτό που ήσουν, κοιτάς τον Χριστό και καλείς τους μάρτυρές του να λάμψουν επάνω σου διότι τους επικαλέστηκες. Και δεν θα αρνηθούν την αλήθεια μέσα σου, διότι την έψαξες μέσα σ’ αυτούς και την βρήκες εκεί.
8. Τώρα είναι η ώρα της σωτηρίας, διότι τώρα είναι η απελευθέρωση από τον χρόνο. Άπλωσε το χέρι σου προς όλους τους αδελφούς σου, κι άγγιξέ τους με το άγγιγμα του Χριστού. Μέσα στην άχρονη ένωση μαζί τους βρίσκεται η δική σου συνέχεια, αδιάσπαστη, διότι είναι απόλυτα μοιρασμένη. Ο αθώος Υιός του Θεού είναι μόνο φως. Δεν υπάρχει καθόλου σκοτάδι μέσα του πουθενά, διότι είναι ολοκληρωμένος. Κάλεσε όλους σου τους αδελφούς να γίνουν μάρτυρες της ολότητάς του, όπως εγώ καλώ εσένα να ενωθείς μαζί μου. Κάθε φωνή έχει τον δικό της ρόλο στο τραγούδι της λύτρωσης, στον ύμνο της χαράς και των ευχαριστιών για το φως προς τον Δημιουργό του φωτός. Το άγιο φως που εκπέμπεται από τον Υιό του Θεού είναι ο μάρτυρας ότι το φως του είναι από τον Πατέρα του.
9. Εξέπεμψε το φως σου στους αδελφούς σου σε ενθύμηση του Δημιουργού σου, διότι θα Τον θυμηθείς καθώς επικαλείσαι τους μάρτυρες της δημιουργίας Του. Αυτοί που θεραπεύεις φέρουν τις μαρτυρίες της δικής σου θεραπείας, διότι μέσα στην ολότητά τους θα δεις την δική σου. Και καθώς οι δικοί σου ύμνοι επαίνου και χαράς ανυψώνονται προς τον δημιουργό σου, Αυτός θα επιστρέψει τις ευχαριστίες σου με την καθαρή Απάντησή Του στο κάλεσμά σου. Διότι ποτέ δεν γίνεται να Τον καλέσει ο Υιός Του και το κάλεσμά Του να παραμείνει αναπάντητο. Το Κάλεσμά Του προς εσένα δεν είναι παρά το δικό σου κάλεσμα προς Αυτόν. Και μέσα σε Αυτόν σου δίδεται η απάντηση από την ειρήνη Του.
10. Παιδί του Φωτός, δεν γνωρίζεις ότι το φως είναι μέσα σου. Όμως θα το βρεις μέσα από τους μάρτυρές του, διότι έχοντας δώσει σε αυτούς το φως, αυτοί θα στο επιστρέψουν. Ο κάθε ένας που βλέπεις μέσα στο φως φέρνει το δικό σου φως πιο κοντά στην επίγνωσή σου. Η αγάπη πάντα οδηγεί στην αγάπη. Οι ασθενείς, που ζητούν αγάπη, είναι ευγνώμονες γι αυτήν, και μέσα στην χαρά τους λάμπουν με ιερές ευχαριστίες. Κι αυτό προσφέρουν σε σένα που τους έδωσες χαρά. Αυτοί είναι οι οδηγοί σου στην χαρά, διότι έχοντας λάβει την χαρά από σένα θα ήθελαν να την κρατήσουν. Τους έχεις καθιερώσει ως οδηγούς προς την ειρήνη, διότι την έχεις εκδηλώσει σε αυτούς. Και βλέποντάς την, η ομορφιά της σε καλεί σπίτι.
11. Υπάρχει ένα φως που αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει. Όμως, εσύ μπορείς να το δώσεις, έτσι όπως δόθηκε και σε σένα. Και καθώς το δίνεις, λάμπει προς τα έξω για να σε καλέσει από τον κόσμο να το ακολουθήσεις. Διότι αυτό το φως θα σε ελκύσει όσο τίποτε σε αυτό τον κόσμο. Και θα παραμερίσεις αυτό τον κόσμο για να βρεις έναν άλλο. Αυτός ο άλλος είναι ολόφωτος από αγάπη που του έχεις δώσει εσύ. Κι εδώ τα πάντα θα σου θυμίσουν τον Πατέρα σου και τον άγιο Του Υιό. Το φως είναι απεριόριστο, και απλώνεται σε όλον αυτό τον κόσμο με σιωπηλή χαρά. Όλοι εκείνοι που έφερες μαζί σου θα λάμψουν πάνω σου, κι εσύ θα λάμψεις πάνω τους με ευγνωμοσύνη διότι σε έφεραν εδώ. Το φως σου θα ενωθεί με το δικό τους με τόσο ισχυρή δύναμη, που θα ελκύσει τους άλλους να βγουν από το σκοτάδι καθώς τους κοιτάς.
12. Η αφύπνιση μέσα στον Χριστό ακολουθεί τους νόμους της αγάπης της ελεύθερης θέλησής σου, και της ήσυχης αναγνώρισης της αλήθειας μέσα σε αυτούς. Το φως πρέπει να σε ελκύσει με την θέλησή σου, και ένδειξη της προθυμίας είναι η προσφορά. Εκείνοι που δέχονται αγάπη από σένα γίνονται οι πρόθυμοι μάρτυρές για την αγάπη που τους έδωσες, και είναι αυτοί που σου την προσφέρουν. Στον ύπνο είσαι μόνος, και η επίγνωσή σου περιορίζεται στον εαυτό σου. Και αυτός είναι ο λόγος που έρχονται οι εφιάλτες. Ονειρεύεσαι την απομόνωση διότι τα μάτια σου είναι κλειστά. Δεν βλέπεις τους αδελφούς σου, και μέσα στο σκοτάδι δεν μπορείς να κοιτάξεις το φως που τους έδωσες.
13. Εν τούτοις, οι νόμοι της αγάπης δεν αναστέλλονται επειδή εσύ κοιμάσαι. Κι εσύ τους ακολουθείς μέσα από όλους τους εφιάλτες σου, και είσαι πιστός στην προσφορά σου, διότι δεν ήσουν μόνος. Ακόμα και στον ύπνο ο Χριστός σε προστατεύει, διασφαλίζοντας τον αληθινό κόσμο για σένα όταν ξυπνήσεις. Αυτός έχει προσφέρει για σένα στο όνομά σου, και έχει προσφέρει τα δώρα που έδωσε. Ο Υιός του Θεού είναι ακόμα τόσο γεμάτος αγάπη όσο και ο Πατέρας Του. Σε συνοχή μαζί με τον Πατέρα του, δεν έχει καθόλου παρελθόν ξέχωρα από Αυτόν. Έτσι δεν έπαψε ποτέ να είναι ο μάρτυρας του Πατέρα του και του εαυτού του. Παρόλο που κοιμήθηκε, η όραση του Χριστού δεν τον άφησε. Κι έτσι, μπορεί να προσκαλέσει τους μάρτυρες που θα τον διδάξουν ότι ποτέ δεν κοιμήθηκε.
VII. Η Επίτευξη του Πραγματικού Κόσμου.
1. Κάθισε ήσυχα και κοίταξε τον κόσμο που βλέπεις, και πες στον εαυτό σου: «Ο πραγματικός κόσμος δεν είναι έτσι. Δεν έχει κτίρια και δεν υπάρχουν δρόμοι όπου περπατούν άνθρωποι μόνοι και διαχωρισμένοι. Δεν υπάρχουν μαγαζιά όπου οι άνθρωποι αγοράζουν ατέλειωτες λίστες από πράγματα που δεν χρειάζονται. Δεν φωτίζεται από τεχνητό φως, και η νύχτα δεν τον κυριεύει. Δεν υπάρχει μέρα που λάμπει και σιγά – σιγά σκοτεινιάζει. Δεν υπάρχει απώλεια. Τίποτα δεν υπάρχει που να μην λάμπει, και το καθετί λάμπει παντοτινά.»
2. Τον κόσμο που βλέπεις πρέπει να τον αρνηθείς, επειδή όταν τον βλέπεις στερείσαι ένα διαφορετικό είδος όρασης. Δεν μπορείς να βλέπεις και τους δύο κόσμους, διότι ο καθένας του συνεπάγεται ένα διαφορετικό είδος όρασης, και εξαρτάται από το τι αγαπάς. Η θέα του ενός είναι δυνατή επειδή έχεις αρνηθεί τον άλλο. Δεν είναι και οι δυο αληθινοί, όμως ο καθένας θα σου φαίνεται τόσο πραγματικός ανάλογα με το πόσο αγαπητός σου είναι. Και όμως η δύναμή τους δεν είναι η ίδια, διότι η πραγματική τους έλξη προς εσένα δεν είναι ίση.
3. Δεν θέλεις πραγματικά τον κόσμο που βλέπεις, διότι σε έχει απογοητεύσει από τότε που άρχισε ο χρόνος. Τα σπίτια που έκτισες ποτέ δεν σου παρείχαν καταφύγιο. Οι δρόμοι που έφτιαξες δεν σε έχουν οδηγήσει πουθενά, και καμία πόλη από αυτές που έκτισες δεν έχει αντέξει στην αμείλικτη φθορά του χρόνου. Τίποτε από ό,τι έφτιαξες εσύ δεν φέρει παρά το σημάδι του θανάτου. Μην το φυλάς με αγάπη, διότι είναι παλιό και κουρασμένο κι έτοιμο να ξαναγίνει σκόνη από την στιγμή που το έφτιαξες. Αυτός ο πονεμένος κόσμος δεν έχει την δύναμη να αγγίξει τον ζώντα κόσμο καθόλου. Δεν μπόρεσες να του το δώσεις αυτό, κι έτσι παρόλο που στρέφεσαι με λύπη από αυτόν, δεν μπορείς να βρεις μέσα σε αυτόν τον δρόμο που οδηγεί μακριά από αυτόν σε έναν άλλο κόσμο.
4. Εν τούτοις, ο πραγματικός κόσμος έχει την δύναμη να σε αγγίξει ακόμα κι εδώ, διότι τον αγαπάς. Κι αυτό που καλείς με αγάπη, αυτό θα έρθει σε σένα. Η αγάπη πάντα απαντά, εφόσον είναι ανίκανη να αρνηθεί ένα κάλεσμα για βοήθεια, ή να μην ακούσει τις κραυγές του πόνου που υψώνονται προς αυτήν από κάθε πλευρά αυτού του παράξενου κόσμου που έφτιαξες αλλά δεν θέλεις. Το μόνο που χρειάζεσαι για να παραδώσεις αυτό τον κόσμο και στην θέση του να λάβεις με χαρά αυτό που δεν έφτιαξες εσύ, είναι η προθυμία να μάθεις ότι αυτός που έφτιαξες εσύ είναι ψευδής.
5. Έσφαλλες για τον κόσμο διότι έκρινες λανθασμένα τον εαυτό σου. Από ένα τόσο διαστρεβλωμένο σημείο αναφοράς, τι θα μπορούσες να δεις; Όλη η όραση αρχίζει από αυτόν που αντιλαμβάνεται, ο οποίος κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος. Και αυτό που κρίνει λάθος δεν το βλέπει. Εσύ που θέλησες να κρίνεις την πραγματικότητα δεν μπορείς να την δεις, διότι κάθε φορά που εισέρχεται η κρίση, η πραγματικότητα ξεγλιστρά και χάνεται. Αυτό που είναι εκτός νου είναι και εκτός όρασης, διότι αυτό που αρνείται κανείς βρίσκεται εκεί αλλά δεν το αναγνωρίζει. Ο Χριστός είναι ακόμα εκεί, παρόλο που δεν Τον γνωρίζεις. Η Ύπαρξη Του δεν εξαρτάται από την δική σου αναγνώριση. Αυτός μένει μέσα σου μέσα στο σιωπηλό παρόν, και σε περιμένει να αφήσεις το παρελθόν πίσω σου και να εισέλθεις μέσα στον κόσμο που σου προσφέρει με αγάπη.
6. Δεν υπάρχει κανένας σε αυτόν τον αποσπασματικό κόσμο που να μην έχει δει κάποιες αναλαμπές του άλλου κόσμου γύρω του. Όμως, για όσο ακόμα αποδίδει αξία στον δικό του κόσμο, θα αρνείται το όραμα του άλλου, υποστηρίζοντας ότι αγαπά αυτό που δεν αγαπά, και μην ακολουθώντας τον δρόμο που του υποδεικνύει η αγάπη. Η αγάπη οδηγεί με τόση χαρά! Καθώς Τον ακολουθείς, θα χαίρεσαι που έχεις βρει την συντροφιά Του, και που έμαθες από Αυτόν το χαρούμενο ταξίδι προς το σπίτι σου. Δεν περιμένεις παρά τον εαυτό σου. Η παράδοση αυτού του κόσμου και η ανταλλαγή των σφαλμάτων σου με την ειρήνη του Θεού δεν είναι παρά η δική σου θέληση. Και ο Χριστός πάντα θα σου προσφέρει την Θέληση του Θεού, σε αναγνώριση ότι την μοιράζεσαι μαζί Του.
7. Είναι το Θέλημα του Θεού τίποτα να μην αγγίζει τον Υιό Του εκτός από τον Ίδιο, και τίποτε άλλο να μην τον πλησιάζει. Αυτός είναι τόσο ασφαλής από τον πόνο όσο ο Θεός ο Ίδιος, ο Οποίος τον προστατεύει στο καθετί. Ο κόσμος γύρω του λάμπει με αγάπη διότι ο Θεός τον τοποθέτησε μέσα στον Εαυτό Του όπου δεν υπάρχει πόνος, και η αγάπη τον περιβάλλει δίχως τέλος και ψεγάδι. Η ειρήνη του δεν μπορεί να διαταραχθεί ποτέ. Κοιτάζει την αγάπη με τέλεια πνευματική υγεία διαύγεια, διότι είναι παντού γύρω του και μέσα του. Πρέπει να αρνηθεί τον κόσμο του πόνου την στιγμή που θ’ αντιληφθεί ότι βρίσκεται στην αγκαλιά της αγάπης. Και από αυτό το σημείο ασφάλειας κοιτάζει ήσυχα γύρω του και αναγνωρίζει ότι ο κόσμος είναι ένα με αυτόν.
8. Η ειρήνη του Θεού υπερβαίνει την κατανόησή σου μόνο στο παρελθόν. Και όμως, είναι εδώ, και μπορείς να την καταλάβεις τώρα. Ο Θεός αγαπά τον Υιό Του παντοτινά, και ο Υιός Του επιστρέφει στην Αγάπη του Πατέρα του παντοτινά. Ο πραγματικός κόσμος είναι η οδός που σε οδηγεί στην ενθύμηση αυτού του ενός πράγματος που είναι απόλυτα αληθινό και απόλυτα δικό σου. Διότι όλα τ’ άλλα τα έχεις δανείσει στον εαυτό σου μέσα στον χρόνο, και θα ξεθωριάσουν. Αλλά αυτό το ένα πράγμα είναι πάντα δικό σου, εφόσον είναι το δώρο του Θεού προς τον Υιό Του. Η μόνη σου πραγματικότητα σου δόθηκε, και από αυτή σε δημιούργησε ο Θεός ένα μαζί Του.
9. Πρώτα θα ονειρευτείς την ειρήνη, κι έπειτα θα ξυπνήσεις μέσα σ’ αυτήν. Η πρώτη σου ανταλλαγή αυτού που έφτιαξες εσύ με αυτό που θέλεις είναι η ανταλλαγή των εφιαλτών με τα χαρούμενα όνειρα αγάπης. Σε αυτά βρίσκονται οι ορθές αντιλήψεις σου, διότι το Άγιο Πνεύμα διορθώνει τον κόσμο των ονείρων, εκεί όπου βρίσκεται όλη η αντίληψη. Η γνώση δεν χρειάζεται καμιά διόρθωση. Όμως τα όνειρα της αγάπης οδηγούν στην γνώση. Μέσα σε αυτά δεν βλέπεις τίποτα τρομακτικό, και χάρη σ’ αυτό, αυτά είναι το καλωσόρισμα που προσφέρεις στη γνώση. Η αγάπη περιμένει το καλωσόρισμα, όχι στον χρόνο, και ο πραγματικός κόσμος δεν είναι παρά το καλωσόρισμά σου σε αυτό που πάντα υπήρχε. Επομένως το κάλεσμα της χαράς βρίσκεται μέσα σε αυτόν, και η χαρούμενη ανταπόκρισή σου είναι η αφύπνισή σου μέσα σε αυτό που δεν έχεις χάσει.
10. Να υμνείς, λοιπόν, τον Πατέρα για την τέλεια πνευματική υγεία σωφροσύνη του παναγιότατου Υιού Του. Ο Πατέρας σου γνωρίζει ότι δεν έχεις ανάγκη από τίποτε. Στον Ουρανό έτσι είναι, διότι τι θα μπορούσες να χρειαστείς στην αιωνιότητα; Στον δικό σου κόσμο, όντως χρειάζεσαι πράγματα. Είναι ένας κόσμος ένδειας μέσα στον οποίο βρίσκεις τον εαυτό σου διότι είσαι σε κατάσταση έλλειψης. Μπορείς όμως να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο κόσμο; Δίχως το Άγιο Πνεύμα η απάντηση θα ήταν όχι. Εν τούτοις, χάρη σε Αυτόν η απάντηση είναι ένα χαρμόσυνο ναι! Σαν Μεσολαβητής ανάμεσα στους δύο κόσμους, γνωρίζει τι έχεις ανάγκη και τι δεν θα σε βλάψει. Η ιδιοκτησία είναι μια επικίνδυνη αντίληψη αν μείνει σε σένα. Το εγώ θέλει να έχει πράγματα για την σωτηρία, διότι η ιδιοκτησία είναι δικός του νόμος. Η ιδιοκτησία για λογαριασμό του είναι το θεμελιώδες δόγμα του εγώ, μια βασική θεμέλια λίθος στις εκκλησίες που κτίζει στον εαυτό του. Και ως βωμό του απαιτεί να αποθέσεις όλα τα πράγματα που σε προστάζει να αποκτήσεις, μην αφήνοντάς σου καμιά χαρά σε αυτά.
11. Όλα όσα σου λέει το εγώ σου ότι χρειάζεσαι, θα σε πληγώσουν. Διότι παρόλο που το εγώ σε παροτρύνει επανειλημμένα να αποκτάς, δεν σου αφήνει τίποτα, διότι αυτό που αποκτάς θα σου το ζητήσει απαιτητικά. Κι ακόμα και από τα ίδια τα χέρια που το κράτησαν σφικτά, θα αποσπαστεί με βία και θα εκσφενδονιστεί στη σκόνη. Διότι το εγώ εκεί που βλέπει την σωτηρία βλέπει τον διαχωρισμό, κι έτσι χάνεις ό,τι και να έχεις αποκτήσει στο όνομά του. Επομένως μην ρωτάς τον εαυτό σου τι χρειάζεσαι, διότι δεν γνωρίζεις, και η συμβουλή σου προς τον εαυτό σου θα σε πληγώσει. Διότι αυτό που νομίζεις ότι χρειάζεσαι απλά θα χρησιμεύσει για να ενισχύσει τον κόσμο σου εναντίον του φωτός, και να σε καταστήσει απρόθυμο να αμφισβητήσεις την αξία που μπορεί να έχει αυτός ο κόσμος για σένα.
12. Μόνο το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει τι χρειάζεσαι. Διότι Αυτό θα σου δώσει όλα τα πράγματα που δεν θα γίνουν εμπόδια στον δρόμο προς το φως. Και τι άλλο θα μπορούσες να χρειάζεσαι; Μέσα στον χρόνο, Αυτό σου δίνει όλα τα πράγματα που χρειάζεται να έχεις, και θα τα ανανεώνει όσο τα χρειάζεσαι. Δεν θα σου πάρει τίποτε όσο το χρειάζεσαι. Εν τούτοις, γνωρίζει ότι όλα όσα χρειάζεσαι είναι προσωρινά, και ότι θα διαρκέσουν μόνο μέχρι να παραιτηθείς από όλες σου τις ανάγκες και να συνειδητοποιήσεις ότι αυτές έχουν εκπληρωθεί. Επομένως, δεν κάνει καμιά επένδυση στα πράγματα που σου παρέχει, παρά μόνο διασφαλίζει ότι δεν θα τα χρησιμοποιήσεις για να καθυστερήσεις μέσα στον χρόνο. Γνωρίζει ότι εδώ δεν βρίσκεσαι σπίτι σου, και δεν θέλει καμία καθυστέρηση στην χαρμόσυνη επιστροφή σου στην εστία.
13. Άφησε, λοιπόν, όλες σου τις ανάγκες στο Άγιο Πνεύμα. Θα φροντίσει γι αυτές χωρίς να δώσει καμία απολύτως έμφαση σε αυτές. Ό,τι έρχεται σε σένα από Αυτό, έρχεται με ασφάλεια, διότι εξασφαλίζει ότι ποτέ δεν θα μπορεί αυτό να γίνει ένα σκοτεινό σημείο, κρυμμένο μέσα στο νου σου και φυλαγμένο εκεί για να σε πληγώσει. Κάτω από την δική Του καθοδήγηση θα ταξιδέψεις ανάλαφρος και θα οδηγηθείς στο φως, διότι η δική Του ματιά είναι πάντα εστιασμένη στο τέλος του ταξιδιού, το οποίο είναι και ο στόχος Του. Ο Υιός του Θεού δεν είναι ένας ταξιδιώτης μέσα από εξωτερικούς κόσμους. Όσο άγια και να γίνει η αντίληψή του, κανένας κόσμος έξω από τον ίδιο δεν κρατά την κληρονομιά του. Μέσα του δεν έχει ανάγκες, διότι το φως δεν χρειάζεται τίποτε παρά μόνο να λάμπει ειρηνικά, και ν’ αφήνει από μέσα του τις αχτίδες να επεκτείνονται με ησυχία στο άπειρο.
14. Όποτε μπαίνεις στον πειρασμό να καταπιαστείς με ένα άχρηστο ταξίδι που θα σε οδηγούσε μακριά από το φως, θυμήσου τι θέλεις πραγματικά, και πες:
Το Άγιο Πνεύμα με οδηγεί στον Χριστό, και που αλλού θα ήθελα να πάω; Τι ανάγκη έχω εκτός από το να αφυπνιστώ μέσα σε Αυτόν;
15. Έπειτα, ακολούθησέ Το με χαρά, με πίστη και θα σε οδηγήσει με ασφάλεια μέσα από όλους τους κινδύνους που μπορεί να έχει στήσει μπροστά σου αυτός ο κόσμος, προς την γαλήνη του νου σου. Μην γονατίζεις μπροστά στους βωμούς θυσίας, και μην αναζητάς αυτό που σίγουρα θα χάσεις. Να είσαι ικανοποιημένος με αυτό που σίγουρα θα διατηρήσεις, και να μην είσαι ανήσυχος, διότι κάνεις ένα ήσυχο ταξίδι προς την ειρήνη του Θεού, εκεί όπου το Άγιο Πνεύμα θέλει να είσαι μέσα στην ησυχία.
16. Μέσα σε μένα έχεις ήδη ξεπεράσει κάθε πειρασμό που θα μπορούσε να σε καθυστερήσει. Βαδίζουμε μαζί στον δρόμο προς την ησυχία που είναι το δώρο του Θεού. Κράτησέ με, με αγάπη, διότι τι άλλο εκτός από τους αδελφούς σου μπορεί να χρειάζεσαι; Θα αποκαταστήσουμε σε σένα την ειρήνη του νου που πρέπει να βρούμε μαζί. Το Άγιο Πνεύμα θα σε διδάξει να αφυπνιστείς σε εμάς και στον εαυτό σου. Αυτή είναι η μόνη πραγματική ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί μέσα στον χρόνο. Η σωτηρία από τον κόσμο βρίσκεται μόνο εδώ. Την δική μου ειρήνη σου την δίνω. Πάρε την από μένα ανταλλάσσοντας με χαρά όλα όσα σου έχει προσφέρει αυτός ο κόσμος μόνο και μόνο για να σου τα πάρει. Και θα την απλώσουμε σαν ένα πέπλο φωτός στο πρόσωπο του λυπημένου κόσμου, μέσα στο οποίο κρύβουμε τους αδελφούς μας από τον κόσμο, και αυτόν από αυτούς.
17. Δεν μπορούμε να τραγουδήσουμε τον ύμνο της λύτρωσης μόνοι μας. Το έργο μου δεν είναι ολοκληρωμένο μέχρι να υψώσω κάθε φωνή μαζί με την δική μου. Κι εν τούτοις, δεν είναι δική μου, διότι όπως είναι το δώρο μου σε σένα, έτσι ήταν και το δώρο του Πατέρα σε μένα, δοσμένο μέσα από το Πνεύμα Του. Ο ήχος του θα εξορίσει την θλίψη από το νου του παναγιότατου Υιού του Θεού, όπου δεν γίνεται να κατοικεί. Η θεραπεία μέσα στον χρόνο χρειάζεται, διότι η χαρά δεν μπορεί να εδραιώσει το αιώνιο βασίλειό της εκεί όπου διαμένει η θλίψη. Εσύ δεν κατοικείς εδώ, αλλά στην αιωνιότητα. Δεν ταξιδεύεις παρά μόνο στα όνειρά σου ενώ είσαι ασφαλής στο σπίτι σου. Δώσε τις ευχαριστίες σου σε κάθε μέρος δικό σου που έχεις διδάξει πώς να σε θυμηθεί. Έτσι δίνει ο Υιός του Θεού ευχαριστίες προς τον Πατέρα του για την αγνότητά του.
VIII. Από την Αντίληψη στην Γνώση
1. Όλη η θεραπεία είναι απελευθέρωση από το παρελθόν. Αυτός είναι ο λόγος που το Άγιο Πνεύμα είναι ο μόνος Θεραπευτής. Διδάσκει ότι το παρελθόν δεν υπάρχει, ένα γεγονός που ανήκει στην σφαίρα της γνώσης, και γι αυτό κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να το γνωρίζει. Πραγματικά θα ήταν αδύνατον να βρίσκεσαι στον κόσμο με αυτή την γνώση. Διότι ο νους που το γνωρίζει αυτό ξεκάθαρα γνωρίζει ακόμα ότι διαμένει στην αιωνιότητα, και δεν κάνει καθόλου χρήση της αντίληψης. Επομένως δεν αναλογίζεται πού είναι, διότι η ιδέα του «πού» δεν σημαίνει τίποτε γι αυτόν. Γνωρίζει ότι είναι παντού, όπως και ότι έχει τα πάντα, παντοτινά.
2. Η μεγάλη πραγματική διαφορά ανάμεσα στην αντίληψη και την γνώση γίνεται προφανής αν αναλογιστείς αυτό: Δεν υπάρχει τίποτε το μερικό σε σχέση με την γνώση. Κάθε όψη είναι ολοκληρωμένη, και επομένως καμία όψη δεν είναι διαχωρισμένη. Εσύ είσαι μια όψη της γνώσης, εφόσον είσαι μέσα στο Νου του Θεού, ο Οποίος σε γνωρίζει. Όλη η γνώση πρέπει να είναι δική σου, διότι μέσα σε σένα είναι όλη η γνώση. Η αντίληψη, ακόμα και στο ανώτερο επίπεδό της, δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Ακόμα και η αντίληψη του Αγίου Πνεύματος, που είναι η τελειότερη δυνατή όσον αφορά την αντίληψη, δεν έχει νόημα στον Ουρανό. Η αντίληψη μπορεί να φτάσει παντού κάτω από την δική Του καθοδήγηση, διότι η όραση του Χριστού βλέπει τα πάντα μέσα στο φως. Εν τούτοις, καμιά αντίληψη, όσο άγια και να είναι, δεν θα διαρκέσει για πάντα.
3. Η τέλεια αντίληψη, λοιπόν, έχει πολλά στοιχεία κοινά με την γνώση, κάνοντας την μετάβαση σε αυτήν δυνατή. Εν τούτοις, το τελευταίο βήμα πρέπει να γίνει από τον Θεό, διότι το τελικό βήμα στην λύτρωσή σου, η οποία φαίνεται ότι είναι στο μέλλον, έγινε από τον Θεό στην δημιουργία σου. Ο διαχωρισμός δεν το έχει διακόψει. Η δημιουργία δεν μπορεί να διακοπεί. Ο διαχωρισμός είναι απλά ένας λανθασμένος σχηματισμός της πραγματικότητας, χωρίς καμία απολύτως επίδραση. Το θαύμα, ενώ δεν έχει καμία λειτουργία στον Ουρανό, εδώ χρειάζεται. Πλευρές της πραγματικότητας μπορούν ακόμα να γίνουν ορατές, και θα αντικαταστήσουν πλευρές της μη πραγματικότητας. Πλευρές της πραγματικότητας μπορούν να γίνουν ορατές στα πάντα και παντού. Όμως, μόνο ο Θεός μπορεί να τις συγκεντρώσει, στεφανώνοντας τες με το τελικό δώρο της αιωνιότητας ως ένα.
4. Χώρια από τον Πατέρα και τον Υιό, το Άγιο Πνεύμα δεν έχει καμία λειτουργία. Δεν είναι διαχωρισμένο από κανέναν από τους Δύο, όντας μέσα στο Νου και των Δύο, και γνωρίζοντας ότι ο Νους είναι Ένα. Είναι μια Σκέψη του Θεού, και ο Θεός Το έχει δώσει σε σένα διότι Αυτός δεν έχει καμία Σκέψη που να μην Την μοιράζεται. Το μήνυμά Του μιλάει μέσα στον χρόνο για την αιωνιότητα, κι αυτός είναι ο λόγος που η όραση του Χριστού κοιτάζει τα πάντα με αγάπη. Εν τούτοις, ακόμα και η όραση του Χριστού δεν είναι η πραγματικότητά Του. Οι χρυσές όψεις της πραγματικότητας που αναδύονται στο φως κάτω από την στοργική ματιά Του είναι μερικές* αναλαμπές του Ουρανού που βρίσκεται πέρα από αυτές.
* όχι ολοκληρωμένες
5. Αυτό είναι το θαύμα της δημιουργίας ∙ το ότι είναι μία για πάντα. Κάθε θαύμα που προσφέρεις στον Υιό του Θεού δεν είναι παρά η ορθή αντίληψη μια όψης του όλου. Αν και κάθε όψη είναι το όλον, δεν μπορείς να το γνωρίσεις αυτό μέχρι να δεις ότι η κάθε όψη είναι η ίδια, αν την αντιληφθείς στο ίδιο φως και άρα μια. Έτσι, ο κάθε ένας που βλέπεις δίχως το παρελθόν σε φέρνει πιο κοντά στο τέλος του χρόνου φέρνοντας την θεραπευμένη και θεραπευτική όραση στο σκοτάδι, και κάνοντας τον κόσμο ικανό να δει. Διότι το φως πρέπει να έρθει στον σκοτεινιασμένο κόσμο για να κάνει την όραση του Χριστού δυνατή ακόμα κι εδώ. Βοήθησέ Τον να δώσει το δώρο του φωτός σε όλους όσους νομίζουν ότι περιπλανώνται μέσα στο σκοτάδι, κι άφησέ Τον να τους συγκεντρώσει μέσα στην ήσυχη ματιά Του που τους κάνει ένα.
6. Είναι όλοι το ίδιο ∙ όλοι όμορφοι και ίσοι μέσα στην αγιότητα τους. Κι Αυτός θα τους προσφέρει στον Πατέρα Του έτσι όπως κι αυτοί προσφέρθηκαν σε Αυτόν. Υπάρχει ένα θαύμα, όπως υπάρχει και μία πραγματικότητα. Και κάθε θαύμα που κάνεις τα περιέχει όλα, όπως κάθε πλευρά της πραγματικότητας που βλέπεις συγχωνεύεται σιωπηλά μέσα στην μία πραγματικότητα του Θεού. Το μόνο θαύμα που υπήρξε ποτέ είναι ο παναγιότατος Υιός του Θεού, ο δημιουργημένος μέσα στην μία πραγματικότητα που είναι του Πατέρα του. Η όραση του Χριστού είναι το δώρο Του σε σένα. Η Ύπαρξή Του είναι το δώρο του Πατέρα Του σε Αυτόν.
7. Να είσαι ικανοποιημένος με την θεραπεία, διότι το δώρο του Χριστού μπορείς να το απονέμεις, και το δώρο του Πατέρα σου δεν μπορείς να το χάσεις. Πρόσφερε το δώρο του Χριστού σε όλους και παντού, διότι τα θαύματα, που προσφέρονται στον Υιό του Θεού μέσα από το Άγιο Πνεύμα, σε συντονίζουν με την πραγματικότητα. Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει το ρόλο σου στην λύτρωση, και το ποιοι σε αναζητούν και το πώς να τους βρεις. Η γνώση είναι πολύ πέρα από την δική σου ατομική έγνοια. Εσύ που είσαι μέρος αυτής και όλη αυτή, χρειάζεται μόνο να συνειδητοποιήσεις ότι είναι από τον Πατέρα, και όχι από σένα. Ο ρόλος σου στην λύτρωση σε οδηγεί σε αυτό αποκαθιστώντας την ενότητά της μέσα στο νου σου.
8. Όταν έχεις δει τους αδελφούς σου σαν τον εαυτό σου θα απελευθερωθείς στην γνώση, έχοντας μάθει να ελευθερώνεσαι μέσω Αυτού ο Οποίος γνωρίζει την ελευθερία. Ενώσου μαζί μου κάτω από το ιερό λάβαρο της διδασκαλίας Του, και καθώς αυξανόμαστε σε ισχύ η δύναμη του Υιού του Θεού θα κινείται μέσα μας, και δεν θα αφήνουμε κανέναν δίχως το άγγιγμά της και κανένας δεν θα απομένει μόνος. Και ξαφνικά ο χρόνος θα τελειώσει, και θα ενωθούμε όλοι μέσα στην αιωνιότητα του Θεού του Πατέρα. Το άγιο φως που είδες έξω από τον εαυτό σου, σε κάθε θαύμα που πρόσφερες στους αδελφούς σου, θα σου επιστραφεί. Και γνωρίζοντας ότι το φως είναι μέσα σου, οι δημιουργίες σου θα είναι εκεί μαζί σου, έτσι όπως κι εσύ είσαι μέσα στον Πατέρα σου.
9. Όπως τα θαύματα σε αυτόν τον κόσμο σε ενώνουν με τους αδελφούς σου, έτσι και οι δημιουργίες σου εδραιώνουν την πατρότητά σου στον Ουρανό. Εσύ είσαι ο μάρτυρας της Πατρότητας του Θεού, κι Αυτός σου έχει δώσει την δύναμη να δημιουργείς τους μάρτυρες της δικής σου, η οποία είναι σαν την δική Του. Αν αρνηθείς έναν αδελφό εδώ, αρνείσαι τους μάρτυρες της πατρότητάς σου στον Ουρανό. Το θαύμα που δημιούργησε ο Θεός είναι τέλειο, όπως είναι τα θαύματα που έκανες στο Όνομά Του. Αυτά δεν χρειάζονται θεραπεία, ούτε κι εσύ, όταν τα δέχεσαι.
10. Όμως, σε αυτό τον κόσμο η τελειότητά σου δεν έχει μάρτυρες. Ο Θεός την γνωρίζει, αλλά εσύ δεν την γνωρίζεις, κι έτσι δεν μοιράζεσαι την δική Του μαρτυρία γι αυτήν. Ούτε κι εσύ είσαι μάρτυρας Εκείνου, διότι η πραγματικότητα μαρτυρείται ως ένα. Ο Θεός περιμένει την δική σου μαρτυρία για τον Υιό Του και για τον Ίδιο. Τα θαύματα που κάνεις πάνω στην γη αναδύονται στον Ουρανό και σ’ Αυτόν. Αυτά μαρτυρούν αυτό που δεν γνωρίζεις, και καθώς φτάνουν τις πύλες του Ουρανού, ο Θεός θα τις ανοίξει. Διότι ποτέ Αυτός δεν θα άφηνε τον δικό Του αγαπημένο Υιό έξω από αυτές, και μακριά Του.
Study Guide and Commentary
ACIM® Text, Chapter 13, Section VIII
ACIM® Text, Chapter 13, Section VIII
From Perception to Knowledge
Preview of this Section
Now that the sight of the real world has inspired us, the Course moves on to briefly discuss what lies beyond it, which is Heaven. Heaven is the realm of knowledge while the real world is perfect perception. As lofty as perception can become, it can never become knowledge. God must take the last step (T-13.VIII.3:2), which takes us from perfect perception to knowledge or from the real world to Heaven. Outside of time, where God is, the journey has already been completed, and nothing remains to be done.
We are engaged in a process of healing our minds. Heaven and perfect knowledge cannot be known in this world, and so need not be part of our individual concern. Even the real world is the end of the journey for us, and therefore not a realistic goal on a day-to-day basis, although it is the ultimate goal for all of us. In our daily life in this world, "be you content with healing" (7:1). Don't beat yourself up for not being perfect. Instead, use each situation of your life as a means for healing. Our immediate goal is not to be without an ego, but to be without guilt about having an ego.
The Manual for Teachers discusses the end of the world, in which, for a moment, the real world is completely seen by every mind, and then dissolves in the knowledge of Heaven. Even in presenting that topic, it gives us the same advice about not being preoccupied with these final things, and tells us to be content to deal with the practical issues, the small healings, of our daily life[1] (see M-14.4:3–8).
A preoccupation with the final goal, a constant anxious tension because we have not yet arrived, is simply inappropriate. We have many intermediate lessons to learn, and our attention should be on those immediate lessons, not on the end of the journey. We are in school, learning to be guiltless and to see guiltlessness everywhere; the real world is the graduation ceremony. But how will we ever learn the lesson of guiltlessness if we are constantly guilty about not having graduated yet? Our focus must be on learning how to approach that state of mind, on being willing, in one moment after another, to continue that process. Each miracle of forgiveness and healing is another piece of evidence telling us of the existence of our total innocence (10:6). It brings us closer to that final, irrevocable change of mind; it moves us in the right direction. And that is all we need be concerned about.
Paragraph 1
1. 1All healing [therapy] is release from the past. 2That is why the Holy Spirit is the only Healer [therapist]. 3He teaches that the past does not exist, a fact which belongs to the sphere of knowledge, and which therefore no one in the world can know[no-one in the world knows]. 4It would indeed be impossible tobe in the world with this knowledge. 5For the mind that knows this unequivocally knows also that it dwells in eternity, and utilizes no perception at all. 6It therefore does not consider where it is, because the concept "where" does not mean anything to it. 7It knows that it is everywhere, just as it has everything, andforever.
• Study Question •
1. Why is it impossible, in this world, to know that the past does not exist?
•
We can understand, from our study of the earlier sections of this chapter, why sentence 1 must be true. If separation from God and one another is our apparent problem, and if "Only the past can separate" (T-13.VI.6:8), then healing our illusions of separation must involve freeing us from the past in which separation is rooted. Guilt, too, is tied to the past. If you saw yourself as freshly born in this instant, what would there be to be guilty of? If you saw your brother that way, what would there be for which to condemn him?
Those earlier sections have told us again and again to release the past, to let it go, to realize that it no longer exists and therefore cannot affect us. Yet it seems difficult for us to do that, and perhaps we feel a little guilty because we can't seem to grasp this idea that the past does not exist. This paragraph offers us a little appreciation of our difficulty. It points out that to actuallyknow that the past does not exist is impossible in this world! With a little reordering of the words, sentence 3 says, "No one in the world can know" "that the past does not exist" (1:3). That lets us off the hook. We are not actually being asked to know it; we are simply asked to move toward that knowledge.
We are asked to act on what the Holy Spirit tells us is true (that there is no past) although we do not yet know that for ourselves, and each time we do, we will receive evidence that what He tells us is indeed a fact. To use the imagery of a college science course, to us the statement "The past does not exist" is still a theory, not yet a proven fact, and we are engaged in lab work, doing experiments that will prove the theory to us.
The ego thought system, with which we have all completely identified, is made up of guilt and fear. Belief in the reality of the past, as support for guilt and judgment, is an integral part of this thought system. And the ego thought system is what holds this world together. Therefore, believing in the past is what keeps us here (1:4). If we knew the past does not exist, we would no longer think we were egos; if we were no longer egos, the world would not exist for us. We wouldn't be here. If a mind possessed the sure knowledge that the past does not exist, it would not be in this world, because the world is built on a belief in the reality of the past.
We are not expected to know the truth about the past while we are living in this world; we are simply being asked to be willing to continue to open ourselves to that knowledge.
This is why we need the Holy Spirit (1:2). The knowledge that the past does not exist, the knowledge of Heaven and eternity, must come from outside of the ego thought system. It is part of "the sphere of knowledge" (1:3). In other words, this knowledge belongs to Heaven, not to the world.
A mind with this knowledge would be outside of time and space (1:5) without any awareness of where or when. Space would not be part of its conception (1:6). Nor would the concept "when" mean anything to a mind without the past (see also T‑13.IV.7:7).
Now let's face it: that doesn't describe you or me, does it? "Where" and "when" are concepts that occupy most of our thinking and delineate how we perceive things. "When will I become enlightened?" is a question of vital importance to the spiritual seeker, yet it is totally without relevance to the enlightened mind.
We need an injection from a thought system outside of the closed system of the ego, and that is the function of the Holy Spirit. He is the only Healer because He bridges time and eternity, Heaven and earth. He is the communication link between us and a thought system so alien to us it is inconceivable. Yet by opening to Him, listening to His Voice, and doing as He says, we can validate the truth of what He tells us. If we struggle to achieve inner peace from within the ego thought system we will always fail. Opening ourselves to the Holy Spirit, or to "a higher Power," is an essential part of the process.
Paragraph 2
2. 1The very real difference between perception and knowledge becomes quite apparent if you consider this: There is nothingpartial about knowledge. 2Every aspect is whole, and thereforeno aspect is separate. 3You are an aspect of knowledge, being in the Mind of God, Who knows you. 4All knowledge must be yours, for in you is all knowledge. 5Perception, at its loftiest, isnever complete. 6Even the perception of the Holy Spirit, as perfect as perception can be, is without meaning in Heaven.7Perception can reach everywhere under His guidance, for the vision of Christ beholds everything in light. 8Yet no perception, however holy, will last forever.
• Study Question •
2. (a) Contrast the descriptions given in this paragraph of perception and knowledge.
(b) Though the Course says separation is unreal, we nevertheless continue to see separation or duality, and feel imperfect because we do. How can the understanding that our journey is "from perception to knowledge" help us accept this apparent imperfection?
(b) Though the Course says separation is unreal, we nevertheless continue to see separation or duality, and feel imperfect because we do. How can the understanding that our journey is "from perception to knowledge" help us accept this apparent imperfection?
•
Now we're getting to the central thought of this section, "the very real difference between perception and knowledge" (2:1). Understanding this can help us understand the apparent discrepancies between what the Course says is true of us, on the one hand, and what we experience here in the world, on the other. We live in a realm of perception, moving towards the realm of knowledge, and everything along the way is never complete until we reach the end, in which we have accepted our completeness.
Perception is our only means of 'knowing' anything in this world. It is tied to the senses. Perception gives us an interpretation of reality; it does not reveal reality itself:
You can see in many ways because perception involves interpretation, and this means that it is not whole or consistent (T-3.III.2:3).
If anger comes from an interpretation and not a fact, it is never justified. (M-17.8:6).
Perception is a representation of reality similar to a reflection in a mirror. It always has an aspect of separation in it, because perception always involves two, the perceiver and the perceived.
Knowledge is total. It arises from identity and being. The only thing I can truly know is my Self, which is what I am. Knowledge exists only in unity and oneness; there is no aspect of separation in it. In the realm of knowledge I am not a separate being, I am "an aspect of knowledge" (2:3). Because I am part of knowledge Itself, which is Being, which is God, all knowledge must be in me (2:4). Whatever I am, I know. Perception isn't involved in knowledge, because nothing exists outside me to be perceived as a separate object.
We're talking very high stuff here. We're talking about where we are headed, fully aware that we don't know we're already there, and that we think we are something other than this. This is a description of how the Holy Spirit sees us, and it is strange and alien to us, almost inconceivable. Yet all we need to do is to allow it in, to choose to think, "Maybe so. Maybe I'm not what I think I am." And gradually, the Transformer of Perceptions will train our mind to think with Him.
We are caught in a world made up of our misperceptions. The Holy Spirit begins with us where we are, and gradually transforms our perceptions, so that where we previously perceived guilt and attack, we now perceive innocence and love. Our perception shifts slowly, situation by situation, and each time we find the thought of the Holy Spirit validated in our experience we are drawing nearer to a total and radical shift of our minds. Yet all of this, even the Holy Spirit's version of perception, is still short of knowledge itself (2:5–6). But that is OK; gradually perfecting our perception is an essential part of the process.
Throughout the entire process of having our perceptions transformed by the Holy Spirit, there will always be this lingering sense of incompletion. Dimly aware that reality is Absolute Oneness, we continually are seeing duality and apparent separation, even in the Holy Spirit's perception. This section is telling us that the sense of incompletion is okay. Knowledge, or awareness of perfect oneness, is not possible in this world. To achieve knowledge we will have to leave the world; but we aren't prepared to leave it yet! We have to go through the preparation process, which consists of transforming our perceptions to the point at which the renewed perception has reached everywhere and touched on everything. Once that has happened, we are completely willing to let go of the world entirely.
Paragraph 3
3. 1Perfect perception, then, has many elements in commonwith knowledge, making transfer to it possible. 2Yet the last step must be taken by God, because the last step in your redemption, which seems to be in the future, was accomplished by God in your creation. 3The separation has not interrupted it. 4Creation cannot be interrupted. 5The separation is merely a faulty formulation of reality, with no effect at all. 6The miracle, without a function in Heaven, is needful here. 7Aspects of reality can still be seen, and they will replace aspects of unreality.8Aspects of reality can be seen in everything and everywhere. 9Yet only God can gather them together, by crowning them as one with the final gift of eternity.
• Study Question •
3. (a) What is the connection between perfecting our perception and knowledge? (b) In a miracle, an aspect of reality replaces an aspect of unreality in our perception. Explain what you think is meant by an "aspect of reality." (See also 4:6.)
•
"Perfect perception" is like seeing a perfect reflection of reality in the world. Like knowledge, it extends everywhere and encompasses everything.
Imagine that you have been looking at everything in a dirty mirror, cracked and warped, so that everything you have been seeing is distorted. Now, you've cleaned all the dirt off the mirror. You've rebuilt the mirror and made it perfect, with no flaws that distort what it reflects. But you are still seeing just the reflection, and not the thing itself. That cleaned-up reflection is like the real world.
Cleaning away the dirt and reforming the mirror of our mind is the work we must do, with the assistance of the Holy Spirit to show us how to do it. At the start we aren't even aware that the mirror is twisted, cracked and covered with dirt; we think what we are seeing is part of reality and not something projected from our own minds. So the work begins with showing us the dirt, showing us the severe distortion that fear has introduced into our perceptions of things.
As long as we are looking at the dirty, twisted mirror and thinking what it shows us is real, we will remain terrified of the ugly picture. If at that point someone suggested that what we are seeing is just a reflection of reality, and that we could turn and see the reality itself, we would immediately reject the thought because to us, the reality must be something ugly and terrible. We don't want to see it! That's why we have to go through the process of first cleaning up the mirror. When that is done, when perception has been clarified, what we see in the mirror will be so attractive we will have no desire to remain any longer staring at the reflection, and we will turn to Reality Itself.
That is the way that correcting our perceptions will lead us to knowledge. True perception "has many elements in common with knowledge" (3:1); that is, in true perception what we perceive is an accurate reflection of knowledge, and therefore it facilitates our transition to knowledge. As much as we might like to jump straight into knowledge, the transfer to knowledge isn't even possible until perception has been purified (3:1).
And yet, taking us from perception to knowledge is God's responsibility (3:2). We don't have any part in it. The Course seems to be saying here, "Forget about attaining perfect knowledge and just get on with the business of cleaning up your perceptions. Don't think of knowledge as something you must attain; that's God's business."
Why is that? Jesus "explains" the reason here, but it is another one of those passages that twists your mind inside out because it is coming from that alien perspective that is completely outside of time and space. So don't be upset if you don't quite understand it; we aren't really expected to.
What He says is that God must take the last step because He's already taken it! You and I cannot possibly do something that has already been done, nor are we expected to!
The instant you were created, you were complete. God cannot create anything incomplete. So there is nothing for you to do about making it so; it's a done deal. As a matter of fact, I'll let you in on a secret; that's what you will see in the mirror once you've got it all cleaned up: your own completion, your own perfection as God's creation. It has always been there since God created it, but the dirt on the mirror has kept you from seeing it.
Reality has never changed. You've just been looking at a twisted image of it in the mirror (3:5). Only the image in the mirror is distorted; the reality has not been affected at all. Separation is just the image in the mirror, as if your mirror were cracked so that the one person looking into it sees dozens of copies of himself. When we repair the mirror of perception, what will be reflected is the One Self that has always been there.
It isn't easy to accept that our entire experience in this separated world is nothing more than "a faulty formulation" (3:5) that has left Heaven's reality totally unchanged. That's why learning the Course is a gradual process, cleaning up first this spot on the mirror, then that, then another, until gradually the entire, unified picture begins to appear to us. At first we may get fascinated with the mirror—"Oh! Isn't it wonderful how the Holy Spirit fixed this situation, healed this relationship, transformed that individual!" That's okay as long as it keeps us cleaning up the mirror. But as the whole picture starts to appear, our sights will begin to lift to what it is showing us. We'll begin to realize that there is nothing to fix; in each experience of a miracle, all that changes is our perceptions, and what they show us is an eternal reality that has always existed behind the distorted perceptions, even when they were at their worst.
The miracle is cleaning a spot on the mirror, but in Heaven there are no spots that need cleaning because it is already perfect (3:6). There are no distortions in Heaven—indeed, no mirror! (That is, no perception. (1:5)) This course is about miracles, not about Heaven. It is a course in cleaning up the spots on the mirror, a course in transforming our perceptions here, in this world. "The miracle…is needful here" in this world, in this mess in which we have perceived ourselves to be (3:6). Our purpose in the world is not to be spotless, but to notice the spots and clean them up.
As we go through this cleanup, this mind training, we are still going to see "aspects of reality" (3:7): little fractured images in the cracked and dirty mirror of perception. We'll still see separate individuals, people walking around in bodies doing things to each other and being done to by each other. Yet as we let aspects of reality replace the aspects of unreality we have manufactured, in each small aspect we will see an image of the Whole, like a hologram, or like the Face of Christ reflected in that little fragment of the mirror.
We begin to discover that when we clean up any part of the mirror, we keep seeing the same Face! "In everything and everywhere" we see the face of the Son of God (3:8). And we begin to realize that it isn't the face that is cracked, it is the mirror. It isn't the Son of God who exists in separate parts; it is just our perception that is cracked, seeing separate parts where there is only One.
We can cooperate in correcting our perception, but only God can effect the transformation of the perception of separate selves into the knowledge of the one Son of God (3:9) In my mind I envision myself looking into this mirror, all clean now but still cracked. Everywhere I am seeing the Face of Christ reflected in everything and everyone, and I realize that all the little images are reflecting just one Reality. And suddenly, God fuses the mirror! The lines of demarcation between all the aspects of reality disappear, and there is only one image remaining, One Son, One Self, One Christ. And it is Myself, whole as ever. And with gratitude, with unbroken love, I turn from the mirror and forget it, lost in the Unity of God.
Paragraph 4
4. 1Apart from the Father and the Son, the Holy Spirit has no function. 2He is not separate from either, being in the Mind of Both, and knowing that Mind is one. 3He is a Thought of God, and God has given Him to you because He has no Thoughts He does not share. 4His message speaks of timelessness in time, and that is why Christ's vision looks on everything with love. 5Yet even Christ's vision is not His reality. 6The golden aspects of reality that spring to light under His loving gaze are partial glimpses of the Heaven that lies beyond them.
• Study Question •
4. When this paragraph speaks of the "vision" of Christ it is speaking of perfect perception; when it speaks of His "reality" it is talking about knowledge. In that light, explain the function of the Holy Spirit in regard to perception and knowledge.
•
Elsewhere the Course says the Holy Spirit is a communication link (T-6.I.19:1). Think of a telephone. A telephone is just a means for two people, separated by distance, to communicate. Without the people on both ends, it has no function. Likewise, the Spirit's only function (4:1) is to continually join the Son, who believes he is separate, with the Father. He is the constant reminder of our oneness with God, which we have never lost, although we believe we have.
The Holy Spirit unites our mind with God's; He knows all Mind is one. The part of Mind that thinks it is "me," a separate individual, is continually joined to the One Mind by this link called the Holy Spirit (4:2). Because our mind is one with God's, and because God shares all His thoughts, anything in His Mind must be in ours; therefore, the Holy Spirit dwells in us all (4:3).
Within my mind, and yours, there is this Thought of wholeness, this awareness of perfect knowledge and oneness, this memory of the truth. When we take our dark thoughts of separation and attack, and we turn to the Holy Spirit, it is to this Thought of God within our own mind that we turn. Looking at things in the Light of that Thought, our perception is changed; we see things differently; we see Love everywhere.
The moment when our thoughts mesh with the Thought of the Holy Spirit is what the Course calls a holy instant. The holy instant is not a very short piece of time; it is a moment of timelessness, a moment outside of time entirely:
Start now to practice your little part in separating out the holy instant…To learn to separate out this single second, and to experience it as timeless, is to begin to experience yourself as not separate (T-15.II.6:1, 3).
In the holy instant we are free from past and future. We see only that which always is, that which is eternal, that which is unalterable and unchanging.
Christ sees what is eternal, unchanging, and true; quite naturally, therefore, Christ loves everything He sees (4:4). The holy instant is a moment when you or I share that vision; we perceive that the thoughts of separation in others, and in ourselves, have not changed the essential nature of what we are as God's creation. We understand, in a flash and perhaps only for a brief moment, that our perception of separation is a mistake, and nothing has really changed (3:5).
In the holy instant we are seeing Christ with Christ's vision. And yet, Jesus tells us here, even that vision of Christ is not the reality of Christ (4:5). Perhaps I see my brother and myself as whole and complete in God, but I am still seeing separated aspects of God—glorious, wonderful, and precious—but still not the whole picture. These visions are still only "partial glimpses" of the ultimate reality (4:6).
This is really the same thought we encountered in the previous section of the Text, in discussing the term real world. Ultimately the world is not real at all. But in this world, we can see various parts of it, people and events in our lives, through the vision of Christ. We will see them as manifesting some facet of God, or of the Christ Who is God's creation. What we see is in accord with reality but it is not the Reality itself; that is something beyond perception, something that lies behind the aspects we see, in the realm of Heaven or eternity, outside of time entirely.
While we are in this world, seeing with the vision of Christ or seeing the real world is the highest aspiration we can have.
Paragraph 5
5. 1This is the miracle of creation; that it is one forever. 2Every miracle you offer to the Son of God is but the true perception of one aspect of the whole. 3Though every aspect is the whole, you cannot know this until you see that every aspect is the same, perceived in the same light and therefore one. 4Everyone seenwithout the past thus brings you nearer to the end of time by bringing healed and healing sight into the darkness, andenabling the world to see. 5For light must come into the darkened world to make Christ's vision possible even here. 6Help Him to give His gift of light to all who think they wander in the darkness, and let Him gather them into His quiet sight that makes them one.
• Study Question •
5. (a) Can you find a fairly good description or definition of a miracle in this paragraph?
(b) "Every aspect is the whole" (5:3), but what is necessary before we can know this?
(c) What seems to be the way that the world will be brought from perception to knowledge, based on this paragraph?
(b) "Every aspect is the whole" (5:3), but what is necessary before we can know this?
(c) What seems to be the way that the world will be brought from perception to knowledge, based on this paragraph?
•
Jesus here uses the word miracle in two senses: in the first sentence, it is in the common sense of a wonder or a marvel; in the second sentence, He uses it in the sense specific to the Course, a shift in perception of the world. He says first that the wonder or marvel of creation is that it is one forever (5:1); that is something we can't fully comprehend from our separated point of view. By contrast, the miracle as we experience it here is simply correctly seeing one part of the unity of creation or, in simple terms, perceiving one person as the holy Son of God they are. The word "aspect" here refers to an individual or person.
In this sense you could define a miracle as a moment of true perception or a moment in which we perceive the Christ in another or ourselves.
Jesus is not trying to make light of our experiences of miracles. He is not trying to make us feel small by telling us we are still not experiencing the reality of Christ, that it is "just a partial glimpse." Indeed, His intent is exactly the opposite; He wants us to see that our progression through partial glimpses, which gradually grow longer and longer, more and more frequent, is an essential part of the process. He goes on to show us just that in what follows.
We have to go through the process of seeing one person in the light, and then another, and another, until we begin to realize that "every aspect is the same" (5:3). Every little fragment of the cracked mirror of perception is showing us the same holy face. Only as we come to see the same Christ in everyone will we begin to realize that we're really seeing only one Person.
And so with each miracle we experience, we see a brother "without the past" and thus bring everyone nearer to the end of time (5:4). That is our entire function in this world. This is our part in helping Christ to enlighten mankind. Each time we forgive a brother, or forgive ourselves, we are bringing the final healing of the world that much closer. Every person we interact with gives us this opportunity:
Whenever two Sons of God meet, they are given another chance at salvation. Do not leave anyone without giving salvation to him and receiving it yourself. (T-8.III.4:6-7).
The form this takes can range from giving a kindly smile to an in-depth encounter. It doesn't mean we have to preach the "gospel" of ACIM to everyone we meet, at least not in words. It does mean that we learn to continually open our minds to the true perception of the Holy Spirit, to choose for that moment to let go of past and future, to relinquish judgment, and simply to allow the love of God to be present in ourselves, in that situation.
Paragraph 6
6. 1They are all the same; all beautiful and equal in their holiness.2And He will offer them unto His Father as they were offered unto Him. 3There is one miracle, as there is one reality. 4And every miracle you do contains them all, as every aspect of reality you see blends quietly into the one Reality of God. 5The only miracle that ever was is God's most holy Son, created in the one Reality that is his Father. 6Christ's vision is His gift to you. 7His Being is His Father's gift to Him.
• Study Question •
6. Explain what you think is meant by "Christ's vision" as contrasted to "His Being." Include the sense in which both of these things are "gifts."
•
"They are all the same" (6:1). He is referring here to the persons mentioned in the last sentence of paragraph 5, the unenlightened masses "who think they wander in the darkness" (5:6). He is referring to the very person you think he cannot possibly be referring to, the person you would never think of as "holy." When you see with the vision of Christ, everyone you meet is "beautiful and equal in their holiness" (6:1). That perception of people is the vision of Christ, and anything less than that contains some measure of the ego's judgment, some perception of difference and therefore of separation.
The miracle of Christ's vision occurs when I am willing to take my perceptions of difference and separation and to bring them, within my mind, to the Holy Spirit. There, I acknowledge these perceptions as something of my own making; this is only my interpretation of the person. I decide to be willing to let that perception go. I allow the Holy Spirit to remind me that this person is a perfectly holy part of God's creation. That moment of willingness to perceive differently—a moment of undoing—opens the way to the miracle, in which my grip on my distorted perceptions loosens enough to allow the Holy Spirit's vision, however briefly, to take their place.
In that instant, that holy perception in my mind becomes an offering to God (6:2). Just as in creation the Father offered every aspect of the Sonship to Christ, now Christ offers that Sonship back to the Father. In that moment, in the one Mind of the Son, there is a joining together in wholeness, or really, an awareness or experience of the wholeness that is always present. It is a reflection of Heaven, a little glimpse of oneness that is Heaven's reality:
Heaven is not a place nor a condition. It is merely an awareness of perfect oneness, and the knowledge that there is nothing else; nothing outside this oneness, and nothing else within (T-18.VI.1:5-6).
"There is one miracle" (6:3), and only one: it is "God's most holy Son" (6:5). You are the miracle (T‑3.V.10:9); your true Self is the single Son of God who is our true Identity. Every miracle we experience in this world is a reflection of that one miracle. Every miracle is an experience of myself, or of another, or of both, as aspects of God's Son (6:5).
Therefore, every single miracle contains all miracles within it (6:4). They are all the same thing, seen in different situations and different forms. Your "little miracle" or my "little miracle" is not little at all; it is the whole thing, each one contains the original miracle, the holy Son of God, my true Self, your true Self.
It is not as though we are laboring along here, piling up one little miracle after another, trying to piece together the Son of God out of billions of broken fragments. Each miracle is an experience that tells us that the Whole alreadyexists. The miracle changes nothing; it is a recognition of what is always so:
A miracle can make no change at all. But it can make what always has been true be recognized by those who know it not; and by this little gift of truth but let to be itself, the Son of God allowed to be himself, and all creation freed to call upon the Name of God as one (T-26.VII.20:4-5).
A miracle is a realization that the appearance of separation and difference is just an illusion hiding the Reality of God.
God gave Christ His Being (6:7). It exists, now and always, unchanged, unchanging and unchangeable. God gave this gift in creation and will never rescind it.
Christ gives us the vision of that Being, here in this world (6:6). It enables us to see beyond our perceptions of separation, difference, judgment and attack to perceive the unblemished purity of our Being, in ourselves and in others. It is a glimpse of that unchanging Reality. It is an awareness of our sameness, our oneness, and our holiness.
Transition
The rest of the section deals with a reaction we may possibly have to this call to true perception: discouragement, or despair of achieving what it calls for.
Sometimes we get tired of being continually in the process of recovery and healing. The deeper we go in the Course, the more we become aware of how all-pervading the ego thought system is. How often do we see everyoneonly with love, in the present, without reference to past or future? How often do we perceive Christ in them? How often do we look upon anyone as beautiful and equal in his or her holiness to the holiest person we can imagine, even to Jesus?
We begin to get discouraged. Oh, perhaps we have these moments, these holy instants, when for a brief moment the vision of Christ breaks through, but they seem few and far between compared to the amount of time we spend locked into the ego's perception of things. We're tired of this long process of healing our perceptions; we want to break through to the final knowledge of Heaven. We want all this to be over with. We grow discontent with the process of healing. Jesus replies directly now to this discontent; it is really the central theme of this entire section.
Paragraph 7
7. 1Be you content with healing, for Christ's gift you can bestow, and your Father's gift you cannot lose. 2Offer Christ's gift to everyone and everywhere, for miracles, offered the Son of God through the Holy Spirit, attune you to reality. 3The Holy Spirit knows your part in the redemption, and who are seeking you and where to find them. 4Knowledge is far beyond your individual concern. 5You who are part of it and all of it need only realize that it is of the Father, not of you. 6Your role in the redemption leadsyou to it by re-establishing its oneness in your mind [minds].
• Study Question •
7. (a) How are the facts that we cannot lose our Being and that we are able to bestow vision to others reasons for being "content with healing?"
(b) While we are in time, rather than wasting our time longing for the perfection of Heaven, to what should we devote our energy?
(b) While we are in time, rather than wasting our time longing for the perfection of Heaven, to what should we devote our energy?
•
Our dissatisfaction with the healing process usually results in one of two things: Either we judge ourselves harshly for making so little progress, or we judge God for not healing us faster. As we are going through the process of healing, which at times seems interminable, He urges us to "be…content" (7:1). We cannot just leap to the end of the journey; we cannot experience knowledge until our misperceptions have been healed. Since we have wrong perceptions, we belong in the healing process. Going through the undoing of our misperceptions is the ideal place for us.
Jesus speaks again of "Christ's gift" and "your Father's gift." The first gift, remember, is the vision of our true Being, while the latter is that Being Itself (6:6–7). He says we can be content because even here, in this healing process, we cannot lose the reality of our Being. "Nothing real can be threatened" (T-In.2:2). We already are everything we need to be. There is nothing to be anxious about, nothing to fret about; we eternally have the gift of our Being. There is no risk that it can be lost: "Your spirit is never at stake because [God created it]" (T-4.I.7:9). (
Furthermore, while here in this healing process, we can give Christ's vision to others. When I see a brother as a beautiful and equally holy Son of God, I have "bestowed" or given that vision to him or to her. The Holy Spirit in that person's mind recognizes and receives the gift I give, even if the conscious mind of that person does not recognize it:
The idea of the Holy Spirit shares the property of other ideas because it follows the laws of the Universe of which it is a part. It is strengthened by being given away. It increases in you as you give it to your brother. Your brother does not have to be aware of the Holy Spirit in himself or in you for this miracle to occur. He may have dissociated the Call for God, just as you have. This dissociation is healed in both of you as you become aware of the Call for God in him, and thus acknowledge its being (T-5.III.2:5-10).
This is our true calling— to offer the perception of our most holy Self to everyone, everywhere (7:2). Every brother or sister is a part of us, probably not yet awakened. We have the joyful function of going around, spreading light, bestowing the vision of Christ on everyone we meet. We really are the light of the world, as Jesus said in the Gospels! (Matthew 5:14). Every miracle we offer in this way shifts us that much closer to the truth (7:2), bringing the thoughts of our minds into line with God's Thought. The reality is always there, never at risk, never threatened by any of our mistaken perceptions.
There are people out there "seeking you," needing the light you bring to open their minds to God. You have a very important part to play in redemption. The Holy Spirit provides each of us with individual guidance on how to play that part, where to carry it out, and with whom (7:3); we don't have to worry about it, just let Him take care of it.
"Knowledge is far beyond your individual concern" (7:4). In being discontent and longing for knowledge we are still looking for it asindividuals, and knowledge is something possible only in the whole, the one, united Son of God. Knowledge is completely out of reach to an individual. As long as I experience myself as an individual, I am limited to the realm of perception. That is exactly why this experience of perceiving the same Self in myself and in my brothers is necessary; it re-establishes the oneness of knowledge in my mind (7:6). Knowledge is not something I can possess as an individual; it can only be experienced together with all the aspects of my Self.
My individual role in the redemption is leading me back to knowledge (7:6), back to the awareness of perfect oneness, through glimpses of that oneness here and now, in time. True, my experience is imperfect. I am in recovery, in the process of healing, and I therefore do not experience myself as yet whole. Yet looking for wholeness within my individual self is the ego's solution, not God's. The startling fact is this: as an individual I cannot be saved. Other passages from the Text clarify this; you may wish to read some of them, listed below, in this light.
T-5.III.4:1–7: Sharing is an absolutely essential part of the process of healing. You will not find the Holy Spirit in yourself alone because his nature is a shared reality.
T-5.III.8:1–5: My real Self is not alone. When I open to the Holy Spirit to see my true Self, what I see is the Sonship, not some little part of It.
T-8.III.5:5–7: My reality is a shared reality, and that is why sharing and giving is an essential part of the process. If I look for wholeness in my separated self I will never find it, because a separated self is not what I really am.
The feeling of being discontent with my level of growth or my spiritual progress is really a subtle ego attempt to outdo my brothers and sisters, to leave them in the dust and make it to Heaven on my own. The Holy Spirit opens my heart to include the entire world in my desire for healing. I no longer want to be healed "in myself alone" because I have begun to realize that that little self is not who I am anyhow. Their healing is my healing. I come to see each miracle in which I let go of my judgment on a brother as part of my own healing. It ceases to be a chore to "put up with" all these unenlightened people around me, and becomes instead a joyful opportunity in which I can recognize my Self. It becomes something I do, not for my brother, but for myself.
Here are several more quotes from Chapter 8, Section III, that emphasize the shared nature of reality:
Never forget your responsibility to him, because it is your responsibility to yourself. Give him his place in the Kingdom and you will have yours (T-8.III.5:11-12).
The Kingdom cannot be found alone, and you who are the Kingdom cannot find yourself alone (T-8.III.6:1).
You can encounter only part of yourself because you are part of God, Who is everything (T-8.III.7:1).
Giving of yourself is the function He gave you. Fulfilling it perfectly will let you remember what you have of Him, and by this you will remember also what you are in Him. You cannot be powerless to do this, because this is your power. Glory is God's gift to you, because that is what He is. See this glory everywhere to remember what you are (T-8.III.8:4-8).
Notice the parallel in the last passage to the two gifts of vision (last sentence) and Being (next-to-last sentence) mentioned here in Chapter 13.
Giving of myself, sharing the Vision of Christ, being the Light of the world—that is my function because that is what I am: Like God my nature is to share. It is in giving the gift of Christ—His vision—that I remember the gift of God—my own true Being.
Paragraph 8
8. 1When you have seen your brothers as yourself you will bereleased to knowledge, having learned to free yourself through Him Who knows of freedom. 2Unite with me under the holy banner of His teaching, and as we grow in strength the power of God's Son will move in us, and we will leave no one untouched and no one left alone. 3And suddenly time will be over, and we will all unite in the eternity of God the Father. 4The holy light you sawoutside yourself, in every miracle you offered to your brothers, will be returned to you. 5And knowing that the light is in you,your creations will be there with you, as you are in your Father.
• Study Question •
8. (a) We long to be "released to knowledge," but what must come first (8:1)?
(b) Instead of being preoccupied with the end of the journey, what are we asked to do, and what will be the results?
(b) Instead of being preoccupied with the end of the journey, what are we asked to do, and what will be the results?
•
How do I arrive at perfect knowledge? Through the process of allowing the Holy Spirit to correct all my false perceptions and to replace them with His vision, in which I will see all my brothers as myself, as part of this larger Person that I am (8:1). It is my perception of myself as apart from my brothers, different from them, separated, and alone, that needs healing. The path to that healing is through giving or sharing this vision with everyone, through opening to the understanding that they are part of me, and not something separate at all.
Jesus goes on to share an almost mystical vision of what this process can be like, and where it leads (8:2–5).
This process of awakening we are in is a marvelous process with a marvelous outcome. As you and I unite with Jesus in our minds, aligning ourselves with His message as delivered to us by the Holy Spirit, we are engaged in a kind of holy crusade[2]. We are carrying Love to the world, stretching forth our hands to offer miracles wherever we go. This wave of Love will grow in strength, carrying us forward, the Love reaching out in ever-widening circles until eventually no one is untouched, no one is left alone (8:2).
Then comes the last step, when "time will be over." In that instant, we will know our oneness with God (8:3). Suddenly all the light that we till now have seen in separate glimpses, shining first in one brother, then another, will unite in one glorious, shining whole (8:5).
This is the Course's vision of the end of time, the end of the world as we know it. It's a very happy vision, a very inspiring one. Jesus refers to it again in the Manual for Teachers, and with the same intent: to inspire us to get down to the business for which we are here, which is forgiveness, saving the world, and bringing all creation to this happy ending[3].
The function of God's teachers, and therefore your function and my function, is "to turn hell into Heaven" (M-14.5:9). We do that simply by letting go of our silly discontent with our own imperfections as individuals and starting to give the gift, to share the vision, to extend forgiveness to everyone, everywhere. We are part of the process of bringing the world to an end, an end that will be one of joy, peace, laughter and blessing. What greater purpose could we have?
Paragraph 9
9. 1As miracles in this world join you to your brothers, so do your creations establish your fatherhood in Heaven. 2You are the witness to the Fatherhood of God, and He has given you the power to create the witnesses to yours, which is as His. 3Deny a brother here, and you deny the witnesses to your fatherhood in Heaven. 4The miracle that God created is perfect, as are the miracles that you established [created] in His Name. 5They need no healing, nor do you, when you accept them [know them].
• Study Question •
9. What action, on earth, reflects a denial of our creations in Heaven (see 9:1-3)?
•
Several times the Course talks about our creations. They were mentioned at the end of the previous paragraph, and in this one (sentences 1 and 2).
What are our creations? The Course is not particularly clear about this, not through any lack, but more because creations are not part of this world at all; they belong to the realm of Heaven. This very passage implies that when it says first that our creations establish our fatherhood in Heaven, and then that our creating them occurs in Heaven. Because they exist in Heaven, creations belong to the realm of knowledge rather than the realm of perception. Therefore, while we dwell in this world of perception, we necessarily have difficulty understanding what our creations are, just as we have difficulty wrapping our minds around an idea like eternity. I think we can clarify things a little, but it is important to realize that when the Course speaks of creations and our power to create, it is not talking about anything we do in the world.
In the Workbook there is a discussion titled "What is Creation?" (W-pII.11, just before Lesson 321) that can help us understand a bit more. Let's take these three statements from that discussion and put them together:
Creation is the sum of all God's Thoughts, in number infinite, and everywhere without all limit (W-pI.pII.11.1:1).
Creation is the holy Son of God, for in creation is His Will complete in every aspect, making every part container of the Whole (W-pI.pII.11.3:2).
We are creation; we the Sons of God (W-pI.pII.11.4:1).
From these statements, we can see that the process of creation is the process by which God's Love extended Itself, bringing the Sonship into Being.
When God creates, He creates what is like Himself (T-2.I.2:3). The creation of God, the Sonship, therefore shares the power of extension and creation that is God's, in an endless, infinite replication of Love. As God's creation we are witness to (that is, evidence of) His fatherhood, and our creations are witnesses to (or evidence of) the fact that we share God's nature and share His fatherhood. We create as God creates. Because God's creation is perfect, the Sonship is therefore constantly extending Itself, creating more of Its own being. That is going on whether or not we are aware of it. When we finally awaken in Heaven, where we have always been, our creations will be there to welcome us.
That process of creation is mirrored in this world by our extension of miracles to our brothers. As I have said already, using the word "true" in the absolute sense in which the Course uses it, miracles and extensions of love in this world are not true creation—but they are a true reflection of creation. I believe that each time we forgive, each time we extend love, each time we welcome another brother or sister back into the Sonship, it is the reflection of an act of creation by the Sonship in Heaven. Here we see only the reflection, and that by itself is wonderful enough. When we have fully remembered, we will become aware of these miracles we have performed as the true creations of Love they are in Heaven. In our experience, perhaps, it will seem as if the miracles we do on earth are lifted up to Heaven and there become our creations(10:5); in fact, the reality of our creations already is in Heaven and the miracles are only their reflection on earth. Miracles don't "become" our creations; what changes is that our perception of miracles changes to knowledge of creation.
Paragraph 10
10. 1Yet in this world your perfection is unwitnessed. 2God knows it, but you do not, and so you do not share His witness toit. 3Nor do you witness unto Him, for reality is witnessed to as one. 4God waits your witness to His Son and to Himself. 5The miracles you do on earth are lifted up to Heaven and to Him.6They witness to what you do not know, and as they reach the gates of Heaven, God will open them. 7For never would He leave His Own beloved Son outside them, and beyond Himself.
• Study Question •
10. How do the miracles we offer here, extending love and acceptance of the reality of Christ in one another, open our own way to Heaven?
•
The Sonship is perfect in Heaven, as God created it. Sharing God's attribute of fatherhood, the Sonship is endlessly creating as He does. But on earth we don't see that, we do not "witness" to it (10:1–3). Love is constantly extending itself, but we may not be aware of it.
In other words, all that is lacking, if anything can be said to be lacking, is our recognition and awareness of the perfection of God and His creation, His Son; that is what God is waiting for (10:4). I think God is waiting in the sense that He refrains from unveiling His full glory, and our own, knowing that until we have truly recognized that His glory is our own, it would terrify us. When I forgive a brother and recognize Christ in him (or in myself), I am witnessing to God's Son and to God Himself. I am reflecting reality as God knows it. I am acknowledging that "only truth is true" (W-pI.152.11:1), only love is real ((T-12.I.10:1). That is a miracle, and each miracle establishes a witness to our creations in Heaven (10:5–6).
The miracles we perform give us a glimpse of what we do not yet know, but which we will one day know perfectly. Each miracle attunes us a bit more closely to the reality we cannot know until we know it all, as a whole.
Here on earth we are in the process of healing. Here, we perceive only fragments of reality, a reality that cannot be known until it is seen as a united whole. We are moving "from perception to knowledge," and the process is not over until it is over, until all aspects of reality are perceived as one. Let us, therefore, be content with healing. It is all we need concern ourselves with (7:4).
Let us be like cells in a body, concerned with our proper function as cells and not with the overall care of the body. Let us relate to the cells around us, communicating with them, sharing our function with them and sharing the knowledge of our function as cells. Let us be content to be God's witnesses in this world. Let us be content only to make every encounter a holy encounter, to leave no one without giving and receiving salvation (T‑8.III.4:7) make the most of every opportunity to share Christ's gift of love by witnessing Him or seeing Him in everyone we meet.
• Study Question •
11. In one or two short paragraphs, describe what seems to you to be the main message of this section. What spoke to you?
•
Answer Key
1. This is a world of perception, but a mind that knew there is no past would dwell in eternity where there is no perception. "There is no past" is a part of knowledge, and knowledge cannot exist in a sphere of perception.
2. (a) Knowledge is complete; perception is always partial. Knowledge is unified and non-dual; perception is fragmented and dualistic. Knowledge is eternal; perception is temporary.
(b) Since all perception is temporary and partial, we should not expect to experience perfection in the sphere of perception. Transforming our perception is only the preparation for knowledge.
(b) Since all perception is temporary and partial, we should not expect to experience perfection in the sphere of perception. Transforming our perception is only the preparation for knowledge.
3. (a) Perfect perception makes the transfer to knowledge possible.
(b) An aspect of reality is the Christ seen in a particular brother or sister, or in a particular situation. We are still seeing separate people but we are seeing them as reflections of the Christ, partial glimpses of Heaven.
(b) An aspect of reality is the Christ seen in a particular brother or sister, or in a particular situation. We are still seeing separate people but we are seeing them as reflections of the Christ, partial glimpses of Heaven.
4. The Holy Spirit, being part of God's Mind and ours, shares God's knowledge, and also shares our perceptions. He brings us, in our perception, partial glimpses of knowledge. He bridges the gap between perception and knowledge, giving us perceptions that lead to knowledge instead of away from it.
5. (a) A miracle is the true perception of one aspect of creation (5:2).
(b) We must come to recognize that the same Christ lives in everyone, which happens as we forgive each other, one person at a time (5:3).
(c) As we accept the vision of Christ for someone in our lives, it opens the way for that vision to be shared with others. Our transformed perception will contribute to the transformation of all minds, and the eventual ending of time itself (5:4–6).
(b) We must come to recognize that the same Christ lives in everyone, which happens as we forgive each other, one person at a time (5:3).
(c) As we accept the vision of Christ for someone in our lives, it opens the way for that vision to be shared with others. Our transformed perception will contribute to the transformation of all minds, and the eventual ending of time itself (5:4–6).
6. Christ's vision refers to true perception, to the seeing of an aspect of reality within this world. His Being refers to the Reality of Christ, the whole, of which miracles offer only a partial glimpse. Christ's Being is a gift given to Him by God. Christ's vision is His gift to us in this world, enabling us to move from false to true perception, readying us to acknowledge the wholeness of Christ's Being.
7. (a) If we cannot lose our Being, there is no reason to be concerned that we do not yet experience it fully; it's not at risk. If we are able to bestow the vision of Christ, we can bring the whole world closer to its final healing. Therefore, we can be content with the process of healing, knowing that it will surely lead us to knowledge.
(b) We should devote our time to miracles, offering vision to everyone and everywhere; we should find our part in redemption and fulfill it, knowing that this is how the oneness of knowledge will be restored to our minds.
(b) We should devote our time to miracles, offering vision to everyone and everywhere; we should find our part in redemption and fulfill it, knowing that this is how the oneness of knowledge will be restored to our minds.
8. (a) We must learn to see (perceive) our brothers as ourselves; to recognize all the aspects of the Sonship as the same, equally holy, and therefore one.
(b) Join with Jesus in extending Christ's vision to everyone. The result will be the end of time, and the union of all beings in God.
(b) Join with Jesus in extending Christ's vision to everyone. The result will be the end of time, and the union of all beings in God.
9. Denying the Christ in a brother.
10. The miracles I offer here are a witness to God's Son. I do not yet have direct knowledge of the Son, but miracles, in which I see a brother as sinless, show me at least a part of the truth. God uses this miracle of true perception to open the way to Heaven for me.
11. Summary. For my summary, see the "Preview to this section" above.
[1] "The final lesson, which brings the ending of the world, cannot be grasped by those not yet prepared to leave the world and go beyond its tiny reach. What, then, is the function of the teacher of God in this concluding lesson? He need merely learn how to approach it; to be willing to go in its direction. He need merely trust that, if God's Voice tells him it is a lesson he can learn, he can learn it. He does not judge it either as hard or easy. His Teacher points to it, and he trusts that He will show him how to learn it" (M-14.4:3-8).
[2] "As you share my unwillingness to accept error in yourself and others, you must join the great crusade to correct it; listen to my voice, learn to undo error and act to correct it" (T-1.III.1:6).
[3] The world will end in joy, because it is a place of sorrow. When joy has come, the purpose of the world has gone. The world will end in peace, because it is a place of war. When peace has come, what is the purpose of the world? The world will end in laughter, because it is a place of tears. Where there is laughter, who can longer weep? And only complete forgiveness brings all this to bless the world. In blessing it departs, for it will not end as it began. To turn hell into Heaven is the function of God's teachers, for what they teach are lessons in which Heaven is reflected. And now sit down in true humility, and realize that all God would have you do you can do. Do not be arrogant and say you cannot learn His Own curriculum. His Word says otherwise. His Will be done. It cannot be otherwise. And be you thankful it is so. (M-14.5:1–15).
ΙΧ. Το Νέφος της Ενοχής
1. Η ενοχή παραμένει το μόνο πράγμα που κρύβει τον Πατέρα, διότι η ενοχή είναι επίθεση εναντίον του Υιού Του. Οι ένοχοι πάντα καταδικάζουν, και έχοντας κάνει αυτό πάντα θα καταδικάζουν, ενώνοντας το μέλλον με το παρελθόν όπως είναι ο νόμος του εγώ. Η πίστη σε αυτό το νόμο δεν αφήνει το φως να εισέλθει, διότι απαιτεί πίστη στο σκοτάδι και απαγορεύει την αφύπνιση. Οι νόμοι του εγώ είναι αυστηροί, και αυτοί που τους παραβιάζουν τιμωρούνται αυστηρά. Επομένως μην δείχνεις υπακοή στους νόμους του, διότι είναι νόμοι τιμωρίας. Κι εκείνοι που τους ακολουθούν πιστεύουν ότι είναι ένοχοι, άρα πρέπει να καταδικάζουν. Οι νόμοι του Θεού πρέπει να μεσολαβούν ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν, αν θέλεις να ελευθερωθείς. Η Επανόρθωση στέκει ανάμεσά τους, σαν ένας φωτεινός δαυλός που λάμπει τόσο δυνατά ώστε η αλυσίδα του σκότους στην οποία έδεσες τον εαυτό σου θα εξαφανιστεί.
2. Η απελευθέρωση από την ενοχή είναι η ολοκληρωτική ακύρωση του εγώ. Μην φοβίζεις κανέναν, διότι η ενοχή του είναι δική σου, και υπακούοντας τις σκληρές εντολές του εγώ φέρνεις την καταδίκη του πάνω στον εαυτό σου, και δεν θα ξεφύγεις από την τιμωρία που προσφέρει σε εκείνους που το υπακούν. Το εγώ ανταμείβει την αφοσίωση σε αυτό με πόνο, διότι η πίστη σε αυτό είναι πόνος. Και η πίστη πρέπει να ανταμείβεται μόνο σε σχέση με την πεποίθηση στην οποία τοποθετήθηκε η πίστη. Η πίστη φτιάχνει την δύναμη της πεποίθησης, κι εκεί όπου επενδύεται καθορίζει την ανταμοιβή της. Διότι στην πίστη πάντα δίδεται αυτό που εκτιμά, και αυτό που εκτιμά επιστρέφεται σε σένα.
3. Ο κόσμος μπορεί να σου δώσει μόνο αυτό που του έδωσες, διότι εφόσον δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από δική σου προβολή, δεν έχει νόημα ξέχωρα από αυτό που εσύ βρήκες σε αυτόν και στο οποίο έθεσες την πίστη σου. Αν είσαι πιστός στο σκοτάδι δεν θα βλέπεις, διότι η πίστη σου θα ανταμειφθεί όπως την έδωσες. Θα δεχτείς τον θησαυρό σου, κι αν θέτεις την πίστη σου στο παρελθόν, το μέλλον θα είναι σαν αυτό. Ό,τι φυλάς με αγάπη νομίζεις ότι είναι δικό σου. Η δύναμη της αξίας που του δίνεις θα το κάνει δικό σου.
4. Η Επανόρθωση φέρνει επανα–αξιολόγηση όλων όσων περιέθαλπες με αγάπη, διότι είναι το μέσον με το οποίο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να διαχωρίζει το ψευδές από το αληθινό, το οποίο έχεις δεχτεί μέσα στο νου σου δίχως διάκριση. Επομένως δεν μπορείς να δίνεις αξία στο ένα χωρίς να δίνεις και στο άλλο, και η ενοχή έχει γίνει τόσο αληθινή για σένα όσο η αθωότητα. Δεν πιστεύεις ότι ο Υιός του Θεού είναι αθώος διότι βλέπεις το παρελθόν, και δεν βλέπεις αυτόν. Όταν κατακρίνεις έναν αδελφό λες, «Εγώ που ήμουν ένοχος επιλέγω να παραμείνω έτσι.» Έχεις αρνηθεί την ελευθερία του, και κάνοντάς το αυτό έχεις αρνηθεί την μαρτυρία της δικής σου ελευθερίας. Θα μπορούσες το ίδιο εύκολα να τον έχεις ελευθερώσει από το παρελθόν, και να σηκώσεις από το νου του το νέφος της ενοχής που τον δένει σε αυτό. Και στην ελευθερία του θα ήταν η δική σου.
5. Μην θέτεις την ενοχή επάνω του, διότι η ενοχή του βρίσκεται μέσα στην μυστική του σκέψη ότι αυτός το έχει κάνει αυτό σε σένα. Θα ήθελες, λοιπόν, να τον διδάξεις ότι έχει δίκιο μέσα στην πλάνη του; Η ιδέα ότι ο αθώος Υιός του Θεού μπορεί να επιτεθεί στον εαυτό του και να κάνει τον εαυτό του ένοχο είναι παρανοϊκή. Μην το πιστεύεις αυτό, σε καμία μορφή, και για κανέναν. Διότι η αμαρτία και η κατάκριση είναι το ίδιο, και η πίστη στην μία σημαίνει πίστη και στην άλλη, και καλεί την τιμωρία αντί για την αγάπη. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την παράνοια, και το να καλείς την τιμωρία στον εαυτό σου πρέπει να είναι παρανοϊκό.
6. Μην βλέπεις, λοιπόν, κανέναν ως ένοχο, κι έτσι θα επιβεβαιώσεις την αλήθεια της δικής σου αθωότητας. Σε κάθε κατάκριση που προσφέρεις στον Υιό του Θεού βρίσκεται και η πεποίθηση στην δική σου ενοχή. Αν θέλεις το Άγιο Πνεύμα να σε ελευθερώσει από αυτή, δέξου την δική Του προσφορά της Επανόρθωσης για όλους τους αδελφούς σου. Διότι έτσι μαθαίνεις τι είναι αλήθεια για σένα. Να θυμάσαι πάντα ότι είναι αδύνατον να καταδικάζεις τον Υιό του Θεού μόνο εν μέρει. Όλοι εκείνοι που βλέπεις ως ενόχους γίνονται οι μάρτυρες της δικής σου ενοχής, και θα την βλέπεις εκεί, διότι είναι εκεί μέχρι να καταργηθεί. Η ενοχή είναι πάντα μέσα στο νου σου, ο οποίος έχει καταδικάσει τον εαυτό του. Μην την προβάλλεις, διότι όσο το κάνεις αυτό, δεν μπορεί να καταργηθεί. Με τον κάθε ένα που απελευθερώνεις από την ενοχή μεγάλη είναι η χαρά στον Ουρανό, όπου οι μάρτυρες της πατρότητάς σου αγαλλιάζουν.
7. Η ενοχή σε τυφλώνει, διότι όσο βλέπεις έστω και μια κηλίδα ενοχής μέσα σου, δεν βλέπεις το φως. Και προβάλλοντάς την ο κόσμος φαίνεται σκοτεινός, και τυλιγμένος στην ενοχή σου. Πετάς ένα σκοτεινό πέπλο επάνω του, και δεν μπορείς να τον δεις διότι δεν μπορείς να κοιτάξεις μέσα σου. Φοβάσαι αυτό που θα έβλεπες εκεί, αλλά αυτό που φοβάσαι δεν βρίσκεται εκεί. Αυτό που φοβάσαι έχει φύγει. Αν κοίταζες μέσα σου θα έβλεπες μόνο την Επανόρθωση, να λάμπει μέσα στην σιωπή και την γαλήνη πάνω στον βωμό προς τον Πατέρα σου.
8. Μην φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα σου. Το εγώ σου λέει ότι όλα είναι μαύρα με την ενοχή μέσα σου, και σε διατάζει να μην κοιτάξεις. Αντί γι αυτό, σε διατάζει να κοιτάξεις τους αδελφούς σου, και να δεις την ενοχή σε αυτούς. Όμως, αυτό δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς να παραμένεις τυφλός. Διότι εκείνοι που βλέπουν τους αδελφούς τους στο σκοτάδι, και ένοχους μέσα στο σκοτάδι με το οποίο τους τυλίγουν, φοβούνται πολύ να κοιτάξουν το φως μέσα τους. Μέσα σου δεν είναι αυτό που πιστεύεις ότι βρίσκεται εκεί, κι αυτό στο οποίο έθεσες την πίστη σου. Μέσα σου είναι το ιερό σημάδι της τέλειας πίστης που ο Πατέρας σου έχει σε σένα. Αυτός δεν σου δίνει την αξία που δίνεις εσύ στον εαυτό σου. Γνωρίζει τον Εαυτό Του, και γνωρίζει την αλήθεια μέσα σου. Γνωρίζει ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά, διότι Αυτός δεν γνωρίζει διαφορές. Μπορείς να βλέπεις την ενοχή εκεί όπου ο Θεός γνωρίζει ότι υπάρχει τέλεια αθωότητα; Μπορείς να αρνείσαι την γνώση Του, αλλά δεν μπορείς να την αλλάξεις. Κοίταξε, τότε, το φως που Αυτός τοποθέτησε μέσα σου, και μάθε ότι αυτό που φοβόσουν ότι ήταν εκεί έχει αντικατασταθεί από την αγάπη.
The Cloud of Guilt
Review
The previous section, "From Perception to Knowledge," showed us that, during what we think of as our lifetime on earth, the proper focus of attention for us is not the attainment of knowledge (which can be achieved only in Heaven, where perceptions no longer rule), but the transformation of perception. We are in this world to heal our minds of false perception and to allow true perception to take its place. We are not here to be perfect, we are here to be perfected, or to be healed. The section urged us to "be…content with healing" (T-13.VIII.7:1), and not to become impatient to have something more than healing. As long as we are in this world, we will be in the healing process. All we are meant to do here, all we need to do here, is to be healed ourselves through offering healing to others.
Another way of talking about healing is to talk about forgiveness. In the Course they amount to the same thing, because what we are being healed ofis our belief in our own guilt, which through projection becomes the perception of guilt in others. Thus we are brought right back to the theme of this entire chapter, which is:
We see others as guilty
because we see ourselves as guilty;
therefore, the way to discover our innocence is by seeing others as innocent.
because we see ourselves as guilty;
therefore, the way to discover our innocence is by seeing others as innocent.
Overview of Section IX
The section we are about to study, "The Cloud of Guilt," returns to this central theme of the chapter. It opens by blaming guilt alone for hiding God from us, and goes on from there to point to guilt as the root of all our spiritual darkness.. It teaches us that continuing to see even the slightest guilt in other people creates clouds that blind us to the light within ourselves.
This section will tell us that guilt is the only problem, and the Atonement, or forgiveness, is the only answer. The only reason for being in the world is to handle our guilt, and if you are here with an ego (as we all are), you have guilt to handle.
"Release from guilt is the ego's whole undoing" (2:1) is the core truth of this section. In other words, handle guilt and you've handled the ego. There is nothing else necessary. Therefore, don't lay guilt on others, because if you do you are perpetuating guilt. The guilt we see in the world around us is nothing but our projection of the guilt we are hiding within ourselves; we see guilt outside because in some sense we are valuing it within ourselves. We are senselessly trying to hold on to our own guilt, because we have identified with our egos, and the ego knows that without guilt it cannot exist (T-13.I.1:5).
Accepting the Atonement requires us to reexamine our values. In trying to hold on to our perception of guilt in someone else, we are mistakenly trying to hold on to a false or illusory innocence, achieved by locating guilt outside ourselves. Any sense in which I see myself as better than anyone else isspecialness, and it involves condemning my brother. The ego uses my projection of guilt onto my brother to keep the guilt in my own mind alive. Wherever I may think the guilt lies, it is always in my own mind (6:7).
The central message of this section is: Do not believe, in any way or to any degree, that the Son of God can be guilty. Many of the things we value or cherish as good are hidden forms of condemnation; we must uncover these and let them go. (This is the underlying reason for the admonitions in Section VII about letting go of this world in order to see the real world; see T-13.VII.2–4; 13.VII.6.2.)
We hide the light in ourselves by seeing guilt instead. We are afraid to look within ourselves because we are afraid of finding guilt, but it is not there (7:3–4).
Paragraph 1
1. 1Guilt remains[1] the only thing that hides the Father, for guilt is the attack upon His Son. 2The guilty alwayscondemn, and having done so they will still condemn, linking the future to the past as is the ego's law. 3Fidelity to this law lets no light in, for it demands fidelity to darkness and forbidsawakening. 4The ego's laws are strict, and breaches are severely punished. 5Therefore give no obedience to its laws, for they arelaws of punishment. 6And those who follow them believe thatthey are guilty, and so they must condemn. 7Between the future and the past the laws of God must intervene, if you would free yourself [yourselves]. 8Atonement stands between them, like a lamp shining so brightly that the chain of darkness in which you bound yourself [yourselves] will disappear.
• Study Question •
1. (a) What are the laws of the ego, to which we are to give no obedience?
(b) Is God clearly visible to you in everything? If not, guilt is hiding Him, and only guilt. What are some things you have believed to be the cause of God's being obscure to you, other than guilt?
(b) Is God clearly visible to you in everything? If not, guilt is hiding Him, and only guilt. What are some things you have believed to be the cause of God's being obscure to you, other than guilt?
•
Guilt is the only problem.
Guilt is the only thing that hides the Father (1:1). Is your relationship to the Father completely open? Is God totally visible to you, more real than anything you see with your eyes? If not, guilt is obscuring Him, and only guilt.
Are you completely joyous at all times? Is your peace unruffled and unbroken by anything? Is your mind constantly filled with light? If not, guilt is the reason, and only guilt.
Do you love everyone equally, totally, and without reservation? If not, guilt is the reason, and only guilt.
Let's talk about guilt again. The Course certainly talks about it a lot.
Some people feel the Course places too much emphasis on guilt. They complain that reading the Course makes them feel guilty, and they don't like that. They compare it to old-time religion that constantly harped on sin and guilt, trying to make people feel guilty. It's difficult to make that accusation stick, though. The Course, even in this section, is clearly talking aboutreleasing us from guilt.
Other people get closer to understanding what the Course is saying. They see it is saying that release from guilt is all that is necessary, but they say, "I'm not aware of feeling guilty. I don't see other people as guilty. Yet, I'm still here, and I still have problems. How can guilt be the only problem? There must be something else."
What the Course is saying is that guilt really is the only problem, and release from it is the only answer. The effort to find "something else" to blame comes only from projection, only from an attempt to avoid looking at our self-condemnation by finding another scapegoat.
Perhaps you are not aware of any deep guilt in yourself. Most of the time, neither am I. Almost nobody is aware of this deep guilt, but that does not mean it is not there. You are not aware of the guilt because you have done such a marvelous job of denying it, repressing it, and projecting it outside yourself. You have hidden the guilt from your own awareness. We are all prone to minimize the extent of our own denial.
One way of understanding the purpose of the Course is to realize that it is attempting to uncover the guilt we have buried and projected on the world. It is asking us to recognize that the guilt we see in others is our own, existing only within our own mind. It is telling us that by properly locating that guiltwithin us, and bringing it to the Holy Spirit, we can be totally freed from it, because that original, buried guilt is without any foundation. Our guilt comes from believing that we have attacked God's Son and separated from Him; the fact is, we never did that. The entire thing is something we have made up.
Guilt in you causes you to condemn others; you see your guilt in them (1:2). Your guilt comes from your belief that your attack on God's Son was real and had real effects; likewise, your condemnation of others comes from your belief that their attack on you is real and has real effects. Your condemnation of others simply reflects your belief about yourself. You see "sin" in the past, and therefore you see guilt in the present and punishment in the future. If you hold fast to this view of time and guilt, there is no room for light to enter (1:3–4). Only the ego sees an unbreakable connection between the past and the future (1:2). It uses these laws to exact punishment from you; is that what you want? Yet, punishment is what you are choosing when you choose to condemn a brother, because you are asserting the reality of the ego's laws. To continue to condemn others and to see guilt is to ask for punishment; it is to hold onto your own guilt.
You must break free of the "laws" of the ego that tie the past to the present and future. You might call these the laws of karma. God's Atonement must break in, in the present moment, to bring you a realization of innocence that is true right now (1:7). Only that can break the "chain of darkness" (1:8).
Paragraph 2
2. 1Release from guilt is the ego's whole undoing. 2Make no one fearful, for his guilt is yours, and by obeying the ego's harsh commandments you bring its condemnation on [of] yourself, and you will not escape the punishment it offers those who obey it.3The ego rewards fidelity to it with pain, for faith in it is pain.4And faith can be rewarded only in terms of the belief in which the faith was placed. 5Faith makes the power of belief, andwhere it is invested determines its reward. 6For faith is alwaysgiven what is treasured, and what is treasured is returned to you.
• Study Question •
2. To obey the ego's laws is to condemn others, laying guilt on them and causing them to fear punishment. What is the result for ourselves when we do this?
•
When guilt goes, the ego goes. While guilt remains, the ego remains. Our entire motivation should be the undoing of guilt. Our devotion to guilt creates an endless cycle of pain and suffering.
When we attack someone, when we condemn their wrongdoing and make them fearful of punishment, we are increasing guilt. Therefore, "Make no one fearful, for his guilt is yours" (2.2). We have increased his guilt by condemning him, and we've increased our own guilt by attacking another person. The result of more guilt is always more pain (1:3). Faith in the ego ispain. It hurts to believe that guilt is real because it means we deserve to be punished.
When we condemn another person we are wishing them pain; we are valuing pain, and what we value will be given to us (1:6). We do not realize the power our mind has to give seeming reality to illusions. We cause ourselves untold suffering because we believe that for "sin" to be undone, it must be punished. We demand punishment for our brothers and in so doing call for our own punishment, because we secretly believe in our own guilt.
Paragraph 3
3. 1The world can give you only what you gave it, for being nothing but your own projection, it has no meaning apart from what you found in it and placed your faith in. 2Be faithful unto darkness and you will not see, because your faith will be rewarded as you gave it. 3You will accept your treasure, and if you place your faith in the past, the future will be like it.4Whatever you hold dear you think is yours. 5The power of your valuing will make it so.
• Study Question •
3. Why does the condemnation we lay on others always return to us?
•
In the Gospels, Jesus gave a simple message: "Judge not, that ye be not judged" (Matthew 7:1, KJV). This section is elaborating on that theme, and this paragraph connects it with the Course's profound teaching about projection. If we condemn others we will be condemned—not by someone else, not by God, but by ourselves.
Perhaps we think that the pain we experience is inflicted on us by the world, against our will. It seems so unfair! But Jesus says, "The world can give you only what you gave it" (3.1). It is nothing but your own projection, so how could it give you anything else (3:1)?
"Your faith will be rewarded as you gave it" (3:2). We sometimes think that to have faith is a difficult thing; it's not. In fact, we are exercising faith all the time. What differs is what we put our faith in. "If you place your faith in the past, the future will be like it" (3:3). The world will always reflect what you value and place your faith in; if you place you faith in guilt and punishment, based on the past, that is what the world will give you.
What is it we "hold dear" or "value"? If we value the notion of punishment for sin, that's what we get. "The power of your valuing will make it so" (3:5).
Paragraph 4
4. 1Atonement brings a re-evaluation of everything you cherish, for it is the means by which the Holy Spirit can separate the false and the true, which you have accepted into your mind[minds] without distinction. 2Therefore you cannot value one without the other, and guilt has become as true for you as innocence. 3You do not believe the Son of God is guiltless because you see the past, and see him not. 4When you condemn a brother you are saying, "I who was guilty choose to remain so."5You have denied his freedom, and by so doing you have denied the witness unto yours. 6You could as easily have freed him from the past, and lifted from his mind the cloud of guilt that binds him to it. 7And in his freedom would have been your own.
• Study Question •
4. (a) For what purpose does the Holy Spirit use our re-evaluation of our values?
(b) Explain the saying in sentence 4 ("When you condemn a brother…"), based on what is said in the remainder of the paragraph.
(b) Explain the saying in sentence 4 ("When you condemn a brother…"), based on what is said in the remainder of the paragraph.
•
Atonement separates the false from the true in our minds (4:1). We have accepted both guilt and innocence, and guilt seems as real to us as innocence (4:2). But the guilt is false, and we need to make that distinction. We see the past, and based on it we believe guilt is real. But the past is just an incomplete and erroneous picture in our mind, an interpretation of reality. What we perceived as attack was not attack; it was a call for love. We translated the call for love into attack because of our own guilt and our fear of looking at it; we wanted to displace the guilt onto our brother, and because we wanted to, we did. We saw him as the guilty cause of our discomfort, rather than ourselves. Now, we are holding onto that perception of guilt in the past in order to continue to avoid looking at the guilt within our mind in the present. Therefore, our condemnation of a brother is really a decision to retain our own guilt (4.4). Finding guilt in others is how the ego protects itself.
Our brother could serve as a witness to our own holiness, but that will never happen while we are heaping guilt upon him (4:5). By forgiving our brother or sister—by refusing to lay guilt on them for their past actions—we can lift their guilt and free them from our shared past. If we will accept that the guilt we think we see in others is false, we will be able to look at our own guilt and see that it, too, is false. When we lift the cloud of guilt from others, we lift it from ourselves (4:6–7).
Paragraph 5
5. 1Lay not his guilt upon him, for his guilt lies in his secret thought [in his secret that he thinks] that he has done this untoyou. 2Would you, then, teach him he is right in his delusion?3The idea that the guiltless Son of God can attack himself andmake himself guilty is insane. 4In any form, in anyone, believe this not. 5For sin and condemnation are the same, and the belief in one is faith in the other, calling for punishment instead of love.6Nothing can justify insanity, and to call for punishment upon yourself must be insane.
• Study Question •
5. (a) When I condemn anyone, I am teaching them that their delusional, secret thought is correct. What is the delusional, secret thought?
(b) What seems to be the main point of this paragraph?
(b) What seems to be the main point of this paragraph?
•
Jesus calls on us to stop condemning people (5:1), because our condemnation only reinforces their own insane delusion of guilt (5:2). The way we project guilt is similar to the game of "hot potato." The minute we suspect that guilt lies in our own mind, we look around and find someone to whom we can throw the hot potato; we find someone else guilty of something. It doesn't really matter of what. The problem is multiplied because each of us secretly believes in our own guilt; we believe we have attacked "the guiltless Son of God" (5:3). So when you throw the potato in my direction, it reinforces my belief that I am guilty—that is certainly the message you are sending to me. It takes a bit more effort each time to throw off the guilt and lay the blame elsewhere.
The good news is: There is really no potato! The whole thing is imaginary. Nobody is guilty; nobody at all (5:4). And in reality, there is nobody else to throw the potato to! We are all the same, all one Son of God. When we try to throw guilt onto our brothers we are really just throwing it onto another part of ourselves. To be guilty means to be sinful, and sin deserves punishment. The Course agrees with the Bible here: "The wages of sin is death" (Romans 6:23, KJV; see also T-19.II.3:5–6), but the Course uses it as an argument to prove that sin cannot exist: "How can the immortal die?". So, if we choose to see anyone as sinful we must believe they deserve punishment, even death (5:5). But, because there is really only one Son of God, what we choose for our brothers is what we have chosen for ourselves. We are choosing punishment, and that "must be insane" (5:6).
Paragraph 6
6. 1See no one, then, as guilty, and you will affirm the truth of guiltlessness unto yourself. 2In every condemnation that you offer the Son of God lies the conviction of your own guilt. 3If you would have the Holy Spirit make you free of it, accept His offer of Atonement for all your brothers. 4For so you learn that it is true for you. 5Remember always that it is impossible to condemn the Son of God in part. 6Those whom you see as guilty become the witnesses to guilt in you, and you will see it there, for it is there until it is undone. 7Guilt is always in your [own]mind, which has condemned itself. 8Project it not, for while you do, it cannot be undone. 9With everyone whom you release from guilt great is the joy in Heaven[2], where the witnesses to your fatherhood rejoice.
• Study Question •
6. What keeps guilt in our minds from being undone?
•
The obvious conclusion we can draw from the preceding paragraph is that it is insane to make other people guilty, because it boomerangs back at us and makes our own guilt seem more real. So, Jesus says in effect, "Don't do that!" (6:1). Workbook Lesson 351 summarizes this message succinctly; it would be a good lesson to practice in conjunction with the study of this section.
My sinless brother is my guide to peace.
My sinful brother is my guide to pain.
And which I choose to see I will behold.
My sinful brother is my guide to pain.
And which I choose to see I will behold.
Is my brother guilty or innocent? The choice is mine, and how I choose for my brother is how I will see myself. Do I offer my brother condemnation or Atonement? What I offer to others is what I offer to myself (6:2–4).
Everyone wants to be free of guilt. Guilt is an unpleasant feeling. Merriam Webster's Collegiate Dictionary, 10th Edition, defines guilt as "a feeling of culpability for offenses" and "self-reproach"; the Cambridge International Dictionary of English gives more detail: "a feeling of anxiety or unhappiness that you have because you have done something wrong, such as causing harm to another person." Guilt, then, involves self-reproach, anxiety, and unhappiness; it carries a conviction that there is something wrong with us, and that we have hurt someone else. Nobody wants that kind of feeling! Yet we all have it. Why?
We could be free of guilt if we simply chose to see no guilt in anyone, ever. Our downfall is that we want to have our cake and eat it, too; we want to be completely free from guilt ourselves while continuing to find other people guilty. That creates the kind of difference between others and us that supports the existence of the ego. That kind of selective condemnation simply isn't possible (6:5). Guilt seen anywhere will be seen everywhere (6:6). We cannot undo our own guilt until we are willing to undo everyone's guilt.
As I said above, there is no hot potato. "There is no guilt" (T-13.I.6:1; T‑13.VI.3:3). It does not exist anyplace except in our minds (6:7); we are making it up. We believe, as this chapter said earlier, that we have attacked the Son of God and killed Him (T‑13.II.5:1); we believe that we have destroyed God's creation and that because of this we are hopelessly guilty. We deny that guilt and try to hide it from ourselves. Perhaps the most effective way we hide it is to project it onto others; we blame persons and things outside of us for our anxiety and unhappiness. Seeing guilt in others is indispensable to us because it keeps our own guilt hidden; that is why we won't let go of guilt in others. And that is why our own guilt continues to rule our minds (6:8).
The irony is that, although we believe the ego's lie that lifting guilt from others will reveal a fathomless guilt in ourselves, the truth is that releasing others from guilt only unveils our own innocence. Forgiveness in this world is the reflection of creation in Heaven (W‑pI.192.3:1–3). Taking our place here as miracle workers, offering the gift of innocence to everyone, somehow parallels our true function in Heaven as creators. An act of forgiveness here reawakens and reaffirms our creations[3] in Heaven, and there they demonstrate that we are creators (6:9; compare with T-13.VIII.9:1). Thus, carrying out our earthly function of forgiveness and healing is the way to reconnect with our Heavenly function of creating. That is another way of saying that correcting our perception is the way to make ourselves ready to awaken to knowledge.
Paragraph 7
7. 1Guilt makes you blind, for while you see one spot of guilt within you, you will not see the light. 2And by projecting it the world seems dark, and shrouded in your guilt. 3You throw a dark veil over it, and cannot see it because you cannot look within. 4You are afraid of what you would see there, but it is notthere. 5The thing you fear is gone. 6If you would look within you would see only the Atonement, shining in quiet and in peace upon the altar to your Father.
• Study Question •
7. (a) Compare 7:1 with 1:1. What causes us to see a dark veil over the world, so that we cannot see it?
(b) What would we see if we looked within?
(b) What would we see if we looked within?
•
If we are honest, most of us will admit to holding a fairly dark view of this world. It does not seem to be a place of light, by and large. Perhaps there are spots of light here and there, incidents and individuals that keep our hope alive, but on the whole, "the world seems dark" (7:2).
Likewise, if we look at ourselves with the same honesty, we will notice a remarkable similarity to our picture of the world: mostly dark, with a few spots of light that offer hope. The Course teaches, here and in many other places, that what we perceive as we look out on the world is no more and no less than a projection of what we see in ourselves. For example:
You have been wrong about the world because you have misjudged yourself. From such a twisted reference point, what could you see (T-13.VII.5:1-2).
The world you see is but a judgment on yourself. It is not there at all (T-20.III.5:2-3).
In fact, a single spot of guilt seen within can blot out the whole light of Christ, just as our hand, held before our eyes, can blot out the sun (7:1). Even though we may be unaware of the guilt buried in our minds, it is preventing us from seeing the truth about the world; we are projecting our guilt onto the world to hide it from ourselves.
If we were able to overcome our fear of guilt and to look within ourselves, all we would find would be the Atonement (7:6). We would not find guilt. The guilt is simply gone (7:5). One aspect of traditional Christian theology I still resonate to is their teaching that sin is gone. It isn't emphasized enough, and too often evangelists barrage their listeners with accusations of sin and guilt, but forgiveness is clearly a part of the best evangelical teaching. I have come to disagree with their teaching concerning the basis of forgiveness (namely, that Jesus was punished by God for our sins, taking our place); the Course teaches that the basis of forgiveness is that sin never existed and that guilt never existed except as a delusion in our minds. However, I can still recall, with pleasure, the children's chorus celebrating release from guilt:
Gone, gone, gone, gone!
Yes, my sins are gone!
Yes, my sins are gone!
Jesus reigns within, and in my heart's a song.
'Buried in the deepest sea'—
Yes, that's good enough for me.
I will live eternally!
'Buried in the deepest sea'—
Yes, that's good enough for me.
I will live eternally!
Praise God! My sins are gone!
Paragraph 8
8. 1Do not be afraid to look within. 2The ego tells you all is black with guilt within you, and bids you not to look. 3Instead, it bids you look upon your brothers, and see the guilt in them. 4Yet this you cannot do without remaining blind. 5For those who see their brothers in the dark [those who see their brothers dark], and guilty in the dark in which they shroud them, are too afraid to look upon the light within. 6Within you is not what you believe is there, and what you put your faith in. 7Within you is the holy sign of perfect faith your Father has in you. 8He does not value you as you do. 9He knows Himself, and knows the truthin you. 10He knows there is no difference, for He knows not of differences. 11Can you see guilt where God knows there is perfect innocence? 12You can deny His knowledge, but youcannot change it. 13Look, then, upon the light He placed within you, and learn that what you feared was there has been replaced with love.
• Study Question •
8. Contrast the advice given by the ego about the problem of guilt to the advice of the Holy Spirit.
•
Jesus urges us not to listen to the ego's lies about the "guilt within you" (8:1), lies that are designed to scare us and to make looking within frightening (8:2). Why doesn't the ego want us to look within? Because when we do we will find out the truth about ourselves, and that will mean the end of the ego.
We believe we are full of guilt. We are not. Yet, because we believe guilt is there, and put our faith in it (8:6), this imagined guilt eats away at the core of our being and causes us great discomfort. To offset that discomfort, the ego counsels us to "see the guilt in [our brothers]" (8:3). We convince ourselves that instead of being "in here" the guilt is "out there," thus distancing ourselves from it and denying its origins in our own minds.
Instead of making us feel innocent, this locks in our guilt and prevents us from seeing the innocence that truly lies within us (8:4–5). We need to break out of this pattern, to see what we really are.
We are not maleficent; we are magnificent. We are God's perfect creations, and what is in us is glorious beyond our comprehension. God, Who created us, knows what He created, and it isn't junk (8:9). He did not create sinners. He did not even create mostly holy beings and a few sinners; they are all holy (8:10). God knows this, and what God knows is what is so. His knowing makes it so. Nothing we think or do can alter the truth of our innocence (8:12):
I will not fear to look within today. Within me is Eternal Innocence, because it is God's Will that It be there forever and forever. I, His Son, whose will is limitless as is His Own, can will no change in this (W-pII.309.Title–1:2).
What we need most is to look upon the light within us (8:13). Projecting our imagined guilt prevents us from doing that (8:5). Practically speaking, then, we have to start by ending the projection, and allowing the Holy Spirit to show us our brothers in the light, as innocent children of God. As we begin to see innocence in others, our fear of looking within will lessen, and we will be able to turn within and discover our own eternal innocence.
• Practice Suggestion •
9. Rewrite the final paragraph in the first person, or in the second person so that it addresses you by name, e.g., "Within me is not what I believe is there…," or, "Within you, Allen, is not what you believe is there….". Then, read it aloud, applying every line to yourself. When you have finished, write a short summary of the main message this section has for you, personally.
1. (a) Linking the future to the past, and condemning on the basis of the past. The condemnation then demands punishment.
(b) My answers: An innate inability to see spiritual realms; my ignorance; God's mysterious plan. Yours may vary.
(b) My answers: An innate inability to see spiritual realms; my ignorance; God's mysterious plan. Yours may vary.
2. We bring condemnation on ourselves, and punishment and pain.
3. Because the only meaning the world has for us is the one we project onto it. It reflects what we value and have faith in, and therefore our faith in sin, guilt, punishment and pain will be "rewarded" with guilt, punishment and pain.
4. (a) To separate the false from the true in our minds; to separate guilt from innocence.
(b) If I lift guilt from my brother, he becomes a witness to my own innocence, and thus he becomes my savior from my own guilt. If I refuse to lift guilt from him, I am therefore choosing to retain my own guilt.
(b) If I lift guilt from my brother, he becomes a witness to my own innocence, and thus he becomes my savior from my own guilt. If I refuse to lift guilt from him, I am therefore choosing to retain my own guilt.
5. (a) That they have attacked you and made you guilty, which means they are guilty of attacking the Son of God.
(b) Do not lay guilt on anyone; do not believe anyone is guilty, in any form.
(b) Do not lay guilt on anyone; do not believe anyone is guilty, in any form.
6. Projection
7. (a) Our projected guilt.
(b) We would see that guilt is gone, and only the Atonement remains.
(b) We would see that guilt is gone, and only the Atonement remains.
8. The ego's advice is to avoid self-examination for fear of the terrible guilt we will find, and to appease our own feelings of guilt by finding guilt in other people instead. The Holy Spirit tells us the exact opposite; He tells us to look within and see the light and love that is there, and to see others as innocent as a means to clarifying our own innocence.
9. See the last two paragraphs of my Overview of the section for my summary.
[1] Remains; See T-13.In.1:7 and T-13.II.1:2.
[2] Compare with Luke 15:7 and 15:10: "There will be more joy in heaven over one sinner who repents than over ninety-nine righteous persons who need no repentance"; the witnesses to your fatherhood rejoicing compares with 15:10: "There is joy in the presence of the angels of God over one sinner who repents."
[3] In the Course, our creations, which exist in Heaven and not on earth, are pure spirit, formless, timeless and perfect (for the one direct description of what our creations are, see T-24.VII.7:1-3). We, like God, create spirit like ourselves. These creations are, apparently, sentient beings who are capable of love (T‑8.VI.5:7).
Χ. Η Απελευθέρωση από την Ενοχή.
1. Είσαι εξοικειωμένος με την ιδέα ότι ο νους μπορεί να βλέπει την πηγή του πόνου εκεί που δεν βρίσκεται. Η αμφίβολη υπηρεσία μιας τέτοιας λανθασμένης τοποθέτησης είναι να κρύψει την αληθινή πηγή της ενοχής, και να κρατήσει μακριά από την επίγνωσή σου την πλήρη αντίληψη ότι είναι παρανοϊκή. Η λανθασμένη τοποθέτηση πάντα υποστηρίζεται από την ψευδαίσθηση ότι η πηγή της ενοχής, από την οποία εκτρέπεται η προσοχή, πρέπει να είναι αληθινή ∙ και πρέπει να είναι τρομακτική, ειδάλλως δεν θα είχες μετατοπίσει την ενοχή πάνω σε αυτό που πίστεψες ότι θα είναι λιγότερο τρομακτικό. Επομένως είσαι πρόθυμος να κοιτάζεις όλων των ειδών τις «πηγές», φτάνει να μην είναι η βαθύτερη πηγή με την οποία δεν φέρουν καμία απολύτως πραγματική σχέση.
2. Οι παρανοϊκές ιδέες δεν έχουν καθόλου πραγματικές σχέσεις, και αυτός είναι ο λόγος που είναι παρανοϊκές. Καμία πραγματική σχέση δεν μπορεί να βασιστεί στην ενοχή, ούτε καν να κρατήσει μία κηλίδα της που να σπιλώνει την αγνότητα της. Διότι όλες οι σχέσεις που έχει αγγίξει η ενοχή χρησιμοποιούνται μόνο για να αποφύγουν το πρόσωπο και την ενοχή. Τι παράξενες σχέσεις έχεις φτιάξει γι αυτό τον παράξενο σκοπό! Και ξέχασες ότι οι πραγματικές σχέσεις είναι άγιες, και ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν καθόλου από σένα. Χρησιμοποιούνται μόνο από το Άγιο Πνεύμα, κι αυτό είναι που τις κάνει αγνές. Αν μετατοπίσεις την ενοχή σου πάνω τους, το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει. Διότι, καταλαμβάνοντας πρώτος για τους δικούς σου σκοπούς αυτό που θα έπρεπε να έχεις δώσει σ’ Αυτό, Αυτό δεν μπορεί να την χρησιμοποιήσει για την απελευθέρωσή σου. Όποιος θέλει να ενωθεί με οποιοδήποτε τρόπο με οποιονδήποτε για την ατομική του σωτηρία δεν πρόκειται να την βρει σε αυτή την παράξενη σχέση. Δεν μοιράζεται, άρα δεν είναι πραγματική.
3. Σε όποια σχέση ενότητας με έναν αδελφό επιδιώξεις να θέσεις την ενοχή σου πάνω του, ή να την μοιραστείς μαζί του ή να αντιληφθείς την δική του, εσύ θα νιώσεις ένοχος. Και δεν θα βρεις ικανοποίηση και γαλήνη μαζί του, διότι η ένωση μαζί του δεν είναι πραγματική. Θα βλέπεις την ενοχή σε αυτή την σχέση διότι εσύ την έβαλες εκεί. Είναι αναπόφευκτο εκείνοι που υποφέρουν από ενοχή να επιχειρούν να την μετατοπίσουν, διότι πιστεύουν πραγματικά σε αυτήν. Εν τούτοις, αν και υποφέρουν, δεν θέλουν να κοιτάξουν μέσα τους και να την αφήσουν να φύγει. Δεν μπορούν να γνωρίζουν ότι αγαπούν, και δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει ν’ αγαπάς. Το κύριο μέλημά τους είναι να αντιλαμβάνονται την πηγή της ενοχής έξω από τον εαυτό τους, πέρα από τον δικό τους έλεγχο.
4. Όταν υποστηρίζεις ότι είσαι ένοχος αλλά η πηγή της ενοχής σου βρίσκεται στο παρελθόν, δεν κοιτάζεις μέσα σου. Το παρελθόν δεν είναι μέσα σου. Οι παράξενοι συσχετισμοί σου με αυτό δεν έχουν κανένα νόημα στο παρόν. Εν τούτοις, τους αφήνεις να στέκουν ανάμεσα σε σένα και στους αδελφούς σου, με τους οποίους δεν βρίσκεις καθόλου πραγματικές σχέσεις. Είναι δυνατόν να περιμένεις να χρησιμοποιείς τους αδελφούς σου ως μέσον για να «επιλύσεις» το παρελθόν, και συγχρόνως να μπορείς να τους βλέπεις έτσι όπως είναι πραγματικά; Εκείνοι που χρησιμοποιούν τους αδελφούς τους για να λύσουν προβλήματα που δεν υπάρχουν δεν βρίσκουν την σωτηρία. Δεν θέλησες την σωτηρία στο παρελθόν. Θα επέβαλλες τις άσκοπες επιθυμίες σου στο παρόν, και θα ήλπιζες ότι θα βρεις την σωτηρία τώρα;
5. Αποφάσισε, λοιπόν, να μην είσαι έτσι όπως ήσουν. Μην χρησιμοποιείς καμία σχέση για να σε κρατήσει στο παρελθόν, αλλά με την κάθε μια, κάθε μέρα να γεννιέσαι ξανά. Ένα λεπτό, κι ακόμα λιγότερο, θα είναι αρκετό για να σε ελευθερώσει από το παρελθόν, και να παραδώσει το νου σου με γαλήνη στην Επανόρθωση. Όταν ο κάθε ένας είναι ευπρόσδεκτος σε σένα έτσι όπως εσύ θα ήθελες να είσαι ο ίδιος ευπρόσδεκτος στον Πατέρα σου, δεν θα βλέπεις καμιά ενοχή μέσα σου. Διότι θα έχεις δεχτεί την Επανόρθωση, η οποία έλαμπε μέσα σου όλο αυτό το διάστημα που εσύ ονειρευόσουν την ενοχή, και δεν ήθελες να κοιτάξεις μέσα σου και να την δεις.
6. Όσο πιστεύεις ότι η ενοχή είναι δικαιολογημένη με οποιοδήποτε τρόπο, στον οποιονδήποτε, ό,τι και να κάνει αυτός, δεν θα κοιτάζεις μέσα σου, όπου πάντα θα βρίσκεις την Επανόρθωση. Το τέλος της ενοχής δεν θα έρθει ποτέ όσο πιστεύεις ότι υπάρχει λόγος γι αυτήν. Διότι πρέπει να μάθεις ότι η ενοχή είναι πάντα ολοκληρωτικά παρανοϊκή, και δεν έχει λόγο. Το Άγιο Πνεύμα δεν επιδιώκει να διασκορπίσει την πραγματικότητα. Αν η ενοχή ήταν πραγματική, η Επανόρθωση δεν θα ήταν. Ο σκοπός της Επανόρθωσης είναι να διασκορπίσει τις ψευδαισθήσεις, όχι να τις καθιερώσει ως πραγματικές και μετά να τις συγχωρήσει.
7. Το Άγιο Πνεύμα δεν κρατά τις ψευδαισθήσεις μέσα στο νου σου για να σε τρομοκρατεί, και να σου τις δείχνει με τρομακτικό τρόπο για να σου αποδείξει από τι σε έχει σώσει. Αυτό από το οποίο σε έχει σώσει έχει φύγει. Μην αποδίδεις καθόλου πραγματικότητα στην ενοχή, και μην βλέπεις κανέναν λόγο γι αυτήν. Το Άγιο Πνεύμα κάνει αυτό που θέλει ο Θεός, και πάντα έτσι έκανε. Αυτό έχει δει τον διαχωρισμό, αλλά γνωρίζει την ενότητα. Αυτό διδάσκει την θεραπεία, αλλά γνωρίζει, επίσης, και την δημιουργία. Θα ήθελε να βλέπεις και να διδάσκεις όπως Αυτό, και μέσα από Αυτό. Εν τούτοις, εκείνο που γνωρίζει, εσύ δεν το γνωρίζεις, παρόλο που είναι δικό σου.
8. Τώρα σου έχει δοθεί να θεραπεύεις και να διδάσκεις, για να κάνεις τώρα αυτό που είναι να γίνει. Ακόμα δεν έχει γίνει στο τώρα. Ο Υιός του Θεού πιστεύει ότι είναι χαμένος στην ενοχή, μόνος σε έναν σκοτεινό κόσμο όπου ο πόνος τον πιέζει από παντού έξω. Όταν κοιτάξει μέσα του και δει την ακτινοβολία εκεί, θα θυμηθεί πόσο τον αγαπά ο Πατέρας του. Και θα του φαίνεται απίστευτο το ότι σκέφτηκε ποτέ πως ο Πατέρας του δεν τον αγαπούσε, και τον έβλεπε ως καταδικασμένο. Την στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι η ενοχή είναι παράλογη, εντελώς αδικαιολόγητη και απόλυτα δίχως λόγο, δεν θα φοβάσαι να κοιτάξεις την Επανόρθωση και να την δεχτείς ολοκληρωτικά.
9. Εσύ που ήσουν ανηλεής με τον εαυτό σου δεν θυμάσαι την Αγάπη του Πατέρα σου. Και κοιτάζοντας δίχως έλεος τους αδελφούς σου, δεν θυμάσαι πόσο Τον αγαπάς κι εσύ. Εν τούτοις, αυτό είναι παντοτινά αληθινό. Μέσα σου, μέσα σε λαμπρή ειρήνη, βρίσκεται η τέλεια αγνότητα με την οποία δημιουργήθηκες. Μην φοβάσαι να κοιτάξεις την όμορφη αλήθεια μέσα σου. Κοίταξε μέσα από το νέφος της ενοχής που σου θαμπώνει την όραση, και κοίτα πέρα από το σκοτάδι προς το άγιο μέρος όπου θα δεις το φως. Ο βωμός προς τον Πατέρα σου είναι τόσο αγνός όσο και Εκείνος ο Οποίος τον ανέγειρε στον Εαυτό Του. Τίποτα δεν μπορεί να σου στερήσει αυτό που ο Χριστός θέλει να δεις. Η δική Του Θέληση είναι σαν του Πατέρα Του, και προσφέρει έλεος σε κάθε παιδί του Θεού, έτσι όπως θα ήθελε να κάνεις κι εσύ.
10. Απελευθέρωνε από την ενοχή όπως θα ήθελες κι εσύ να απελευθερωθείς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις το φως της αγάπης, να λάμπει το ίδιο σταθερά και βέβαια όπως ο Θεός ο Ίδιος αγαπά πάντα τον Υιό Του. Κι έτσι όπως και ο Υιός Του Τον αγαπά. Δεν υπάρχει κανένας φόβος στην αγάπη, διότι η αγάπη είναι αθώα. Εσύ που πάντα αγαπούσες τον Πατέρα σου δεν μπορεί για κανένα λόγο να φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις την αγιότητα σου. Δεν μπορεί να είσαι έτσι όπως πίστευες ότι ήσουν. Η ενοχή σου είναι δίχως λογική διότι δεν είναι μέσα στο Νου του Θεού, εκεί που βρίσκεσαι εσύ. Κι αυτό είναι η λογική, την οποία το Άγιο Πνεύμα θέλει να σου επαναφέρει. Αυτό θα ήθελε να απομακρύνει μόνο τις ψευδαισθήσεις. Όλα τα άλλα θέλει να τα δεις. Και με την όραση του Χριστού Αυτό θέλει να σου δείξει την τέλεια αγνότητα που βρίσκεται πάντα μέσα στον Υιό του Θεού.
11. Δεν μπορείς να εισέλθεις σε πραγματική σχέση με κανέναν από τους Υιούς του Θεού εκτός κι αν τους αγαπάς όλους εξίσου. Η αγάπη δεν είναι ιδιαίτερη. Αν ξεχωρίσεις ένα κομμάτι της Υιότητας για την αγάπη σου, τότε επιβάλλεις την ενοχή σε όλες σου τις σχέσεις και τις κάνεις μη πραγματικές. Μπορείς να αγαπάς μόνο έτσι όπως αγαπά ο Θεός. Μην επιδιώκεις να αγαπάς διαφορετικά από Αυτόν, διότι δεν υπάρχει αγάπη ξέχωρα από την δική Του. Μέχρι να αναγνωρίσεις ότι αυτό είναι αλήθεια, δεν θα έχεις ιδέα για το τι είναι η αγάπη. Όποιος καταδικάζει έναν αδελφό δεν μπορεί να βλέπει τον εαυτό του αθώο και στην ειρήνη του Θεού. Αν είναι αθώος και γαλήνιος και δεν το βλέπει, τότε πλανάται, και δεν βλέπει τον εαυτό του. Σε αυτόν λέγω:
Κοίταξε τον Υιό του Θεού, δες την αγνότητά του και ησύχασε. Μέσα στην σιωπή κοίταξε την αγιότητα του, και πρόσφερε ευχαριστίες στον Πατέρα του που καμία ενοχή δεν τον άγγιξε ποτέ.
12. Καμία ψευδαίσθηση που κράτησες ποτέ εναντίον του δεν έχει αγγίξει την αθωότητά του με κανένα τρόπο. Η λαμπερή του αγνότητα, ολοκληρωτικά ανέπαφη από την ενοχή και ολοκληρωτικά γεμάτη αγάπη, είναι ολόφωτη μέσα σου. Ας τον κοιτάξουμε μαζί και ας τον αγαπήσουμε. Διότι μέσα στην αγάπη γι αυτόν βρίσκεται η αθωότητά σου. Αλλά κοίτα τον εαυτό σου, και η χαρά και η εκτίμηση γι αυτό που θα δεις θα εξορίσουν την ενοχή για πάντα. Σε ευχαριστώ, Πατέρα, για την αγνότητα του αγιότατου Υιού σου, τον οποίο έχεις δημιουργήσει αθώο παντοτινά.
13. Σαν εσένα, η πίστη μου και η πεποίθησή μου επικεντρώνονται σε αυτό που φυλώ σαν θησαυρό. Η διαφορά είναι ότι αγαπώ μόνο αυτό που αγαπά ο Θεός μαζί μου, και εξαιτίας αυτού σε θεωρώ πολύτιμο πέρα από την αξία που έχεις δώσει εσύ στον εαυτό σου, δίνοντάς σου την αξία που σου έχει δώσει ο Θεός. Αγαπώ όλα όσα δημιούργησε Αυτός, και προσφέρω σε αυτά όλη μου την πίστη και την βεβαιότητα. Η πίστη μου σε σένα είναι τόσο δυνατή όσο όλη η αγάπη που δίνω στον Πατέρα μου. Η εμπιστοσύνη μου σε σένα είναι απεριόριστη, και δίχως τον φόβο ότι δεν θα με ακούσεις. Ευχαριστώ τον Πατέρα για την ομορφιά σου, και για τα πολλά δώρα που θα με αφήσεις να προσφέρω στην Βασιλεία προς τιμήν της ολότητάς της που είναι του Θεού.
14. Δοξασμένος να είσαι εσύ που κάνεις τον Πατέρα Ένα με τον δικό Του Υιό. Ο καθένας μόνος του βρίσκεται χαμηλά, αλλά μαζί λάμπουμε με φως τόσο έντονο που κανένας μας μόνος του δεν μπορεί να διανοηθεί. Ενώπιον της λαμπρής ακτινοβολίας της Βασιλείας η ενοχή λιώνει και απομακρύνεται, και μεταμορφωμένη σε καλοσύνη δεν θα είναι ποτέ ξανά αυτό που ήταν. Κάθε αντίδραση που βιώνεις θα είναι τόσο εξαγνισμένη που θα είναι κατάλληλη σαν δοξολογία προς τον Πατέρα σου. Βλέπε μόνο ό,τι Τον υμνεί σε αυτά που έχει δημιουργήσει Αυτός, διότι Αυτός ποτέ δεν θα πάψει να υμνεί εσένα. Ενωμένοι σε αυτή την δοξολογία στεκόμαστε μπροστά στις πύλες του Ουρανού όπου θα εισέλθουμε σίγουρα μέσα στην αθωότητά μας. Ο Θεός σε αγαπά. Θα μπορούσα εγώ, λοιπόν, να μην έχω πίστη σε σένα και να Τον αγαπώ τέλεια;
Study Guide and Commentary
ACIM® Text, Chapter 13, Section X
Paragraphs 1–8
ACIM® Text, Chapter 13, Section X
Paragraphs 1–8
Release from Guilt (Part 1)
Overview
The overall message of this section is that the way to be released from guilt is to release others. As you identify with the mercy of God, you come to recognize His Love as your true Self.
Guilt is nothing more than an insane game of the ego. The guilt we see in others is nothing but the guilt in our own mind, displaced onto the world. The guilt within us is an illusion also, but by projecting it onto the world we make it seem to be real. Believing our guilt to be real and solid, we have blocked our awareness of God's Love within us, both His love for us and ours for Him.
We have used our relationships as private dumping grounds for imaginary guilt. No real relationship can exist if guilt is part of it. To have a real relationship, we must give it to the Holy Spirit, and allow Him to use the relationship for the purpose of healing guilt. Instead of using the relationship to displace guilt, concealing the guilt but keeping it, we need to let the Holy Spirit expose the guilt and truly release us from it.
We will never be rid of guilt entirely until we have learned that it is insane, wholly unjustified, and wholly without reason.
Paragraph 1
1. 1You are accustomed to the notion that the mind can see the source of pain where it is not. 2The doubtful service of such displacement is to hide the real source of [your] guilt, and keepfrom your awareness the full perception that it is insane.3Displacement always is maintained by the illusion that the source of guilt, from which attention is diverted, must be true; and must be fearful, or you would not have displaced the guilt onto what you believed to be less fearful. 4You are therefore willing [with little opposition] to look upon all kinds of "sources,"[underneath awareness,] provided they are not the deeper source, to which they bear no real relationship at all. [Insane ideashave no real relationships, for that is why they are insane.] {The first line of the next paragraph really belongs here.}
• Study Question •
1) (a) "Displacement" (1:2, 3) is another word for what familiar Course term?
(b) What "doubtful service" does displacement serve, in the ego's plan?
(c) What illusion maintains displacement?
(b) What "doubtful service" does displacement serve, in the ego's plan?
(c) What illusion maintains displacement?
•
When the Course asserts something about what we think or the way we think, as it does in sentence 1, it seems to be veering toward over-generalization. "Maybe," we think, "most people think this way, but I'm not sure I do." We may even be very certain we are not included in the Course's blanket assertion. When I think about it, however, I'm inclined to believe that Jesus is far more likely to know how we think than we ourselves are.
What is he asserting about us here? He says that we displace pain and guilt (1:1–2). We attribute these things to some source outside of our own minds. This is the same thing we have often discussed under the name ofprojection. The difference in the two terms, in my opinion, is a difference in the aspect of the act that is emphasized. In projection, the emphasis is on thething being cast out of our mind: We project our guilt onto another person. In displacement, the emphasis is more on the location of the thing being projected: We displace the source of our guilt from our mind to another person. The change in words occurs here, I think, because the point that Jesus wants to make is not about our guilt itself, but on the way we wrongfully identify the source of our pain and guilt.
Our minds choose to deceive themselves about the source of their pain and guilt for a reason. We get something out of it, and what we get is "to hide the real source of guilt" (1:2). This isn't particularly healthy, but we want to hide the real source because we are afraid of it (1:3). Think for a moment about the things you believe are allied against you, the things you blame for your guilt or pain. They may include things like war and terrorism, sickness and death, irritating family members, and so on. Think about the aversion you feel for all these things, and then let yourself realize that, however great may be your fear of these, your fear of your own mind's guilt is far greater! (1:3–4).
It's a familiar litany in the Course. We think we have wronged God; we believe that we have ripped our very life away from Him, and thus have incurred His wrath. Deep in our minds, we believe we are profoundly guilty, so guilty we cannot bear to know about it. We hide that source of guilt by displacing it on other people and things around us. Anything will do as long as it is not the real source (1:4).
Paragraph 2[1]
2. 1Insane ideas have no real relationships, for that is why theyare insane. 2No real relationship can rest on guilt, or even hold one spot of it to mar its purity. 3For all relationships that guilt has touched are used but to avoid the person and the guilt. 4What strange relationships you have made for this strange purpose!5And you forgot that real relationships are holy, and cannot be used by you at all. 6They are used only by the Holy Spirit, and it is that which makes them pure. 7If you displace your guilt upon them, the Holy Spirit cannot use them. 8For, by pre-empting for your own ends what you should have given Him, He cannot use it [them] for your release. 9No one who would unite in any way with anyone for his individual [his own] salvation will find it in that strange relationship. 10It is not shared, and so it is not real.
• Study Question •
2. (a) What purpose is given to relationships by the ego?
(b) What makes a holy relationship holy?
(b) What makes a holy relationship holy?
•
Here we make one of those cognitive leaps that the Course finds so natural and that seem strange to us: We switch from talking about the relationship of ideas in sentence 1 to talking about interpersonal relationships in the rest of the paragraph. The switch is a logical one for the Course because it views all of us as ideas in God's mind. When two people who are thinking insanely (that is, following the ego's line of thought) try to relate, the result is doomed to failure because insane ideas cannot relate (2:1).
The ego's basic insanity is that it believes completely that guilt is real. Guilt prevents relationship (2:2). How can I recognize my union with you if I am guilty about how I treat you, or if I hold you guilty for your interactions with me? Ego-controlled people use relationships to dump guilt on one another (2:3), which necessitates keeping one's distance from the other person. You can't truly connect and still displace your guilt!
Think about the way you use your relationships to alleviate your guilt (2:4). Jesus calls these "strange relationships" with a "strange purpose." Some our our so-called relationships are really twisted, aren't they? The Course is telling us that what we call relationships are not really relationships at all. We are not relating, we are avoiding relationship. We are hiding our own guilt by finding someone else to blame for our distress.
Real relationships, which the Course calls holy relationships, do not serve the ego's purposes; no games are played in them with the "hot potato" of guilt. Relationship are characterized by joining, a quality of oneness, which is a quality of God. Course students ask over and over what makes a relationship a holy relationship. The answer is given here in unequivocal terms: What makes relationships holy is that "they are used only by the Holy Spirit" (2:6). If I am using a relationship for any individual purpose of my own, to that degree it isn't holy (2:5,9). If it isn't shared it isn't real (2:10). That means that in a holy relationship I do not dump guilt on my relationship partner; I do not see guilt in her, or him, at all (2:7). It only makes sense. How could guilt be a part of something holy? The two words are mutually exclusive.
Paragraph 3
3. 1In any union with a brother in which you seek to lay yourguilt upon him, or share it with him or perceive his own, you will feel guilty. 2Nor will you find satisfaction and peace with him, because your union with him is not real. 3You will see guilt in that relationship because you put it there. 4It is inevitable that those who suffer guilt will attempt to displace it, because they do believe in it. 5Yet though they suffer, they will not look within and let it go. 6They cannot know they love, and cannot understand what loving is. 7Their main concern is to perceive the source of guilt outside themselves, beyond their own control.
• Study Question •
3. Describe the typical pattern regarding guilt in an unholy relationship.
•
No relationship that you are using to displace your guilt onto your relationship partner will bring you peace; instead, it will just make you more guilty (3:1–2). Peace comes through a relationship when it brings you an experience of oneness; a guilt-ridden relationship can never do that. Note here that there are three different ways in which guilt can be exchanged in a relationship, and all of them produce more guilt: shifting guilt (making your partner the scapegoat for your own guilt); sharing guilt (accepting guilt in both parties); or supporting guilt (reinforcing your partner's self-condemnation). It does not matter whether guilt is yours, theirs, or community property; perceive any guilt, in any form, and you will destroy your peace in the relationship and feel guilty because you have done so. All the guilt you see is coming from your mind (3:3).
If a person feels guilty "it is inevitable that [they] will attempt to displace it" (3:4), just as a person who picks up a red-hot pan will drop it. Guilt hurts when we believe it is real, so we try to get rid of it. Getting rid of guilt is actually a good thing! Our only mistake is using the wrong method of guilt eradication. We try to offload our guilt onto someone else instead of simply acknowledging its presence in us and letting it go (3:4–5). When we are trying to make the people around us guilty, we cannot love them; we have to see them as adversaries of some sort. We cannot recognize the love that is our nature because we are too busy projecting our supposed guilt (3:6–7). So harboring guilt prevents us from recognizing our true, divine nature, which is exactly why the ego loves to keep us playing with guilt.
Guilt that is in your mind, originating there, is something you can control. Guilt that is outside you, in other people, is something you cannot control (3:7). The ego's ploy, teaching us to project guilt and see it outside of us, is very cleverly designed, because it convinces us that we cannot do anything about guilt. When we acknowledge that the guilt, the anger, the hatred, and the pain are all coming from us, we can finally begin to deal with it. This is why the Course keeps telling us to look within ourselves, and to recognize that all of this is coming from inside, not outside:
That is why you must realize that your hatred is in your mind and not outside it before you can get rid of it; and why you must get rid of it before you can perceive the world as it really is (T-12.III.7:10).
Paragraph 4
4. 1When you maintain that you are guilty but the source of your guilt lies in the past, you are not looking inward. 2The past isnot in you. 3Your weird associations to it have no meaning in the present. 4Yet you let them stand between you and your brothers, with whom you find no real relationships at all. 5Can you expect to use your brothers as a means to "solve" the past, and still to see them as they really are? 6Salvation is not found by those who use their brothers to resolve problems that are not there. 7You wanted not salvation in the past. 8Would you impose your idle wishes on the present, and hope to find salvation now?
• Study Question •
4) Another way we attempt to displace guilt is by seeing its cause in the past, and then using our brothers as a means to "solve" our past.
(a) What effect does this have in the present on our relationships?
(b) Why won't this approach work?
(a) What effect does this have in the present on our relationships?
(b) Why won't this approach work?
•
Sometimes the ego can trick us into doing something similar to what the Course calls for, but something that actually increases our guilt and despair. I recall one workshop I attended in which one woman kept lamenting over and over about things she had done in the past, and how guilty she felt for doing them. That is not looking inward, the Course says (4:1), because "The past is not in you" (4:2). Seeing our guilt and owning it means seeing it in the present, not the past; it means seeing that I am generating this guilt right now. It has nothing to do with the past, whatever I may think (4:3). What is insane is allowing something from the past, something which does not even exist in the present, to stand between me and another person who loves me, and whom I love (4:4).
When I am dragging my "guilty past" into the present and allowing it to disrupt my relationship with someone, it is a present choice. I don't have to do that. For instance, suppose I had a father who was closed off to me emotionally, and never displayed love for me. This left me with feelings of anger and betrayal, or abandonment. I carry about some guilt for these unloving feelings I have toward my father (who may no longer be alive).
Then, in the present, I enter into a relationship. I see, or imagine I see, patterns in my partner that remind me of my father and trigger that sleeping anger and hurt. I project the shadow image of my father onto my partner, and now, in the present, I begin to use this partner to try to resolve my problems with my father. (The Text previously mentioned shadow figures in T‑13.V, and returns to the subject in great detail in T-17.III.) How can I possibly expect to see my brother accurately when I have superimposed my father's image on him (4:5–6)? We therefore end up fighting imaginary battles with distorted images of people, and repeating the same patterns that loaded us with guilt in the past (4:7–8). Instead of ridding ourselves of guilt, we riddle ourselves with it.
Paragraph 5
5. 1Determine, then, to be not as you were. 2Use no relationship to hold you to the past, but with each one each day be born again.3A minute, even less, will be enough to free you from the past, and give your mind in peace over to the Atonement. 4When everyone is welcome to you as you would have yourself be welcome to your Father, you will see no guilt in you. 5For you will have accepted the Atonement, which shone within you all the while you dreamed of guilt, and would not look within and see it.
• Study Question •
5) Sentence 3 is suggestive of pausing for a holy instant, in which we give our minds over to the Atonement. Explain in your own words what you think the next sentence means.
•
This paragraph describes how we are to react in our relationships with regard to releasing from guilt. We should discard our past behavior, which involved shifting, sharing, or supporting guilt (5:1). We should enter into each relationship each day with a fresh new start, as though there were no past, and we should not drag the past into it (5:2). When the past rises up to bring guilt into the relationship, we can pause for a holy instant and seek peace in God's presence, reminding ourselves of the Atonement, which is God's promise of perfect innocence for everyone (5:3). We let go of the past and remember the eternal present, in which God's Son is still the perfectly holy being God created. We recognize that no one is guilty, and we open our heart and mind in love to our brother or sister. We are learning to do this with one person after another, seeing in them the innocence we want God to see in us. When we have reached the point of seeing everyone as innocent, we will see ourselves without guilt (5:4). That is what comprises the process of accepting the Atonement (5:5).
Paragraph 6
6. 1As long as you believe that guilt is justified in any way, inanyone, whatever he may do, you will not look within, where you would always find Atonement. 2The end of guilt will never come as long as you believe there is a reason for it. 3For you must learn that guilt is always totally insane, and has no reason.4The Holy Spirit seeks not to dispel reality. 5If guilt were real,Atonement would not be. 6The purpose of Atonement is to dispel illusions, not to establish them as real and then forgive them. [The Holy Spirit does not keep illusions in your mind to frighten you, and show them to you fearfully, to demonstrate what He has saved youfrom.] {Again, the first sentence of the next paragraph belongs with this paragraph.}
• Study Question •
6) (a) According to this paragraph, what keeps us from looking within and finding Atonement?
(b) Pick a sentence, or part of a sentence, from this paragraph that seems to you to sum up its message.
(b) Pick a sentence, or part of a sentence, from this paragraph that seems to you to sum up its message.
•
To me, no other paragraph in the Course states quite so forcefully the utter disdain and abhorrence the Course has for guilt. It must be completely expunged from our minds in any way, shape, or form. The tiniest perception of guilt in another that we cling to will totally block our sight of the light of our own innocence (6:1). That is why we have to completely forgive everyone to discover that we are forgiven. "When you forgive the world your guilt, you will be free of it" (T-27.VIII.13:2).
Notice that what the Course opposes so vehemently here is our belief that our perception of guilt is reasonable and justified (6:1–3). We look at a person who has lied to us and feel entirely justified in thinking, "He is guilty." We look at a person who has betrayed our trust and think it is reasonable to remain angry and to withhold love from that person. As long as we think like that we will never be free from our own guilt. If there is good reason for guilt anywhere, there is good reason for it in us. We have to come to the recognition that "guilt is always totally insane, and has no reason" (6:3). It simply isn't real. If God were really keeping count of our sins we'd all be doomed to hell, as the fundamentalists say we are, and no magical substitute sacrifice could save us (6:5). If it is real, sin cannot be forgiven.
When you are tempted to believe that sin is real, remember this: If sin is real, both God and you are not. If creation is extension, the Creator must have extended Himself, and it is impossible that what is part of Him is totally unlike the rest. If sin is real, God must be at war with Himself. He must be split, and torn between good and evil; partly sane and partially insane. For He must have created what wills to destroy Him, and has the power to do so. Is it not easier to believe that you have been mistaken than to believe in this (T-19.III.6:1-6).
The only way to be totally free of guilt is to recognize that there is neverany reason to be guilty.
There is a huge difference between the Course's understanding of Atonement and the traditional Christian understanding. The traditional teaching is that sin is real, guilt is real, but that Jesus suffered the wrath of God in our place, and now our sins can be forgiven. The Course's teaching is that sin is an illusion (this whole world of separation is no more than a dream, not real at all, and therefore all that seems to happen here is equally unreal), guilt has no reason, and for that reason alone, sins can be forgiven (6:6).
The Holy Spirit doesn't see sin and guilt as real (final sentence), and neither should we. (There seems to me to be a bit of humorous parody in this sentence, lightly making fun of the way some Christian preachers dwell on "hellfire and brimstone," to frighten people into Heaven. "Better accept Jesus, or you'll burn in hell.")
Paragraph 7
7. 1The Holy Spirit does not keep illusions in your mind to frighten you, and show them to you fearfully to demonstrate what He has saved you from. 2What He has saved you from is gone. 3Give no reality to guilt, and see no reason for it. 4The Holy Spirit does what God would have Him do, and has alwaysdone so. 5He has seen separation, but knows of union. 6Heteaches healing, but He also knows of creation. 7He would have you see and teach as He does, and through Him. 8Yet what He knows you do not know, though it is yours.
• Study Question •
7. (a) The activity of the Holy Spirit on two levels (within the dream, and in Heaven) is clearly seen in the last half of this paragraph. He "knows" of union and of creation (things on the Heavenly level); what does He "see," and what does He "teach" (on the earthly level)?
(b) Although we do not "know" creation and union as He does, how is our function to be like His?
(b) Although we do not "know" creation and union as He does, how is our function to be like His?
•
The admonition in sentence 3 is succinct and unmistakably clear: "Give no reality to guilt, and see no reason for it" (7:3).
The Holy Spirit has a foot in both Heaven and earth, and that is clearly seen in 7:4–6. Remember how "healing" and "creation" have been identified with earth and Heaven respectively in previous sections (T-12.VII.4:7). Each of the sentences here presents one aspect that relates to the earth and to illusion, and another aspect that relates to truth and to Heaven. He wants us to emulate Him (7:7) here in the illusory world: Still seeing the separate beings (illusion) around us, but teaching the truth behind the illusion. What the Holy Spirit sees and teaches is related to this world; what He knows is related to Heaven. He knows what we do not know (7:8); therefore, we must draw upon His power to carry out our function here. That it what it means that we "see and teach…through Him" (7:7).
Paragraph 8
8. 1Now it is given you to heal and teach, to make what will benow [will be, now]. 2As yet it is not now. 3The Son of God believes that he is lost in guilt, alone in a dark world where pain is pressing everywhere upon him from without. 4When he has looked within and seen the radiance there, he will remember how much his Father loves him. 5And it will seem incredible that he ever thought his Father loved him not, and looked upon him as condemned. 6The moment that you realize guilt is insane,wholly unjustified and wholly without reason, you will not fear to look upon the Atonement and accept it wholly.
• Study Question •
8) (a) What will bring us to the point of remembering how much the Father loves us?
(b) Sentence 5 reiterates an idea from paragraph 6. What must we realize before we can look within and find Atonement?
(b) Sentence 5 reiterates an idea from paragraph 6. What must we realize before we can look within and find Atonement?
•
Our mission is to heal and teach. This will "make what will be now" (8:1). That is, it will bring into the present world something that seems to be still in the future, and of Heaven: "As yet it is not now" (8:2). This is probably a reference to the guiltless world, or the real world. As a whole, the Son of God is still in the dark, still wallowing in guilt. Our mission is to proclaim his innocence until every aspect of his mind accepts that innocence and awakens to the realization of "how much his Father loves him" (8:4).
The words of sentence 6 seem marvelous when we apply them to ourselves. What a relief to be told our guilt is a lie! But the thing we need to remember is this: Unless we, with equal joy, apply these words to everyone we know, we will never know it for ourselves. The moment spoken of in the final sentence is not the moment when I recognize the insanity of perceiving guilt in myself, it is the moment when I recognize the insanity of perceiving guilt in anyone. Then, and only then, will I be free.
Answer Key
1) (a) Projection.
(b) It hides the real source of guilt and keeps us from perceiving that guilt is insane.
(c) The illusion that the source of our inner guilt must be true and terrifying.
(b) It hides the real source of guilt and keeps us from perceiving that guilt is insane.
(c) The illusion that the source of our inner guilt must be true and terrifying.
2) (a) The ego uses relationships to avoid the person and the guilt, by displacing our guilt onto the other person.
(b) Giving the relationship to the Holy Spirit, to be used for His purpose, which is always our release from guilt.
(b) Giving the relationship to the Holy Spirit, to be used for His purpose, which is always our release from guilt.
3) In an unholy relationship, when one person feels guilt, they seek to lay that guilt on the other person, or share it, or see the other person's guilt. Their main concern is to see the guilt as outside of themselves.
4) (a) We cannot find a real relationship with them. We see them in a distorted fashion, through the past.
(b) If we didn't want salvation in the past, bringing the past into the present will only produce more of the same thing.
(b) If we didn't want salvation in the past, bringing the past into the present will only produce more of the same thing.
5) We will see ourselves as free from guilt when we see everyone as free from guilt; we are to treat everyone with the same mercy that we want God to show to us, and until we do, we will not experience that mercy ourselves.
6) (a) A belief that guilt is justified in some form, in some people, for some actions.
(b) "Guilt is always totally insane, and has no reason."
(b) "Guilt is always totally insane, and has no reason."
7) (a) He sees separation and He teaches healing.
(b) We, like Him, are also to see separation yet teach healing, doing so "through Him."
(b) We, like Him, are also to see separation yet teach healing, doing so "through Him."
8) (a) Looking within and seeing the radiance there.
(b) That guilt is insane, wholly unjustified and wholly without reason.
(b) That guilt is insane, wholly unjustified and wholly without reason.
[1] If you are reading the first edition of the Course, some crucial words were omitted from this paragraph. In the second edition, the words "pure. If you pre-empt" are modified to the form given in the original scribing: "pure. If you displace your guilt upon them, the Holy Spirit cannot use them. For, by pre-empting".
tudy Guide and Commentary
ACIM® Text, Chapter 13, Section X
ACIM® Text, Chapter 13, Section X
Release from Guilt
Paragraphs 9–14
Paragraphs 9–14
Paragraph 9
9. 1You who have been unmerciful to yourself [yourselves] do not remember your Father's Love. 2And looking without mercy upon your brothers, you do not remember how much you love Him.3Yet it is forever true. 4In shining peace within you is the perfect purity in which you were created. 5Fear not to look upon the lovely truth in you. 6Look through the cloud of guilt that dims your vision, and look past darkness to the holy place where you will see the light. 7The altar to your Father is as pure as He Who raised it to Himself. 8Nothing can keep from you what Christ would have you see. 9His Will is like His Father's, and He offers mercy to every child of God, as He would have you do.
• Study Question •
1. Paragraph 9
(a) In sentences 1 and 2, what has hid God's love for us from us, and what has hid our love for Him from us? (Compare with T-1.III.2:3,4.)
(b) (b) What dims our vision of the "lovely truth" in us, and what are we asked to do in regard to that "cloud?"
•
The next few paragraphs contrast the mercy of God with our harsh judgment, both of ourselves and of others, since the two go hand in hand. The ruthless judgment that fills our minds has crowded out any memory of the profundity and purity of God's Love for us (9:1). We are so callously critical of ourselves that we cannot even imagine that a being as pure as God could love us. We have such a low opinion of ourselves that we cannot hear the message of God's Love, no matter how loudly and clearly it is spoken.
Some years ago I was in a workshop when a single, short sentence moved me deeply. I don't recall exactly when or where it was, or who spoke the words, but I can remember quite clearly the effect they had on me: "Have mercy on yourself. Have mercy on yourself!" As I heard those words, they cut like a knife through the cords of self-judgment with which I had tied myself. I became aware, deeply aware, of how constantly and relentlessly I criticized myself and put myself down. The concept of being merciful toward myself simply melted me. My eyes overflowed with tears. It was as if a powerful, loving Presence were saying to me, "Allen! Oh, Allen! You're okay. Really! You really are a lovable man. Let yourself out of the jail, Allen." As I opened myself to that message, as the heart I had hardened toward myself melted once again, I found myself becoming aware of God's Love for me.
Just as mercy directed toward ourselves reawakens our awareness of God's Love for us, mercy directed toward others reawakens our awareness of our love for God (9:2). When we close our heart to God's creations (the people around us), we close our heart to God as well. The people who seem most bitter, most judgmental of others, and most angry at their sins, often end up angry at God. "People are so awful; how could God allow this to happen?" When forgiveness enters their lives, love for God revives in their hearts.
That's what this paragraph is about: Mercy. Compassion. The remainder of the paragraph speaks mostly about mercy toward ourselves, and recognizing the perfection of God's creation—which is what we are. To see this light we have to brush "the cloud of guilt" aside (9:6). Christ is within us to help us find the pure altar to God that lies within each of us—a place where God is honored, loved, worshipped, and remembered. The key to finding it is accepting mercy and giving it to everyone.
Paragraph 10
10. 1Release from guilt as you would be released. 2There is no other way to look within and see the light of love, shining as steadily and as surely as God Himself has always loved His Son.3And as His Son loves Him. 4There is no fear in love, for love is guiltless. 5You who have always loved your Father can have no fear, for any reason, to look within and see your holiness. 6Youcannot be as you believed you were. 7Your guilt is without reason because it is not in the Mind of God, where you are. 8And this is reason, which the Holy Spirit would restore to you. 9He would remove only illusions. 10All else He would have you see.11And in Christ's vision He would show you the perfect purity that is forever within God's Son.
• Study Question •
2. Paragraph 10
(a) What is the only way to look within and see love?
(b) We have believed we were sinful and guilty, but that cannot be true. Which sentence explains why not?
•
The preceding paragraph called upon us to "look upon the lovely truth" in ourselves (9:5). This paragraph tells us how we can do that. There is only one way, and that is the exercise of mercy, or in other words, the practice of forgiveness (10:1–2). Sentence 1 is a variant of the Golden Rule: "Do unto others as you would have them do unto you." It says that if we want to be forgiven, we need to forgive, which happens to be a message Jesus clearly implied in the words he taught us as part of the Lord's Prayer: "Forgive us our trespasses, as we forgive those who trespass against us." To me, however, the second sentence is remarkable because it flatly states "there is no other way" (10:2). If enlightenment can be said to consist in remembering the truth about our true nature, then this is a declaration that forgiveness is the onlypath to enlightenment. That's radical!
Not only does God love us; we love Him (10:3). We were reminded of our "intense and burning love for God" earlier in the chapter (T-13.III.2:8-9). We probably are not aware of the depth and power of our love for God, but it is there, buried under our guilt and our condemnation of others. We have believed awful things about ourselves, things that the Course assures us simply are not true (10:6); therefore, there is no reason to be afraid of looking within (10:5). All we will find, if we look calmly and carefully, is love.
We all feel guilty, but the guilt is something we are making up. God does not condemn us (10:7)[1]; how can we condemn ourselves? Freedom from guilt is the essence of sanity, while acceptance of guilt is the essence of insanity (10:8). This is the healing the Holy Spirit would bring into our minds. Toward the end of the Text, Jesus declares that this lesson, releasing our brothers from their guilt as the path to our own freedom, is all that the Course attempts to teach us:
Can you to whom God says, "Release My Son!" be tempted not to listen, when you learn that it is you for whom He asks release? And what but this is what this course would teach? And what but this is there for you to learn? (T‑31.VII.15:5‑7).
Paragraph 11
11. 1You cannot enter into real relationships [relationship]with any of God's Sons unless you love them all and equally.2Love is not special. 3If you single out part of the Sonship for your love, you are imposing guilt on all your relationships andmaking them unreal. 4You can love only as God loves. 5Seek not to love unlike Him, for there is no love apart from His.6Until you recognize that this is true, you will have no idea what love is like. 7No one who condemns a brother can see himselfas guiltless and in the peace of God. 8If he is guiltless and in peace and sees it not, he is delusional, and has not looked upon himself.9To him I say:
10Behold the Son of God, and look upon his purity and be still.11In quiet look upon his holiness, and offer thanks unto his Father that no guilt has ever touched him.
• Study Question •
3. If we see ourselves as guilty, and not in the peace of God, what solution does this paragraph offer to us?
•
To love some people more than others (special love) introduces the idea of guilt into relationships, because there must be some reason that we love some people less than we love others (11:2–3). Such reasons constitute condemnation and the perception of guilt. We can only love truly when we love as God loves, and He loves everyone equally, with no hint of guilt (11:1,4). If what we are calling love is not like God's Love—if it is special, and adjusts the amount of love given according to the amount of guilt perceived in the person, it isn't love; it is attack masquerading as love (11:5–6).
We cannot avoid losing our peace when we are condemning someone (11;7); we even use words such as, "What you are doing upsets me." To be upset is not to be peaceful. Condemning thoughts are attacking thoughts, whether we like to admit it or not. And when we hold attacking thoughts in our minds, we cannot avoid feeling some degree of guilt. So, at some level, when we condemn someone else, we perceive ourselves as guilty and lacking peace.
Now, the truth is that we are "guiltless in peace" as God created us (11:8). We are hallucinating when we see anything else. Since we see the opposite of the truth nearly all the time, we are, nearly all the time, delusional.
The words in italics at the end of the paragraph are words Jesus addresses to those of us suffering from the delusion of guilt and lack of peace. Notice that his first words do not address our guilt and upset directly; he points us to "the Son of God" (11:10). He is advising us to see our brothers and sisters as God's creations, holy and without guilt (11:11). In other words, the problem of guilt and lack of peace in us is best addressed by seeing the innocence and holiness of those around us.
Notice how the words of the next paragraph continue in the same vein, dealing with the same subjects. In my opinion, it was an editorial mistake to break the paragraph at this point. The first five sentences, clearly, are part of the message of Jesus to those caught up in guilt's delusion, so we will consider them in that light.
Paragraph 12
• Study Question •
4. In your own words, explain sentence 4.
•
Sentences 1 to 5, clearly, are part of Jesus' message to the deluded begun in 11:10. The "you" being spoken to is the person described in 11:8; the "he" being referred to is the Son of God, as represented by your brother or sister.
Try calling to mind a person whom you have recently condemned in your thoughts, for whatever reason. Think of that person, and then speak aloud 11:10-12:5, substituting that person's name where the words "he," "him," or "the Son of God" occur, and substituting "I" for "you." (Example: "No illusion that I have ever held against Robert has touched Robert's innocence.") It can be a powerful corrective to wrong thinking.
Think of this paragraph as Jesus speaking to us about us. Think of it also as you speaking to God about your brother. Everything said here is as true of you as it is true of your brother or sister; it is true of everyone. We are all the same in God's eyes; we are all that same, holy Son of God, whose worthiness of love is beyond question. It is an excellent practice exercise in applying the lesson of this section, that "in love of [Christ in your brother] is your guiltlessness" (12:4).
The final line of the paragraph can be understood as spoken by Jesus about each and every one of us, or it can be a line we speak about a particular brother or sister.
Paragraph 13
13. 1Like you, my faith and my belief are centered on what I treasure. 2The difference is that I love only what God loves withme, and because of this I treasure you beyond the value that you set on yourself [yourselves], even unto the worth that God has placed upon you. 3I love all that He created, and all my faith and my belief I offer unto it. 4My faith in you is as strong as all the love I give my Father. 5My trust in you is without limit, and without the fear that you will hear me not. 6I thank the Father for your loveliness, and for the many gifts that you will let me offer to the Kingdom in honor of its wholeness that is of God.
• Study Question •
5. Jesus, in his attitude toward us, is our example of holy relationship. Describe his attitude toward us, and tell how an awareness of this attitude affects you.
•
If we want a model for the proper attitude to have in a holy relationship, we need look no further than Jesus' attitude toward us. He has complete faith in us. He never doubts our innocence. He sees us as enormously worthy because God treasures us; he gauges his assessment of us upon God's assessment of us (13:2). He refuses to see us as guilty in any way. That is how we are to behave in all of our relationships.
Again, it would be a valuable exercise for each of us to recall an individual we are in relationship with, and to repeat these words as addressed to that person. We do this, not because we actually hold such attitudes towards one another, but to stimulate and evoke such an attitude within ourselves. Few of us could say that our trust in anyone is "without limit" (13:5), for instance. Yet that is how Jesus trusts us, and it is how we will trust one another when we have become like him.
I cannot help commenting on how these words affect me as I envision Jesus himself speaking them directly to me. He says his faith in me is as strong as "all the love I give my Father." I don't have that much faith in myself! Buthe does. He says he has no fear that I will not hear him; that's amazing! If you get nothing from this section of the Text, get this: Jesus, the perfected Son of God, has absolute faith in you. Let that rock you to the core.
Paragraph 14
14. 1Praise be to you who make the Father one with His Own Son. 2Alone we are all lowly, but together we shine with brightness so intense that none of us alone can even think of it.3Before the glorious radiance of the Kingdom guilt melts away, and transformed into kindness will never more be what it was.4Every reaction you experience will be so purified that it is fitting as a hymn of praise unto your Father. 5See only praise of Him in what He has created, for He will never cease His praise of you.6United in this praise we stand before the gates of Heaven where we will surely enter in our sinlessness [blamelessness]. 7God loves you. 8Could I, then, lack faith in you and love Him perfectly?
• Study Question •
6. What do you think is the meaning of the injunction in sentence 5?
•
The section ends with a paean of praise, not to God, but to those of us who "make the Father one with His Own Son" (14:1). That is what forgiveness and the practice of mercy does; it unites God and His Son. Jesus is praising us, because we have begun to learn to be merciful to ourselves, and merciful to others. We are taking part in the end of guilt. The disappearance of guilt allows our underlying unity to come to the forefront, and the light that shines out of that union is unimaginably brilliant (14;2).
As our guilt melts away, our every reaction becomes a hymn of praise to God (14:4). To me, that means that I respond to people around me with love and mercy, instead of attack and condemnation. Mercy is our praise to God because it is the recognition of His creation in our brothers and sisters (14:5). If God loves us unconditionally, and if God loves my brother unconditionally, can I do anything less? (14:7–8).
• Study Question •
7. In one or two short paragraphs, describe what seems to you to be the main message of this section. What spoke to you?
•
Answer Key
1. Paragraph 9.
a. In both cases, what prevents us from seeing God's Love is our own lack of mercy, that is, our attitude of condemnation.
b. The cloud of guilt dims our vision. We must disregard the thoughts that arise in our minds assigning guilt to others and to ourselves, if we want to discover our true being, which is as innocent as God created it.
2. Paragraph 10.
a. The only way to see past our own guilt to our loving nature is to release those around us from their guilt (10:1).
b. Sentence 10:7.
3. The solution to our guilt and lack of peace is to look on all brothers equally, to cease condemning any of them, and to see their perfect purity. Release everyone from guilt, and we will be released.
4. By loving the Son of God as manifested in all our brothers and sisters, we release him from all guilt; since we are also the Son of God, we thus release ourselves.
5. Jesus sees the great value given to us by God in creation. Based on what he knows to be true of us, he is confident that we will respond to God's call. His faith in me greatly increases my own confidence in myself, and helps me to believe that I indeed am deserving of his faith and trust.
6. It is urging us to look on our brothers and to see their worthiness, their holiness, their innocence. Just as we "praise" an artist when we admire his paintings, we "praise" God when we love His creations.
7. Summary: In all our relationships, the focus should be, not on projecting our guilt onto others, but on releasing others from their own guilt. Guilt is insane, unjust, and unreasonable, in everyone. Releasing our brothers from their guilt, and seeing them with love, is the only way to see the light of love in ourselves.
[1] "God does not forgive because He has never condemned" (W-pI.46.1:1).
ΧΙ. Η Ειρήνη των Ουρανών.
1. Η λήθη και ο ύπνος και ακόμα κι ο θάνατος γίνονται η καλύτερη συμβουλή του εγώ για την αντιμετώπιση της άγριας εισβολής της ενοχής που αντιλαμβάνεσαι εναντίον της ειρήνης. Εν τούτοις, κανένας δεν βλέπει τον εαυτό του σε σύγκρουση και κατεστραμμένο από έναν σκληρό πόλεμο, εκτός κι αν πιστεύει ότι και οι δυο αντίπαλοι στον πόλεμο είναι πραγματικοί. Εφόσον το πιστεύει αυτό πρέπει να διαφύγει, διότι ένας τέτοιος πόλεμος σίγουρα θα έδινε τέλος στην ειρήνη του νου του, κι έτσι θα τον κατέστρεφε. Αν όμως συνειδητοποιούσε μόνο ότι ο πόλεμος είναι ανάμεσα στις πραγματικές και μη πραγματικές δυνάμεις, θα μπορούσε να κοιτάξει τον εαυτό του και να δει την ελευθερία του. Κανένας δεν βρίσκει τον εαυτό του να καταστρέφεται και να συντρίβεται μέσα σε ατέλειωτες μάχες αν ο ίδιος τις αντιλαμβάνεται ως εξ ολοκλήρου δίχως νόημα.
2. Ο Θεός δεν θέλει ο Υιός Του να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, έτσι ο φανταστικός «εχθρός» του Υιού του είναι εξ ολοκλήρου μη πραγματικός. Δεν προσπαθείς παρά να διαφύγεις από αυτό που έχεις ήδη διαφύγει. Ο πόλεμος έχει τελειώσει. Διότι άκουσες τον ύμνο της ελευθερίας να ανυψώνεται στον Ουρανό. Η ευτυχία και η χαρά ανήκουν στον Θεό για την απελευθέρωσή σου, διότι δεν την έφτιαξες εσύ. Εν τούτοις, όπως δεν έφτιαξες την ελευθερία, έτσι δεν έφτιαξες ούτε ένα πόλεμο που θα μπορούσε να βάλει την ελευθερία σε κίνδυνο. Τίποτα καταστροφικό δεν υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει. Ο πόλεμος, η ενοχή, το παρελθόν έχουν φύγει όλα μαζί σαν ένα, προς την μη πραγματικότητα από την οποία προήλθαν.
3. Όταν είμαστε όλοι ενωμένοι στον Ουρανό, δεν θα δίνεις αξία σε τίποτα από αυτά που δίνεις αξία εδώ. Διότι τίποτα από αυτά στα οποία δίνεις αξία εδώ δεν το εκτιμάς ολοκληρωτικά, άρα δεν το εκτιμάς καθόλου. Η αξία βρίσκεται εκεί όπου την τοποθέτησε ο Θεός, και η αξία αυτού που εκτιμά ο Θεός δεν μπορεί να κριθεί, διότι έχει διασφαλιστεί. Έχει απόλυτη αξία. Απλά μπορεί να εκτιμηθεί ή όχι. Αν του αποδίδεις μερική αξία σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις την αξία του. Στον Ουρανό βρίσκονται όλα όσα δίνει αξία ο Θεός, και τίποτα άλλο. Ο Ουρανός είναι απόλυτα αδιαμφισβήτητος. Τα πάντα εκεί είναι ξεκάθαρα και φωτεινά, και προκαλούν μία ανταπόκριση. Δεν υπάρχει καθόλου σκοτάδι, ούτε αντίθεση. Δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση. Δεν υπάρχει καμία διακοπή. Υπάρχει μια αίσθηση ειρήνης τόσο βαθιά για την οποία κανένα όνειρο σε αυτό τον κόσμο δεν έχει φέρει ούτε την πιο αμυδρή φαντασία για το τι είναι.
4. Τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν μπορεί να δώσει αυτή την ειρήνη, διότι τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν μπορεί να μοιραστεί ολοκληρωτικά. Η τέλεια αντίληψη μπορεί απλά να σου δείξει αυτό που είναι ικανό να μοιραστεί ολοκληρωτικά. Μπορεί επίσης να σου δείχνει τα αποτελέσματα του μοιράσματος, όσο εσύ ακόμα θυμάσαι τα αποτελέσματα του μη μοιράσματος. Το Άγιο Πνεύμα δείχνει σιωπηλά την σύγκριση, γνωρίζοντας ότι τελικά θα Το αφήσεις να κρίνει την διαφορά για σένα, επιτρέποντάς Του να σου δείξει ποιο πρέπει να είναι αληθινό. Αυτό έχει τέλεια πίστη στη τελική σου κρίση, διότι γνωρίζει ότι θα την κάνει για λογαριασμό σου. Αν το αμφισβητείς αυτό, σημαίνει ότι αμφισβητείς ότι η αποστολή Του θα εκπληρωθεί. Πως είναι δυνατόν αυτό, αφού η αποστολή Του είναι από τον Θεό;
5. Εσύ που ο νους σου έχει σκοτεινιάσει από την αμφιβολία και την ενοχή, θυμήσου αυτό: ο Θεός έδωσε το Άγιο Πνεύμα σε σένα, και Του έδωσε την αποστολή να απομακρύνει όλες τις αμφιβολίες και κάθε ίχνος ενοχής που ο αγαπητός Του Υιός έθεσε στον εαυτό του. Η αποστολή Του είναι αδύνατον να αποτύχει. Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την επιτυχία αυτού που ο Θεός θέλει να πετύχει. Όποιες και να είναι οι αντιδράσεις σου στην Φωνή του Αγίου Πνεύματος, όποια φωνή και να επιλέξεις ν’ ακούς, όποιες παράξενες σκέψεις και να περνούν από το μυαλό σου, το Θέλημα του Θεού γίνεται. Εσύ θα βρεις την ειρήνη μέσα στην οποία σε έχει εξασφαλίσει ο Θεός, διότι Αυτός δεν αλλάζει τον Νου Του. Αυτός είναι σταθερός όπως η ειρήνη μέσα στην οποία διαμένεις, και την οποία σου υπενθυμίζει το Άγιο Πνεύμα.
6. Στον Ουρανό δεν θα θυμάσαι την αλλαγή και τις μεταβολές. Μόνο εδώ έχεις ανάγκη την σύγκριση. Η σύγκριση και οι διαφορές είναι αναγκαία διδακτικά βοηθήματα, διότι με αυτά μαθαίνεις τι να αποφεύγεις και τι να αναζητάς. Όταν το έχεις μάθει αυτό, θα βρεις την απάντηση που κάνει την ανάγκη για όλες τις διαφορές να εξαφανιστεί. Η αλήθεια έρχεται αυτόβουλα στους δικούς της. Όταν έχεις μάθει ότι ανήκεις στην αλήθεια, αυτή θα ρέει ανάλαφρα επάνω σου δίχως καμιά διαφορά κανενός είδους. Διότι δεν θα χρειάζεσαι καμία αντιπαραβολή για να σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό, και μόνο αυτό, είναι που θέλεις. Μην φοβάσαι πως το Άγιο Πνεύμα θα αποτύχει σε αυτό που Του έχει αναθέσει να κάνει ο Πατέρας σου. Η Θέληση του Θεού δεν μπορεί να αποτύχει σε τίποτα.
7. Έχε πίστη μόνο σε αυτό το πράγμα, και αυτό αρκεί: Ο Θεός θέλει να βρίσκεσαι στον Ουρανό, και τίποτα δεν μπορεί να σε κρατήσει μακριά από αυτόν, ή αυτόν από σένα. Όλες οι άγριες παρανοήσεις σου, οι πιο παράξενες φαντασιώσεις σου, και οι πιο σκοτεινοί σου εφιάλτες δεν σημαίνουν τίποτα. Δεν θα επικρατήσουν ενάντια στην ειρήνη που θέλει ο Θεός για σένα. Το Άγιο Πνεύμα θα επανορθώσει την σωφροσύνη σου διότι η παράνοια δεν είναι Θέλημα του Θεού. Αν αυτό αρκεί σε Αυτόν, είναι αρκετό και για σένα. Δεν θα κρατήσεις αυτό που ο Θεός θέλει να απομακρύνει, διότι αυτό διακόπτει την επικοινωνία με σένα με τον οποίο ο Θεός θέλει να επικοινωνεί. Η Φωνή Του θα ακουστεί.
8. Ο Επικοινωνιακός Σύνδεσμος που ο Θεός ο Ίδιος τοποθέτησε μέσα σου, και ενώνει το νου σου με τον δικό Του, δεν μπορεί να σπάσει. Εσύ μπορεί να πιστεύεις ότι θέλεις να σπάσει, κι αυτή η πεποίθηση όντως παρεμβαίνει στην βαθιά ειρήνη μέσα στην οποία γίνεται γνωστή η γλυκιά και συνεχής επικοινωνία που θέλει να μοιράζεται μαζί σου ο Θεός. Η ειρήνη θα είναι δική σου διότι η ειρήνη Του ακόμα ρέει προς εσένα από Αυτόν του Οποίου η Θέληση είναι η ειρήνη. Την έχεις τώρα. Το Άγιο Πνεύμα θα σε διδάξει πώς να την χρησιμοποιείς, κι επεκτείνοντάς την, να μάθεις ότι βρίσκεται μέσα σου. Ο Θεός θέλησε για σένα τον Ουρανό, και ποτέ δεν θα θελήσει τίποτα άλλο για σένα. Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει μόνο την δική Του Θέληση. Δεν υπάρχει περίπτωση ο Ουρανός να μην γίνει δικός σου, διότι ο Θεός είναι βέβαιος, κι αυτό που θέλει Αυτός είναι τόσο σίγουρο όσο είναι Αυτός.
9. Θα μάθεις για την σωτηρία διότι θα μάθεις πώς να σώζεις. Δεν θα είναι δυνατόν να αποκλείσεις τον εαυτό σου από αυτό που θέλει να σου διδάξει το Άγιο Πνεύμα. Η σωτηρία είναι τόσο σίγουρη όσο ο Θεός. Η δική Του βεβαιότητα αρκεί. Μάθε ότι ακόμα και ο πιο σκοτεινός εφιάλτης που ενοχλεί το νου του κοιμισμένου Υιού του Θεού δεν έχει καμιά δύναμη πάνω του. Αυτός θα μάθει το μάθημα της αφύπνισης. Ο Θεός τον προστατεύει και το φως τον περιβάλλει.
10. Είναι δυνατόν ο Υιός του Θεού να χαθεί μέσα στα όνειρα, αφού ο Θεός έχει τοποθετήσει μέσα του το χαρμόσυνο Κάλεσμα για να ξυπνήσει και να χαρεί; Δεν γίνεται να διαχωριστεί από αυτό που βρίσκεται μέσα του. Ο ύπνος του δεν θα αντέξει το Κάλεσμα προς αφύπνιση. Η αποστολή της λύτρωσης θα εκπληρωθεί τόσο σίγουρα όσο και η δημιουργία θα παραμένει αμετάβλητη σε όλη την αιωνιότητα. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις ότι ο Ουρανός είναι δικός σου για να γίνει έτσι. Είναι έτσι. Όμως, για να το γνωρίσεις, η Θέληση του Θεού πρέπει να γίνει αποδεκτή ως δική σου θέληση.
11. Το Άγιο Πνεύμα θα καταργήσει για λογαριασμό σου όλα αυτά που έχεις μάθει και διδάσκουν ότι αυτό που είναι αναληθές πρέπει να συμφιλιωθεί με την αλήθεια. Αυτή είναι η συμφιλίωση με την οποία το εγώ θα ήθελε να αντικαταστήσει την δική σου συμφιλίωση με την σωφροσύνη και την ειρήνη. Το Άγιο Πνεύμα έχει ένα πολύ διαφορετικό είδος συμφιλίωσης στο Νου Του για σένα, ένα που θα πραγματοποιήσει τόσο σίγουρα όσο το εγώ δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει αυτό που επιχειρεί. Η αποτυχία είναι του εγώ, όχι του Θεού. Από Αυτόν δεν μπορείς να απομακρυνθείς, και δεν υπάρχει περίπτωση το σχέδιο του Αγίου Πνεύματος που το προσφέρει στον καθένα, για την σωτηρία του καθενός, να μην επιτευχθεί τέλεια. Εσύ θα απελευθερωθείς, και δεν θα θυμάσαι τίποτα από όσα έφτιαξες που να μην είναι δημιουργημένο για σένα και από σένα σε ανταπόδοση. Διότι πώς μπορείς να θυμάσαι αυτό που ποτέ δεν ήταν αληθές, ή να μην θυμάσαι αυτό που από πάντα ήταν; Σ’ αυτή την συμφιλίωση με την αλήθεια, και μόνο με την αλήθεια, βρίσκεται η ειρήνη του Ουρανού.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΣΙΝΤΕΑ
ΔΙΟΡΘΩΣΗ -ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΛΛΥ ΠΑΛΑΝΤΖΙΔΟΥ
Study Guide and Commentary
ACIM® Text, Chapter 13, Section XI
ACIM® Text, Chapter 13, Section XI
The Peace of Heaven
This section is perhaps the strongest statement of reassurance in the Course; it can be characterized by its statement that, "There is no chance that Heaven will not be yours" (8:9). After the long look at our fear of redemption, our dark belief in the blackness of our own hearts, the insidious way that guilt has wormed its way into the very core of our beliefs about ourselves, and after the lengthy picture of our journey out of fear, to true perception, which still lies short of knowledge and of Heaven, Jesus seems to recognize that we need some strong words of encouragement that tell us that, however great the obstacles may seem, we can be certain of reaching the goal.
Paragraphs 1 & 2
1. 1Forgetfulness and sleep and even death become the ego's best advice for dealing with the perceived and harsh intrusion of guilt on peace. 2Yet no one sees himself in conflict and ravaged by a cruel war unless he believes that both "opponents" in the war are real. 3Believing this he must escape, for such a war would surely end his peace of mind, and so destroy him. 4Yet if he could but realize the war is between [forces that are] real and unrealpowers, he could look upon himself and see his freedom. 5No one finds himself ravaged and torn in endless battles if he himself perceives them as wholly without meaning [battle, which hehimself perceives as wholly without meaning].
2. 1God would not have His Son embattled, and so His Son's imagined "enemy" [which he made] is totally unreal. 2You are but trying to escape a bitter war from which you have escaped.3The war is gone. 4For you have heard the hymn of freedom rising unto Heaven. 5Gladness and joy belong to God for your release, because you made it not. 6Yet as you made not freedom, so you made not a war that could endanger freedom. 7Nothing destructive ever was or will be. 8The war, the guilt, the past are gone as one into the unreality from which they came.
• Study Question •
1. We experience ourselves "in conflict and ravaged by a cruel war" (1:2), with our peace of mind relentlessly attacked by guilt. What realization will enable us to see our freedom (see also T-14.III.13:4, 5[1])?
•
The ego deals with a threat to your peace of mind by attempting to escape from it (1:1). It tries to run from it. We're all too familiar with this pattern. We escape into movies, novels, TV, work, drugs, extreme sports, and sex. These things, licit or illicit, serve to dull and mask the mental pain of guilt. Some escape into unconsciousness; a few even think suicide will bring them relief. We have invented a myriad of ways to avoid guilt, none of which work. Much of our lives is spent trying, in one way or another, to free ourselves from our struggle with guilt.
When paragraph 1 speaks about our belief that we are at war, we have to ask ourselves: Who are we at war with? One participant in this war is real, but one is not (1:4). We may suppose that God is the real power, and we are the unreal one, but a more careful look (with a peek at the next paragraph, particularly 2:1) will help us to realize that it is the Son of God who is real, and an imaginary vengeful God who is unreal.
Guilt is terrifying because we imagine that God is angry and wants to punish us (see also W‑pI.170.10; W‑pI.196.5:1–5,10:5; and M-17.5:7–9)[2]. We think we are at war with God, but God isn't interested in battle (2:1). "The war is gone" (2:3). As the Apostle Paul once wrote, "Who will bring a charge against God's elect? God is the one who justifies; who is the one who condemns?" (Romans 8:33–34, NASB). "God is not angry" (T‑16.V.12:7). Instead, He is the one who is on our side, and "If God is for us, who is against us?" (Romans 8:31, NASB). How can we possible lose sleep over a non-existent battle with a God Who loves us with an endless love? (2:2). All it takes to free ourselves from the battle is the realization that God does not condemn us (1:4).
We cannot possibly free ourselves from guilt, but the good news is that we don't have to because God already did it (2:4–5). He did it by never condemning us in the first place. God did not start a war, and we cannot start one (2:6). If what God creates is eternal, then it cannot be destroyed. Hell is therefore impossible. Sentence 7 echoes the Text Introduction (T-In.2:2); the fundamental indestructibility of creation is the foundation of our freedom. Because of it, there is no war, no guilt, and no past, and there never has been (2:8).
• Study Question •
2. What two things does paragraph 2 say we did not make?
•
Paragraphs 3 & 4
3. 1When we are all united in Heaven, you will value nothingthat you value here. 2For nothing that you value here do you value wholly, and so you do not value it at all. 3Value is where God placed it, and the value of what God esteems cannot be judged, for it has been established. 4It is wholly of value. 5It can merely be appreciated or not. 6To value it partially is not to know its value. 7In Heaven is everything God values, and nothing else. 8Heaven is perfectly unambiguous. 9Everything is clear and bright, and calls forth one response. 10There is no darkness and there is no contrast. 11There is no variation.12There is no interruption. 13There is a sense of peace so deep that no dream in this world has ever brought even a dim imagining of what it is.
4. 1Nothing in this world can give this peace, for nothing in this world is wholly shared. 2Perfect perception can merely show you what is capable of being wholly shared. 3It can also show you the results of sharing, while you still remember the results ofnot sharing. 4The Holy Spirit points quietly to the contrast, knowing that you will finally let Him judge the difference for you, allowing Him to demonstrate which must be true. 5He has perfect faith in your final judgment, because He knows that He will make it for you. 6To doubt this would be to doubt that His mission will be fulfilled. 7How is this possible, when His mission is of God?
• Study Question •
3. This paragraph makes a dramatic contrast between "here" and "Heaven." List a few of the characteristics of Heaven that are completely unlike this world.
4. In what does the Holy Spirit have perfect faith, and why?
•
These two paragraphs speak of our shared identity, which we will know "when we are all united in Heaven" (3:1; 4:1–2). There is clearly some sense in which the individual self with which each of us identifies will cease to be a factor in Heaven. Lesson 93 in the Workbook tells us that the self we believe we are simply does not exist.[3] Our reality is a shared reality. As we read in the previous section, individual salvation does not exist: "It is not shared, and so it is not real" (T‑13.X.2:10). As of now, our entire outlook on life, the world, and God is based on our individuality. We relate to all else as something outside of our self. That separateness and isolation isn't real, according to the Course.
We simply cannot begin to imagine what the peace of Heaven is like (3:13), because all of our imagining is done from the perspective of the separate self. We have no concept of what it will mean to be identified with a shared Self; while we are in this world we never will know that. Imagine for a moment, as best you can, what it would be like to know the reality of our shared Self. In this world we tend to value things that benefit our individualself in some way; in Heaven, such things will hold no value for us at all (3:1).
Our belief in the reality of our separate self is a primary cause of our anxiety in this world (4:1). The peace of Heaven is what it is because it is wholly shared, but everything in this world is fragmented into separated parts. If peace is what we are seeking, therefore, we cannot find it in the things of the world, which is why we need to learn to shift our sense of values from earth to Heaven (3:1–7).
Note the parallel in these two paragraphs between what is wholly shared and what is wholly valued. It seems to imply that if something cannot be completely shared, it has no value, which certainly agrees with the line from T-13.X.2:10 that I quoted above. Something that is not real obviously has no value. Since sharing is what makes real things real, what cannot be shared has no value. If you think about it, nothing in this world can be perfectly shared, equally with everyone. Physical things simply cannot be shared in that way. The only realm where total sharing is possible is on the level of mind.[4] One aspect of what the Course is doing is shifting our sense of value from the physical world to the invisible world of spirit[5].
The very nature of this material world fosters a sense of ambivalence in us. We are in some kind of love/hate relationship with nearly everyone and everything when we relate from the perspective of the individual self. I may love my new car because of its sleek lines, the comfort of its seats, and the efficiency with which it transports me where I want to go. But if my car is too nice, some people will judge me for having it; some people will hate me for having it because I have it and they do not. The very things that give the car value, on the one hand, may be seen as embarrassing excess in another context. I love the house I live in for what it provides for me, but I hate it when I have to clean the gutters, or when it costs thousands of dollars to repaint, or when the heating bill goes through the roof.
As hard as it may be to comprehend, nothing in Heaven evokes such conflicted feelings (3:8–9). "Conflicted" is the key word. The ambivalence with which we respond to the world of separation keeps us in constant turmoil, pulled one way and pushed another. It is the total absence of such ambivalence in Heaven that establishes its unimaginable peace.
We are in the process of perfecting perception, which brings us gradually to a clear understanding of the contrast between what is shared and what is not shared (4:2,4). A retrained perception can facilitate our transition to the shared self, even while we still live in separate bodies (4:3). The Holy Spirit is guiding us to look past what is physically visible, including people's appearance and their faults, to perceive what is physically invisible, but much more real: the divinely created Self we all share. That is the mission God gave to Him, and He does not doubt His eventual success (4:5–7), despite the seeming stubborn resistance we display to His teaching. Eventually our valuing of this world will die away, and our valuing of Heaven will increase and strengthen until it is unwavering. If God decreed that He do this job, there can be no doubt that He will do it.
The way the Holy Spirit relates to us can be our model in relating to each other. In His faith in us we can see the very overlooking of our faults and failings that we are being taught to manifest. Just as He trusts that we will inevitably choose truth over error, we need to develop that same faith in each person we relate with. Each one has the Holy Spirit in them. Therefore, He will make the choice for them just as He will make it for us. "To doubt this would be to doubt that His mission will be fulfilled" (4:6).
Paragraph 5
5. 1You whose mind is [minds are] darkened by doubt and guilt, remember this: God gave the Holy Spirit to you, and gave Himthe mission to remove all doubt and every trace of guilt that His dear Son has laid upon himself. 2It is impossible that this mission fail. 3Nothing can prevent what God would haveaccomplished from accomplishment. 4Whatever your reactions to the Holy Spirit's Voice may be, whatever voice you choose to listen to, whatever strange thoughts may occur to you, God's Willis done. 5You will find the peace in which He has established you, because He does not change His Mind. 6He is invariable as the peace in which you dwell, and of which the Holy Spirit reminds you.
• Study Question •
5. (a) What is the mission given to the Holy Spirit by God?
(b) Why can this mission not fail?
(b) Why can this mission not fail?
•
The core argument of this section, in sentence 4:7 and in this paragraph, is that what God wills, and the tasks He assigns (whether to the Holy Spirit or to us), must be accomplished, simply because God is God. If God's Will cannot fail to be accomplished, then none of us can fail to awaken to full enlightenment—because that is His Will for us (5:1–3).
The injunction to each of us, when we suffer from "doubt and guilt" (5:1), is to remember that God wills our salvation and that His Will cannot fail. Our own weakness is a non-issue.[6] If we are able to overlook our own apparent weakness and to rest our gaze on God's strength and fidelity, our doubts will be quashed. (Lesson 92 in the Workbook gives an extended discussion of what it means to look past our own weakness to the strength of God within us.)
So our screw-ups don't matter, no matter how overwhelming and unfixable they may seem to be. "God's Will is done" (5:4), not "will be" but "is." I am so comforted by these words every time I read them! There are times when I have despaired of my own salvation. There are times when I have been quite sure of having heard the Holy Spirit telling me where to go, what to do, or what to say, and knowing that I deliberately chose to ignore Him; I preferred what my ego was saying. I gave in to the illusion of earthly satisfaction; I valued what I cannot keep instead of what I cannot lose. Or, I was afraid to do what He advised; I doubted His word; I didn't even think I could do it and so never even tried.
Have you had moments like that? If so, be comforted! Your unworthy "reactions to the Holy Spirit's Voice" have not nullified the Will of God. His Will was done before you reacted and His Will is done after you reacted. "He does not change His Mind" (5:5). Everything He chose to give you in creation still belongs to you, including the peace of God (5:6). We are being asked to remember the unvarying nature of what was given to us in creation, which is the basis of the true freedom from guilt that is celebrated throughout this chapter.
Paragraph 6
6. 1You will not remember change and shift in Heaven. 2You have need of contrast only here. 3Contrast and differences are necessary teaching aids, for by them you learn what to avoid and what to seek. 4When you have learned this, you will find the answer that makes the need for any differences disappear.5Truth comes of its own will unto its own. 6When you have learned that you belong to truth, it will flow lightly over you without a difference of any kind. 7For you will need no contrast to help you realize that this is what you want, and only this.8Fear not the Holy Spirit will fail in what your Father has given Him to do. 9The Will of God can fail in nothing.
• Study Question •
6. What is the purpose of contrast and differences in this world?
•
The learning process we are presently engaged in and surrounded by is rife with choices between things of varying value, and the appearance and disappearance of transient things. Even people come and go. The variety of our experiences is meant to teach us what is truly valuable to us and what is not (6:3). Once our lesson has been learned, however, we will no longer need these object lessons (6:2,4). In fact, we won't even remember them! (6:1). We will be so wrapped up in a direct experience of truth that nothing else will enter our minds.
In the meantime, however, we need to accept the constant barrage of choices between things that seem to be of varying value, in the interest of learning that nothing purely of this world really matters at all. What matters is our true nature. What matters is spirit. What matters is what God created, and nothing we have made is worth anything, to us or to anyone else. The vicissitudes of daily life are meant to teach us that lesson, and that is their only value.
When we have learned what we do not want, what we do want will make itself known to us (6:5). We won't need to seek truth; it will seek us. Truth is so supremely valuable that we will have no need to weigh its worth against the value of anything else. Once we connect to the truth we are hooked on it. We will reach a point at which we want nothing but the truth (6:7). If reaching that point is God's Will for us, and it surely is, then we will reach it (6:8–9).
Meanwhile, we can patiently go through our learning process, knowing that the outcome is foreordained: "Those who are certain of the outcome can afford to wait, and wait without anxiety" (M-4.VIII.1:1). To me, the primary purpose of a section like this is to foster such a patient faith. Without that, the learning will be impeded. The more patient we are, the more quickly we will learn.
Paragraph 7
7. 1Have faith in only this one thing, and it will be sufficient: God wills you be in Heaven, and nothing can keep you from it, or itfrom you. 2Your wildest misperceptions, your weird imaginings, your blackest nightmares all mean nothing. 3They will not prevail against the peace God wills for you. 4The Holy Spirit will restore your sanity because insanity is not the Will of God. 5If that suffices Him, it is enough for you. 6You will not keep what God would have removed, because it breaks communication with you with whom He would communicate. 7His Voice will be heard.
• Study Question •
7. (a) What one thing are we asked to have faith in?
(b) What is your personal response to this paragraph; what does it mean to you?
(b) What is your personal response to this paragraph; what does it mean to you?
•
If we think of the final destination of faith as being "in Heaven," then surely God must want that for us. Certainly He does not will for us to go to hell! During my days in traditional Christian churches, I often struggled with questions about this issue. How could a loving God send anyone to hell? If God wills for everyone to be with Him in Heaven, how could the will of an almighty God ever be thwarted by the devil? How could it be that only a small minority, a "remnant," would be saved? Eventually I came to what seems to be the only logical conclusions: A loving God would never sendanyone to hell. His Will cannot be thwarted, and therefore there is no devil and no hell. Not just a remnant, but every last aspect of creation will be (and in fact already is) saved.
Sentence 1 tells us that faith in this truth is all we need. We may wonder, "All we need for what?" I believe Jesus means that this one confidence is all we need in order to be patient with the learning process, no matter how long it takes, no matter how huge the obstacles, no matter how great our resistance. As long as we remember that God's Will, which is immutable, is that we be in Heaven, nothing that seems to get in the way, nothing that threatens to keep us in darkness, and no perceived weakness in ourselves, can keep us out! We will get there (7:2–3). No matter what, we will achieve enlightenment.
I think we all have had nightmares of self-doubt when it comes to the spiritual life. In our first exposure to spiritual ideas, it all seems so wonderful! But then, as we begin to recognize the depths to which the ego has sunk its roots in us, we start to despair: Will we ever make it? Will we ever transcend our ego? The Course offers wonderful assurance in response to such doubts. It tells us they "mean nothing" (7:2). If God wills to remove the barriers our egos have placed between Him and us, those barriers are history (7:4–6). It does not matter how imposing those barriers seem to be; our union with God exists now, has always existed, and will forever exist, and every one of us—including the person you are most dubious about, perhaps yourself—will enjoy the full awareness of that glorious communion and communication with God reported by the greatest saints and sages such as Jesus or Buddha. Those saints and sages were simply among the first to rediscover the truth of what belongs to us all, an inheritance that is promised and underwritten by God Himself.
Paragraph 8
8. 1The communication link that God Himself placed within you, joining your mind[s] with His, cannot be broken. 2You may believe you want it broken, and this belief does interfere with the deep peace in which the sweet and constant communication God would share with you is known. 3Yet His channels of reaching out cannot be wholly closed and separated from Him.4Peace will be yours because His peace still flows to you from Him Whose Will is peace. 5You have it now. 6The Holy Spirit will teach you how to use it, and by extending [projecting] it, to learn that it is in you. 7God willed you Heaven, and will always will you nothing else. 8The Holy Spirit knows only of His Will. 9There is no chance that Heaven will not be yours, for God is sure, and what He wills is as sure as He is.
• Study Question •
8. God is constantly radiating His peace to us. How can we learn that this peace is still in us?
•
The Holy Spirit is God's covert secret agent (8:1). He works within our minds, which are clouded by the ego, bringing us constantly toward clarity. Our belief that separation from God is desirable can block the constant outflow of God's peace, so that we are unaware of it although we "have it now" (8:2,4–5). Yet, because of the Holy Spirit we "cannot be wholly closed and separated from" God (8:3).
The way that we become aware of the already-present peace is by usingit, which means extending it to others (8:6). As we have already noticed, this is the primary lesson the Course seems to be teaching in this chapter: Extension is the way. This paragraph refers to us as "His channels of reaching out" (8:3). That clearly implies that you and I are the means through which God extends Himself. We are the agents through whom He carries out His Will, and unless there is some power capable of overthrowing the Will of God, we will be those agents, carrying out His Will and expressing His Being throughout the universe. We will be in Heaven, and Heaven will flow through us (8:9).
The final sentence of the paragraph is one of my favorites: I love the words "no chance" (8:9). Will I fail to awaken to God? No chance! Will I fail to express God's Love adequately? No chance! Will my ego keep me forever bogged down in spiritual mediocrity? No chance!
Paragraph 9
9. 1You will learn salvation because you will learn how to save.2It will not be possible to exempt yourself from what the Holy Spirit wants [wills] to teach you. 3Salvation is as sure as God. 4His certainty suffices. 5Learn that even the darkest nightmare that disturbs the mind of God's sleeping Son holds no power over him.6He will learn the lesson of awaking. 7God watches over him and light surrounds him.
• Study Question •
9. What does this paragraph say about your darkest nightmare?
•
The lesson of extension is driven home even further here (9:1). The way to be saved is to learn how to save others. That is "the lesson of awaking" that Jesus promises we will learn (9:6). We saw this lesson spelled out in an earlier section: We learn to awaken by waking others.[7] We cannot avoid learning this lesson (9:2). We may fight and kick and scream, we may try to substitute other ways to find salvation, but this is the only way there is.[8]God wills salvation for everyone; learning this lesson is the only way to be saved; therefore, everyone will learn to extend God's peace to others and to help them awaken to their own divine inheritance.
The "darkest nightmare" cannot keep us from awakening. That is true for you, for me, and for everyone we encounter. Some of us have pretty dark nightmares, too! I recently talked with a young man I've known since he was born, with whom I'd been out of touch for about six years. He was a bright, intelligent youngster with a spiritual orientation. When he was sixteen, he played a key role in introducing me to "A Course in Miracles." But as he entered his twenties he became troubled and plagued with uncertainties.
I learned that over the past several years, he has spent six months homeless, on the streets. He experienced a major psychotic break. He was diagnosed with multiple psychiatric disorders and is taking medication for his problems, probably for the rest of his life (unless a miracle intervenes). He is currently living on disability. As I listened to his litany of woes, I felt overwhelmed and very nearly hopeless. I did feel that there was utterly nothing I could say or do that would help him, except to accept him as a human being worthy of my attention and my love.
Jesus is reassuring us that even nightmares of this magnitude hold no power over us. My young friend "will learn the lesson of awaking" (9:6). And so will I.
Paragraph 10
10. 1Can God's Son lose himself in dreams, when God has placed within him the glad call to waken and be glad? 2He cannot separate himself from what is in him. 3His sleep will not withstand the call to wake. 4The mission of redemption will be fulfilled as surely as the creation will remain unchanged throughout eternity. 5You do not have to know that Heaven is yours to make it so. 6It is so. 7Yet to know it, the Will of God must be accepted as your will. [But the will of God must be accepted asyour will, to know it.]
• Study Question •
10. What added reason for certainty and assurance does this paragraph give?
•
As if the assurance of God's immutable Will, the imperative teaching mission of the Holy Spirit, the unbroken link between us and God, and God's own certain knowledge were not enough, this paragraph offers yet another reason for certainty: Within each of us there is an irresistible "call to waken" (10:1). This is another aspect of the work of the Holy Spirit (T-5.II.2:2). I've noticed that, in my worst moments of turning away from God, I simply can't be happy in doing it. There is in my heart an undying attraction to God. This, to me, seems like the reserve anchor that holds me from drifting too far away. Even when my mind has been filled with rebellion, something in my heart was saying, "No, I cannot give up God!"
We simply can't get rid of this inner attraction; it's God's homing beacon. It's an inner compass that always points to God, no matter what we do. The Kingdom of God is within us; we cannot rid ourselves of it (10:2).
Perhaps a better analogy than homing beacon or compass is an alarm clock. After all, this is something that is calling us to wake up! Several years ago (before iPhones) I began using a PDA, a handheld computer. One of its neat features was the ability to set appointments or "to do" items with alarms, which can be anything from a few gentle beeps to a raucous, seemingly endless rendition of the theme from "Raiders of the Lost Ark." Many different programs offer the ability to set alarms, and being the techno-geek that I am, I downloaded all of them from the Internet and tried them out. At one point I had an alarm that had somehow been mistakenly set at midnight. It went off every night after I had fallen asleep, and for days I could not find what program was triggering it. Finally, I found it, and I was able to turn it off. We cannot, thankfully, turn off the Holy Spirit! We may think that spiritually we can sleep through anything, but this is an alarm that will even wake the dead.
Heaven is ours whether we know it or not (10:5–6), and whether or not, at the moment, we want it! If we don't want it, we don't know we have it; we are still learning to realize not only that we want Heaven, but that Heaven is everything we want. It is our will. Then, when we know that, we will know we have it (10:7).
Paragraph 11
11. 1The Holy Spirit will [cannot fail to] undo for you everything you have learned that teaches that what is not true must be reconciled with truth. 2This is the reconciliation [which]the ego would substitute for your reconciliation to sanity and to peace. 3The Holy Spirit has a very different kind of reconciliation in His Mind for you, and one He will effect as surely as the ego will not effect what it attempts. 4Failure is of the ego, not of God.5From Him you cannot wander, and there is no possibility that the plan the Holy Spirit offers to everyone, for the salvation ofeveryone, will not be perfectly accomplished. 6You will be released, and you will not remember anything you made that was not created for you and by you in return. 7For how can you remember what was never true, or not remember what has always been? 8It is this reconciliation with truth, and only truth, in which the peace of Heaven lies.
• Study Question •
11. (a) What is the reconciliation the ego attempts to offer us, and by contrast, what is the reconciliation offered to us by the Holy Spirit?
(b) What is the inevitable outcome of the ego's program?
(b) What is the inevitable outcome of the ego's program?
•
Opposites cannot be reconciled,[9] although that is what the ego is constantly trying to do (11:1). It teaches us that somehow death is part of life. It contends that we have to accept sickness and limitation as our lot in life. It tries to make its illusions as real as God's reality. The ego's kind of reconciliation consists of compromise. The Holy Spirit overthrows all such concepts, which are doomed to failure (11:3–4).
The Holy Spirit's reconciliation does not try to bring opposites together; it realigns us with sanity and peace (11:2). It does not make us compatible with truth and peace; it reveals our inherent compatibility. This kind of reconciliation is certain to succeed, as this section has constantly hammered home (11:3). God's plans never fail; the ego's plans always fail (11:4–5). God's plan is to save everyone, so everyone will be saved (11:5).
Therefore, "you will be released" (11:6). End of story. Let's all take a deep breath and repeat those words to ourselves, using "I" instead of "you." Repeat them a dozen times or so until they begin to sink in just a little bit.
When God releases us from our illusions, we will not even remember them (11:6). Our peace in Heaven will not be marred by any memory of the pain we have made for ourselves; "God Himself shall wipe away all tears" (W‑pII.301.Title). All these things never existed in reality, and so there is nothing in them to be remembered (11:7). Our minds will be filled instead "with truth, and only truth" (11:8). We will recognize the reality of what is real, and nothing else, which consists of what God created or what we created with Him. These are the things that are eternal, and that are shared. There is no conflict in them and they have no opposite. It is in learning to value only these things that we find our peace.
• Study Suggestion •
12. Make a list of the ten most reassuring sentences or phrases from this section.
•
Answer Key
1. The realization that one of the combatants in the "war" is imaginary; that is, that guilt is completely unreal and has no justification.
2. Our freedom or any real threat to it.
3. Heaven has completely different values. There is no question about what to value or how much to value it; there is no duality in Heaven, and therefore no opposites to choose between. There is no darkness, no contrast, no variation, no interruption; just constant, unimaginably deep peace.
4. He has perfect faith that our final choice will be for union with Christ, rather than a separate ego. His faith in that outcome is based upon His knowledge that He, Himself, will be responsible for it.
5. (a) To eradicate doubt and guilt from our minds.
(b) Because nothing can impede God's Will.
(b) Because nothing can impede God's Will.
6. They help us identify what is desirable and what is undesirable; they teach us that truth is all that we want.
7. (a) That God wills for us to be in Heaven, and nothing can keep us from it.
(b) (Opinion) The paragraph gives me tremendous comfort and reassurance that all the things I am afraid will keep me from Heaven cannot do so.
(b) (Opinion) The paragraph gives me tremendous comfort and reassurance that all the things I am afraid will keep me from Heaven cannot do so.
8. By allowing the Holy Spirit to teach us how to use peace, and how to extend it to others.
9. It has no power over me.
10. The call to awaken that has been placed within us. We cannot lose something that is part of us. What is more, that something is broadcasting an irresistible and inescapable wake-up call.
11. (a) The ego tries to reconcile truth and falsehood. The Holy Spirit reconciles us to truth; He undoes our faith in lies and illusions.
(b) The ego's program will inevitably fail; God's will succeed.
(b) The ego's program will inevitably fail; God's will succeed.
12. Summary: Ten reassuring sentences or phrases. This is just my selection, more than ten:
· 4:5
· 5:1–2
· 5:3
· 5:4–5
· 6:8–9
· 7:1
· 7:2–3
· 7:6–7
· 8:4–5
· 8:9
· 9:2–6
· 10:2–6
· 11:4–6
[1] "The Holy Spirit knows that all salvation is escape from guilt. You have no other "enemy," and against this strange distortion of the purity of the Son of God the Holy Spirit is your only Friend" (T-14.III.13:4-5).
[2] "Where does the totally insane belief in gods of vengeance come from? Love has not confused its attributes with those of fear. Yet must the worshippers of fear perceive their own confusion in fear's "enemy"; its cruelty as now a part of love. And what becomes more fearful than the Heart of Love Itself? The blood appears to be upon His Lips; the fire comes from Him. And He is terrible above all else, cruel beyond conception, striking down all who acknowledge Him to be their God" (W-pI.170.10:1–6).
"The dreary, hopeless thought that you can make attacks on others and escape yourself has nailed you to the cross. Perhaps it seemed to be salvation. Yet it merely stood for the belief the fear of God is real. And what is that but hell? Who could believe his Father is his deadly enemy, separate from him, and waiting to destroy his life and blot him from the universe, without the fear of hell upon his heart?" (W-pI.pI.196.5:1–5).
"And thus a god outside yourself became your mortal enemy; the source of fear" (W-pI.pI.196.10:5).
"And herein lies the birthplace of guilt. Who usurps the place of God and takes it for himself now has a deadly "enemy." And he must stand alone in his protection, and make himself a shield to keep him safe from fury that can never be abated, and vengeance that can never be satisfied" (M-17.5:7-9).
[3] "The self you made is not the Son of God. Therefore, this self does not exist at all. And anything it seems to do and think means nothing. It is neither bad nor good. It is unreal, and nothing more than that" (W-pI.93.5:1-5).
[4] "…only the mind is real, because only the mind can be shared" (T-6.V.3:2).
[5] "Miracles transcend the body. They are sudden shifts into invisibility, away from the bodily level. That is why they heal." (T-1.I.16:1-17:3).
"Miracles reawaken the awareness that the spirit, not the body, is the altar of truth. This is the recognition that leads to the healing power of the miracle." (T‑1.I.19:1-20:2).
"Miracles praise God through you. They praise Him by honoring His creations, affirming their perfection. They heal because they deny body-identification and affirm spirit-identification." (T-1.I.28:1-29:3).
[6] "…you cannot fail in your efforts to achieve the goal of the course. You will see because it is the Will of God. It is His strength, not your own, that gives you power. And it is His gift, rather than your own, that offers vision to you" (W-pI.42.1:2-5).
"It is not by trusting yourself that you will gain confidence. But the strength of God in you is successful in all things.
"The recognition of your own frailty is a necessary step in the correction of your errors, but it is hardly a sufficient one in giving you the confidence which you need, and to which you are entitled. You must also gain an awareness that confidence in your real strength is fully justified in every respect and in all circumstances" (W-pI.47.5:3-6:2).
[7] "You are not yet awake, but you can learn how to awaken. Very simply the Holy Spirit teaches you to awaken others. As you see them waken you will learn what waking means, and because you have chosen to wake them, their gratitude and their appreciation of what you have given them will teach you its value" (T-9.VI.5:1-3).
[8] "The way to God is through forgiveness here" (W-pII.256.1:1).
"Release from guilt as you would be released. There is no other way to look within and see the light of love, shining as steadily and as surely as God Himself has always loved His Son. " (T-13.X.10:1-2).
[9] "The branch that bears no fruit will be cut off and will wither away. Be glad! The light will shine from the true Foundation of life, and your own thought system will stand corrected. It cannot stand otherwise. You who fear salvation are choosing death. Life and death, light and darkness, knowledge and perception, are irreconcilable. To believe that they can be reconciled is to believe that God and His Son can not. Only the oneness of knowledge is free of conflict." (T‑3.VII.6:1-8).
"All magic is an attempt at reconciling the irreconcilable. All religion is the recognition that the irreconcilable cannot be reconciled" (T-10.IV.1:1-2).
(T-3.VII.6; T-10.IV.1:1–2),
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου