Η ΕΛΞΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

 Η Έλξη του Πόνου

9. Ο δικός σου μικρός ρόλος δεν είναι παρά να δώσεις στο Άγιο Πνεύμα ολόκληρη την ιδέα της θυσίας. Και να δεχτείς την ειρήνη που δίνει στην θέση της, δίχως τα όρια που θα αναχαίτιζαν την επέκτασή της, κι έτσι θα περιόριζαν την δική σου επίγνωση γι’αυτήν. Διότι ό,τι δίνει Αυτό πρέπει να επεκτείνεται αν θέλεις να έχεις την απεριόριστη δύναμή του, και να την χρησιμοποιήσεις για την απελευθέρωση του Υιού του Θεού. Δεν είναι η ειρήνη που θα ήθελες να ξεφορτωθείς, κι έχοντάς την δεν μπορείς να την περιορίσεις. Αν η ειρήνη είναι άστεγη, το ίδιο είσαι κι εσύ κι εγώ. Και Εκείνος που είναι ο οίκος μας είναι άστεγος όπως κι εμείς. Αυτή είναι η επιθυμία σου; Θα ήθελες να είσαι πάντα ένας περιπλανώμενος  σε αναζήτηση της ειρήνης; Θα ήθελες να επενδύεις την ελπίδα ειρήνης κι ευτυχίας σε κάτι που πρέπει να αποτύχει;

10. Η πίστη στο αιώνιο πάντα δικαιώνεται, διότι το αιώνιο  είναι παντοτινά καλοσυνάτο, με απεριόριστη υπομονή και ολοκληρωτικά στοργικό. Θα σε δεχτεί ολοκληρωτικά, και θα σου δώσει ειρήνη. Όμως μπορεί να ενωθεί μόνο με ό,τι βρίσκεται σε ειρήνη μέσα σου, αθάνατο  όπως και το ίδιο. Το σώμα δεν μπορεί να σου φέρει ούτε ειρήνη ούτε αναταραχή·  ούτε χαρά ούτε πόνο. Είναι ένα μέσο, και όχι ένας σκοπός. Δεν έχει κανένα σκοπό από μόνο του, αλλά μόνο αυτόν που του δίδεται. Το σώμα θα φαίνεται πως είναι οτιδήποτε αποτελεί το μέσον προς αναζήτηση του στόχου που του αποδίδεις. Μόνο ο νους μπορεί να θέσει ένα σκοπό, και μόνο ο νους μπορεί να δει το μέσον για την  επίτευξή του και να δικαιολογήσει την χρήση του. Η ειρήνη και η ενοχή είναι και οι δύο καταστάσεις του νου, προς επίτευξη. Και αυτές οι καταστάσεις είναι το σπίτι του συναισθήματος που τις επικαλείται, και επομένως είναι συμβατό μαζί τους.

11. Αλλά σκέψου ποια είναι η κατάσταση  που είναι συμβατή με σένα. Εδώ είναι η επιλογή σου, και είναι ελεύθερη. Αλλά όλα όσα εμπεριέχονται σε αυτήν θα έρθουν με αυτή, και αυτό που νομίζεις ότι είσαι ποτέ δεν μπορεί να είναι ξέχωρο από αυτήν. Το σώμα είναι ο μεγάλος φαινομενικός προδότης της πίστης. Σε αυτό βρίσκεται η απογοήτευση και οι σπόροι της απιστίας, αλλά μόνο αν του ζητήσεις αυτό που δεν μπορεί να δώσει. Μπορεί το λάθος σου να είναι λογική αιτία για την θλίψη και την απογοήτευση, και για την επίθεση εκδίκησης εναντίον αυτού που σε απογοήτευσε; Μην χρησιμοποιείς το σφάλμα σου σαν δικαιολογία για την απιστία σου. Δεν έχεις αμαρτήσει, αλλά έχεις κάνει λάθος ως προς το τι αξίζει την πίστη σου. Και η διόρθωση του λάθους σου θα σου δώσει λόγο για την πίστη.

12. Είναι αδύνατον να αναζητάς την ευχαρίστηση μέσω του σώματος και να μην βρίσκεις πόνο. Είναι βασικό αυτή η σχέση να γίνει κατανοητή, διότι είναι μια σχέση που το εγώ βλέπει ως απόδειξη της αμαρτίας. Δεν είναι πραγματικά καθόλου σωφρονιστική. Δεν είναι παρά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ταύτισης του εαυτού σου με το σώμα, που  είναι η πρόσκληση προς τον πόνο. Διότι προσκαλεί τον φόβο να εισέλθει και να γίνει ο σκοπός σου. Η έλξη της ενοχής πρέπει να εισέλθει μαζί του, και ο φόβος κατευθύνει το σώμα να κάνει κάτι που είναι οδυνηρό. Θα πάρει μέρος στον πόνο όλων των ψευδαισθήσεων, και η ψευδαίσθηση της ευχαρίστησης θα είναι η ίδια με τον πόνο.

13. Δεν είναι αναπόφευκτο; Κάτω από τις εντολές του φόβου το σώμα θα επιδιώκει την ενοχή, υπηρετώντας τον αφέντη του οποίου η έλξη προς την ενοχή συντηρεί ολόκληρη την ψευδαίσθηση της ύπαρξής του. Αυτή, λοιπόν, είναι η έλξη του πόνου. Όταν κυβερνάται από αυτή την αντίληψη το σώμα γίνεται ο υπηρέτης του πόνου, αναζητώντας τον πιστά και υπακούοντας την ιδέα ότι ο πόνος είναι ευχαρίστηση. Αυτή είναι η ιδέα που υποβόσκει σε όλες τις ισχυρές επενδύσεις του εγώ στο σώμα. Και αυτή την παρανοϊκή σχέση είναι που κρατά κρυμμένη, και όμως την τρέφει. Εσένα σε διδάσκει ότι η ευχαρίστηση του σώματος είναι ευτυχία. Όμως στον εαυτό του ψιθυρίζει, «είναι θάνατος.»

14. Γιατί θα πρέπει να το σώμα να σημαίνει κάτι για σένα; Σίγουρα αυτό από το οποίο είναι φτιαγμένο δεν είναι πολύτιμο. Και το ίδιο σίγουρα δεν έχει κανένα συναίσθημα. Μεταδίδει σε σένα τα συναισθήματα που θέλεις. Όπως κάθε μέσον επικοινωνίας το σώμα δέχεται και στέλνει τα μηνύματα που του δίδονται. Δεν έχει συναισθήματα γι αυτά. Όλα τα συναισθήματα με τα οποία επενδύονται τα μηνύματα δίδονται από τον αποστολέα και τον αποδέκτη. Και το εγώ και το Άγιο Πνεύμα το αναγνωρίζουν αυτό, και τα δύο επίσης αναγνωρίζουν ότι εδώ ο αποστολέας και ο παραλήπτης είναι ο ίδιος. Το Άγιο Πνεύμα στο λέει αυτό με χαρά. Το εγώ το αποκρύπτει, διότι δεν θέλει να το γνωρίζεις. Ποιος θα έστελνε μηνύματα μίσους κι επίθεσης αν καταλάβαινε ότι τα στέλνει στον εαυτό του;. Ποιος θα κατηγορούσε, θα ενοχοποιούσε και θα καταδίκαζε τον εαυτό του;  

15. Τα μηνύματα του εγώ πάντα στέλνονται μακριά από σένα, με την πεποίθηση ότι για το μήνυμα της επίθεσης και της ενοχής κάποιος άλλος εκτός από σένα θα υποφέρει. Και ακόμα κι αν υποφέρεις κι εσύ, κάποιος άλλος θα υποφέρει περισσότερο. Ο μεγάλος απατεώνας  αναγνωρίζει ότι δεν είναι έτσι, αλλά σαν εχθρός της «ειρήνης», σε προτρέπει να στείλεις έξω όλα σου τα μηνύματα μίσους και να ελευθερωθείς. Και για να σε πείσει ότι αυτό είναι δυνατόν, στέλνει το σώμα σε αναζήτηση του πόνου στην επίθεση εναντίον κάποιου άλλου, ονομάζοντάς το αυτό ευχαρίστηση και προσφέροντάς το σε σένα ως ελευθερία από την επίθεση.

16. Μην ακούς την παραφροσύνη του, και μην πιστεύεις ότι το αδύνατον είναι αληθινό. Μην ξεχνάς ότι το εγώ έχει αφιερώσει το σώμα στον στόχο της αμαρτίας, και τοποθετεί σε αυτό όλη του την πίστη ότι μπορεί να επιτευχθεί. Οι θλιμμένοι μαθητές του ψάλλουν διαρκώς τον ύμνο του σώματος, σε μια επίσημη τελετή της  εξουσίας του εγώ. Ούτε ένας δεν πρέπει να υπάρχει που να πιστεύει ότι η υποχώρηση στην έλξη της ενοχής είναι η διαφυγή από τον πόνο. Ούτε ένας δεν πρέπει να υπάρχει που να θεωρεί το σώμα ως ταυτότητά του, χωρίς το οποίο θα πέθαινε, και ωστόσο και  μέσα σε αυτό ο θάνατος του είναι εξίσου αναπόφευκτος.

17. Δεν έχει δοθεί στους μαθητές του εγώ να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους στον θάνατο. Η ελευθερία τους προσφέρεται αλλά δεν την έχουν δεχτεί, και ό,τι προσφέρεται πρέπει να γίνει επίσης αποδεκτό, για να δοθεί αληθινά. Διότι το Άγιο Πνεύμα, είναι, επίσης, ένα μέσον επικοινωνίας, που λαμβάνει από τον Πατέρα και προσφέρει τα μηνύματά Του στον Υιό.  Το Άγιο Πνεύμα είναι, όπως το εγώ, και ο αποστολέας και ο παραλήπτης. Διότι ό,τι στέλνεται μέσω Αυτού επιστρέφει σε Αυτό, αναζητώντας τον εαυτό του σε όλη την διαδρομή, και βρίσκοντας αυτό που αναζητά. Έτσι το εγώ βρίσκει τον θάνατο που αναζητά, επιστρέφοντας τον σε εσένα.