Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Επίλογος


Επίλογος
Οι πληροφορίες, που περιέχονται στο βιβλίο αυτό για την ύπαρξη και τη ζωή των ψυχών μετά το φυσικό θάνατο, αντιπροσωπεύουν την πιο μεστή νοήματος εξήγηση που έχω βρει στη ζωή μου στο ερώτημα γιατί βρισκόμαστε εδώ. Όλα τα χρόνια της αναζήτησής μου, που προσπαθούσα να ανακαλύψω το νόημα της ζωής, δεν με είχαν προετοιμάσει ούτε κατά διάνοια για τη στιγμή κατά την οποία ένας από τους πελάτες μου, στη διάρκεια μιας ύπνωσης, άνοιξε τελικά την πόρτα σ' έναν αιώνιο κόσμο. Ο πιο παλιός μου φίλος είναι σήμερα ένας καθολικός ιερέας. Όταν ήμασταν μικροί και περπατούσαμε μαζί στις πλαγιές και στις παραλίες τού Λος Άντζελες, κάναμε πολλές φιλοσοφικές συζητήσεις, είχαμε όμως αγεφύρωτες διαφορές στις πνευματικές μας απόψεις. Κάποτε μου είπε: «Νομίζω ότι χρειάζεται θάρρος για να είσαι άθεος και να μην πιστεύεις σε τίποτα άλλο πέρα απ' αυτήν τη ζωή».
Δεν το έβλεπα έτσι τότε, αλλά και για πολλά χρόνια ακόμα. Από τα πέντε μου χρόνια, οι γονείς μου με έστελναν εσωτερικό σε σχολεία στρατιωτικής κατεύθυνσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τα συναισθήματα της εγκατάλειψης και της μοναξιάς ήταν τόσο έντονα ώστε δεν πίστευα σε καμία ανώτερη δύναμη πέρα από τον εαυτό μου. Τώρα διαπιστώνω ότι μου δινόταν με ανεπαίσθητους τρόπους δύναμη, που δεν μπορούσα να εντοπίσω. Ο φίλος μου κι εγώ εξακολουθούμε να προσεγγίζουμε διαφορετικά το θέμα της πνευματικότητας, αλλά και οι δύο έχουμε σήμερα την πεποίθηση ότι η τάξη και ο σκοπός στο σύμπαν εκπορεύονται από μία υψηλότερη συνείδηση.

Κοιτάζοντας πίσω, υποθέτω ότι δεν ήταν τυχαίο στη ζωή μου το ότι οι άνθρωποι έρχονταν τελικά σε μένα για ύπνωση - ένα μέσο για την αλήθεια, στο οποίο μπορούσα να πιστέψω - για να μου μιλήσουν σχετικά με τους οδηγούς, τις πύλες του παραδείσου, τις πνευματικές ομάδες μελέτης και για την ίδια τη δημιουργία σ' έναν κόσμο ψυχών. Ακόμα και τώρα, μερικές φορές νιώθω σαν εισβολέας στο μυαλό εκείνων, που περιγράφουν τον πνευματικό κόσμο και τη θέση τους σ' αυτόν, αλλά η γνώση τους μου έδωσε μια κατεύθυνση. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί να είμαι εγώ ο αγγελιοφόρος της πνευματικής γνώσης, που περιέχεται στο βιβλίο αυτό, από τη στιγμή που κάποιος άλλος, με λιγότερο γνήσιο κυνισμό και αμφιβολία, θα ήταν σίγουρα πιο κατάλληλος.
Στην πραγματικότητα, οι αληθινοί αγγελιοφόροι της ελπίδας για το μέλλον είναι οι άνθρωποι που παρουσιάζονται σ' αυτές τις περιπτώσεις και όχι εκείνος που τη μεταδίδει.

Όλα όσα έχω μάθει σχετικά με το ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε τα χρωστώ σ' εκείνους, που προσέλκυσα για να τους βοηθήσω. Αυτοί μου έμαθαν ότι ένας σημαντικός λόγος της αποστολής μας στη Γη, ως ψυχές, είναι να επιβιώνουμε νοητικά, αν και αποκομμένοι από το αληθινό μας σπίτι. Ενώ βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα, η ψυχή είναι ουσιαστικά μόνη. Η σχετική απομόνωση της ψυχής στη Γη, κατά τη διάρκεια μιας προσωρινής φυσικής ζωής, γίνεται πιο δύσκολη σε συνειδητό επίπεδο αν σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα απ' αυτήν τη ζωή. Οι αμφιβολίες μας μάς προτρέπουν να αναζητήσουμε δεσμούς μόνο μέσα σ' έναν φυσικό κόσμο, που μπορούμε να δούμε.
Η επιστημονική γνώση ότι η Γη είναι μονάχα ένας κόκκος άμμου στις παρυφές μιας γαλαξιακής ακτογραμμής, μέσα σε μία τεράστια συμπαντική θάλασσα, έρχεται να ενισχύσει το αίσθημα της ασημαντότητας.
Γιατί κανένα άλλο έμβιο ον πάνω στη Γη δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή μετά το θάνατο; Άραγε, αυτό συμβαίνει μόνο επειδή τα διογκωμένα μας «εγώ» απεχθάνονται τη σκέψη μιας ζωής που είναι προσωρινή ή επειδή η ύπαρξή μας σχετίζεται με μία ανώτερη δύναμη; Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η οποιαδήποτε σκέψη για κάποιο επέκεινα δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι. Το ίδιο υποστήριζα κι εγώ. Ωστόσο, υπάρχει λογική στην ιδέα ότι δεν δημιουργηθήκαμε τυχαία, απλά για να επιβιώσουμε, κι ότι πράγματι λειτουργούμε μέσα σ' ένα συμπαντικό σύστημα, το οποίο κατευθύνει το φυσικό μετασχηματισμό του Εαυτού για κάποιο λόγο. Πιστεύω ότι είναι η φωνή των ψυχών μας, που μας υπαγορεύει ότι έχουμε μία ουσία, η οποία δεν πρόκειται να πεθάνει.

Όλες οι αναφορές για τη ζωή μετά το θάνατο στους φακέλους του αρχείου μου δεν έχουν καμία επιστημονική βάση, που να αποδεικνύει όσα λένε οι άνθρωποι αυτοί. Για εκείνους τους αναγνώστες που βρίσκουν το υλικό, το οποίο παρουσιάζεται σ' αυτό το βιβλίο, εξαιρετικά καινοφανές για να το αποδεχθούν, θα ευχόμουν ένα πράγμα: Αν δεν αποκομίσετε τίποτε άλλο, παρά μόνο την ιδέα ότι μπορεί να έχετε μία μόνιμη ταυτότητα, την οποία αξίζει τον κόπο να βρείτε, θα έχω κατορθώσει πάρα πολλά.
Αυτό το οποίο θορυβεί περισσότερο τους ανθρώπους εκείνους, που θέλουν να πιστεύουν σε κάτι υψηλότερο από τους εαυτούς τους, είναι η αιτιότητα της τόσο μεγάλης αρνητικότητας στον κόσμο. Το κύριο επιχείρημά τους είναι η ύπαρξη του κακού. Όταν ρωτώ τους ανθρώπους πώς ένας Θεός αγάπης μπορεί να επιτρέπει τόσα βάσανα, με έκπληξη διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες στις απαντήσεις τους. Οι περιπτώσεις μού αναφέρουν ότι οι ψυχές μας γεννιούνται από ένα δημιουργό, που εγκαθιδρύει εντός τους μία απέραντα γαλήνια κατάσταση, την οποία δεν μπορούμε να κατακτήσουμε σκόπιμα για να προσπαθούμε όλο και περισσότερο.

Μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Η απουσία καλών χαρακτηριστικών αποκαλύπτει τα έσχατα ελαττώματα στη φύση μας. Αυτό που δεν είναι καλό μάς δοκιμάζει΄ διαφορετικά δεν θα είχαμε κανένα κίνητρο να βελτιώσουμε τον κόσμο μέσω των εαυτών μας και κανέναν τρόπο να μετρήσουμε την εξέλιξη. Όταν ρωτώ τους ανθρώπους για τη συνεχή εναλλαγή των φιλεύσπλαχνων και οργισμένων ποιοτήτων, που αντιλαμβανόμαστε ως αυτο-έκφραση ενός δασκάλου-υπερψυχής, μερικοί από αυτούς λένε ότι ο δημιουργός μάς δείχνει ορισμένες ιδιότητές του για συγκεκριμένους σκοπούς. Για παράδειγμα, αν εξομοιώσουμε το κακό με τη συμπόνια και την καλοσύνη και ο Θεός μάς επέτρεπε να γνωρίζουμε μόνο τη συμπόνια, τότε δεν θα υπήρχε η κατάσταση της δικαιοσύνης.
Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει ένα σχέδιο τάξης και σοφίας, το οποίο αναδύεται από πολλά πνευματικά ενεργειακά επίπεδα. Σ' ένα σημαντικό μήνυμα, που αποτελεί τη βασική εξήγηση, ιδιαίτερα για τους εξελιγμένους πελάτες μου, επικρατεί η πιθανότητα ο Θεός-υπερψυχή του δικού μαςσύμπαντος να βρίσκεται σ' ένα επίπεδο χαμηλότερο του τέλειου. Άρα, το απόλυτα αλάθητο μετατίθεται σε μία ακόμα πιο υψηλή θεϊκή πηγή.

Από την εργασία μου κατέληξα να πιστεύω ότι ζούμε σ' έναν ατελή κόσμο βάσει σχεδίου. Η Γη είναι ένας από τους αναρίθμητους κόσμους με νοήμονα όντα, που το καθένα έχει το δικό του σύνολο ατελειών, τις οποίες πρέπει να εναρμονίσει.
Εάν επεκτείνουμε αυτήν τη σκέψη, μπορεί να συμπεράνουμε ότι υπάρχουμε ως ένα μονοδιάστατο σύμπαν μεταξύ πολλών, το καθένα από τα οποία έχει το δικό του δημιουργό, που κυβερνά σ' ένα διαφορετικό επίπεδο ικανότητας, αντίστοιχο με την πρόοδο των ψυχών που είδαμε σ' αυτό το βιβλίο. Κάτω από αυτό το πάνθεον, το θεϊκό ον του δικού μας συγκεκριμένου οίκου έχει τη δυνατότητα να κυβερνά με το δικό Του ή το δικό Της τρόπο.
Αν οι ψυχές που πάνε σε πλανήτες στο σύμπαν μας είναι τα παιδιά μιας γονεϊκής υπερψυχής, η οποία γίνεται σοφότερη με τον αγώνα μας, θα μπορούσαμε, τότε, άραγε, να έχουμε έναν πιο θεϊκό παππού ή γιαγιά, που είναι ο απόλυτος Θεός; Η ιδέα ότι ο άμεσος Θεός μας εξακολουθεί να εξελίσσεται, δεν αφαιρεί το παραμικρό από την έσχατη πηγή τελειότητας που τον γέννησε. Στη σκέψη μου, ένας ύψιστος τέλειος Θεός, δεν θα έχανε την παντοδυναμία ή τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της δημιουργίας, επιτρέποντας την ωρίμανση ατελέστερων ανώτερων παιδιών. Αυτοί οι κατώτεροι θεοί θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τους δικούς τους ατελείς κόσμους ως ένα τελικό μέσο διαπαιδαγώγησης έτσι ώστε να μπορέσουν να ενωθούν με τον ύψιστο Θεό.

Οι πλευρές της θεϊκής παρέμβασης, που αντανακλώνται σ' αυτό το σύμπαν, θα πρέπει να παραμείνουν ως η υπέρτατη πραγματικότητά μας. Αν ο Θεός μας δεν είναι ο καλύτερος που υπάρχει, επειδή χρησιμοποιεί τον πόνο ως μέσο εκμάθησης, τότε θα πρέπει να το δεχθούμε αυτό ως το καλύτερο που έχουμε, και να εξακολουθούμε να βλέπουμε τις αιτίες τής ύπαρξής μας σαν θείο δώρο. Σίγουρα, αυτή η ιδέα δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή από κάποιον που πάσχει σωματικά, για παράδειγμα, από μία θανατηφόρα ασθένεια.
Ο πόνος στη ζωή είναι ιδιαίτερα ύπουλος, γιατί μπορεί να εμποδίσει τη θεραπευτική δύναμη των ψυχών μας, ιδιαίτερα αν δεν έχουμε αποδεχθεί αυτό που μας συμβαίνει ως μία προαποφασισμένη δοκιμασία. Ωστόσο, σε ολόκληρη τη ζωή το κάρμα μας έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε κάθε δοκιμασία να μην είναι μεγαλύτερη απ' αυτήν που μπορούμε να αντέξουμε.

Σ' ένα ναό στα βουνά της Βόρειας Ταϊλάνδης, ένας Βουδιστής δάσκαλος μού θύμισε μια απλή αλήθεια: «Η ζωή», είπε, «προσφέρεται ως μέσο αυτο-έκφρασης δίνοντάς μας αυτό που επιθυμούμε, μόνο όταν ακούμε την καρδιά». Οι υψηλότερες μορφές αυτής της έκφρασης είναι οι πράξεις καλοσύνης. Η ψυχή μας μπορεί να ταξιδεύει πέρα από μία μόνιμη κατοικία, αλλά δεν είμαστε απλοί επισκέπτες. Φέρουμε ευθύνη για την εξέλιξη μιας ανώτερης συνείδησης απέναντι στους εαυτούς μας και στους άλλους, στη ζωή. Άρα, το ταξίδι μας είναι συλλογικό.
Είμαστε θεϊκά αλλά ατελή όντα, που κατοικούν σε δύο κόσμους, τον υλικό και τον πνευματικό.
Είναι το πεπρωμένο μας να πηγαινοερχόμαστε μπρος-πίσω μεταξύ των συμπάντων, μέσα από το διάστημα και το χρόνο, καθώς μαθαίνουμε να είμαστε κύριοι του εαυτού μας και να αποκτούμε γνώση. Πρέπει να εμπιστευόμαστε αυτήν τη διαδικασία με υπομονή και αποφασιστικότητα. Η ουσία μας δεν είναι εντελώς γνωστή στους περισσότερους ανθρώπους, αλλά ο Εαυτός δεν χάνεται ποτέ, γιατί παραμένουμε πάντοτε συνδεδεμένοι και με τους δύο κόσμους.

Μερικοί από τους πιο εξελιγμένους πελάτες μου έχουν δηλώσει ότι υπάρχει ένα αναπτυσσόμενο κίνημα στον πνευματικό κόσμο, «να αλλάξουμε τους κανόνες του παιχνιδιού στη Γη». Οι άνθρωποι αυτοί, λένε οι ψυχές τους, είχαν πιο ενεργή μνήμη του Εαυτού και της ζωής μεταξύ των ζωών, όταν ζούσαν σε πιο πρώιμους πολιτισμούς. Φαίνεται ότι κατά τις τελευταίες χιλιετίες, είναι πιο έντονο το μπλοκάρισμα του συνειδητού επιπέδου της αιώνιας μνήμης μας. Αυτό αποτέλεσε έναν παράγοντα ο οποίος συνέβαλε στην απώλεια της πίστης μας στην ικανότητά μας για υπερβατικότητα. Η Γη είναι γεμάτη από ανθρώπους, που αισθάνονται το κενό της ματαιότητας ως προς το νόημα της ζωής. Η απουσία της σύνδεσης με την αθανασία μας σε συνδυασμό με την ευρεία διάθεση χημικών ουσιών, που τροποποιούν τον εγκέφαλο, και τον υπερπληθυσμό, δημιούργησαν στον πνευματικό κόσμο μία αναταραχή.
Μου λένε ότι ένας μεγάλος αριθμός ψυχών, οι οποίες είχαν πιο συχνές ενσαρκώσεις κατά τους τελευταίους αιώνες στη Γη, επιλέγουν, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, λιγότερο αγχοτικούς κόσμους. Υπάρχουν φωτισμένοι τόποι όπου η λήθη είναι αισθητά μειωμένη, χωρίς να προκαλείται νοσταλγία για τον πνευματικό κόσμο. Όσο πλησιάζουμε στην επόμενη χιλιετία, οι δάσκαλοι, που οδηγούν το πεπρωμένο της Γης, εμφανίζονται για να επιφέρουν αλλαγές και να επιτρέψουν με περισσότερες πληροφορίες την κατανόηση του ποιοι και γιατί είμαστε εδώ και να μπουν στις ζωές μας.

Ίσως η πιο ικανοποιητική πλευρά της εργασίας μου ως προς την αποκάλυψη της ύπαρξης ενός πνευματικού κόσμου στο μυαλό των ανθρώπων, που με επισκέπτονται, είναι η επίδραση που έχει αυτή η γνώση πάνω τους. Το σημαντικότερο όφελος, που προέρχεται από τη γνώση ότι έχουμε ένα σπίτι αιώνιας αγάπης, το οποίο μάς περιμένει, γίνεται αντιληπτό από την προοδευτικά υψηλότερη πνευματική δύναμη μέσα στο μυαλό μας. Η επίγνωση ότι πράγματι ανήκουμε κάπου είναι καθησυχαστική και μας παρέχει γαλήνη, όχι μόνο ως καταφύγιο από τις συγκρούσεις, αλλά και ως δρόμος για την ένωσή μας μ' έναν παγκόσμιο νου. Μια μέρα θα τελειώσουμε αυτό το μακρύ ταξίδι - όλοι μας - και θα φτάσουμε στην ύψιστη κατάσταση της φώτισης, όπου όλα είναι δυνατά.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

IO CHE AMO SOLO TE