Οι Μυήσεις του Ιησού'' υπό ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ - Α΄ Μέρος

 

Οι Μυήσεις του Ιησού'' υπό ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ - Α΄ Μέρος

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Οι Μυήσεις του Ιησού

υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

 

ΠΡOΛOΓOΣ 

 

 Το βιβλίο αυτό εκδίδεται με την ειλικρινή ευχή να αποβεί πλήρως εποικοδομητικό και να οδηγήσει στην εμβάθυνση της πίστης μας στον Χριστό και σε μια πλατύτερη αναγνώριση του έργου που ήρθε να εγκαινιάσει. Πολλά χρόνια εργασίας σαν ευαγγελιστής και σαν δάσκαλος στο πεδίο των Χριστιανικών αρχών και σ’ ένα δύσκολο κύκλο όπου αντιμετώπισα το πρόβλημα της σχέσης μου με τον Χριστό και το Χριστιανισμό, με οδήγησαν σε δύο σαφείς και καθαρές αναγνωρίσεις: πρώτο, η αναγνώριση της πραγματικότητας της Ατομικότητας του Χριστού και της Αποστολής Του· και δεύτερο, η αναγνώριση ότι η ανάπτυξη της Χριστικής Συνείδησης και της Χριστικής Φύσης στον άνθρωπο ατομικά και στη φυλή σαν σύνολο φέρνει μαζί της και τη λύση του προβλήματος του κόσμου μας.

Επικροτώ εγκάρδια τα λόγια του Άρθουρ Βάιγκαλλ ο οποίος λέει:

 

“Ωστόσο ο ιστορικός Ιησούς, διακρινόμενος απ’ το θεολογικό Ιησού, παραμένει ‘η οδός, η αλήθεια και η ζωή’· και είμαι βέβαιος ότι η συγκέντρωση στην ιστορική μορφή του Κυρίου μας και στη διδασκαλία Του μπορεί από μόνη της να εμπνεύσει σ’ αυτό τον εικοστό αιώνα τη θερμή εκείνη προσκόλληση και υπηρεσία η οποία στους προηγούμενους αιώνες μπορούσε να επιτευχθεί απ’ τον κοινό άνθρωπο με την ερμηνεία των θεολογικών δογμάτων, την απειλή της κόλασης και την τέλεση περίτεχνων τελετών και τυπικών.”

 

Το βασίλειο το Θεού βρίσκεται πλέον σε διαδικασία γοργού σχηματισμού, όπως μαρτυρούν όλοι όσοι έχουν μακρόπνοο οραματισμό και αντιλαμβάνονται τη γοργά αναδυόμενη ομορφιά και θειότητα του ανθρώπου. Περνάμε από τη μεταβατική περίοδο μεταξύ της παλιάς και της νέας εποχής και η αληθινή αποστολή του Χριστού, που τόσο βαθιά και συχνά συσκοτίσθηκε από τις θεολογικές περιπλοκές και αμφισβητήσεις, ενσωματώνει την επερχόμενη αποκάλυψη. Η ανάπτυξη της ανθρωπότητας εγγυάται την αναγνώριση του Χριστού και του έργου Του και τη συνειδητή συμμετοχή της στη βασιλεία του Θεού.

Η συνειδητή εφέλκυση της Χριστικής Ζωής στην ανθρώπινη καρδιά κι η ταχεία μας ολοκλήρωση στη βασιλεία του Θεού είναι τα άμεσα έργα μπροστά μας που ενσωματώνουν την ευθύνη, την ευκαιρία και το πεπρωμένο μας.

Τελειώνοντας θα ήθελα να προσφέρω τις ευγνώμονες ευχαριστίες μου στον κ. Ουίλλιαμ Κάμμινγκς και τον κ. Άλαν Μάρρεϋ για την πρόθυμη και νοήμονα βοήθεια που μου έδωσαν. Έκαναν εφικτό το γράψιμο αυτού του βιβλίου.

ΑΛΙΚΗ Α. ΜΠΕΪΛΗ

 

                               

 

ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

 

Από εκείνους που ζήτησαν τη φάτνη μου στη Βηθλεέμ

Κι άκουσαν τη φωνή κι ακολούθησαν το αστέρι,

Πόσοι άραγε βάδισαν μαζί μου στο Γολγοθά;

Ήταν πολύ μακριά.

 

Δόξα σκέπαζε κάποτε εκείνο το βρέφος στη φάτνη,

Κι ελπίδα για τους ανθρώπους που πάλαιψαν με την απώλεια.

Αλλά ελπίδα που εκπληρώθηκε με το αγκάθινο στεφάνι μου

Και με το σταυρό μου.

 

Αλήθεια ήταν το ξίφος μου και πόνος η απονομή

Που χορήγησα σ’ όσους με ακολούθησαν,

Ένα δεμένο όνο διάλεξα σαν άτι

Για να καβαλήσω.

 

Χάθηκε τότε η δόξα της Βηθλεέμ,

Τα δώρα των Βασιλιάδων και των Μάγων της Ανατολής·

Χάθηκαν τα πλήθη και μόνο δώδεκα

Ήταν στο δείπνο.

 

Ταπεινό ψωμί προσφέρθηκε στο ψηλό δώμα

Όπου το κύπελλο της θλίψης πέρασε από χέρι σε χέρι

Σημάδι της αγάπης μου για όλο το ανθρώπινο γένος

Πάνω στη γη.

 

Όταν προσευχόμουν μόνος στη Γεθσημανή

Για ν’ απέλθει ένα πικρότερο κύπελλο,

Δεν μπορέσατε ν’ αγρυπνήσετε μαζί μου λίγη ώρα

Μέχρι την Αυγή!

 

Τόσοι πολλοί ζήτησαν τη φάτνη μου στη Βηθλεέμ

Ακούγοντας μια φωνή κι ακολουθώντας ένα αστέρι,

Αλλά μόνο ο Σίμων βάδισε στο Γολγοθά  –

Ήταν πολύ μακριά.

 

H. Le Gallienne

 

 

                                        

 

 

ΚΕΦΑΛΑΙO ΠΡΩΤΟ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΥΗΣΗ

 

ΒΑΣΙΚΟΣ ΤOΝΟΣ

 

“Υπάρχει μια ανθρώπινη επιθυμία για το Θεό· αλλά υπάρχει επίσης μια Θεία επιθυμία για τον άνθρωπο. Ο Θεός είναι η υπέρτατη ιδέα, η υπέρτατη μέριμνα κι η υπέρτατη επιθυμία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι η υπέρτατη ιδέα, η υπέρτατη μέριμνα κι η υπέρτατη επιθυμία του Θεού. Το πρόβλημα του Θεού είναι ανθρώπινο πρόβλημα. Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι Θείο πρόβλημα… Ο άνθρωπος είναι αντίγραφο του Θεού κι ο αγαπημένος Του από τον οποίο περιμένει την ανταπόδοση της αγάπης. Ο άνθρωπος είναι το άλλο πρόσωπο του Θείου μυστηρίου. Ο Θεός χρειάζεται τον άνθρωπο. Είναι θέληση του Θεού όχι μόνο να υπάρχει ο ίδιος, αλλά κι ο άνθρωπος, ο Αγαπών κι ο αγαπώμενος.”

Karl Pfleger, Wrestlers with Christ, p. 236.

 

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΥΗΣΗ

1

Βρισκόμαστε σε διαδικασία διόδου από μια θρησκευτική εποχή σε άλλη. Οι σημερινές πνευματικές τάσεις γίνονται σταθερά σαφέστερες. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν ποτέ τόσο ανοιχτές στην πνευματική εντύπωση όσο αυτή την εποχή και η θύρα στο καθαυτό κέντρο της πραγματικότητας είναι ορθάνοιχτη. Παράλληλη όμως με τη σπουδαία αυτή ανάπτυξη υπάρχει μια τάση στην αντίθετη κατεύθυνση και οι υλιστικές φιλοσοφίες και οι δοξασίες της άρνησης επικρατούν όλο και περισσότερο. Σε πολλούς το όλο ζήτημα της αξίας της Χριστιανικής θρησκείας μένει να καθορισθεί. Ισχυρίζονται ότι ο Χριστιανισμός απέτυχε κι ότι ο άνθρωπος δε χρειάζεται την ιστορία του Ευαγγελίου με τα επακόλουθα της θειότητας και της παρόρμησης για υπηρεσία και θυσία.

Είναι άραγε η αφήγηση του Ευαγγελίου ιστορικά αληθινή; Μήπως είναι ένας μυστικιστικός μύθος μεγάλης ομορφιάς και πραγματικής διδακτικής αξίας, αλλά χωρίς ζωτική σημασία για τους σημερινούς νοήμονες άνδρες και γυναίκες που περηφανεύονται για τις λογικές τους δυνάμεις και την ανεξαρτησία τους από τις αρχαίες νοητικές παγίδες και τις παλιές και σκονισμένες παραδόσεις; Ως προς την απεικονιζόμενη τελειότητα του χαρακτήρα του Χριστού δεν υπήρξε ποτέ αμφισβήτηση. 

Οι εχθροί του Χριστιανισμού παραδέχονται τη μοναδικότητά Του, τη βασική Του εμβρίθεια και κατανόηση της καρδιάς των ανθρώπων. Αναγνωρίζουν τη νοημοσύνη των ιδεών Του και τις υποστηρίζουν στις φιλοσοφίες τους. Οι αναπτύξεις που έφερε ο Μαραγκός της Ναζαρέτ στη δομή της ανθρώπινης ζωής, τα κοινωνικά και οικονομικά ιδεώδη Του και η ομορφιά του πολιτισμού που θα μπορούσε να θεμελιωθεί στην ηθική διδασκαλία της επί του Όρους Ομιλίας, τονίζονται συχνά από πολλούς που αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν την αποστολή Του σαν έκφραση της θειότητας. Από την ορθολογιστική άποψη το ζήτημα της ιστορικής ακρίβειας της ζωής Του παραμένει ακόμη άλυτο παρότι η διδασκαλία Του για την Πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα των ανθρώπων υποστηρίζεται από τις καλύτερες διάνοιες της φυλής. Όσοι μπορούν να κινηθούν στον κόσμο των ιδεών, της πίστης και της ζωντανής εμπειρίας μαρτυρούν τη θειότητά Του και το γεγονός ότι μπορεί να προσεγγισθεί. 

Αλλά μια τέτοια μαρτυρία αντιμετωπίζεται συχνά με ελαφρότητα σαν μυστικιστική, μάταιη κι αναπόδεικτη. Ωστόσο η ατομική πίστη δεν έχει αξία για κανέναν παρά για τον ίδιο τον πιστό, εκτός αν τείνει ν’ αυξάνει τη μαρτυρία μέχρι ν’ αποκτήσει τέτοιες διαστάσεις που γίνεται τελικά απόδειξη. Η επανάπαυση στην “οδό της πίστης” μπορεί να αποτελεί ένδειξη ζωντανής εμπειρίας, αλλά μπορεί να είναι και μια μορφή αυτοϋπνωτισμού ή μια “οδός διαφυγής” απ’ τις δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινής ζωής. Η προσπάθεια να κατανοήσουμε, να πειραματισθούμε, να βιώσουμε και να εκφράσουμε ό,τι είναι γνωστό και πιστευτό, είναι συχνά πολύ δύσκολη για την πλειονότητα και τότε επαναπαυόμαστε στην πίστη που βασίζεται στη μαρτυρία όσων εμπιστευόμαστε, σαν ευκολότερη διαφυγή απ’ το αδιέξοδο.

Το πρόβλημα της θρησκείας και το πρόβλημα του ορθόδοξου Χριστιανισμού δεν είναι το ίδιο πράγμα. Όσα βλέπουμε σήμερα γύρω μας σε απιστία κι επίκριση και άρνηση των λεγόμενων αληθειών μας, βασίζονται στο γεγονός ότι η θρησκεία αντικαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό απ’ το τυπικό και το δόγμα πήρε τη θέση της ζωντανής εμπειρίας. Η ζωντανή αυτή εμπειρία αποτελεί το βασικό τόνο αυτού του βιβλίου.

Ένας άλλος ίσως λόγος που η ανθρωπότητα αυτή την εποχή πιστεύει τόσο λίγο ή αμφισβητεί ατυχώς ό,τι πιστεύει, μπορεί να είναι το γεγονός ότι οι θεολόγοι προσπάθησαν ν’ άρουν το Χριστιανισμό απ’ τη θέση του στο σχήμα των πραγμάτων και παρέβλεψαν τη θέση του στη μεγάλη συνέχεια της θείας αποκάλυψης. Προσπάθησαν να τονίσουν τη μοναδικότητά του και να τον θεωρήσουν σαν μια απομονωμένη κι εντελώς χωριστή έκφραση πνευματικής θρησκείας. Έτσι κατέστρεψαν το υπόβαθρό του, μετακίνησαν τα θεμέλια του κι έκαναν δύσκολο για το σταθερά αναπτυσσόμενο νου του ανθρώπου να δεχθεί την παρουσίασή του. Όμως ο Άγιος Αυγουστίνος μας λέει ότι “εκείνο που ονομάζεται Χριστιανική θρησκεία υπήρχε μεταξύ των αρχαίων και ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει απ’ την αρχή της ανθρώπινης φυλής μέχρι που ήρθε ο Χριστός σε ενσάρκωση, οπότε η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε, άρχισε να ονομάζεται Χριστιανισμός”.

 Η Σοφία που εκφράζει τη σχέση με το Θεό, οι κανόνες του δρόμου που οδηγούν τα περιπλανώμενα βήματά μας πίσω στον οίκο του Πατρός κι η διδασκαλία που φέρνει αποκάλυψη, υπήρχαν πάντα ανά τους αιώνες και είναι ταυτόσημα με ό,τι δίδαξε ο Χριστός. Αυτό το σώμα των εσώτερων αληθειών κι αυτός ο πλούτος της θείας γνώσης υπήρχαν από αμνημόνευτων χρόνων. Είναι η αλήθεια που αποκάλυψε ο Χριστός· αλλά έκανε περισσότερα απ’ αυτό. Αποκάλυψε με τον Εαυτό Του και με την ιστορία της ζωής Του τι μπορούσε να κάνει για τον άνθρωπο αυτή η σοφία και γνώση. Κατέδειξε με τον Εαυτό Του την πλήρη έκφραση της θειότητας κι έπειτα παρήγγειλε στους μαθητές Του να πορευθούν και να κάνουν το ίδιο.

Στη συνέχεια της αποκάλυψης ο Χριστιανισμός εισέρχεται στον κύκλο της έκφρασης υπό τον ίδιο θείο νόμο που διέπει κάθε εκδήλωση – το Νόμο της Κυκλικής Εμφάνισης. Η αποκάλυψη αυτή περνά από τις φάσεις κάθε μορφικής εκδήλωσης ή εμφάνισης, έπειτα αύξησης κι ανάπτυξης και τελικά (όταν ο κύκλος πλησιάζει στο τέλος του) αποκρυστάλλωσης και βαθμιαίας αλλά σταθερής έμφασης στο γράμμα και τη μορφή, ώσπου ο θάνατος αυτής της μορφής καταστεί αναπόφευκτος και σώφρων. Αλλά το πνεύμα εξακολουθεί να ζει και να παίρνει νέες μορφές

. Το Πνεύμα του Χριστού είναι αθάνατο κι όπως ζει σε όλη την αιωνιότητα, έτσι κι εκείνο που ενσάρκωσε για να δείξει πρέπει επίσης να ζει. Το κύτταρο στη μήτρα, το στάδιο της νηπιότητας, η ανάπτυξη του παιδιού σε άνδρα – σ’ όλα αυτά υποβλήθηκε και υπέστη όλες τις διαδικασίες που αποτελούν το πεπρωμένο κάθε υιού του Θεού. Εξαιτίας της υποταγής αυτής κι επειδή “έμαθεν αφ’ ων έπαθε την υπακοήν”, έγινε δυνατό να Του εμπιστευθούν ν’ αποκαλύψει το Θεό στον άνθρωπο και (μπορούμε να πούμε;) τη θειότητα του ανθρώπου στο Θεό. Γιατί τα Ευαγγέλια μας δείχνουν ότι ο Χριστός συνεχώς επικαλείτο αυτή την αναγνώριση από τον Πατέρα.

Η μεγάλη συνέχεια της αποκάλυψης είναι το πιο ανεκτίμητο κτήμα μας και μέσα σ’ αυτό πρέπει και ταιριάζει η θρησκεία του Χριστού. Ο Θεός δεν έμεινε ποτέ χωρίς μαρτυρία και ούτε θα μείνει. Η θέση του Χριστιανισμού σαν εκπλήρωση του παρελθόντος και σκαλοπάτι για το μέλλον συχνά λησμονείται κι αυτός είναι ίσως ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι μιλούν για την αποτυχία του Χριστιανισμού και προσμένουν εκείνη την πνευματική αποκάλυψη που φαίνεται τόσο αναγκαία. Αν δε δώσουμε έμφαση σ’ αυτή τη συνέχεια και στη θέση που έχει η Χριστιανική πίστη σ’ αυτή, η αποκάλυψη μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

 

                            

                                

“Σε κάθε αρχαία χώρα που είχε αξιώσεις πολιτισμού, υπήρχε μια Εσωτερική Δοξασία, ένα σύστημα που ονομαζόταν ΣΟΦΙΑ κι όσοι αφοσιώνονταν στην άσκησή του ονομάζονταν αρχικά γνωστικοί ή σοφοί… Ο Πυθαγόρας ονόμασε αυτό το σύστημα… Γνώση των πραγμάτων που είναι. Υπό την ευγενή ονομασία της ΣΟΦΙΑΣ οι αρχαίοι δάσκαλοι, οι σοφοί της Ινδίας, οι μάγοι της Περσίας και της Βαβυλώνας, οι οραματιστές και οι προφήτες του Ισραήλ, οι ιεροφάντες της Αιγύπτου και της Αραβίας και οι φιλόσοφοι της Ελλάδας και της Δύσης συμπεριέλαβαν όλη τη γνώση που θεωρούσαν ουσιωδώς θεία· ταξινομώντας ένα μέρος σαν εσωτερικό και το υπόλοιπο σαν εξωτερικό.”

 

Γνωρίζουμε πολλά για την εξωτερική διδασκαλία. Ο ορθόδοξος και θεολογικός Χριστιανισμός βασίζεται σ’ αυτή όπως κι όλες οι ορθόδοξες διατυπώσεις των μεγάλων θρησκειών. Όταν όμως η διδασκαλία της εσώτερης σοφίας λησμονείται και η εσωτερική πλευρά αγνοείται, τότε το πνεύμα και η ζωντανή πειραματική εμπειρία εξαφανίζονται. Ασχοληθήκαμε με τις λεπτομέρειες της εξωτερικής μορφής της πίστης και λησμονήσαμε θλιβερά το εσώτερο νόημα που μεταδίδει τη ζωή και τη σωτηρία στο άτομο κι επίσης στην ανθρωπότητα. Συνεχίσαμε να πολεμούμε για τα επουσιώδη της παραδοσιακής ερμηνείας και παραλείψαμε να διδάξουμε το μυστικό και την τεχνική της Χριστιανικής ζωής. Υπερτονίσαμε τις τυπικές και δογματικές όψεις και θεοποιήσαμε το γράμμα, ενώ συνεχώς η ανθρώπινη ψυχή κραυγάζει για το πνεύμα της ζωής που καλύπτεται απ’ το γράμμα. Αγωνιούσαμε για τις ιστορικές όψεις της αφήγησης του Ευαγγελίου, για το στοιχείο του χρόνου και για τη λεκτική ακρίβεια των πολλών μεταφράσεων, ενώ αστοχούσαμε να δούμε το πραγματικό μεγαλείο της επίτευξης του Χριστού και τη σημαντική διδαχή που έχει για το άτομο και τη φυλή. 

Χάθηκε από τη θέα το δράμα της ζωής Του και η πρακτική εφαρμογή του στη ζωή των οπαδών Του λόγω της αδόκιμης σημασίας που δόθηκε σε κάποιες φράσεις τις οποίες υποτίθεται ότι είπε, ενώ αγνοήθηκε εντελώς ό,τι εξέφρασε στη ζωή Του και οι σχέσεις που τόνισε και θεώρησε ότι συνεπαγόταν η αποκάλυψή Του.

Πολεμήσαμε για τον ιστορικό Χριστό και πολεμώντας έτσι χάσαμε από τη θέα το μήνυμά Του της αγάπης προς όλα τα όντα. Οι φανατικοί ερίζουν για τα λόγια Του και δε θυμούνται ότι ήταν “ο Λόγος όστις εγένετο σαρξ”. Συζητούμε για την Άμωμη Σύλληψη του Χριστού και λησμονούμε την αλήθεια που αποσκοπούσε να διδάξει η Ενσάρκωση. Η Έβελιν Άντερχιλλ τονίζει στο αξιοσημείωτο βιβλίο της Μυστικισμός ότι “η Ενσάρκωση που για το λαϊκό Χριστιανισμό είναι συνώνυμη με την ιστορική γέννηση και τη γήινη ζωή του Χριστού, για το μυστικιστή δεν είναι μόνο αυτό αλλά και μια αέναη κοσμική και προσωπική διαδικασία”.

Λόγιοι πέρασαν τη ζωή τους για ν’ αποδείξουν ότι η όλη ιστορία δεν είναι παρά μύθος. Πρέπει όμως να τονισθεί ότι μύθος είναι η συνοπτική πίστη και γνώση του παρελθόντος που μας κληροδοτείται για οδηγός και σχηματίζει τα θεμέλια μιας νεότερης αποκάλυψης κι ότι είναι ένα σκαλοπάτι για την επόμενη αλήθεια. Ο μύθος είναι μια βάσιμη και αποδειγμένη αλήθεια που γεφυρώνει βήμα προς βήμα το χάσμα μεταξύ της αποκτηθείσας γνώσης του παρελθόντος, της αλήθειας που διατυπώθηκε στο παρόν και των άπειρων και θείων δυνατοτήτων του μέλλοντος. Οι αρχαίοι μύθοι και τα παλιά μυστήρια μας δίνουν μια διαδοχική παρουσίαση του θείου μηνύματος όπως εκπέμφθηκε από το Θεό σε ανταπόκριση της ανάγκης του ανθρώπου ανά τους αιώνες. Η αλήθεια της μιας εποχής γίνεται ο μύθος της επόμενης, αλλά η σημασία και η πραγματικότητά του μένουν άθικτες και απαιτούν μόνο επανερμηνεία στο παρόν.

Είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε και ν’ απορρίψουμε· ας προσέξουμε όμως να διαλέγουμε με μάτια ανοικτά, με την οξύνοια και σοφία που είναι το σημάδι όσων εισχώρησαν αρκετά στην ατραπό της επιστροφής. Στην ιστορία του Ευαγγελίου υπάρχει ζωή κι αλήθεια και ζωντάνια που πρέπει πάλι να εφαρμόσουμε. Υπάρχει δυναμισμός και θειότητα στο μήνυμα του Ιησού.

Ο Χριστιανισμός είναι για μας σήμερα μια κορυφαία θρησκεία. Είναι η μέγιστη από τις προηγούμενες θείες αποκαλύψεις. Πολλά από την απαρχή του πριν δύο χιλιάδες χρόνια έφτασαν να θεωρούνται μύθος και οι σαφείς περιγραφές της ιστορίας θόλωσαν κι έφτασαν να θεωρούνται συχνά συμβολικής φύσης. Όμως πίσω απ’ το σύμβολο και το μύθο στέκει η πραγματικότητα – μια ουσιαστική, δραματική και πρακτική αλήθεια.

Η προσοχή μας απορροφήθηκε απ’ το σύμβολο και την εξωτερική μορφή, ενώ το νόημα έμεινε σκοτεινό κι αποτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό να επηρεάσει τη ζωή μας. Με τη μυωπική μας μελέτη του γράμματος χάσαμε τη σημασία του ίδιου του Λόγου. Πρέπει να περάσουμε πίσω από το σύμβολο σ’ εκείνο που ενσωματώνει και να μετατοπίσουμε την προσοχή μας από τον κόσμο των εξωτερικών μορφών σ’ εκείνο των εσώτερων πραγματικοτήτων. Ο Κέϋζερλινγκ το τονίζει με τα ακόλουθα λόγια:

 

“Η διαδικασία της μετατόπισης επιπέδου απ’ το γράμμα στο εσώτερο νόημα του θέματος των πνευματικών στάσεων μπορεί να δοθεί σαφώς με μια απλή φράση. Συνίσταται στην ‘όραση διαμέσου’ του φαινομένου. Κάθε ζωντανό φαινόμενο είναι σε τελευταία ανάλυση ένα σύμβολο· γιατί η ουσία της ζωής είναι νόημα. Αλλά κάθε σύμβολο που είναι η έσχατη έκφραση μιας κατάστασης συνείδησης, είναι διαφανές για ένα άλλο βαθύτερο κι έτσι μέχρι την αιωνιότητα· γιατί όλα τα πράγματα με την έννοια της σχέσης της ζωής συνδέονται εσωτερικά και τα βάθη τους έχουν τις ρίζες τους στο Θεό.

Συνεπώς καμιά πνευματική μορφή δεν μπορεί ποτέ να είναι έσχατη έκφραση· κάθε έννοια, όταν εισχωρήσει κανείς μέσα της, γίνεται αυτόματα απλή έκφραση γράμματος μιας βαθύτερης κι έτσι το παλιό φαινόμενο λαμβάνει μια νέα και διαφορετική έννοια. Έτσι ο Καθολικισμός, ο Προτεσταντισμός, ο Ελληνικός-Καθολικισμός, ο Ισλαμισμός και η Βουδδιστική θρησκευτικότητα μπορούν να συνεχίσουν κατ’ αρχή στο πεδίο αυτής της ζωής όπως ήταν, αλλά να σημαίνουν κάτι εντελώς νέο.”

 

Η μόνη δικαιολογία αυτού του βιβλίου είναι η προσπάθεια να διεισδύσουμε στη βαθύτερη αυτή έννοια που υπόκειται στα μεγάλα γεγονότα της ζωής του Χριστού και να φέρει σε μια ανανεωμένη ζωή κι ενδιαφέρον την εξασθενημένη έφεση του Χριστιανού. Αν μπορέσει να αποδειχθεί ότι η ιστορία που αποκαλύφθηκε στα Ευαγγέλια δεν έχει μόνο εφαρμογή στη θεία εκείνη Μορφή που έμεινε για κάποιο διάστημα μεταξύ των ανθρώπων, αλλά έχει επίσης μια πρακτική σημασία κι έννοια για τον πολιτισμένο σημερινό άνθρωπο, τότε θα έχει επιτευχθεί ένας σκοπός και θα έχει παρασχεθεί κάποια υπηρεσία και βοήθεια. Είναι πιθανό ότι σήμερα – λόγω της προχωρημένης εξέλιξης και της ικανότητας να εκφρασθούμε με πιο λεπτές αποχρώσεις συνείδησης – μπορούμε να οικειοποιηθούμε τη διδασκαλία με καθαρότερο οραματισμό και συνετότερη χρήση του υποδεικνυόμενου μαθήματος. Ο μεγάλος αυτός Μύθος μας ανήκει – γιατί ας είμαστε θαρραλέοι κι ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη με την αληθινή και ορθή της έννοια. Ένας μύθος έχει τη δυνατότητα να καταστεί γεγονός στην εμπειρία του ατόμου, γιατί ο μύθος είναι γεγονός που μπορεί να αποδειχθεί. Πάνω στους μύθους παίρνουμε τη θέση μας, αλλά πρέπει να επιδιώξουμε να τους επανερμηνεύσουμε στο φως του παρόντος. Δια του αυτοεγκαινιαζόμενου πειράματος μπορούμε ν’ αποδείξουμε την αξία τους· δια της εμπειρίας μπορούμε να τους εδραιώσουμε σαν διέπουσες δυνάμεις της ζωής μας· και με την έκφρασή τους μπορούμε να καταδείξουμε την αλήθειά τους στους άλλους. Είναι το θέμα αυτού του βιβλίου που πραγματεύεται τα γεγονότα της ιστορίας του Ευαγγελίου, του πενταπλού διαδοχικού αυτού μύθου που μας διδάσκει την αποκάλυψη της θειότητας στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και ο οποίος μένει αιώνια αληθινός, με κοσμική έννοια, με ιστορική έννοια και με την πρακτική του εφαρμογή στο άτομο. Ο μύθος αυτός διαιρείται σε πέντε μεγάλα επεισόδια:

 

1.            Η Γέννηση στη Βηθλεέμ.

2.            Η Βάπτιση στον Ιορδάνη.

3.            Η Μεταμόρφωση στο Όρος Κάρμηλον.

4.            Η Σταύρωση στο Όρος Γολγοθά.

5.            Η Ανάσταση και η Ανάληψη.

 

                                 

Έργο μας είναι η σημασία τους για μας και η επανερμηνεία τους με σύγχρονους όρους.

Η ιστορία του ανθρώπου έφθασε σ’ ένα σημείο κρίσης και κορύφωσης κι αυτό οφείλεται στην επίδραση του Χριστιανισμού. Ως μέλος της ανθρώπινης οικογένειας έφθασε σ’ ένα επίπεδο ολοκλήρωσης άγνωστο στο παρελθόν, εκτός απ’ την περίπτωση λίγων εκλεκτών σε κάθε έθνος. Είναι, όπως έδειξαν οι ψυχολόγοι, ένα σύνολο φυσικών οργανισμών, ζωτικής δύναμης, ψυχικών καταστάσεων ή συναισθηματικών συνθηκών και νοητικών αντιδράσεων. Είναι πια έτοιμος να του δείξουν την επόμενη μετάβαση, ανάπτυξη ή ανέλιξη. Την προσδοκά παραμένοντας έτοιμος να επωφεληθεί της ευκαιρίας. Η θύρα σ’ έναν κόσμο ανώτερης ύπαρξης και συνείδησης είναι ορθάνοιχτη· ο δρόμος προς το βασίλειο του Θεού έχει υποδειχθεί καθαρά. Πολλοί στο παρελθόν πέρασαν σ’ αυτό το βασίλειο και αφυπνίσθηκαν εκεί σ’ έναν κόσμο ύπαρξης και κατανόησης που για την πλειονότητα είναι ένα σφραγισμένο μυστήριο. Η δόξα της παρούσας στιγμής βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλές χιλιάδες είναι έτοιμοι και (αφού δοθούν οι αναγκαίες οδηγίες) μπορούν να μυηθούν στα μυστήρια του Θεού. Μια νέα ανέλιξη της συνείδησης είναι πλέον δυνατή· ένας νέος στόχος υψώθηκε και διέπει τις προθέσεις των πολλών. Σαν φυλή είμαστε οριστικά στο δρόμο για μια νέα γνώση, νέες αναγνωρίσεις κι έναν κόσμο βαθύτερων αξιών. Ό,τι συμβαίνει στο εξωτερικό πεδίο εμπειρίας είναι ενδεικτικό παρόμοιων συμβάντων σ’ ένα λεπτοφυέστερο κόσμο εννοιών.
Γι’ αυτόν πρέπει να πρoετοιμασθούμε.