ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΙΩΝΕΙΟ ΕΙΝΑΙ

Πρός το Αιώνειο Είναι

Η θύμηση της αγάπης καθάρισε τα σύννεφα της ενοχής

και άνοιξε πάλι δρόμο να περάσω να σε βρω.

Πλησιάζοντας μόλις που διακρίνω

να με περιμένεις μπροστά σε γιορτινό τραπέζι,

και οι φίλοι όλοι οι αγαπημένοι εκεί.

Κι εγώ καβάλα στο παρ-άλογο της ουτοπίας.

Τρέχω ξέφρενα μακριά σου στο δάσος των μορφών,

των κάστρων που έκτισα να με φιλούν απ'ο τους δράκοντες της φαντασίας μου.

Ως πότε θα πλανιέμαι σe σύννεφα ενοχής και ουτοπίας που σε κρύβουν;.

καὶ ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ;

καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι, καὶ ἐκρύβην.