Κυριακή 21 Απριλίου 2019

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΒΙΒΛΙΟ 23



ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
Α
ΥΤΟ είναι το πρόβλημα με το οποίο αγωνίσθηκε ανά τους αιώνες όλη η ιατρική πρακτική. Στην τωρινή μηχανιστική εποχή μας περιπλανηθήκαμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και μακριά απ’ τη μερικώς αληθινή άποψη των περασμένων αιώνων, που ανίχνευε την ασθένεια πίσω στους “κακούς χυμούς” που παράγονται και σήπονται στην εσώτερη υποκειμενική ζωή του πάσχοντα. Με την εξέλιξη της γνώσης παντού βρισκόμαστε πλέον στην επιφάνεια των πραγμάτων (σημειώστε ότι δε χρησιμοποιώ τη λέξη “επιπόλαιη”) και σήμανε η ώρα που η γνώση μπορεί πάλι να εισέλθει στο βασίλειο του υποκειμενικού και να μετουσιωθεί σε σοφία. Προκύπτει σήμερα η αναγνώριση από μέρους των καλύτερων διανοιών στην ιατρική και τα παρεμφερή επαγγέλματα ότι στις υποκειμενικές και κρυφές στάσεις του νου και της συναισθηματικής φύσης και στη ζωή της εμποδιζόμενης ή υπερβολικής σεξουαλικής έκφρασης πρέπει ν’ αναζητηθούν τα αίτια κάθε ασθένειας.
Από την αρχή των μελετών μας θα επιθυμούσα να τονίσω ότι το έσχατο αίτιο της ασθένειας, ακόμη κι αν είναι γνωστό σε μένα, δε θα ήταν δυνατό να κατανοηθεί από σας. Το αίτιο βρίσκεται πίσω στην ιστορία του μακρινού παρελθόντος του πλανήτη μας, στη σταδιοδρομία (νοούμενη αποκρυφιστικά) της πλανητικής Ζωής κι έχει τις ρίζες του σ’ ό,τι ορίζεται γενικά σαν “κοσμικό κακό”. Αυτή είναι μια φράση χωρίς κανένα απολύτως νόημα, αλλά είναι συμβολικά περιγραφική μιας κατάστασης συνείδησης η οποία είναι [10] εκείνη ορισμένων “ατελών Θεών”. Δοθέντος του αρχικού αξιώματος ότι και η ίδια η Θεότητα οδεύει προς μια τελειότητα πέραν της κατανόησής μας, συνάγεται ότι μπορεί να υπάρχουν για τους ίδιους τους Θεούς και για το ΘΕΟ (σαν τη ΖΩΗ του ηλιακού συστήματος) ορισμένοι περιορισμοί και ορισμένες περιοχές ή καταστάσεις συνείδησης που δεν έχουν ακόμη κυριαρχηθεί. Αυτοί οι περιορισμοί και οι σχετικές ατέλειες μπορεί να δημιουργούν συγκεκριμένα αποτελέσματα στα σώματα εκδήλωσής Τους – τους διάφορους πλανήτες σαν εκφράσεις Ζωών και στο ηλιακό σύστημα σαν έκφραση μιας ΖΩΗΣ. Με δεδομένη επίσης την υπόθεση ότι τα εξωτερικά αυτά σώματα της θειότητας, οι πλανήτες, είναι οι μορφές δια των οποίων εκφράζονται ορισμένες Θεότητες, μπορεί να προκύψει το αληθινό και λογικό συμπέρασμα ότι όλες οι ζωές και οι μορφές μέσα σ’ αυτά τα σώματα μπορεί αναγκαστικά να υπόκεινται επίσης στους ίδιους περιορισμούς και τις ατέλειες που απορρέουν από τις ακατάκτητες αυτές περιοχές συνείδησης κι αυτές τις καταστάσεις επίγνωσης που δεν έχουν κατανοηθεί ως τώρα από τις Θεότητες, τις ενσαρκωμένες σε πλανητικές και ηλιακές μορφές. Δοθέντος του αξιώματος ότι κάθε μορφή είναι μέρος μιας ακόμη μεγαλύτερης μορφής κι ότι πράγματι “ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν” μέσα στο σώμα του Θεού (όπως το εκφράζει ο Απ. Παύλος), εμείς σαν ακέραια μέρη του τέταρτου βασιλείου της φύσης συμμεριζόμαστε το γενικό αυτό περιορισμό και την ατέλεια.
Περισσότερα απ’ τη γενική αυτή υπόθεση είναι πέρα απ’ τις δυνάμεις μας να συλλάβουμε και να εκφράσουμε, γιατί ο γενικός νοητικός εξοπλισμός του μέσου ζηλωτή και μαθητή είναι ανεπαρκής για την προσπάθεια. Όροι όπως “κοσμικό κακό, θεία ατέλεια, περιορισμένες περιοχές συνείδησης, ελευθερία του αγνού πνεύματος, θείος νους”, που τόσο ελεύθερα χρησιμοποιούνται απ’ τους μυστικιστές και τους αποκρυφιστές διανοητές της εποχής, τι άραγε σημαίνουν πραγματικά; Οι διαβεβαιώσεις πολλών σχολών θεραπευτικής ως προς την υπέρτατη θεία τελειότητα και η διατύπωση της πίστης τους για την πραγματική ελευθερία της ανθρωπότητας από τις συνήθεις ασθένειες της σάρκας δεν είναι άραγε συχνά ηχηρές φράσεις που ενσωματώνουν ένα ιδανικό και βασίζονται συχνά σε ιδιοτελή επιθυμία; [11] Μήπως δεν αποτελούν φράσεις τελείως άνευ νοήματος στις μυστικιστικές τους συνέπειες; Πώς αλλιώς μπορεί να είναι, όταν μόνο ο τελειοποιημένος άνθρωπος έχει κάποια πραγματική ιδέα εκείνου που συνιστά τη θειότητα;
Είναι ασφαλώς καλύτερο για μας να παραδεχθούμε ότι δεν είναι δυνατό για τον άνθρωπο να κατανοήσει τα βαθιά ριζωμένα αίτια εκείνου που μπορεί να ιδωθεί καθώς προβάλλει στην εξέλιξη της μορφικής ζωής. Δεν είναι άραγε φρόνιμο να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα και τα γεγονότα όπως υπάρχουν στην τωρινή μας αντίληψη και να κατανοήσουμε ότι όπως ακριβώς ο άνθρωπος μπορεί να εισέρχεται με μεγαλύτερη νοημοσύνη στη διάνοια του Θεού απ’ ό,τι μπορεί ο υποδεέστερος νους του ζώου, έτσι ενδέχεται να υπάρχουν άλλες και μεγαλύτερες Διάνοιες που λειτουργούν σε άλλα κι ανώτερα βασίλεια της φύσης, οι οποίες ασφαλώς βλέπουν τη ζωή αληθινότερα και ακριβέστερα απ’ ό,τι το ανθρώπινο γένος; Είναι δυνατό ο αντικειμενικός σκοπός της εξέλιξης (όπως περιγράφεται και τονίζεται απ’ τον άνθρωπο) να είναι (σε τελική ανάλυση) μόνο το μερικό εκείνο κλάσμα ενός μεγαλύτερου σκοπού απ’ ό,τι ο ίδιος με την πεπερασμένη του αντίληψη μπορεί να συλλάβει. Η όλη πρόθεση όπως κρύβεται στη διάνοια του Θεού, ενδέχεται να είναι πολύ διαφορετική απ’ ό,τι ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει σήμερα και το κοσμικό κακό καθώς και το κοσμικό καλό, αναγόμενα σε ορολογίες, ενδέχεται να χάσουν τελείως τη σημασία τους και να φαίνονται μόνο διαμέσου της γοητείας και της πλάνης με τις οποίες ο άνθρωπος περιβάλλει όλα τα πράγματα. Οι καλύτερες διάνοιες αυτής της εποχής μόλις αρχίζουν να βλέπουν την πρώτη αμυδρή ακτίνα φωτός που διαπερνά αυτή τη γοητεία και χρησιμεύει πρώτα απ’ όλα στην αποκάλυψη του γεγονότος της πλάνης. Μέσω του φωτός που πέφτει έτσι, η ακόλουθη αλήθεια μπορεί ν’ αποκαλυφθεί σ’ όσους έχουν στάση αναμονής κι ευρύτητα σκέψης: Η ίδια η Θεότητα βρίσκεται στο δρόμο προς την τελείωση. Οι συνέπειες αυτής της δήλωσης είναι πολλές.
Ασχολούμενοι με τα αίτια των ασθενειών, θα πάρουμε τη θέση ότι το θεμελιώδες και υπέρτατο κοσμικό αίτιο βρίσκεται πέρα απ’ την κατανόησή μας και μόνο καθώς το βασίλειο του Θεού αποκαλύπτεται στη γη, θα εισέλθουμε σε κάποια πραγματική κατανόηση της πλατιά διαδεδομένης ασθένειας που βρίσκεται στον πλανήτη μας και στα τέσσερα βασίλεια της φύσης. Μερικές βασικές δηλώσεις μπορούν ωστόσο να γίνουν, [12] οι οποίες θα βρεθούν τελικά αληθινές από μακροκοσμική έννοια και μπορεί ήδη να αποδειχθούν αληθινές όταν εξετασθεί με νοημοσύνη ο μικρόκοσμος:
1.  Κάθε ασθένεια (κι αυτό είναι κοινοτοπία) προκαλείται από έλλειψη αρμονίας – μιας δυσαρμονίας που υφίσταται μεταξύ της μορφικής όψης και της ζωής. Εκείνο που συνενώνει μορφή και ζωή ή μάλλον εκείνο που είναι αποτέλεσμα της σκόπιμης αυτής ένωσης, το αποκαλούμε ψυχή, εαυτό όσον αφορά την ανθρωπότητα και ολοκληρώνουσα αρχή όσον αφορά τα υπανθρώπινα βασίλεια. Η ασθένεια εμφανίζεται όταν υπάρχει έλλειψη ευθυγράμμισης μεταξύ των διαφόρων αυτών παραγόντων, της ψυχής και της μορφής, της ζωής και της έκφρασής της, των υποκειμενικών και αντικειμενικών πραγματικοτήτων. Συνεπώς πνεύμα και ύλη δεν αλληλοσχετίζονται ελεύθερα. Αυτός είναι ένας τρόπος ερμηνείας του Νόμου Ι και η όλη θέση αποσκοπεί να αποτελέσει μια εξήγηση αυτού του Νόμου.
2.  Αυτή η έλλειψη αρμονίας που προκαλεί ό,τι ονομάζουμε ασθένεια, διατρέχει και τα τέσσερα βασίλεια της φύσης και δημιουργεί εκείνες τις συνθήκες που προκαλούν πόνο (όπου η αισθαντικότητα είναι έντονη και αναπτυγμένη) και παντού συμφόρηση, φθορά και θάνατο. Σκεφθείτε αυτές τις λέξεις: Δυσαρμονία, Ασθένεια, Πόνος, Συμφόρηση, Φθορά, Θάνατος, γιατί περιγράφουν τη γενική κατάσταση που διέπει τη συνειδητή ζωή όλων των μορφών, μακροκοσμικών και μικροκοσμικών. Δεν αποτελούν αίτια.
3.  Όλες αυτές οι καταστάσεις μπορεί ωστόσο να θεωρηθούν σαν εξαγνιστικές στα αποτελέσματά τους και πρέπει έτσι να θεωρούνται απ’ την ανθρωπότητα, αν πρόκειται να έχει μια ορθή στάση απέναντι στην ασθένεια. Αυτό συχνά λησμονείται απ’ το φανατικό θεραπευτή και τον αδιάλλακτο εκπρόσωπο μιας ιδέας που συλλαμβάνεται περιορισμένα και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί μέρος μόνο μιας μεγαλύτερης ιδέας. [13]
4.  Οι μέθοδοι θεραπείας και οι τεχνικές ανακούφισης είναι ιδιάζουσες στην ανθρωπότητα και είναι αποτέλεσμα της νοητικής δραστηριότητας του ανθρώπου. Υποδεικνύουν τη λανθάνουσα δύναμή του σαν δημιουργού και σαν εκείνου που οδεύει προς την ελευθερία. Υποδεικνύουν τη διακριτική του ικανότητα να νιώθει την τελειότητα, να οραματίζεται το στόχο κι έτσι να εργάζεται προς την τελική αυτή απελευθέρωση. Το λάθος του σ’ αυτή την εποχή συνίσταται:
α.  Στην ανικανότητά του να εκτιμήσει τις αληθινές χρήσεις του πόνου.
β.  Στη δυσφορία του για την οδύνη.
γ.  Στην παρανόησή του του νόμου της μη-αντίστασης.
δ.  Στην υπερέμφασή του της μορφικής φύσης.
ε.  Στη στάση του απέναντι στο θάνατο και στην αίσθησή του ότι η εξαφάνιση της ζωής από την οπτική αντίληψη με το μέσον της μορφής και η επακόλουθη αποσύνθεση αυτής της μορφής υποδεικνύει καταστροφή.
5.  Όταν η ανθρώπινη σκέψη αντιστρέψει τις συνηθισμένες ιδέες ως προς την ασθένεια και αποδεχθεί την ασθένεια σαν γεγονός στη φύση, ο άνθρωπος θα αρχίσει να εργάζεται με το νόμο της απελευθέρωσης, με ορθή σκέψη που οδηγεί στη μη-αντίσταση. Προς το παρόν με τη δύναμη της κατευθυνόμενης σκέψης του και του έντονου ανταγωνισμού του προς την ασθένεια τείνει μόνο να ενεργοποιήσει τη δυσκολία. Όταν αναπροσανατολίσει τη σκέψη του στην αλήθεια και την ψυχή, τα δεινά του φυσικού πεδίου θα αρχίσουν να εξαφανίζονται. Αυτό θα γίνει φανερό καθώς θα μελετούμε αργότερα τη μέθοδο της εκρίζωσης. Η ασθένεια υπάρχει. Οι μορφές σ’ όλα τα βασίλεια είναι πλήρεις δυσαρμονίας και χωρίς ευθυγράμμιση με την ενοικούσα ζωή. Η ασθένεια, η φθορά και η τάση προς διάλυση βρίσκονται παντού. Διαλέγω τις λέξεις μου με προσοχή.
6.  Η ασθένεια δεν είναι συνεπώς το αποτέλεσμα εσφαλμένης ανθρώπινης σκέψης. Υπήρχε στις πολλές μορφές ζωής πολύ πριν εμφανισθεί στη γη η ανθρώπινη οικογένεια. Εάν ζητάτε μια ρηματική έκφραση και θέλετε να μιλήσετε στα όρια του ανθρώπινου νου, μπορείτε να πείτε με κάποια ακρίβεια: ο Θεός, [14] η πλανητική Θεότητα, είναι ένοχος εσφαλμένης σκέψης. Δε θα εκφράσετε όμως την αλήθεια, αλλά μόνο μικρό μέρος του αιτίου όπως παρουσιάζεται στην ασθενή πεπερασμένη σας διάνοια με το μέσον της γενικής παγκόσμιας γοητείας και πλάνης.
7.  Από μια άποψη η ασθένεια είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης και ο εχθρός εκείνου που είναι στατικό κι αποκρυσταλλωμένο. Μη νομίσετε απ’ τα λεγόμενά μου ότι η ασθένεια πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη κι ότι η διαδικασία του θανάτου πρέπει να επιδιώκεται. Εάν συνέβαινε αυτό, ο άνθρωπος θα υπέθαλπε την ασθένεια και θα καθιέρωνε την αυτοκτονία. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα η όλη τάση της ζωής είναι ενάντια στην ασθένεια και η αντίδραση της μορφικής ζωής στη σκέψη του ανθρώπου υποδαυλίζει το φόβο του θανάτου. Αυτό είναι ορθό, γιατί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της διατήρησης της μορφικής ακεραιότητας είναι ζωτική αρχή της ύλης και η τάση για την αυτοδιαιώνιση της ζωής μέσα στη μορφή είναι η μεγαλύτερη δοθείσα από το Θεό ικανότητά μας και θα διαρκέσει. Αλλά στην ανθρώπινη οικογένεια πρέπει τελικά να δώσει θέση στη χρήση του θανάτου σαν οργανωμένης, απελευθερωτικής διαδικασίας για να διατηρηθεί η δύναμη και να δοθεί στην ψυχή ένα καλύτερο όργανο εκδήλωσης. Γι’ αυτή την ελευθερία δράσης το ανθρώπινο γένος σαν σύνολο δεν είναι ακόμη έτοιμο. Οι μαθητές και οι ζηλωτές του κόσμου πρέπει λοιπόν τώρα ν’ αρχίσουν να συλλαμβάνουν τις νεότερες αρχές της ύπαρξης. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης διέπει τη σχέση πνεύματος και ύλης, ζωής και μορφής, εφόσον η ίδια η Θεότητα θέλει να ενσαρκώνεται μέσα στο σώμα της εκδήλωσής Της – έναν πλανήτη ή ένα ηλιακό σύστημα. Σας έδωσα στην παραπάνω δήλωση μια νύξη ως προς ένα από τα βασικά αίτια της ασθένειας και τον ατέλειωτο αγώνα μεταξύ του φυλακισμένου πνεύματος και της φυλακίζουσας μορφής. Ο αγώνας αυτός χρησιμοποιεί σαν μέθοδό του την ενδόμυχη εκείνη ποιότητα που εκφράζεται σαν παρόρμηση για διατήρηση και σαν ώθηση για διαιώνιση – τόσο της παρούσας μορφής όσο και του είδους. [15]
8.  Ο νόμος του αιτίου και αποτελέσματος, που ονομάζεται Κάρμα στην Ανατολή, κυβερνά όλα αυτά. Το κάρμα πρέπει να θεωρείται στην πραγματικότητα σαν το αποτέλεσμα (στη μορφική ζωή του πλανήτη μας) αιτίων βαθιά εδραιωμένων και κρυμμένων στη διάνοια του Θεού. Τα αίτια που μπορούμε να ανιχνεύσουμε σε σχέση με την ασθένεια και το θάνατο, είναι στην πραγματικότητα μόνο η πραγμάτωση ορισμένων βασικών αρχών που διέπουν – ορθά ή εσφαλμένα, ποιος θα μπορούσε να πει; – τη ζωή του Θεού σε μορφή και πρέπει πάντοτε να παραμένουν ακατανόητες στον άνθρωπο μέχρι την εποχή εκείνη που θα λάβει τη μεγάλη μύηση η οποία συμβολίζεται για μας στη Μεταμόρφωση. Σ’ όλη τη μελέτη μας θα ασχοληθούμε με δευτερεύοντα αίτια και τα αποτελέσματά τους, με τα φαινομενικά επακόλουθα των υποκειμενικών αυτών αποτελεσμάτων που εκπορεύονται από αίτια που είναι για μας πολύ μακρινά για να συλλάβουμε. Αυτό πρέπει να γίνει παραδεκτό και να συλληφθεί. Είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος με το σημερινό νοητικό του μηχανισμό. Όταν σπάνια λειτουργεί η ενόραση και σπάνια φωτίζεται η διάνοια, γιατί θα έπρεπε ο άνθρωπος να περιμένει αλαζονικά να κατανοήσει το καθετί; Ας εργασθεί για την ανάπτυξη της ενόρασής του και την επίτευξη της φώτισης. Τότε η κατανόηση μπορεί να έρθει στο δρόμο του. Θα έχει αποκτήσει το δικαίωμα για τη θεία γνώση. Αλλά η παραπάνω αναγνώριση θα αρκέσει για την εργασία μας και θα μας επιτρέψει να διατυπώσουμε εκείνους τους νόμους και τις αρχές που θα υποδείξουν τον τρόπο με τον οποίο η ανθρωπότητα μπορεί να επιτύχει την αποδέσμευση από τη μορφική συνείδηση και την επακόλουθη απαλλαγή από τη νίκη του θανάτου κι από εκείνες τις συνθήκες που αφορούν την ασθένεια και διέπουν σήμερα την πλανητική μας εκδήλωση.
Θα διαιρέσουμε τη μελέτη μας για τα αίτια των ασθενειών σε τρία μέρη, αποκλείοντας από την έρευνά μας για την αλήθεια την τελείως κατανοητή αλλά εξίσου μάταιη επιθυμία να κατανοήσουμε τη διάνοια της Θεότητας:
      Ι.  Τα ψυχολογικά αίτια.
     II.  Τα αίτια που εκπορεύονται από την ομαδική ζωή.
   III.  Τις καρμικές μας ευθύνες, τα καρμικά αίτια. [16]
Με όλα αυτά θα αποκτήσουμε μόνο μια γενική ιδέα (ό,τι είναι τώρα εφικτό) για την παρουσία της ασθένειας στην ανθρώπινη οικογένεια κι εκείνης που βρίσκουμε επίσης μερικώς στο ζωικό βασίλειο. Όταν η γενική αυτή ιδέα συλληφθεί, θα έχουμε μια καθαρότερη κατανόηση του προβλήματός μας και θα μπορούμε τότε να προχωρήσουμε στη μελέτη μας των μεθόδων που θα μας επιτρέψουν να χειρισθούμε τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα με μεγαλύτερη ευκολία. Οι σπουδαστές της Τέχνης της Θεραπείας πρέπει επίσης να θυμούνται ότι υπάρχουν τρεις τρόποι με τους οποίους επιτελείται η θεραπεία κι ότι και οι τρεις τρόποι έχουν τη θέση και την αξία τους που εξαρτώνται απ’ το σημείο εξέλιξης του υπό θεραπεία ατόμου.
 Πρώτο, υπάρχει η εφαρμογή εκείνων των καταπραϋντικών και βελτιωτικών μεθόδων που βαθμιαία θεραπεύουν την ασθένεια κι εξαλείφουν τις ανεπιθύμητες συνθήκες· δομούν τη μορφική ζωή και υποδαυλίζουν τη ζωτικότητα, έτσι ώστε η ασθένεια μπορεί να εκβληθεί. Καλοί εκπρόσωποι των μεθόδων αυτών είναι η αλλοπαθητική και η ομοιοπαθητική σχολή και οι διάφορες οστεοπαθητικές, χειροπρακτικές κι άλλες θεραπευτικές σχολές. Έχουν κάνει πολύ καλό κι εποικοδομητικό έργο και το χρέος της ανθρωπότητας στη σύνεση, την επιδεξιότητα και τις ανιδιοτελείς περιποιήσεις των ιατρών είναι μεγάλο. Ασχολούνται συνεχώς με επείγουσες περιπτώσεις κι επικίνδυνα αποτελέσματα αιτίων που δεν είναι φανερά στην επιφάνεια. Με τις μεθόδους αυτές ο πάσχων βρίσκεται στα χέρια τρίτων και πρέπει να είναι παθητικός, ήρεμος κι αρνητικός.
Δεύτερο, υπάρχει η παρουσίαση του έργου και των μεθόδων του σύγχρονου ψυχολόγου που επιζητεί να ασχοληθεί με υποκειμενικές συνθήκες και να εξομαλύνει τις εσφαλμένες στάσεις του νου, τις αναστολές, τις ψυχώσεις και τα συμπλέγματα που επιφέρουν τις εξωτερικές καταστάσεις της ασθένειας, τις νοσηρές συνθήκες και τις νευρωτικές και νοητικές καταστροφές. Με τη μέθοδο αυτή ο πάσχων διδάσκεται να συνεργάζεται όσο μπορεί περισσότερο με τον ψυχολόγο, έτσι ώστε να φθάσει σε μια πρέπουσα κατανόηση του εαυτού του [17] κι έτσι να μάθει να εκριζώνει τις εσώτερες εκείνες εξαναγκαστικές συνθήκες που είναι υπόλογες για τα εξωτερικά αποτελέσματα. Εκπαιδεύεται να είναι θετικός και ενεργητικός κι αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα στην ορθή κατεύθυνση. Η τάση του συνδυασμού της ψυχολογίας με την εξωτερική φυσική θεραπεία είναι υγιής και ορθή.
Τρίτο, η ανώτατη και νεότατη μέθοδος είναι εκείνη που φέρνει σε θετική δραστηριότητα την ίδια την ψυχή του ανθρώπου. Η αληθινή και μέλλουσα θεραπεία επέρχεται όταν η ζωή της ψυχής μπορεί να ρέει χωρίς προσκόμματα και εμπόδια μέσω κάθε όψης της μορφικής φύσης. Μπορεί τότε να τη ζωογονήσει με τη δυναμικότητά της και μπορεί επίσης να εξαλείψει εκείνες τις συμφορήσεις και τα εμφράγματα που είναι γόνιμες πηγές ασθένειας.
Αυτά σας δίνουν πολλά για να σκεφθείτε. Αν προχωρούμε αργά όσον αφορά την πρακτική εφαρμογή των τεχνικών και των μεθόδων, είναι γιατί επιδιώκω να θέσω στέρεα θεμέλια για ό,τι θα μεταδώσω αργότερα.
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΜΠΕΙΛΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

IO CHE AMO SOLO TE