ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Κατά τη μελέτη των ιδεών που περιγράφονται σ’ αυτό το βιβλίο και την προσεκτική τους εξέταση αναφύονται στο νου ορισμένες βασικές έννοιες:

Πρώτο, ότι το σπουδαιότερο ζήτημα για κάθε μαθητή δεν είναι το γεγονός της προσωπικότητας ενός ιδιαίτερου δασκάλου, αλλά το μέτρο της αλήθειας που εκπροσωπεί και η δύναμη του σπουδαστή να διακρίνει μεταξύ αλήθειας, μερικής αλήθειας και ψεύδους.

Δεύτερο, ότι με την αυξανόμενη εσωτερική διδασκαλία προκύπτει αυξημένη εξωτερική ευθύνη. Ας κάνει λοιπόν κάθε μαθητής σαφή απογραφή του εαυτού του, έχοντας υπόψη ότι η κατανόηση έρχεται με την εφαρμογή του μέτρου της αλήθειας που έγινε αντιληπτή στο άμεσο πρόβλημα και στο περιβάλλον κι ότι η συνείδηση διευρύνεται με τη χρήση της μεταδοθείσας αλήθειας.

Τρίτο, ότι μια δυναμική προσκόλληση στην επιλεγμένη ατραπό και μια σταθερή εμμονή που υπερνικά και παραμένει αμετακίνητη οτιδήποτε κι αν συμβεί, είναι πρωταρχική προϋπόθεση κι οδηγεί στην πύλη που εισάγει σ’ ένα βασίλειο, σε μια διάσταση και σε μια κατάσταση ύπαρξης που γίνεται εσώτερα ή υποκειμενικά γνωστή. Αυτή η κατάσταση αντίληψης προκαλεί αλλαγές στη μορφή και στο περιβάλλον ανάλογες με τη δύναμη της.

Οι τρεις αυτές εισηγήσεις αξίζει να εξετασθούν στενά απ’ όλους και η σημασία τους πρέπει κάπως να συλληφθεί πριν γίνει εφικτή περαιτέρω πραγματική πρόοδος. Δεν είναι ρόλος μου να κάνω ατομική και προσωπική εφαρμογή της δοθείσας διδασκαλίας. Αυτή πρέπει να γίνει από κάθε σπουδαστή για λογαριασμό του.

Περιφρούρησες συνετά τη διδασκαλία από το μίασμα της επιβαλλόμενης αυθεντίας και πίσω απ’ τα βιβλία σου δεν υπάρχει [4] καμιά εσωτερική αρχή ιεραρχικής αυθεντίας ή υποστήριξης, όπως αυτή που δημιούργησε τα στενά όρια ορισμένων εκκλησιαστικών σωμάτων και ομάδων που διαφέρουν τόσο πλατιά όσο η Καθολική Εκκλησία, η Χριστιανική Επιστήμη, όσοι πιστεύουν στην προφορική έμπνευση των Γραφών και οι πολυάριθμες εσωτερικές (λεγόμενες) οργανώσεις. Η κατάρα πολλών ομάδων ήταν τα ψιθυριστά λόγια ότι “Εκείνοι που γνωρίζουν επιθυμούν…”, “Ο Διδάσκαλος λέει…”, “Τα Μεγάλα Όντα διατάζουν…” και η ομάδα του ανόητου ποιμνίου ανίσχυρα και τυφλά αλληλοσπρώχνεται για να υπακούσει. Νομίζουν μ’ αυτό τον τρόπο ότι μέσω της εσφαλμένης τους αφοσίωσης θα έρθουν σ’ επαφή με κάποια σπουδαία πρόσωπα και θα εισέλθουν στον παράδεισο από κάποιο σύντομο δρόμο.

Περιφρούρησες συνετά τα βιβλία σου από την αντίδραση που προκύπτει σ’ εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι διδάσκαλοι, μύστες και μυημένοι. Η ανωνυμία και η θέση μου πρέπει να διατηρηθούν κι ο βαθμός μου πρέπει να θεωρείται μόνο σαν εκείνος ενός πρεσβύτερου μαθητή κι ενός ζηλωτή για εκείνη την επέκταση της συνείδησης που για μένα είναι το επόμενο βήμα προς τα εμπρός. Μόνο ό,τι λέω απ’ την αλήθεια έχει σημασία· μόνο η έμπνευση και η βοήθεια που μπορώ να προσφέρω σε κάποιο προσκυνητή πάνω στην ατραπό είναι ζωτική· ό,τι έμαθα μέσω εμπειρίας είναι στη διάθεση του ειλικρινούς ζηλωτή· και το εύρος του οράματος που μπορώ να μεταδώσω (επειδή αναρριχήθηκα ψηλότερα στο βουνό από άλλους) είναι η κύρια συμβολή μου. Στα σημεία αυτά οι σπουδαστές είναι ελεύθεροι να συλλογισθούν, παραλείποντας τις ανώφελες εικασίες για τις ακριβείς λεπτομέρειες των ασήμαντων προσωπικοτήτων και των συνθηκών του περιβάλλοντος.

Το θέμα μας πρόκειται να είναι εκείνο της Μαγείας της Ψυχής και η κεντρική σκέψη που υπόκειται σ’ όλα όσα μπορεί να εμφανισθούν σ’ αυτό το βιβλίο βρίσκεται στα λόγια της Μπαγκαβάτ Γκίτα που έχουν ως εξής:

“Αν και είμαι Αγέννητος, η Ψυχή που δε φεύγει, αν και είμαι ο Κύριος των Όντων, όμως σαν Κύριος της φύσης Μου εκδηλώνομαι με τη μαγική δύναμη της Ψυχής.” Γκίτα IV, 6. [5]

Το στατιστικό και το ακαδημαϊκό είναι μια αναγκαία βάση κι ένα προκαταρκτικό βήμα για μια πιο επιστημονική μελέτη, αλλά στο βιβλίο αυτό θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στη ζωική όψη και στην πρακτική εφαρμογή της αλήθειας στην καθημερινή ζωή του ζηλωτή. Ας μελετήσουμε πώς μπορούμε να γίνουμε πρακτικοί μάγοι και με ποιο τρόπο μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα τη ζωή του πνευματικού ανθρώπου και του ζηλωτή της αποδεγμένης μαθητείας στους ιδιόρρυθμους καιρούς μας, την κατάσταση και το περιβάλλον.

Για να το κάνουμε αυτό θα πάρουμε τους Δεκαπέντε Κανόνες της Μαγείας που βρίσκονται σ’ ένα προηγούμενο βιβλίο μου με τίτλο Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός. Θα τους σχολιάσω χωρίς να πραγματευθώ την κοσμική τους σημασία ή τις ηλιακές και άλλες αντιστοιχίες και αναλογίες, αλλά εφαρμόζοντάς τους στο έργο του ζηλωτή και δίνοντας πρακτικές εισηγήσεις για την καλύτερη ανάπτυξη της ψυχικής επαφής και της ψυχικής εκδήλωσης. Θα πάρω σαν δεδομένες ορισμένες γνώσεις και θα υποθέσω ότι οι σπουδαστές μπορούν ν’ ακολουθήσουν και να κατανοήσουν ορισμένους τεχνικούς όρους που μπορεί ν’ αναγκασθώ να χρησιμοποιήσω. Δεν απευθύνομαι σε νήπια αλλά σε ώριμους άνδρες και γυναίκες που διάλεξαν έναν ορισμένο δρόμο και είναι δεσμευμένοι να “περιπατούν εν τω φωτί”.

Επιζητώ σ’ αυτό το βιβλίο να κάνω τέσσερα πράγματα και να απευθυνθώ σε τρεις τύπους ανθρώπων. Βασίζεται όσον αφορά τη διδασκαλία του, σε τέσσερα θεμελιώδη αξιώματα. Αυτά προορίζονται να:

1.  Διδάξουν τους νόμους της πνευματικής ψυχολογίας σαν διακριτής από τη νοητική και συναισθηματική ψυχολογία.

2.  Διασαφηνίσουν τη φύση της ψυχής του ανθρώπου και τις συστημικές και κοσμικές της σχέσεις. Αυτές περιλαμβάνουν την ομαδική της σχέση σαν προκαταρκτικό βήμα.

3.  Καταδείξουν τις σχέσεις μεταξύ του εαυτού και των περιβλημάτων που ο εαυτός αυτός μπορεί να χρησιμοποιήσει κι έτσι ν’ αποσαφηνίσουν τη δημόσια σκέψη ως προς τη σύσταση του ανθρώπου.

4.  Διευκρινίσουν το πρόβλημα των υπερκανονικών δυνάμεων [6] και να δώσουν τους κανόνες για την ασφαλή και χρήσιμη ανάπτυξή τους.

Βρισκόμαστε πια στο τέλος μιας μεγάλης μεταβατικής περιόδου και τα λεπτοφυέστερα βασίλεια της ζωής είναι πιο κοντά από ποτέ άλλοτε· τα ασυνήθιστα φαινόμενα κι ανεξήγητα γεγονότα είναι πιο συχνά από κάθε άλλη εποχή, ενώ τηλεπαθητικά, ψυχιστικά και ιδιότυπα ζητήματα απασχολούν την προσοχή ακόμη και των σκεπτικιστών, των επιστημόνων και των θρησκειολόγων. Οι λόγοι της εμφάνισης των φαινομένων αναζητούνται παντού και σχηματίζονται εταιρείες για τη διερεύνηση και απόδειξή τους. Πολλοί επίσης παραστρατούν στην προσπάθεια να επιφέρουν μέσα τους ψυχιστικές καταστάσεις και τους ενεργοποιούς παράγοντες που προκαλούν την εκδήλωση ιδιόρρυθμων δυνάμεων. Το βιβλίο αυτό θα επιχειρήσει να προσαρμόσει τη διδόμενη πληροφορία στο σχήμα της ζωής όπως το αναγνωρίζουμε σήμερα και θα δείξει πόσο βασικά φυσικά και αληθινά είναι όλα όσα ορίζονται σαν μυστηριώδη. Όλα υπόκεινται σε νόμο και οι νόμοι χρειάζονται διευκρίνιση τώρα που η ανάπτυξη του ανθρώπου έφτασε στο στάδιο μιας ορθότερης εκτίμησης του κάλλους και της πραγματικότητάς τους.

Τρεις τύποι ατόμων θ’ ανταποκριθούν σ’ αυτό το βιβλίο. Είναι:

1.  Οι ανοιχτόμυαλοι ερευνητές που είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν τις αρχές του σαν υπόθεση εργασίας ωσότου καταδειχθούν εσφαλμένες. Αυτοί θα είναι ειλικρινά αγνωστικιστές, αλλά προσωρινά πρόθυμοι στην έρευνά τους για την αλήθεια να δοκιμάσουν τις μεθόδους και να ακολουθήσουν τις εισηγήσεις που διατυπώνονται για να τις εξετάσουν.

2.  Οι ζηλωτές και μαθητές. Θα μελετήσουν αυτή την πραγματεία για να κατανοήσουν καλύτερα τον εαυτό τους κι επειδή ζητούν να βοηθήσουν τον αδελφό τους. Δε θ’ αποδεχτούν τα αποφθέγματά του τυφλά αλλά θα πειραματισθούν, θα ελέγξουν και θα επιβεβαιώσουν με προσοχή τα στάδια και τα βήματα [7] που εκτίθενται γι’ αυτούς σ’ αυτό το τμήμα των διδαγμάτων της Προαιώνιας Σοφίας.

3.  Οι μυημένοι. Τα πρόσωπα αυτά θα καταλήξουν σε μια έννοια που δε θα είναι φανερή σ’ εκείνους της πρώτης ομάδας και που μόνο θα την υποψιαστούν τα πιο προχωρημένα μέλη της δεύτερης. Μέσα τους ξέρουν την αλήθεια πολλών απ’ τις δηλώσεις του και θ’ αντιληφθούν την υποκειμενική πραγματοποίηση πολλών απ’ τους νόμους. Αυτοί οι νόμοι της φύσης επιφέρουν αποτελέσματα σε τρεις διακριτές περιοχές:

α.  Φυσικά, όπου εκδηλώνονται σαν αποτελέσματα στην πυκνή μορφή.

β.  Αιθερικά, όπου εκδηλώνονται σαν η ενέργεια που βρίσκεται πίσω απ’ αυτά τα αποτελέσματα.

γ.  Νοητικά, όπου αφορούν τις παρωθήσεις που προκαλούν τα άλλα δύο.

Η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός ασχολήθηκε κυρίως με το ηλιακό σύστημα κι έθιξε τις ανθρώπινες όψεις και αντιστοιχίες μόνο στο βαθμό που φανέρωναν τη σχέση του μέρους με το όλο και της μονάδας με την ολότητα.

Το παρόν βιβλίο θα πραγματευθεί ειδικότερα την ανθρώπινη ανάπτυξη και ανέλιξη, διευκρινίζοντας τις αιτίες που ευθύνονται για τα τωρινά αποτελέσματα και δείχνοντας το μέλλον και τις δυνατότητές του και τη φύση των ανελισσόμενων δυνατοτήτων.

Το βιβλίο αυτό θα βασισθεί επίσης σε τέσσερα θεμελιώδη αξιώματα που πρέπει να τα δεχθεί ο μελετητής των επόμενων σελίδων σαν κάτι που προσφέρει μια υπόθεση που αξίζει να εξετάσει και να δοκιμάσει. Από κανένα αληθινό ερευνητή της Προαιώνιας Σοφίας δε ζητείται να προσκολληθεί τυφλά σε οποιαδήποτε παρουσίαση της αλήθειας· του ζητείται ωστόσο να έχει ανοικτό μυαλό και να ζυγίσει σοβαρά και να εξετάσει τις θεωρίες και τα ιδεώδη, τους νόμους και τις αλήθειες που οδήγησαν τόσους πολλούς απ’ το σκότος στο φως της γνώσης και της εμπειρίας. [8] Τα αξιώματα αυτά θα μπορούσαν ν’ απαριθμηθούν ως εξής και δίνονται κατά σειρά σπουδαιότητας:

Ι. Πρώτο, ότι υπάρχει στο εκδηλωμένο μας σύμπαν η έκφραση μιας Ενέργειας ή Ζωής που είναι η υπεύθυνη αιτία των ποικίλων μορφών και της αχανούς ιεραρχίας των αισθαντικών όντων που συνθέτουν το άθροισμα όλων όσων είναι. Είναι η λεγόμενη υλοζωική θεωρία, μολονότι ο όρος συντελεί απλά στη σύγχυση. Αυτή η μεγάλη Ζωή είναι η βάση του Μονισμού κι όλοι οι φωτισμένοι άνθρωποι είναι Μονιστές. Έκφραση της αλήθειας είναι ότι “ο Θεός είναι Ένας”. Μία Ζωή διαπερνά όλες τις μορφές και οι μορφές αυτές είναι εκφράσεις σε χρόνο και χώρο της κεντρικής παγκόσμιας ενέργειας. Η Ζωή σε εκδήλωση παράγει ύπαρξη και είναι. Είναι συνεπώς η ριζική αιτία της δυαδικότητας. Αυτή η δυαδικότητα που παρατηρείται όταν υπάρχει αντικειμενικότητα και η οποία εξαφανίζεται όταν εκλείπει η μορφική όψη, καλύπτεται από πολλούς όρους απ’ τους οποίους χάρη σαφήνειας οι πιο συνηθισμένοι μπορούν ν’ απαριθμηθούν εδώ:

              Πνεύμα                 Ύλη

.... Ζωή..................... Μορφή

.... Πατήρ................. Μήτηρ

.... Θετικός............... Αρνητικός

.... Σκότος................. Φως

Οι σπουδαστές πρέπει να έχουν σαφώς κατά νου αυτή την ουσιώδη ενότητα ακόμη κι όταν μιλούν (όπως είναι αναγκασμένοι) με τους πεπερασμένους όρους εκείνης της δυαδικότητας που είναι παντού κυκλικά έκδηλη.

II. Το δεύτερο αξίωμα προκύπτει απ’ το πρώτο και διακηρύσσει ότι η μία Ζωή, εκδηλούμενη δια της ύλης, παράγει έναν τρίτο παράγοντα που είναι η συνείδηση. Αυτή η συνείδηση που είναι το αποτέλεσμα της ένωσης των δύο πόλων πνεύματος και ύλης, είναι η ψυχή όλων των πραγμάτων· διαπερνά όλη την ουσία ή αντικειμενική ενέργεια· υπόκειται σ’ όλες τις μορφές, είτε πρόκειται για τη μορφή εκείνης της μονάδας ενέργειας που ονομάζουμε άτομο είτε για τη μορφή ενός ανθρώπου, ενός πλανήτη, ή ενός ηλιακού συστήματος. [9] Είναι η Θεωρία του Αυτοπροσδιορισμού ή η διδασκαλία ότι όλες οι ζωές από τις οποίες σχηματίζεται η μία ζωή, στη σφαίρα και την κατάσταση ύπαρξής τους προσγειώνονται, ας πούμε, στην ύλη και προσλαμβάνουν μορφές δια των οποίων η ιδιότυπη και ειδική κατάσταση συνείδησής τους μπορεί να γίνει αντιληπτή κι ο κραδασμός τους να σταθεροποιηθεί· έτσι μπορούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους σαν ύπαρξη. Έτσι πάλι η μία ζωή αποβαίνει μια σταθεροποιημένη και συνειδητή οντότητα με το μέσον του ηλιακού συστήματος και είναι συνεπώς ουσιαστικά το άθροισμα των ενεργειών όλων των καταστάσεων συνείδησης και όλων των μορφών σε ύπαρξη. Το ομογενές αποβαίνει ανομοιογενές κι όμως παραμένει ενότητα· το ένα εκδηλώνεται στην ποικιλία κι όμως είναι αμετάβλητο· η κεντρική ενότητα είναι γνωστή σε χρόνο και χώρο σαν σύνθετη και διαφοροποιημένη κι όμως όταν ο χρόνος και ο χώρος δεν υπάρχουν (όντας καταστάσεις συνείδησης), μόνο η ενότητα παραμένει και μόνο το πνεύμα εμμένει συν μια αυξημένη κραδασμική δράση, συν μια ικανότητα τόνωσης του φωτός όταν επιστρέψει πάλι ο κύκλος της εκδήλωσης.

Μέσα στον κραδασμικό παλμό της μιας εκδηλούμενης Ζωής όλες οι ελάσσονες ζωές επαναλαμβάνουν τη διαδικασία ύπαρξης – Θεοί, άγγελοι, άνθρωποι και οι μυριάδες ζωών που εκφράζονται δια των μορφών των βασιλείων της φύσης και των δραστηριοτήτων της εξελικτικής διαδικασίας. Όλες αποβαίνουν εγωκεντρικές και αυτοπροσδιοριζόμενες.

III. Το τρίτο βασικό αξίωμα είναι ότι το αντικείμενο για το οποίο η ζωή προσλαμβάνει μορφή και ο σκοπός της εκδηλωμένης ύπαρξης είναι η ανέλιξη της συνείδησης ή η αποκάλυψη της ψυχής. Θα μπορούσε να ονομασθεί Θεωρία της Εξέλιξης του Φωτός. Όταν γίνει αντιληπτό ότι ακόμη κι ο σύγχρονος επιστήμων λέει ότι φως και ύλη είναι συνώνυμοι όροι, απηχώντας έτσι τη διδασκαλία της Ανατολής, γίνεται καταφανές ότι δια της αλληλεπίδρασης των πόλων και δια της τριβής των ζευγών των αντιθέτων ξεπηδά φως. Ο στόχος της εξέλιξης βρίσκεται ότι είναι μια βαθμιαία σειρά εκδηλώσεων φωτός. [10] Συγκαλυμμένο και κρυμμένο σε κάθε μορφή βρίσκεται φως. Καθώς βαίνει η εξέλιξη η ύλη γίνεται όλο και περισσότερο καλύτερος αγωγός φωτός, καταδεικνύοντας έτσι την ακρίβεια της δήλωσης του Χριστού “Εγώ ειμί το Φως του Κόσμου”.

IV. Το τέταρτο αξίωμα συνίσταται στη δήλωση ότι όλες οι ζωές εκδηλώνονται κυκλικά. Είναι η Θεωρία της Αναγέννησης ή της μετενσάρκωσης, η εκδήλωση του νόμου της περιοδικότητας.

Αυτές είναι οι μεγάλες υποκείμενες αλήθειες που αποτελούν το θεμέλιο της Προαιώνιας Σοφίας – η ύπαρξη της ζωής και η ανάπτυξη της συνείδησης μέσω της κυκλικής πρόσληψης μορφής.

Όμως στο βιβλίο αυτό η έμφαση θα τεθεί στη μικρή ζωή· στον άνθρωπο που “εποιήθη κατ’ εικόνα του Θεού”, ο οποίος δια της μεθόδου της μετενσάρκωσης ανελίσσει τη συνείδησή του ωσότου ανθίσει σαν τελειωθείσα ψυχή της οποίας η φύση είναι φως και η αντίληψή της είναι εκείνη μιας αυτοσυνείδητης ταυτότητας. Η αναπτυγμένη αυτή μονάδα πρέπει τελικά να συγχωνευθεί με πλήρη νοήμονα συμμετοχή στη μεγαλύτερη συνείδηση της οποίας αποτελεί μέρος.

Προτού καταπιαστούμε με το θέμα μας θα ήταν ίσως χρήσιμο να ορίσουμε ορισμένες λέξεις που θα χρησιμοποιηθούν διαρκώς, ώστε να ξέρουμε για τι μιλάμε και τη σημασία των όρων που χρησιμοποιούμε.

1. Αποκρυφιστικός. Ο όρος αυτός αφορά τις κρυμμένες δυνάμεις της ύπαρξης κι εκείνα τα ελατήρια συμπεριφοράς που προκαλούν την αντικειμενική εκδήλωση. Η λέξη “συμπεριφορά” χρησιμοποιείται εδώ εσκεμμένα, γιατί κάθε εκδήλωση σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης είναι έκφραση της ζωής, του σκοπού και του τύπου δραστηριότητας κάποιου όντος ή ύπαρξης κι έτσι είναι κυριολεκτικά η συμπεριφορά (ή εξωτερική φύση ή ποιότητα) κάποιας ζωής. Αυτά τα ελατήρια της δράσης κρύβονται στο σκοπό κάθε ζωής, είτε είναι μια ηλιακή ζωή, μια πλανητική οντότητα, ένας άνθρωπος, είτε εκείνο το Ον που είναι το άθροισμα των καταστάσεων συνείδησης και των μορφών κάθε βασιλείου της φύσης.

2. Νόμοι. Ένας νόμος προϋποθέτει κάποιο υπέρτερο ον που προικισμένο με σκοπό [11] και βοηθούμενο απ’ τη νοημοσύνη, συντονίζει έτσι τις δυνάμεις του ώστε ένα σχέδιο να ωριμάζει διαδοχικά και σταθερά. Μέσω μιας διαυγούς γνώσης του στόχου η οντότητα αυτή θέτει σε δράση εκείνα τα βήματα και στάδια που όταν προωθηθούν με τη σειρά θα φέρουν το σχέδιο σε τελείωση. Η λέξη “νόμος”, όπως νοείται συνήθως, μεταδίδει την ιδέα της υποταγής σε κάποια δραστηριότητα που αναγνωρίζεται σαν αδυσώπητη και απαρέγκλιτη, αλλά δεν είναι κατανοητή σ’ εκείνον που υποτάσσεται σ’ αυτή· συνεπάγεται από μια σκοπιά τη στάση μιας μονάδας βυθισμένης στην ομαδική παρόρμηση και την ανικανότητα αυτής της μονάδας ν’ αλλάξει την παρόρμηση ή να ξεφύγει από τις συνέπειες· αυτό αναπόφευκτα προκαλεί στη συνείδηση του ανθρώπου που θεωρεί αυτούς τους νόμους, ένα αίσθημα ότι είναι θύμα – ότι σέρνεται σαν φύλλο από την αύρα σε κάποιο τέρμα για το οποίο μόνο η εικασία είναι εφικτή κι ότι διέπεται από μια δύναμη που δρα προφανώς με μια αναπόφευκτη πίεση κι έτσι επιφέρει ομαδικά αποτελέσματα σε βάρος της μονάδας. Αυτή η στάση του νου είναι αναπόφευκτη ωσότου η συνείδηση του ανθρώπου μπορέσει να διευρυνθεί τόσο ώστε να έχει επίγνωση των μεγαλύτερων ζητημάτων. Όταν δια της επαφής με τον ανώτερο εαυτό του συμμετάσχει στη γνώση του αντικειμενικού σκοπού κι όταν με την αναρρίχηση στο όρος της όρασης αλλάξει η προοπτική του και διευρυνθεί ο ορίζοντάς του, φθάνει στην αντίληψη ότι ο νόμος δεν είναι παρά η πνευματική παρώθηση, το κίνητρο και η ζωική εκδήλωση εκείνου του Όντος μέσα στο οποίο ζει και κινείται. Μαθαίνει ότι αυτή η παρώθηση φανερώνει ένα νοήμονα σκοπό που κατευθύνεται σοφά και βασίζεται στην αγάπη. Τότε αρχίζει ο ίδιος να χειρίζεται το νόμο ή να διοχετεύει από μέσα του ορθά, αγαπητικά και με νοημοσύνη τόση από την πνευματική ζωική παρώθηση όση ο ιδιαίτερος οργανισμός του μπορεί να δεχθεί, να διαβιβάσει και να χρησιμοποιήσει. Παύει να παρεμποδίζει κι αρχίζει να μεταφέρει. Φέρνει σ’ ένα τέλος τον κύκλο της κλειστής εγωκεντρικής ζωής κι ανοίγει πλατιά τις θύρες στην πνευματική ενέργεια. Κάνοντας αυτό βρίσκει ότι ο νόμος που μίσησε [12] και στον οποίο δυσπιστούσε, είναι ο ζωογονών, εξαγνιστικός πράκτορας που σύρει τον ίδιο κι όλα τα δημιουργήματα του Θεού σ’ ένα ένδοξο επιστέγασμα.

3. Ψυχικός. Υπάρχουν δύο τύποι αυτής της δύναμης σ’ εκδήλωση όσον αφορά το ανθρώπινο βασίλειο κι αυτοί πρέπει να συλληφθούν σαφώς. Υπάρχει η δύναμη που εμψυχώνει τα υπανθρώπινα βασίλεια της φύσης – η εμψυχώνουσα ενέργεια που όταν έρχεται σε σύνδεση με την ενέργεια της ύλης και του εαυτού, δημιουργεί όλες τις μορφές. Το αποτέλεσμα αυτής της σύνδεσης είναι να προσθέσει στην εμβρυώδη νοημοσύνη της ίδιας της ουσίας μια λανθάνουσα αισθαντικότητα και ανταποκριτικότητα η οποία παράγει εκείνο το υποκειμενικό κάτι που ονομάζουμε ζωώδη ψυχή. Αυτή υφίσταται σε τέσσερις βαθμούς ή καταστάσεις αισθαντικής επίγνωσης:

α.  Η συνείδηση του ορυκτού βασιλείου.

β.  Η συνείδηση του φυτικού βασιλείου.

γ.  Η συνείδηση του ζωικού βασιλείου.

δ.  Η συνείδηση της ζωώδους μορφής δια της οποίας ο πνευματικός άνθρωπος λειτουργεί, η οποία στο κάτω-κάτω δεν είναι παρά ένα τμήμα της προηγούμενης ομάδας στην ανώτερη παρουσίασή της.

Δεύτερο, υπάρχει η ψυχική εκείνη δύναμη που είναι αποτέλεσμα της ένωσης του πνεύματος με την αισθαντική ύλη στο ανθρώπινο βασίλειο και δημιουργεί ένα ψυχικό κέντρο που ονομάζουμε ψυχή του ανθρώπου. Το ψυχικό αυτό κέντρο είναι ένα κέντρο δύναμης και η δύναμη της οποίας είναι θεματοφύλακας ή την οποία εκδηλώνει, φέρνει σε δράση μια ανταποκριτικότητα και μια επίγνωση που είναι εκείνη της ψυχής της πλανητικής ζωής, μιας ομαδικής συνείδησης που φέρνει μαζί της ιδιότητες και γνώση διαφορετικής τάξης από εκείνη της ζωώδους ψυχής. Αυτές αντικαθιστούν τελικά τις δυνάμεις της ζωώδους ψυχής, οι οποίες περιορίζουν, παραμορφώνουν κι αιχμαλωτίζουν και δίνουν στον άνθρωπο μια ακτίνα επαφών και μια γνώση που είναι αλάνθαστη, απαλλαγμένη από σφάλματα και του επιτρέπει την είσοδο στην “ελευθερία των ουρανών”. [13] Το αποτέλεσμα της ελεύθερης δράσης της ψυχής του ανθρώπου συντείνει στην κατάδειξη της σφαλερότητας και της σχετικής ματαιότητας των δυνάμεων της ζωώδους ψυχής. Ό,τι επιθυμώ να κάνω εδώ είναι να δείξω τις δύο έννοιες με τις οποίες χρησιμοποιείται η λέξη “ψυχικός”. Αργότερα θα πραγματευθούμε την αύξηση και την ανάπτυξη της κατώτερης ψυχικής φύσης ή της ψυχής των φορέων με τους οποίους ο άνθρωπος λειτουργεί στους τρεις κόσμους κι έπειτα θα επιζητήσουμε να διευκρινίσουμε την αληθινή φύση της ψυχής του ανθρώπου και των δυνάμεων που μπορούν να έρθουν σε δράση εφόσον ο άνθρωπος μπορεί να έρχεται σ’ επαφή με το δικό του πνευματικό κέντρο – την ψυχή – και να ζει στην ψυχική αυτή συνείδηση.

4. Ανέλιξη. Η ζωή στην καρδιά του ηλιακού συστήματος παράγει μια εξελικτική ανέλιξη των ενεργειών εκείνου του σύμπαντος που δεν είναι δυνατό προς το παρόν να οραματισθεί ο πεπερασμένος άνθρωπος. Παρόμοια το κέντρο ενέργειας που αποκαλούμε πνευματική όψη στον άνθρωπο παράγει (μέσω της χρησιμοποίησης της ύλης ή ουσίας) μια εξελικτική ανάπτυξη εκείνου που αποκαλούμε ψυχή και που είναι η ανώτατη από τις μορφικές εκδηλώσεις – το ανθρώπινο βασίλειο. Ο άνθρωπος είναι το ύψιστο προϊόν της ύπαρξης στους τρεις κόσμους. Λέγοντας άνθρωπος εννοώ τον πνευματικό άνθρωπο, έναν υιό του Θεού σε ενσάρκωση. Οι μορφές όλων των βασιλείων της φύσης – ανθρώπινου, ζωικού, φυτικού και ορυκτού – συμβάλλουν σ’ αυτή την εκδήλωση. Η ενέργεια της τρίτης όψης της θειότητας τείνει στην αποκάλυψη της ψυχής ή της δεύτερης όψης η οποία με τη σειρά της αποκαλύπτει την ανώτατη όψη. Πρέπει πάντα να θυμάστε ότι η Μυστική Δοξασία της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ το εκφράζει αυτό με ακρίβεια με τα λόγια “θεωρούμε τη Ζωή σαν τη μία μορφή ύπαρξης που εκδηλώνεται με ό,τι αποκαλείται Ύλη· ή ό,τι διαχωρίζοντάς τα εσφαλμένα ονομάζουμε πνεύμα, ψυχή και ύλη στον άνθρωπο. Ύλη είναι ο φορέας για την εκδήλωση της ψυχής σ’ αυτό το πεδίο ύπαρξης και ψυχή είναι ο φορέας σ’ ένα ανώτερο πεδίο για την εκδήλωση του πνεύματος και τα τρία αυτά είναι μια τριάδα που τη συνθέτει η ζωή [14] η οποία διαπερνά τα πάντα”. (Μυστική Δοξασία, Τόμ. Ι, σελ. 79-80.)

Με τη χρήση της ύλης η ψυχή ανελίσσεται και βρίσκει το κορύφωμά της στην ψυχή του ανθρώπου και η πραγματεία αυτή θ’ ασχοληθεί με την ανέλιξη της ψυχής και την ανακάλυψή της από τον άνθρωπο.

5. Η Γνώση μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις κατηγορίες:

Πρώτα, υπάρχει η θεωρητική γνώση. Περιλαμβάνει κάθε γνώση της οποίας έχει επίγνωση ο άνθρωπος, αλλά την οποία αποδέχεται από τις δηλώσεις άλλων ανθρώπων και των ειδικών των διαφόρων κλάδων της γνώσης. Βασίζεται σε δηλώσεις αυθεντίας κι έχει μέσα της το στοιχείο της εμπιστοσύνης στους συγγραφείς και ομιλητές και στην εκγυμνασμένη νοημοσύνη των εργατών σε οποιοδήποτε απ’ τα πολλά και ποικίλα πεδία σκέψης. Οι αλήθειες που γίνονται αποδεκτές σαν τέτοιες δε διατυπώθηκαν ούτε επαληθεύθηκαν από εκείνον που τις αποδέχεται, αφού στερείται την αναγκαία εκγύμναση κι εξοπλισμό. Τα αποφθέγματα της επιστήμης, οι θεολογίες της θρησκείας και τα πορίσματα των φιλοσόφων και διανοητών παντού χρωματίζουν την άποψη και βρίσκουν την πρόθυμη συναίνεση του αγύμναστου νου κι αυτός είναι ο μέσος νους.

Δεύτερο, έχουμε τη διακριτική γνώση που έχει μέσα της μια επιλεκτική ποιότητα και η οποία θέτει ως προϋπόθεση τη νοήμονα εκτίμηση και την πρακτική εφαρμογή της ειδικότερης επιστημονικής μεθόδου και τη χρήση της δοκιμής, την απόρριψη εκείνου που δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί και την απομόνωση εκείνων των παραγόντων που αντέχουν στην έρευνα και συμμορφώνονται μ’ ό,τι νοείται ως νόμος. Ο ορθολογικός, επιχειρηματικός, σχολαστικός και συγκεκριμενοποιών νους έρχεται σε δράση με αποτέλεσμα πολλά που είναι παιδαριώδη, απαράδεκτα και μη επαληθεύσιμα ν’ απορρίπτονται και να προκύπτει μια επακόλουθη διαύγαση των πεδίων της σκέψης. Αυτή η διακριτική και επιστημονική διαδικασία επέτρεψε στον άνθρωπο να φθάσει σε πολλή αλήθεια σχετικά με τους τρεις κόσμους. Η επιστημονική μέθοδος σε σχέση με το νου της ανθρωπότητας [15] παίζει τον ίδιο ρόλο που η αποκρυφιστική μέθοδος του διαλογισμού (στα πρώτα δύο της στάδια της συγκέντρωσης και της παρατεταμένης συγκέντρωσης ή διαλογισμού) παίζει σε σχέση με το άτομο. Μέσω αυτής δημιουργούνται οι πρέπουσες διεργασίες της σκέψης, τα επουσιώδη και οι ανακριβείς διατυπώσεις της αλήθειας τελικά εξαλείφονται ή διορθώνονται και η σταθερή εστίαση της προσοχής είτε σε μια σπερματική σκέψη, ένα επιστημονικό πρόβλημα, μια φιλοσοφία είτε σε μια παγκόσμια κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα μια τελική αποσαφήνιση και μια σταθερή ενστάλαξη ορθών ιδεών και βάσιμων συμπερασμάτων. Οι κορυφαίοι στοχαστές σε οποιαδήποτε από τις μεγάλες σχολές σκέψης είναι απλά εκφραστές του αποκρυφιστικού διαλογισμού και οι λαμπρές ανακαλύψεις της επιστήμης, οι ακριβείς ερμηνείες των νόμων της φύσης και η διατύπωση ορθών συμπερασμάτων είτε στα πεδία της επιστήμης, των οικονομικών, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας είτε αλλού, δεν είναι παρά η καταγραφή απ’ το νου (και κατόπιν από τον εγκέφαλο) των αιώνιων αληθειών και η ένδειξη ότι η φυλή των ανθρώπων αρχίζει επίσης να γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ του αντικειμενικού και του υποκειμενικού, μεταξύ του κόσμου της μορφής και του κόσμου των ιδεών.

Αυτή οδηγεί αναπόφευκτα στην ανάδυση του τρίτου κλάδου της γνώσης, της ενορατικής. Η ενόραση είναι στην πραγματικότητα απλώς η εκτίμηση από το νου κάποιου παράγοντα στη δημιουργία, κάποιου νόμου της εκδήλωσης και κάποιας όψης της αλήθειας που είναι γνωστή στην ψυχή, εκπορεύεται από τον κόσμο των ιδεών κι έχει τη φύση εκείνων των ενεργειών που παράγουν όλα όσα είναι γνωστά και ορατά. Οι αλήθειες αυτές είναι πάντα παρούσες και οι νόμοι αυτοί είναι πάντα ενεργοί, αλλά μόνο καθώς ο νους ασκείται και αναπτύσσεται, εστιάζεται και ανοίγει, μπορούν ν’ αναγνωρισθούν, αργότερα να κατανοηθούν και τελικά να προσαρμοσθούν στις ανάγκες και απαιτήσεις του κύκλου και της εποχής. Όσοι εξάσκησαν έτσι το νου στην τέχνη της διαυγούς σκέψης, στην εστίαση της προσοχής και στην επακόλουθη δεκτικότητα στην αλήθεια, ήταν πάντα μεταξύ μας αλλά μέχρι τώρα ήταν λίγοι και διάσπαρτοι. [16] Είναι οι εξέχουσες διάνοιες των αιώνων. Τώρα όμως είναι πολλοί και απαντώνται όλο και συχνότερα. Οι διάνοιες της φυλής βρίσκονται σε διαδικασία εκγύμνασης και πολλές αιωρούνται στα σύνορα μιας καινούργιας γνώσης. Η ενόραση που καθοδηγεί όλους τους προχωρημένους στοχαστές στα νεότερα πεδία της μάθησης δεν είναι παρά ο πρόδρομος εκείνης της παντογνωσίας που χαρακτηρίζει την ψυχή. Η αλήθεια για όλα τα πράγματα υπάρχει και την αποκαλούμε παντογνωσία, αλάνθαστο, την “ορθή γνώση” της Ινδικής φιλοσοφίας. Όταν ο άνθρωπος αδράξει ένα τμήμα της και το απορροφήσει στη φυλετική συνείδηση, το αποκαλούμε διατύπωση ενός νόμου, ανακάλυψη της μιας ή της άλλης διεργασίας της φύσης. Ως τώρα ήταν ένα αργό και σταδιακό εγχείρημα. Αργότερα και προτού περάσει πολύς καιρός το φως θα εισρεύσει, η αλήθεια θ’ αποκαλυφθεί και η φυλή θα εισέλθει στην κληρονομιά της – την κληρονομιά της ψυχής.

Σε ορισμένες από τις θεωρίες μας πρέπει κατ’ ανάγκη να υπεισέλθει η εικασία. Εκείνοι που βλέπουν ένα όραμα που αποκρύπτεται απ’ όσους στερούνται τον αναγκαίο εξοπλισμό για την εκτίμησή του, θεωρούνται φαντασιόπληκτοι και αναξιόπιστοι. Όταν πολλοί βλέπουν το όραμα, η δυνατότητά του γίνεται αποδεκτή, αλλά όταν η ίδια η ανθρωπότητα έχει τον αφυπνισμένο και ανοικτό οφθαλμό, το όραμα δεν τονίζεται πια, αλλά δηλώνεται ένα γεγονός και εξαγγέλλεται ένας νόμος. Τέτοια ήταν η ιστορία του παρελθόντος και τέτοια θα είναι η διαδικασία στο μέλλον.

Το παρελθόν είναι καθαρή εικασία από τη σκοπιά του μέσου ανθρώπου και το μέλλον είναι εξίσου έτσι, αλλά ο ίδιος είναι αποτέλεσμα αυτού του παρελθόντος και το μέλλον θα προκύψει απ’ το άθροισμα των τωρινών του χαρακτηριστικών και ποιοτήτων. Αν αυτό ισχύει για το άτομο, τότε ισχύει εξίσου και για το ανθρώπινο γένος σαν σύνολο. Αυτή η μονάδα της φύσης, την οποία αποκαλούμε τέταρτο ή ανθρώπινο βασίλειο, αντιπροσωπεύει αυτό που είναι προϊόν της φυσικής κληρονομιάς της· τα χαρακτη­ριστικά της είναι το σύνολο των συναισθηματικών και νοητικών της ανελίξεων και τα προτερήματά της είναι εκείνα που κατόρθωσε να συσσωρεύσει στη διάρκεια των κύκλων μέσα στους οποίους αγωνίστηκε [17] με το περιβάλλον της – το άθροισμα των άλλων βασιλείων της φύσης. Μέσα στο ανθρώπινο βασίλειο βρίσκονται δυναμικότητες και λαν­θάνουσες καταστάσεις, χαρακτηριστικά και προτερήματα τα οποία το μέλλον θ’ απο­καλύψει και τα οποία με τη σειρά τους θα καθορίσουν αυτό το μέλλον.

Διάλεξα σκόπιμα ν’ αρχίσω με το απροσδιόριστο και το μη αναγνωρισμένο. Η ψυχή είναι προς το παρόν μια άγνωστη ποσότητα. Δεν έχει πραγματική θέση στις θεωρίες των ακαδημαϊκών και επιστημονικών ερευνητών. Είναι αναπόδεικτη και θεωρείται ακόμη κι από τους πιο ανοιχτόμυαλους ακαδημαϊκούς σαν μια πιθανή υπόθεση που όμως στερείται επιβεβαίωσης. Δεν είναι αποδεκτή σαν γεγονός στη συνείδηση της φυλής. Μόνο δύο ομάδες ατόμων την αποδέχονται σαν γεγονός· η μια είναι το εύπιστο, υπανάπτυκτο, παιδιάστικο πρόσωπο που έχοντας γαλουχηθεί με κάποια απ’ τις γραφές του κόσμου κι έχοντας θρησκευτική κλίση, αποδέχεται τα αξιώματα της θρησκείας – όπως η ψυχή, ο Θεός και η αθανασία – χωρίς αμφισβήτηση. Η άλλη είναι εκείνος ο μικρός αλλά σταθερά αυξανόμενος όμιλος των Γιγνωσκόντων το Θεό και την πραγματικότητα, που γνωρίζουν την ψυχή σαν ένα γεγονός στη δική τους εμπειρία, αλλά είναι ανίκανοι να αποδείξουν ικανοποιητικά την ύπαρξή της στον άνθρωπο που παραδέχεται μόνο εκείνο που ο συγκεκριμένος νους μπορεί να συλλάβει, να αναλύσει, να κριτικάρει και να δοκιμάσει.

Ο αδαής και ο σοφός συναντώνται σε κοινό έδαφος, όπως συμβαίνει πάντα με τα άκρα. Στο ενδιάμεσο βρίσκονται όσοι δεν είναι ολότελα αδαείς ούτε ενορατικά σοφοί. Είναι η μάζα των μορφωμένων ανθρώπων που έχουν γνώση αλλά όχι κατανόηση κι έχουν ακόμη να μάθουν τη διάκριση μεταξύ εκείνου που μπορεί να συλλάβει ο ορθολογικός νους, εκείνου που μπορεί να δει ο οφθαλμός του νου κι εκείνου που μόνο ο ανώτερος ή αφηρημένος νους μπορεί να διατυπώσει και να γνωρίσει. Σμίγει τελικά με την ενόραση που είναι η “ικανότητα γνώσης” του νοήμονος και πρακτικού μυστικιστή ο οποίος – θέτοντας τη συναισθηματική και αισθητική φύση στη θέση της [18] – χρησιμοποιεί το νου σαν σημείο εστίασης και κοιτάζει μέσα απ’ αυτό το φακό στον κόσμο της ψυΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΜΠΕΙΛΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

https://www.adni18.com/alice-bailey/details.php?image_id=10