ΤΙ ΛΕΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

https://youtu.be/CBiK-ny8_CQ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ – ΤΙ ΛΕΝΕ;

Τίποτα πραγματικό δεν είναι δυνατόν να απειληθεί.

Τίποτα μη πραγματικό δεν υπάρχει.

Εδώ βρίσκεται η γαλήνη του Θεού.

Έτσι αρχίζουν τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ. Γίνεται μια βασική διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και το μη πραγματικό ∙ ανάμεσα στην γνώση και την αντίληψη. Η γνώση είναι η αλήθεια, κάτω από ένα νόμο, το νόμο της αγάπης του Θεού. Η αλήθεια είναι αναλλοίωτη, αιώνια και ξεκάθαρη. Μπορεί να μην την αναγνωρίζεις, αλλά δεν είναι δυνατόν να αλλάξει. Ισχύει για όλα όσα έχει δημιουργήσει ο Θεός, και μόνο ότι Αυτός έχει δημιουργήσει είναι πραγματικό. Είναι πέρα από μάθηση διότι είναι πέρα από τον χρόνο και την εξέλιξη. Δεν έχει αντίθετο ∙ ούτε αρχή ούτε τέλος. Απλά είναι.

Ο κόσμος της αντίληψης, από την άλλη πλευρά, είναι ο κόσμος του χρόνου, της αλλαγής, της αρχής και του τέλους. Βασίζεται στην ερμηνεία, όχι στα γεγονότα. Είναι ο κόσμος της γέννησης και του θανάτου, θεμελιωμένος στην πεποίθηση των ανάγκης και της σπανιότητας, της απώλειας, του διαχωρισμού και του θανάτου. Μαθαίνεται περισσότερο παρά δίδεται, είναι επιλεκτικός στην εστίαση της αντίληψής του, ασταθής λειτουργικά, και ανακριβής στις ερμηνείες του.

Από την γνώση και την αντίληψη αντίστοιχα, προέρχονται δύο ξεχωριστά συστήματα σκέψης τα οποία είναι αντίθετα μεταξύ τους από κάθε άποψη.

Στην σφαίρα της γνώσης δεν υπάρχουν σκέψεις χωριστά από τον Θεό, διότι ο Θεός και η Δημιουργία του μοιράζονται μία Θέληση. Ο κόσμος της αντίληψης, όμως, είναι φτιαγμένος από την πίστη σε αντίθετες και χωριστές θελήσεις, σε συνεχή σύγκρουση η μία με την άλλη και με τον Θεό. Αυτό που βλέπει και ακούει η αντίληψη φαίνεται ότι είναι αληθινό διότι επιτρέπει την επίγνωση μόνο όσων συμβιβάζονται με τις επιθυμίες του αντιλαμβανόμενου. Αυτό οδηγεί σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων, ένα κόσμο που χρειάζεται συνεχή άμυνα ακριβώς επειδή δεν είναι αληθινός.

Όταν είσαι παγιδευμένος στον κόσμο της αντίληψης, είσαι παγιδευμένος μέσα σε ένα όνειρο. Δεν μπορείς να αποδράσεις χωρίς βοήθεια, διότι όλα στις αισθήσεις του σώματός σου, σου δείχνουν απλά μαρτυρίες της πραγματικότητας του ονείρου. Ο Θεός ήδη, παρέχει την Απάντηση, την μόνη Διέξοδο, τον αληθινό Βοηθό. Είναι η λειτουργία της Φωνής Του, του Αγίου Πνεύματος, να μεσολαβεί ανάμεσα στους δύο κόσμους. Μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί από την μια Αυτός γνωρίζει την αλήθεια, και από την άλλη επίσης αναγνωρίζει τις ψευδαισθήσεις μας, χωρίς φυσικά να τις πιστεύει. Είναι στόχος του Αγίου Πνεύματος να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τον κόσμο του ονείρου διδάσκοντάς μας πως να αναιρέσουμε τον τρόπο σκέψης μας και να ξεμάθουμε τα λάθη μας. Η συγχώρεση είναι το σπουδαίο βοήθημα μάθησης του Αγίου Πνεύματος γιατί επιφέρει αυτή την αναίρεση τρόπου σκέψης. Όμως, τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ έχουν ένα δικό τους ορισμό για το τι είναι στ’ αλήθεια η συγχώρεση, ακριβώς όπως ορίζουν και τον κόσμο με τον δικό τους τρόπο.

Ο κόσμος που βλέπουμε απλά αντανακλά το δικό μας εσωτερικό πλαίσιο αναφοράς – τις κυριαρχούσες ιδέες, επιθυμίες και συναισθήματα μέσα στο δικό μας νου. «Η προβολή φτιάχνει την αντίληψη» (κείμενο σελ. 445). Πρώτα κοιτάζουμε μέσα, αποφασίζουμε τι κόσμο θέλουμε να δούμε και έπειτα προβάλλουμε αυτό τον κόσμο έξω, φτιάχνοντας την αλήθεια έτσι όπως την βλέπουμε. Και την επαληθεύουμε με τις ερμηνείες που δίνουμε σε όλα βλέπουμε. Αν χρησιμοποιούμε την αντίληψη για να δικαιολογήσουμε τα λάθη μας – το θυμό μας, την παρόρμηση για επίθεση, την έλλειψη αγάπης, όποια μορφή και να πάρει – θα βλέπουμε ένα κόσμο γεμάτο κακία, καταστροφή, μοχθηρία, ζηλοφθονία και απελπισία. Όλα αυτά πρέπει να μάθουμε να τα συγχωρούμε, όχι επειδή είμαστε «καλοί» και «ευσπλαχνικοί», αλλά επειδή αυτό που βλέπουμε δεν είναι αληθινό. Έχουμε στρεβλώσει τον κόσμο με τις διαστρεβλωμένες άμυνες μας, βλέποντας έτσι κάτι που δεν είναι εκεί. Καθώς μαθαίνουνε να αναγνωρίζουμε τα λάθη της αντίληψής μας, μαθαίνουνε επίσης να κοιτάζουμε πέρα από αυτά ή να τα «συγχωρούμε». Την ίδια στιγμή συγχωρούμε τον εαυτό μας, κοιτάζοντας πέρα από τις διαστρεβλωμένες σκέψεις για τον Εαυτό που δημιούργησε ο Θεός μέσα σε μας για να είμαστε εμείς.

Η αμαρτία ορίζεται σαν «έλλειψη αγάπης» (κείμενο σελ. 11). Εφόσον αγάπη είναι όλα όσα υπάρχουν, η αμαρτία στα μάτια του Αγίου Πνεύματος δεν είναι παρά ένα λάθος προς διόρθωση, και όχι ένα κακό που αξίζει τιμωρία. Η αίσθηση ανεπάρκειας που έχουμε, η αδυναμίες και η ατέλεια προέρχονται από την ισχυρή επένδυση στην «αρχή της έλλειψης» που κυβερνά ολόκληρο τον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Από αυτή την άποψη, αναζητούμε στους άλλους αυτό που νιώθουμε ότι λείπει από τον εαυτό μας. «Αγαπούμε» κάποιον άλλο για να αποκτήσουμε κάτι για τον εαυτό μας. Αυτό, στην πραγματικότητα, περνάει για αγάπη στον κόσμο του ονείρου. Δεν υπάρχει λάθος μεγαλύτερο από αυτό, γιατί η αγάπη δεν είναι ικανή να ζητήσει τίποτα.

Μόνο οι νόες μπορούν στ’ αλήθεια να ενωθούν, και αυτούς που ο Θεός συνέζευξε κανένας δεν μπορεί να χωρίσει. (κείμενο σελ.356). Όμως, μόνο σε επίπεδο Χριστικού Νου είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική ένωση, η οποία, στην πραγματικότητα, δεν έχει χαθεί ποτέ. Το «μικρό εγώ» αναζητά να επεκταθεί μέσω της εξωτερικής έγκρισης και αποδοχής, την εξωτερική ιδιοκτησία και την εξωτερική «αγάπη». Ο Εαυτός που δημιούργησε ο Θεός δεν χρειάζεται τίποτα. Είναι για πάντα πλήρης, ασφαλής, αγαπητός και τρυφερός. Αναζητά να μοιράζεται παρά να αποκτά ∙ να επεκτείνεται παρά να προβάλλει. Δεν έχει καμία ανάγκη και θέλει να ενωθεί με τους άλλους μέσω της αμοιβαίας επίγνωσης και αφθονίας.

Οι εξειδικευμένες – ιδιαίτερες σχέσεις του κόσμου είναι καταστροφικές, εγωιστικές και παιδαριωδώς εγωκεντρικές. Όμως, αν δοθούν στο Άγιο Πνεύμα, αυτές οι σχέσεις μπορούν να γίνουν τα ιερότερα πράγματα πάνω στην γη – τα θαύματα που δείχνουν τον δρόμο επιστροφής στον Ουρανό. Ο κόσμος χρησιμοποιεί τις εξειδικευμένες σχέσεις του σαν ένα τελικό όπλο αποκλεισμού και επίδειξη ιδιαιτερότητας. Το Άγιο Πνεύμα τις μεταμορφώνει σε μαθήματα συγχώρεσης και για την αφύπνιση από το όνειρο. Η κάθε μια είναι μια ευκαιρία να αφήσεις την αντίληψη να θεραπευτεί και τα σφάλματα να διορθωθούν. Η κάθε μια είναι άλλη μια ευκαιρία να συγχωρέσεις τον εαυτό σου συγχωρώντας τον άλλον. Και η κάθε μια γίνεται μια πρόσκληση ακόμα προς το Άγιο Πνεύμα και στην θύμηση του Θεού.

Η αντίληψη είναι μια λειτουργία του σώματος, και γι αυτό αντιπροσωπεύει ένα όριο στην επίγνωση. Η αντίληψη βλέπει μέσα από τα μάτια του σώματος και ακούει μέσα από τα αυτιά του. Προκαλεί τις περιορισμένες αντιδράσεις του σώματος. Το σώμα, μπορεί να φαίνεται ότι είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο, όμως ανταποκρίνεται μόνο στις προθέσεις του νου. Αν ο νους θέλει να το χρησιμοποιήσει για επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή, τότε γίνεται θήραμα της ασθένειας, την ηλικίας και της φθοράς. Αν ο νους δεχτεί το σκοπό που έχει για το σώμα το Άγιο Πνεύμα, γίνεται ένα χρήσιμο μέσο επικοινωνίας με τους άλλους, απρόσβλητο όσο χρειάζεται, για να αφεθεί απαλά κατά μέρος όταν η χρήση του επιτελεστεί. Από μόνο του είναι ουδέτερο, όπως τα πάντα μέσα στον κόσμο της αντίληψης. Το αν θα χρησιμοποιηθεί για τους στόχους του εγώ ή για του Αγίου Πνεύματος εξαρτάται ολοκληρωτικά από το τι θέλει ο νους.

Το αντίθετο της όρασης μέσα από τα μάτια του σώματος είναι η όραση του Χριστού, η οποία αντανακλά δύναμη και όχι αδυναμία, ενότητα παρά διαχωρισμό, και αγάπη παρά φόβο. Το αντίθετο της ακοής μέσα από τα αυτιά του σώματος είναι η επικοινωνία μέσα από την Φωνή του Θεού, το Άγιο Πνεύμα, η Οποία ενοικεί μέσα στον καθένα μας. Η Φωνή Του φαίνεται απόμακρη και δύσκολο να ακουστεί εξαιτίας της φωνής του εγώ, που μιλά για τον μικρό, διαχωρισμένο εαυτό, που φαίνεται να είναι πολύ ηχηρότερη. Αυτό στην πραγματικότητα ανατρέπεται. Το Άγιο Πνεύμα μιλά με αλάθητη καθαρότητα και ισχυρότατη έκκληση. Κανένας που δεν επιλέγει να ταυτιστεί με το σώμα δεν είναι δυνατόν να κωφεύσει στα μηνύματά Του για απελευθέρωση και ελπίδα, ούτε να αποτύχει να δεχτεί χαρμόσυνα την όραση το Χριστού ανταλλάσσοντας την χαρούμενα με την αξιοθρήνητη εικόνα που έχει για τον εαυτό του, μέσω της αντίληψης.

Η όραση του Χριστού είναι το δώρο του Αγίου Πνεύματος, η εναλλακτική λύση που παρέχει ο Θεός στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και στην πίστη στην πραγματικότητα της αμαρτίας, της ενοχής και του θανάτου. Είναι η μία διόρθωση όλων των σφαλμάτων της αντίληψης ∙ η συμφιλίωση των φαινομενικών αντιθέτων στα οποία είναι βασισμένος αυτός ο κόσμος. Το ευεργετικό της φως δείχνει όλα τα πράγματα από μια άλλη όψη, αντανακλώντας το σύστημα σκέψης που προέρχεται από την γνώση και κάνοντας την επιστροφή προς τον Θεό όχι μόνο πιθανή αλλά και αναπόφευκτη. Αυτά που μέχρι τώρα θεωρούνταν ως αδικίες από κάποιον προς κάποιον άλλο, τώρα γίνονται κάλεσμα για βοήθεια και για ενότητα. Η αμαρτία, η ασθένεια και η επίθεση αντιμετωπίζονται σαν παρανοήσεις που χρειάζονται διόρθωση με τρυφερότητα και αγάπη. Οι άμυνες αφήνονται κατά μέρος διότι όπου δεν υπάρχει επίθεση δεν υπάρχει ανάγκη και γι άμυνα. Οι ανάγκες των αδερφών μας γίνονται ανάγκες δικές μας, διότι ταξιδεύουν και αυτοί μαζί μας το ταξίδι προς τον Θεό. Χωρίς εμάς θα έχαναν τον δρόμο τους. Χωρίς αυτούς εμείς ποτέ δεν θα μπορούσαμε να βρούμε τον δικό μας.

Η συγχώρεση είναι άγνωστη στον Ουρανό, όπου η ανάγκη για αυτήν είναι αδιανόητη. Όμως, σε αυτό τον κόσμο, η συγχώρεση είναι η αναγκαία διόρθωση όλων των σφαλμάτων που έχουμε κάνει. Το να προσφέρεις συγχώρεση είναι ο μόνος τρόπος να την έχουμε και για τον εαυτό μας, γιατί αντανακλά το νόμο του Ουρανού, όπου το να δίνεις και να λαμβάνεις είναι το ίδιο. Ο Ουρανός είναι η φυσική κατάσταση όλων των Υιών του Θεού έτσι όπως Αυτός τους δημιούργησε. Αυτή είναι η πραγματικότητα τους για πάντα. Δεν άλλαξε επειδή ξεχάστηκε.

Η συγχώρεση είναι το μέσο με το οποίο θα θυμηθούμε. Μέσω της συγχώρεσης ανατρέπεται ο τρόπος σκέψης του κόσμου. Ο κόσμος που έχει συγχωρεθεί γίνεται η πύλη για τον Ουρανό, γιατί με το έλεός του μπορούμε επιτέλους να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας. Μην κρατώντας κανέναν αιχμάλωτο της ενοχής, απελευθερωνόμαστε και εμείς. Αναγνωρίζοντας τον Χριστό σε όλους τους αδερφούς μας, αναγνωρίζουμε την Παρουσία Του και στον εαυτό μας. Ξεχνώντας όλες τις παρανοήσεις μας, και με τίποτα από το παρελθόν να μας κρατά πίσω, μπορούμε να θυμηθούμε τον Θεό. Πέρα από αυτό, δεν μπορεί να πάει η μάθηση. Όταν είμαστε έτοιμοι, ο Θεός ο Ίδιος θα κάνει το τελικό βήμα στην επιστροφή μας προς Αυτόν.

" Και συνεχίζουμε με το πως "ήρθε" αυτό το Βιβλίο:

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η Helen Schucman, Ph.D, ήταν κλινική ψυχολόγος έρευνας με μόνιμη θέση Εταίρου Καθηγητή Κλινικής Ψυχολογίας στο Κολλέγιο Ιατρών και Χειρούργων στην Νέα Υόρκη. Το «Μαθήματα Θαυμάτων» γράφτηκε από την Dr. Schucman ανάμεσα στο 1965 και 1972 μέσω της διαδικασίας εσωτερικής υπαγόρευσης.

Αυτή την διαδικασία η ίδια την βίωνε σαν μια σαφή ξεκάθαρη υπαγόρευση από μια εσωτερική φωνή, η οποία της είχε παρουσιαστεί με το όνομα Ιησούς. Η γραφή του «Μαθήματα Θαυμάτων» από την Dr. Schucman, άρχισε με αυτά τα λόγια: «Αυτά είναι μαθήματα θαυμάτων, παρακαλώ κράτα σημειώσεις.

Ο William Thetford, Ph.D., ήταν μόνιμος Καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας στο ίδιο Κολλέγιο, και ήταν διευθυντής του τμήματος Ψυχολογίας στο οποίο δούλευε η Dr.Schucman. Σαν έμπιστος φίλος και συνάδελφός της, ο Dr. Thetford βοήθησε και στήριξε την Dr. Schucman στην γραφή του βιβλίου, καθώς ήταν αυτός που το δακτυλογραφούσε.

Τα γεγονότα που τους ένωσαν, όμως σε αυτή το κοινό έργο, δεν ήταν και πολύ συνηθισμένα.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Helen Schucman και ο Bill Thetford ήταν μια μάλλον απίθανη ομάδα γραψίματος για το «Μαθήματα Θαυμάτων». Και οι δύο ήταν ψυχολόγοι που έδιναν μεγάλη προτεραιότητα στην καριέρα τους, και συνεργάζονταν στην προώθηση και την ανάπτυξη του Τμήματος Ψυχολογίας του Κολλεγίου στο οποίο δούλευαν. Αν και τα επαγγελματικά τους ενδιαφέροντα και οι στόχοι για το τμήμα ήταν κοινοί, οι προσωπικότητές τους σίγουρα ήταν πολύ διαφορετικές. Η κριτική και καυστική της Helen πολύ συχνά ερχόταν σε σύγκρουση με την ήσυχη και πιο εσωστρεφή επιθετική φύση του Bill, και διαρκώς βρίσκονταν σε αντιπαράθεση.

Οπότε ήταν μάλλον περίεργο το γεγονός όταν την άνοιξη του 1965, ο Bill έβγαλε ένα θερμό λόγο προς την Helen στον οποίο έλεγε ότι είχε πια κουραστεί από τον ανταγωνισμό, την επιθετικότητα και τον θυμό που κυριαρχούσαν στην επαγγελματική ζωή τους, και επεκτεινόταν στην διάθεσή τους και στις σχέσεις τους, και είχε επηρεάσει και όλο το τμήμα. Καταλήγοντας της είπε ότι «πρέπει να υπάρχει ένα άλλος τρόπος» ζωής με αρμονία παρά με διχόνοια και ότι ήταν αποφασισμένος να τον βρει. Εξίσου απρόσμενα, προς αμοιβαία έκπληξη τους η Helen συμφώνησε με τον Bill και με ενθουσιασμό προσφέρθηκε να συνεργαστεί μαζί στο να βρεθεί αυτός ο «άλλος τρόπος».

Ήταν σαν περίμενε όλη της τη ζωή αυτή την συγκεκριμένη στιγμή, η οποία ενεργοποίησε μια σειρά εσωτερικών εμπειριών που συνεχίστηκαν και το καλοκαίρι. Ανάμεσα σε αυτές ήταν πολύ έντονα όνειρα, ψυχικά επεισόδια, όνειρα, και την εμπειρία μια εσωτερικής φωνής. Τα βιώματα αυτά γινόντουσαν όλο και πιο θρησκευτικά, με την μορφή του Ιησού να εμφανίζεται όλο και πιο συχνά σε οπτικές και ακουστικές μορφές.

Αυτή η περίοδος προετοιμασίας έφτασε στο αποκορύφωμά της στις 21 Οκτωβρίου, 1965, όταν η τώρα πια οικεία φωνή του Ιησού είπε στην Helen: «Αυτά είναι μαθήματα θαυμάτων, σε παρακαλώ κράτησε σημειώσεις.» Προβληματισμένη, τηλεφώνησε αμέσως στον Bill, και αυτός την καθησύχασε ότι δεν έχανε τα λογικά της. Της συνέστησε να καταγράφει ό,τι της υπαγόρευε η Φωνή, και αυτός θα το κοίταζε νωρίς το πρωί στο γραφείο. Η Helen έκανε ακριβώς αυτό, και έτσι άρχισε η γραφή του «Μαθήματα Θαυμάτων». Η Helen αργότερα περίγραψε την εμπειρία της:

«Η Φωνή δεν έβγαζε ήχο, αλλά ήταν σαν μου υπαγόρευε με ένα είδος ταχείας εσωτερικής υπαγόρευσης, και εγώ κατέγραφα σε ένα τετράδιο στενογραφίας. Η γραφή ποτέ δεν ήταν αυτόματη. Μπορούσε να διακοπεί οποιαδήποτε στιγμή και αργότερα να συνεχιστεί. Έκανε φανερή χρήση του μορφωτικού μου επιπέδου, των ενδιαφερόντων και των εμπειριών μου, αλλά αυτό μόνο σε θέματα στυλ παρά περιεχομένου. Σίγουρα το θέμα αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα ότι θα έγραφα ποτέ.»

Η διαδικασία της γραφής αυτού καθεαυτού δεν ήταν δύσκολη, και για το μεγαλύτερο μέρος κυλούσε μάλλον ομαλά. Η Helen έγραφε με στενογραφία τα λόγια που της υπαγόρευε η Φωνή, και όποτε αυτή και ο Bill είχαν χρόνο κατά την διάρκεια του παραφορτωμένου προγράμματός τους, αυτή υπαγόρευε στον Bill ό,τι η Φωνή της είχε υπαγορέψει. Ο Bill τότε τα δακτυλογραφούσε κατευθείαν…

Η όλη διαδικασία πήρε επτά χρόνια, και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1972.

Αν και η γραφή του βιβλίου ήταν σχετικά χωρίς προσπάθεια, δημιούργησε μεγάλη ανησυχία στην Helen, και λιγότερη στον Bill. Η Helen έγραφε:

« Με έκανε να νιώθω πολύ άβολα, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω. Ήταν σαν να έχω αναλάβει μια ειδική αποστολή, την οποία έπρεπε να ολοκληρώσω. Αντιπροσώπευε ένα κοινό εγχείρημα ανάμεσα στον Bill και μένα, και πολύ από τη σημασία του βρίσκεται σίγουρα εκεί. Δεν μπορούσα να εξηγήσω ούτε να συμφιλιωθώ με τις ολοφάνερα ασυμβίβαστες διαθέσεις μου. Από την μία θεωρούσα τον εαυτό μου αγνωστικιστή, απεχθανόμουν το υλικό που κατέγραφα, και ένιωθα την ανάγκη να το αντικρούσω και να το διαψεύσω. Από την άλλη περνούσα πολύ ώρα καταγράφοντάς το και υπαγορεύοντάς το στον Bill, έτσι λοιπόν ήταν προφανές ότι το έπαιρνα πολύ στα σοβαρά. Μάλιστα έφτασα να αναφέρομαι σ’ αυτό σαν το έργο της ζωής μου. Όπως μου επεσήμανε ο Bill πρέπει στην πραγματικότητα να το πίστευα μόνο και μόνο για το γεγονός ότι το αντιμαχόμουν τόσο πολύ. Αν και αυτό ήταν αλήθεια, δεν με βοήθησε. Ήμουν στην απίθανη κατάσταση να μην πιστεύω στο έργο της ζωής μου. Η κατάσταση ήταν γελοία αλλά και οδυνηρή.»

Αλλά ο Bill θυμόταν ότι:

«Το υλικό ήταν κάτι που υπερέβαινε οτιδήποτε μπορούσε να συλλάβει κάποιος από τους δυο μας. Και εφόσον το περιεχόμενο ήταν ξένο προς το υπόβαθρό μας, τα ενδιαφέροντά μας και την εκπαίδευσή μας, μου ήταν προφανές ότι προήλθε από εμπνευσμένη πηγή. Η ποιότητα του υλικού ήταν πολύ επιβλητική, και η ποιητική του ομορφιά πρόσθετε σε αυτό το αποτέλεσμα.»

Όσο για την επίδραση του «Μαθήματα Θαυμάτων» στον Bill, αυτός είπε:

«Άλλαξε εντελώς την ζωή μου. Θυμάμαι που δακτυλογραφούσα τις πρώτες πενήντα αρχές των θαυμάτων από την Helen το Φθινόπωρο του 1965, και συνειδητοποίησα ότι αν αυτό το υλικό ήταν αλήθεια τότε όλα όσα πίστευα μέχρι τότε, δεν είχαν κανένα νόημα και έπρεπε να οικοδομήσου εκ νέου όλο το σύστημα σκέψης και πεποιθήσεων μου. Τότε, βέβαια, αυτό το θεωρούσα αδύνατο∙ δεν ήξερα πώς να το κάνω. Όμως, ένιωθα ότι ήταν απαραίτητο, εφόσον το υλικό που ερχόταν μέσω της Helen στην αρχική φάση φαινόταν τόσο αυθεντικό και γνήσιο. Μάλιστα πέρασα για κάποιο διάστημα ένα σοκ, αναρωτώμενος πως ήταν δυνατόν να κάνω μια τόσο απότομη και απόλυτη αλλαγή στην οπτική μου προς την ζωή και τον κόσμο. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ο Θεός είναι ελεήμων, και δεν μας ζητά να κάνουμε αλλαγές τόσο απότομα, και ότι θα υπήρχε αρκετός χρόνος να αλλάξουμε την αντίληψή μας σταδιακά. Νομίζω ότι αυτό που ήταν σημαντικό ήταν η προθυμία μου ν’ αλλάξω, και όχι να κατέχω απόλυτα το υλικό.»

Όταν μια φορά ρωτήθηκε για τον ορισμό που ο ίδιος έδινε στο «Μαθήματα Θαυμάτων», απάντησε:

«Για να μας βοηθήσει να αλλάξουμε το νου μας για το ποιοι είμαστε και τι είναι ο Θεός, και για να μας βοηθήσει να απελευθερώσουμε, μέσω της συγχώρεσης, την πεποίθησή μας στην πραγματικότητα του διαχωρισμού μας από τον Θεό. Η βασική διδασκαλία των Μαθημάτων είναι να μάθουμε πώς να συγχωρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Τα Μαθήματα μας διδάσκουν πώς να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και πώς να «ξεμάθουμε» όλα εκείνα τα πράγματα που εμποδίζουν την αναγνώριση της πραγματικής μας ταυτότητας – ποιοι είμαστε τώρα και από πάντα.»

Η Helen επέλεξε να κρύψει το πνευματικό της ταξίδι από όλους σχεδόν τους φίλους της, και όλα τα μέλη της οικογένειάς της, εκτός φυσικά από τον σύζυγό της τον Louis. Θα ήταν πολύ δύσπιστοι απέναντί της αν γνώριζαν την κρυφή ζωή της και την γραφή της, η οποία επίσης περιλάμβανε δύο φυλλάδια «Ψυχοθεραπεία: Ο Σκοπός, η Διαδικασία και ηΠρακτική» και «Το Τραγούδι της Προσευχής» που της υπαγορεύτηκαν όταν ολοκληρώθηκαν τα «Μαθήματα Θαυμάτων