ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;
Να μια ασυνήθιστη ερώτηση. Ποιος άραγε θα δεχόταν κάτι τέτοιο για τον εαυτό του; Κανένας δεν θέλει να σκοτώνονται άνθρωποι. Το θεωρούμε άδικο και αποτρόπαιο. Η αποστροφή μας όμως αυτή είναι, για τους περισσότερους, καθαρή υποκρισία. Δεν υπάρχουν πολλοί, εκατομμύρια ασφαλώς, που θέλουν να πάρουμε την Κωνσταντινούπολη; Πως θα γίνει κάτι τέτοιο; Χωρίς να ανοίξει μύτη; Πόσοι από εμάς κατά την διάρκεια του προβλήματος με το όνομα των Σκοπίων, δεν είχαν την φαντασίωση της ένδοξης εισβολής του ελληνικού στρατού στην γειτονική μας χώρα. Φτωχή κατά τα άλλα, με ανθρώπους που υποφέρουν περισσότερο από εμάς, με παιδιά που χαίρονται λιγότερο και με ηλικιωμένους που πεθαίνουν νωρίτερα επειδή δεν υπάρχει καλή περίθαλψη. Κατά τα άλλα τα χριστιανικά μας αισθήματα δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από τις πολεμοχαρείς μας φαντασιώσεις.

Ας με συγχωρήσετε για την ακραία συναισθηματική οπτική γωνία από την οποία προσεγγίζω το θέμα αυτό. Έχει τα μειονεκτήματά της. Αλλά το να πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν λόγοι για τους οποίους αξίζει να σκοτώσει έναν άνθρωπο, το θεωρώ ως την μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Είναι κάτι το υπανθρώπινο. Και μην βιαστείτε να προβάλετε το επιχείρημα της αυτοάμυνας. Μπαίνει κάποιος εγκληματίας στο σπίτι μας και θέλει να σκοτώσει την οικογένειά μας και οι συνθήκες είναι ακριβώς έτσι ρυθμισμένες, με μαθηματική ακρίβεια, ώστε αν δεν τον σκοτώσουμε εμείς θα μας σκοτώσει αυτός... και άλλες τέτοιες ανοησίες. Σε πόσους έχει συμβεί κάτι ανάλογο; Τον πόλεμο όμως τον θέλουν και τον δικαιολογούν οι περισσότεροι και μάλιστα στα καλά καθούμενα. Ιδίως οι θρησκευόμενοι. Αυτό είναι μια ακατανόητη αντίφαση, που ίσως βρίσκει την Φροϋδική της εξήγηση στην καταπιεσμένη σεξουαλικότητα.

Είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς την πλειοψηφία των ανθρώπων να υποστηρίζει τον πόλεμο, για τους δικούς τους συμπλεγματικούς λόγους. Έχω κατά νου τον τελευταίο πόλεμο στο Ιράκ και αναφέρομαι και στις δύο πλευρές. Εδώ στην Ελλάδα η πλειοψηφία των πολιτών ήταν εναντίον του πολέμου στο Ιράκ. Οι ίδιοι όμως άνθρωποι ήταν υπέρ της εισβολής στα Σκόπια, θέλουν την Κωνσταντινούπολη και ευχαρίστως θα ξεκινούσαν μαζικούς βομβαρδισμούς και εισβολές (αρκεί στον στρατό να μην υπηρετούσαν οι ίδιοι και τα παιδιά τους). Είμαστε λοιπόν εναντίον ενός πολέμου όταν αυτός δεν μας συμφέρει, ή δεν μας αφορά, και είμαστε υπέρ ενός άλλου πολέμου όταν κρίνουμε ότι αυτός συμφέρει. Άρα δεν βάζουμε πρώτα την ειρήνη αλλά το συμφέρον. Τον πόλεμο τον αποδεχόμαστε ή τον απορρίπτουμε ανάλογα με το συμφέρον. Έβλεπα τους πολιτικούς στην τηλεόραση, να εκφράζονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία εναντίον του πολέμου αυτού, με το επιχείρημα ότι δεν συμφέρει στην χώρα μας. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που τον απορρίπτουν όχι γιατί δεν συμφέρει, αλλά γιατί σκοτώνονται και υποφέρουν οι συνάνθρωποί μας. Αυτοί απορρίπτουν όλους τους πολέμους, όλη την βαρβαρότητα, όλη την αθλιότητα της ανθρώπινης φύσης. Το να σκοτώσεις έναν άνθρωπο και μάλιστα εσκεμμένα μετά από οργανωμένη προετοιμασία μηνών ή ετών, έτσι όπως γίνεται στους πολέμους, είναι η πιο ανίερη πράξη. Όλα τα κίνητρα και όλες οι ιδεολογίες οι οποίες έμμεσα ή άμεσα υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, δεν μπορεί παρά να προκαλούν στον φυσιολογικό ψυχικά άνθρωπο τη βαθύτερη αηδία.