ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…

Καλό θα είναι να δούμε ορισμένους κανόνες που πρέπει να τηρούμε ώστε η προσφορά μας να είναι αποτελεσματική. Οι κανόνες αυτοί δεν είναι βέβαια δογματικοί, ούτε τυποποιημένες συνταγές, αλλά έχουν άμεση σχέση με την μετατροπή του δικού μας υποσυνείδητου σε συνειδητή κατάσταση. Στο σχετικό κεφάλαιο περί μεταστοιχείωσης των αισθημάτων έχουμε εξετάσει αυτό το πρόβλημα. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι με την λογική σκέψη ερευνούμε τα συναισθήματά μας και μέσω αυτής της εξέτασης τα συνειδητοποιούμε καλύτερα, εφ' όσον δεν υποπέσουμε στο ολίσθημα της αυτοδικαίωσης.

Αν εργαστούμε στον τομέα αυτό θα ξεκαθαρίσουν μέσα μας πολλές απορίες όσον αφορά τον τρόπο δράσης μας. Για παράδειγμα θα μπορούμε πολύ εύκολα να καταλαβαίνουμε πότε πρέπει να προσφέρουμε την βοήθειά μας και πότε όχι. Αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα διότι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εμάς, όταν ξεκινήσαμε κάποια δραστηριότητα προσφοράς, αν την ξεκινήσαμε ποτέ, αντιμετωπίσαμε σε ορισμένες περιπτώσεις ανεξήγητη άρνηση, ή ακόμα εχθρότητα. Κάποιες άλλες φορές ίσως διαπιστώσαμε ότι πέσαμε θύματα απατεώνων, συνειδητών ή μη, τεμπέληδων, ανθρώπων που αρέσκονται στο να "κλαίγονται" αλλά που ποτέ δεν κάνουν κάτι για να βοηθηθούν και άλλων προβληματικών περιπτώσεων.

Θεωρώ ότι βασικό είναι να μην προσφερόμαστε για να βοηθήσουμε αν αυτό δεν μας ζητηθεί. Αυτός δεν είναι ένας απαράβατος κανόνας, δεν αποκλείεται να υπάρχουν οι εξαιρέσεις και τα λεπτά σημεία, αλλά έχει την σημασία του στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Βοήθεια ζητάει αυτός που έχει μια ανάγκη, την αισθάνεται την ανάγκη αυτή, (αν και ίσως δεν την αξιολογεί σωστά) και που μας αναγνωρίζει την δυνατότητα να τον βοηθήσουμε.

Έρχεται λοιπόν αυτός σε μας. Αν εμείς πάμε σε αυτόν με δική μας πρωτοβουλία θα αντιμετωπίσουμε δυσάρεστες καταστάσεις, από την ενδεχόμενη σκληρή αντίδρασή του, όπως συμβαίνει με έναν πλασιέ που έρχεται απρόσκλητος και μας πιέζει. Εμείς μπορεί να αντιληφθήκαμε σωστά ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος χρήζει βοήθειας, αλλά αν αυτός δεν το γνωρίζει, ή δεν μας θεωρεί ικανούς να τον βοηθήσουμε τότε θα μας αποκρούσει.

Γιατί όμως εμείς να διαπράξουμε αυτό το σφάλμα; Εδώ τώρα αν εξετάσουμε τα αισθήματα και τα κίνητρα που μας ώθησαν να "φυτρώσουμε εκεί που δεν μας έσπειραν", ενδέχεται να συνειδητοποιήσουμε ότι καθοδηγηθήκαμε από την επιθυμία να μας δώσουν σημασία. Εμείς είπαμε: "θέλω να σε βοηθήσω", αλλά η ουσία του συναισθήματός μας είναι: "δώσε μου σε παρακαλώ λίγη σημασία". Οι γονείς πολύ συχνά πέφτουν σε αυτή την παγίδα όταν πιέζουν συνεχώς τα παιδιά τους να δεχθούν τις υποδείξεις τους, την "βοήθειά" τους, όπως αρέσκονται να δικαιολογούν τις παρεμβάσεις τους.

Πιστεύουμε ότι θέλουμε να βοηθήσουμε, στην πραγματικότητα όμως εκλιπαρούμε για λίγο ενδιαφέρον από το περιβάλλον μας. Εμείς δεν γνωρίζουμε αυτή την πραγματικότητα διότι εδράζεται στο υποσυνείδητό μας. Και τα σύνορα μεταξύ συνειδητού και υποσυνειδήτου φυλάσσονται, σε πολλές περιπτώσεις, από κάποιο ψέμα που λέμε στον εαυτό μας.

Ένα άλλο ακανθώδες ζήτημα είναι η σωστή διάγνωση της ανάγκης που έχει αυτός που ζητάει βοήθεια. Είναι συχνότατο το φαινόμενο της εσφαλμένης αξιολόγησης των αναγκών και των προβλημάτων μας. Θέλετε ένα απλουστευμένο παράδειγμα; Μένει κάποιος χωρίς χρήματα κατηγορώντας ταυτόχρονα την γενικότερη οικονομική κατάσταση. Μας ζητάει χρήματα, αλλά εμείς δεν πρέπει να του τα δώσουμε γιατί είναι σπάταλος. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η οικονομία του κράτους, αλλά η δική του κακοδιαχείριση. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι αυτό που ζητάει. Ζητάει χρήματα, ενώ χρειάζεται συμβουλές καλής διαχείρισης και μια μικρή αυτοεξέταση για να ανακαλύψει τους βαθύτερους λόγους της σπάταλης ζωής του.

Για να μπορέσουμε να ψυχολογήσουμε σωστά τον άλλο πρέπει να έχουμε κάνει την ίδια εργασία στον εαυτό μας, γνωρίζοντας έτσι τους σκοπέλους και τις αυταπάτες, που μπορούν να υπάρξουν στην αξιολόγηση. Αν δεν γνωρίζουμε τα παιχνίδια που μας παίζει ο ίδιος μας ο εαυτός, είναι σχεδόν αδύνατο να γνωρίσουμε τα παιχνίδια που παίζει κάποιος άλλος στον δικό του εαυτό, ή μαζί μας.

Η μετάθεση ευθυνών μας εμποδίζει στην σωστή εκτίμηση ενός προβλήματος. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που ζητούν βοήθεια. Δεν γνωρίζουν πάντοτε ποια είναι η πραγματική τους ανάγκη. Όλοι μας δεν έχουμε πει το "μη με νευριάζεις"; Για τον εκνευρισμό μας όμως είμαστε υπεύθυνοι μόνο εμείς και κανένας άλλος. Οι άλλοι ευθύνονται για τις δικές τους αντιδράσεις και εμείς για τις δικές μας.

Ένα τρίτο σημείο που χρήσει προσοχής είναι οι δικές μας δυνατότητες. Μπορούμε να βοηθήσουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση; Η απάντηση είναι εύκολη αν έχουμε ξεκαθαρίσει με τα δύο προηγούμενα ζητήματα. Αν γνωρίζουμε καλά ότι τα κίνητρά μας δεν είναι εγωιστικά, πράγμα που σημαίνει πως δεν πιεζόμαστε να βοηθήσουμε για να αποκομίσουμε κάτι εμείς, και αν εντοπίσαμε την ρίζα του προβλήματος, μόνο τότε μπορούμε να αξιολογήσουμε τις δυνατότητές μας. Στην περίπτωση που θέλουμε να μας προσέξουν, τότε έχουμε την τάση να "κυνηγάμε" τους ανθρώπους και επίσης να δίνουμε απερίσκεπτα αυτό που μας ζητάνε, γιατί φοβόμαστε ότι αν τους δυσαρεστήσουμε θα χάσουμε την ευκαιρία να τους "βοηθήσουμε".

Έχοντας λοιπόν αντιμετωπίσει το υποσυνείδητό μας, έχοντας δει τι κρύβεται εκεί μέσα, καταλήγουμε να πάρουμε μια λογική απόφαση. Μας ζητήθηκε βοήθεια ή κινούμαστε από προσωπικά κίνητρα πρώτοι εμείς; Αν μας ζητήθηκε, πρέπει να βοηθήσουμε; Αν πρέπει να βοηθήσουμε, θα ικανοποιήσουμε το αίτημα, ή θα δώσουμε κάτι διαφορετικό αλλά ουσιαστικότερο, ή ακόμα θα αρνηθούμε, γιατί και το όχι συχνά συνιστά βοήθεια; Αν προχωρήσουμε, έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε; Είμαστε προετοιμασμένοι να αναλάβουμε ευθύνες, να προσφέρουμε βοήθεια επιπέδου; Είμαστε καλά εκπαιδευμένοι; Γνωρίζουμε το "αντικείμενο"; Θα αντέξουμε ενδεχόμενη αποτυχία, την απόρριψη, την αγνωμοσύνη, ή ακόμα και την εχθρότητα;

Η καλύτερη στάση ζωής, τόσο στην προσφορά σε άλλους, όσο και στις προσωπικές μας υποθέσεις, είναι όταν συμβαίνει ένα γεγονός που απαιτεί να δράσουμε η πρώτη κίνηση πρέπει να είναι προς ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ! Αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως μια πνευματική άσκηση, που πρέπει να την εκτελούμε όσο πιο συχνά μπορούμε με την μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια.

Θα αυτοπαρατηρηθούμε και θα δούμε τι κρύβουμε μέσα μας, τι έχουμε εμείς στην διάθεσή μας, όπως ένας επιχειρηματίας όταν θέλει να ξεκινήσει μια επιχείρηση, το πρώτο που κοιτάει είναι πόσα χρήματα και τι άλλες δυνατότητες διαθέτει. Είναι απολύτως λογικό να εξετάσουμε το "κεφάλαιό μας" γιατί αυτό θα χρησιμοποιήσουμε για να βοηθήσουμε, ή για να δράσουμε γενικώς. Τι θέλω; Γιατί το θέλω; Τι μπορώ να κάνω στην πράξη; Θα αντέξω τις συνέπειες;

Ρίχνοντας φως στο υποσυνείδητό μας σύντομα διαπιστώνουμε ότι αποκτούμε ένα είδος εμπειρίας στην ζωή, που ίσως θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε σοφία. Καταλαβαίνουμε σε μεγαλύτερο βάθος πως λειτουργούν κάποια πράγματα. Ομιχλώδεις καταστάσεις αποσαφηνίζονται και αλήθειες για τον εαυτό μας και για την ζωή γενικότερα μάς αποκαλύπτονται. Ζώντας υποσυνείδητα χάνουμε μαθήματα από την ζωή, όπως ένας μαθητής που είναι αφηρημένος στην τάξη. Δεν είναι στο εδώ και τώρα, είναι κάπου αλλού. Δεν αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας, δεν αποκτούμε συνειδητές εμπειρίες και έτσι η ζωή "ξεγλιστράει" μέσα από τα χέρια μας. Χρήματα, "επιτυχίες", πτυχία και διασκεδάσεις μπορούμε να αποκτήσουμε, αλλά η ουσία θα μας διαφύγει.

Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά για να υπάρξουν αποτελέσματα δεν αρκεί να μας αρέσουν, ή απλώς να τα "καταλάβουμε" και να "συμφωνήσουμε", αλλά πρέπει να εργαστούμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπου καλούμαστε να αποδεικνύουμε ανά πάσα στιγμή, την εργατικότητά μας, την επιμονή μας και την υπομονή μας. Το αποτέλεσμα έρχεται με την εργασία.

24/6/05