ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ

Χρειαζόμαστε το κουράγιο να αλλάξουμε αυτά που μπορούμε να αλλάξουμε

Χρειαζόμαστε την γαλήνη να αντιληφθούμε τί δεν μπορούμε να αλλάξουμε

Χρειαζόμαστε τη σοφία να μπορούμε κάθε φορά να βλέπουμε την διαφορά ( Ανώνυμοι αλκοολικοί)

Πότε θυμώνω και γιατί;

Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τον θυμό, τις συγκρούσεις που μπορεί να προέλθουν, προτιμούν μια καλυμμένα ήρεμη ζωή, αρνούμενοι ότι το καζάνι βράζει μέσα τους.Η απώθηση του θυμού είναι ό,τι χειρότερο.

Καταπίνω το θυμό μου σημαίνει αναμασώ συνεχώς τις αιτίες και τα περιστατικά του παρελθόντος, εγκλωβισμένος σε αδιέξοδες εσωτερικές συγκρούσεις, σε φόβους απώλειας και εγκατάλειψης, στην κοινωνική ευπρέπεια και τα δήθεν της εποχής μας.

Τα σημαντικότερα παράγωγα του απωθημένου θυμού είναι η κατάθλιψη και οι ψυχοσωματικές αρρώστιες. Φαίνεται ότι η συγκράτηση του θυμού για μεγάλο διάστημα οδηγεί σε κατάθλιψη, δηλαδή σε μια ανθυγιεινή διευθέτηση των εκκρεμοτήτων.

Η αυτοπαρατήρηση είναι, όπως πάντα, απαραίτητη για όλα τα συναισθήματα, όπως και ο θυμός. Παρατηρώντας τον θυμό μας έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε τις αιτίες του. Μια τέτοια ενημερότητα μας οδηγεί σε σκέψεις, νέες πληροφορίες, διορθωτικές αλλαγές αλλά και αποφάσεις.

Οταν το «Εγώ» θυμώνει δίνει πλούσια στοιχεία για τις μυστηριώδεις και κρυφές πτυχές του εαυτού μας. Μπορούμε , αίφνης, να ανακαλύψουμε μια βαθιά κρυμμένη και μεταμφιεσμένη ζήλεια, ένα υπόκωφο ανταγωνισμό, ένα κομπλεξικό εγωισμό αλλά και μια αδικαιολόγητη κτητικότητα ή μια καλυμμένη και επίμονη προσπάθεια να χειριστούμε τους άλλους, τα δικαιώματα, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους.

Φυσικά ανακαλύπτουμε και όμορφα πράγματα, ενισχυτικά της αυτοεκτίμησης, όταν για παράδειγμα μιλάμε με αμεσότητα και ευθύτητα, ενώ κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν περιστροφές και υπονούμενα ή ότι δεν φτάνει μόνο η αγάπη, χρειζόμαστε και τα όρια στις σχέσεις και στις συναλλαγές μας, ότι διαθέτουμε αυτοσεβασμό και διεκδικούμε να μας σέβονται και οι άλλοι.

Ο θυμός λοιπόν φωτίζει λογικές ή παράλογες απαιτήσεις και σκέψεις , αρκεί να τεκμηριωθεί πραγματικά η παραβίαση και ο μόνος τρόπος είναι ο διάλογος, τα επιχειρήματα και η προσεκτική ακρόαση των ανθρώπων με τους οποίους έχουμε θυμώσει.

Ο θυμός δεν χρειάζεται λογοκρισία ή ηθικοποίηση ενοχή ή ντροπή. Είναι αυτός που είναι, οδηγεί σε προσωπικές αλλαγές όταν είναι άδικος και σε διεκδικητικότητα, εφόσον αποδειχθεί δίκαιος.

Για συγκεκριμένα θέματα, κάποιοι άνθρωποι θυμώνουν και κάποιοι άλλοι όχι. Αυτό δείχνει ότι ο θυμός, όπως όλα τα συναισθήματα είναι… δικός μας, παράγωγο των σκέψεων και των αντιλήψεών μας, αρκετές φορές δείχνει υπερβολικές προσδοκίες και φαντασιώσεις για ανθρώπους και κόσμους αγγελικά πλασμένους.