ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Έχει μεγάλη σημασία, να μπορούμε τις διάφορες γνώσεις μας, εμπειρίες και εφαρμογές να τις συνοψίζουμε σε ένα περιεκτικό αλλά σύντομο σχήμα. Έτσι υπάρχει η δυνατότητα όλα τα βασικά που αφορούν την πρακτική εφαρμογή του εσωτερισμού να τα έχουμε στον νου μας ταυτόχρονα, πράγμα που θα μας βοηθήσει πολύ στην άσκησή μας. Αν ο νους μας δεν είναι φορτωμένος με πολλές γνώσεις και πολυσύνθετα συστήματα αλλά έχει κατανοήσει κάτι απλό και περιεκτικό, τότε μπορούμε αυτό το κάτι να το μεταφέρουμε στην πράξη. Γνώσεις υπάρχουν πολλές, αλλά αυτές δεν θα μας βοηθήσουν στην εξέλιξή μας. Μας βοηθάει μόνο αυτό το οποίο έχουμε ζήσει. Και αυτές οι βιωματικές γνώσεις μπορεί να είναι πολύ λίγες. Είναι όμως αυτό που έχουμε στην διάθεσή μας πραγματικά. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες. Μπορεί να έχουμε διαβάσει για επίπεδα, για ανώτερα σώματα, για αριθμοσοφία και συμβολισμό, χωρίς να έχουμε καταφέρει να τα μεταφέρουμε στην πράξη. Οι πραγματικές αλλαγές όμως προκαλούνται από τα βιώματα και αυτά με την σειρά τους βασίζονται σε έναν απλό κεντρικό πυρήνα.

Αν θελήσουμε να δούμε ποιος είναι ο κεντρικός πυρήνας της εσωτερικής πρακτικής θα λέγαμε, πάντοτε ως μια προσωπική γνώμη που μπορεί στο μέλλον να αλλάξει, ότι είναι η κατάσταση εκείνη της συνειδητότητας του ανθρώπου που χαρακτηρίζεται από την ενδοσκοπική αυτοσυγκέντρωση και τον συντονισμό με την φωνή της συνείδησής μας. Είναι στην πραγματικότητα κάτι το πολύ απλό. Άδικα πελαγοδρομούμε σε πολυσύνθετα θεωρητικά συστήματα. Αρκεί να είμαστε συνεχώς σε κατάσταση συγκέντρωσης του νου μέσα στον εαυτό μας, για να διακρίνουμε ό,τι συμβαίνει μέσα στο συνειδητό και στο υποσυνείδητό μας και να συμβουλευόμαστε πάντοτε εκείνη την λεπτή αίσθηση συγκίνησης που χαρακτηρίζει την πραγματική φωνή της δικής μας συνείδησης, όχι των άλλων, με ότι αυτή συνεπάγεται (αγάπη, προσφορά, κατανόηση, ελευθερία κ.λ.π.).

Θα ρωτούσε κάποιος: Μα είναι τόσο απλό; Ναι είναι τόσο απλό. Και η απλότητα αυτή είναι που το καθιστά απρόσιτο στην πολυσύνθετη νοοτροπία μας. Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας πρέπει να αφαιρέσουμε και όχι να προσθέσουμε. Να πετάξουμε από επάνω μας ό,τι είναι ξένο προς την συνείδησή μας και να έχουμε την συνεχή εποπτεία και έλεγχο του εαυτού μας. Είναι μια άσκηση, ένας συνεχόμενος διαλογισμός. Δεν εξελισσόμαστε μαθαίνοντας, συζητώντας, ή έστω «καταλαβαίνοντας». Εξελισσόμαστε ζώντας και εφαρμόζοντας με ειλικρίνεια.

Αυτό που έχουμε εφαρμόσει, αυτό που ζούμε αληθινά, είναι η μόνη μας «περιουσία». Όλα τα άλλα, γνώσεις, θεωρίες, μεταφυσική, πτυχία, χρήματα, δόξα, τιμές και αναγνώριση, είναι κάτι το ξένο προς τον αληθινό μας εαυτό. Ίσως να γνωρίζουμε εκατό πράγματα σχετικά με τον εσωτερισμό αλλά στην ζωή μας να έχουμε πραγματικά εφαρμόσει μόνο το ένα. Αυτό το ένα είναι η δύναμή μας και εκεί είναι ο εαυτός μας. Τα υπόλοιπα ενενήντα εννέα μας είναι βάρος. Έχουμε βάλει πολύ σαβούρα μέσα μας. Πεποιθήσεις, «γνώσεις», ζήλιες, κακίες, εξαρτήσεις, συνήθειες, θεωρίες, φαντασιοπληξίες, προλήψεις, φοβίες… Αν τα ξεφορτωθούμε όλα αυτά θα μείνει μόνο ο πραγματικός μας εαυτός και τα αληθινά του βιώματα. Αυτός είναι απλός και «φτωχός» σύμφωνα με τα κριτήρια του κόσμου. Εκεί όμως είναι η πραγματική δύναμη. Ό,τι ζούμε είναι δύναμη, ό,τι «έχουμε» είναι η καταστροφή μας. Πρέπει να είμαστε. Αν είμαστε ειλικρινά και αυθεντικά καλοί άνθρωποι αυτό είναι κάτι το ισχυρό μέσα μας. Αν όμως γνωρίζουμε πολλές θεωρίες για το τι είναι η καλοσύνη και φανταζόμαστε διάφορα για τον εαυτό μας, έχουμε ένα παράσιτο μέσα μας.

Ενδοσκόπηση, αυτοπαρατήρηση και συντονισμός της εσωτερικής και εξωτερικής ζωής μας με την φωνή της δικής μας συνείδησης, με το καλό μέσα μας, με τον ανώτερο εαυτό μας. Αυτή είναι η ουσία της εσωτερικής πρακτικής. Έτσι γινόμαστε πραγματικά ο εαυτός μας. Αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα που εύκολα την χρησιμοποιούμε αλλά πολύ δύσκολα την πραγματοποιούμε. Η κατάληξη όλης αυτής της προσπάθειας είναι η ανιδιοτελής και ταπεινή προσφορά προς τον πλησίον μας. Αν θέλουμε κάτι μόνο για τον εαυτό μας, είναι εγωισμός. Αν όμως θέλουμε κάτι για χάριν του γενικότερου καλού, αυτό θα μας δοθεί. Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Η δική μας εξέλιξη εξυπηρετεί πολλούς άλλους ανθρώπους με έμμεσο τρόπο. Αν μας ενδιαφέρει και το γενικότερο καλό θα προχωρήσουμε. Αν όχι θα αποτύχουμε. Πρέπει όμως να μην ξεχνούμε ποτέ ότι μπορούμε να δώσουμε μόνο αυτό που έχουμε. Αν θέλουμε να κάνουμε καλό πρέπει πρώτα να έχουμε γίνει καλοί άνθρωποι εμείς.

Ένα άλλο σημείο είναι ότι δεν υπάρχει βοήθεια εκ των έξω. Κανείς έξω από εμάς δεν μπορεί να μας βοηθήσει αν δεν προσπαθήσουμε και εμείς. Ένας δάσκαλος δεν μπορεί να μας εξελίξει αυτός. Πρέπει να το κάνουμε εμείς. Δεν μπορούν να μας εξελίξουν βιβλία, διδασκαλίες, τελετουργίες κ.λ.π. Η πνευματική μας εξέλιξη δεν είναι κάτι που μας «συμβαίνει», που μας το κάνουν οι άλλοι, αλλά κάτι που το προκαλούμε εμείς με τον προσωπικό μας αγώνα και προσπάθεια. Η βοήθεια μπορεί να έρθει μόνο εκ των έσω, από τον ανώτερο εαυτό μας. Δεν θα έρθει όμως από μόνη της, δεν θα μας «συμβεί», αλλά πρέπει με την συστηματική εξάσκηση να την προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι. Αν ελπίζουμε σε εξωτερική βοήθεια ή σε εσωτερική που θα έρθει από μόνη της, τότε απλώς χρησιμοποιούμε προσχήματα για να αποφύγουμε την εσωτερική εργασία. Εδώ όμως, όπως πάντοτε, μπορεί να συμβεί κάτι το απρόσμενο. Αν αποφασίσουμε να εργαστούμε εμείς μέσα μας, τότε κατά έναν παράδοξο τρόπο θα αρχίσουμε να παίρνουμε βοήθεια και από έξω. Τα πάντα θα αρχίσουν να μας βοηθούν. Δάσκαλοι, φίλοι, βιβλία, διδασκαλίες, περιστάσεις… Αυτό όμως συμβαίνει μόνο όταν αποφασίσουμε να καταβάλουμε προσπάθεια και εσωτερική εργασία πάνω στον εαυτό μας. Όταν βοηθούμε εμείς τον εαυτό μας, όταν είμαστε ενεργητικοί, τότε βρίσκουμε βοήθεια από τους πάντες και τα πάντα. Αν δεν εργαζόμαστε εμείς τότε τίποτα δεν μπορεί να μας βοηθήσει.

Κάθε κίνηση εμπεριέχει και τον κίνδυνο της πτώσης. Δεν κινδυνεύει μόνο εκείνος που δεν κινείται. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην περίπτωση του εσωτερισμού είναι η έπαρση. Είναι το να καβαλήσουμε το καλάμι. Έχουμε συναντήσει αρκετούς παθόντες. Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ συνηθισμένο και είναι πράγματι κάτι το θλιβερό. Όποιος έχει επίγνωση αυτού του κινδύνου (από τον οποίο δεν εξαιρείται κυριολεκτικά κανείς), δεν μπορεί παρά να είναι στην μεγαλύτερη κατάσταση εγρήγορσης, να ψάχνεται συνεχώς και να προσεύχεται καθημερινά στον Θεό για προστασία.

Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν να σηκώσουν τον σταυρό τους. Ας σεβόμαστε τον κόπο και τον πόνο των άλλων. Κανέναν δεν πρέπει να θεωρήσουμε ως κατώτερό μας, επειδή δεν ασχολείται με αυτό που ασχολούμαστε εμείς. Κανείς δεν ανήκει σε κάποια ελίτ. Όπως είπε κάποιος, μια απλή γυναίκα που αγωνίζεται για να μεγαλώσει τα παιδιά της και βοηθάει ταυτόχρονα και τα παιδιά των άλλων, είναι για την αιωνιότητα απείρως σημαντικότερη από τον αλαζόνα για την αγνότητά του «μυημένο». Πολλές φορές η πραγματική ποιότητα βρίσκεται σε απλούς ανθρώπους που δεν τραβούν την προσοχή κανενός, αλλά ζούνε μια ταπεινή ζωή προσφοράς. Σπάνια θα την βρούμε σε πολυμαθείς και επιδειξίες «εσωτεριστές». Ο ιδρώτας και ο πόνος των άλλων είναι κάτι το ιερό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκύψουμε το κεφάλι μας μπροστά του.